The Sephardim-Slavonic language contact in Bosnia. The last period (1918-1941) / Sefardyjsko-słowiań

Отрывок из книги

Szanowni Czytelnicy!

Macie Państwo przed sobą rzadkie opracowanie o języku, który umiera, ale jeszcze nie znalazł się (i mam nadzieję, że szybko się to nie stanie) na liście języków martwych.

.....

Zmiękczenie spółgłosek w sefardyjskich przyrostkach -ika, -iku, -iko z całą pewnością nie jest palatalizacją. Proces ten zachodzi wówczas, jeżeli samogłoska i znajduje się bezpośrednio przed spółgłoską k, w naszym materiale napotykamy sytuację odwrotną.

Dwujęzyczni Sefardyjczycy w codziennym kontakcie ze środowiskiem słowiańskim używali języków z grupy słowiańsko-bośniackiej, które obfitują w leksemy zawierające welarne spółgłoski k’ i ć51. W językach chorwackim, bośniackim i serbskim przedniojęzykowa, zwarto-szczelinowa spółgłoska ć najczęściej występuje w przyrostkach rzeczownikowych -ać, -ić, -oća oraz przymiotnikowych -aći, -eći. Najbardziej popularnym z tych sufiksów jest przyrostek -ić. Ponieważ w sufiksie tym samogłoska i znajduje się przed ć, a nie za nią, spółgłoska ć nie stoi na pozycji palatalnej. Podobną pozycję zajmują spółgłoski ć, k’, k w żydowsko-hiszpańskich przyrostkach -ika, -iku, -iko (-ića, -iću, -ik’u, -ik’o). Prawdopodobnie doszło tutaj do kontaminacji słowiańskiej i sefardyjskiej wygłosowej artykulacji. Narządy mowy dwujęzycznych Sefardyjczyków miały zainstalowany doskonale działający system synchronizujący ruchy artykulacyjne dwóch języków. Jednak w niektórych momentach przebiegu artykulacji dochodziło do zakłóceń, tj. mieszania się artykulacji.

.....