Читать книгу Son yeniçəri - Reha Çamuroğlu - Страница 1

REHA ÇAMUROĞLU

SON YENİÇƏRİ^1*

tarixi roman

Gülən və Yaşar İhsan Çamuroğluna

“Ağanın taleyi köləsinin alnında yazılır.”      

Türk atalar sözü

Bu adamda məni özünə bağlayan nəsə var. Düz dörd saatdır ki, qarşısında oturmuşam. Hələ də otururam. Əs-lində, durub getmək istəyirəm. Yox, bəlkə də, getmək istəmirəm. Qaçmaq istəyirəm. Qəflətən durmaq, dizimin üstündəki süfrə dəsmalını yığışdırmadan, dağılıb-dağıl-mayacağına fikir vermədən sürətlə durmaq, qaçaraq bur-dan uzaqlaşmaq istəyirəm.

Elə bil ki, o da bunu hiss edir. Ov üçün pusquda da-yanan pişik kimi davranır. Məni qorxutmamaq üçün əlin-dən gələni eləyir. Hərəkətləri olduqca yavaş, olduqca sa-kitdir. Bu ucu-bucağı olmayan səbir əsəblərimlə oynayır. Sanki yaradılmışlara görə deyil bu səbir. Yaradılmış məx-luq kimi dayanmır qabağımda. Məni lap özümdən çıxa-ran isə onun Yaradıcıya da oxşamamasıdır.

Həzrəti İsa əleyhissalamın şəkillərinə baxanda rahat-lıq tapıram. Qəribə bir əhvali-ruhiyyə yaranır məndə. Ya-radılanlardan olmadığı dərhal görünür. Amma gözləri heç “mən Yaradanam” da demir. Elə bir baxışla baxır ki, qullarını hayıl-mayıl edir. Biz aciz qullar isə ona təşəkkür etsək belə, bunun yenə də az olduğu hissinə qapılırıq.

Bu adam elə də baxmır. Ey uca Allahım, əsl tamaşaçı kimi baxır. Sanki hər şeyə tamaşa edir. Tamaşa edir, eyni zamanda da çox, həddindən çox əylənir. Əyləncəsi üzün-də bərq vurmur. Qətiyyən. Bu zövqü ancaq və ancaq onun gözlərində görə bilərsiniz. Mən də hiss etdiyim hə-min o əyləncəni sizinlə bölüşmək istəyirəm.

Hər dəfə məni bu dərgaha və o insanın hüzuruna gə-tirən qəribə duyğu da, deyəsən, elə budur.

Səhər yuxudan oyananda içimdə rahatlıq hiss etsəm, dərhal bura gəlirəm. Təpədən dırnağa təmizlənib, balaca şüşələrdə satılan gülabdan üstümə tökür, hazırlaşıram. Bu adama vermək üçün heybəmə tütün, şərab, çörək və duz qoyuram. Hər dəfə içimdə qəribə bir hiss yaranır: axı-rıncı gedişimdi, sanki gedib bir də qayıtmayacağam…

Əslində isə yolum çox qısadır. Əli Fakehdən keçib addımlayıram, İmraxor məscidinə çatandaYeddiqüllə ha-sarı qapısına doğru getməyə başlayıram. On ildir bu gö-zəl İslambuldayam. Mənə elə gəlir bütün ömrümü bu şə-hərdə keçirmişəm. Küçələrin hamısı tanış, insanların ha-mısı doğmadır. Yeddiqülləyə tərəf gedəndə dayanmadan insanlara salam verirəm. Onların salamımı almaları xo-şuma gəlir. Dəmirçilərə, meyxanaçılara, balıqçılara, simit satanlara, müsəlmanlara, müsəlman olmayanlara salam verirəm və salamlarını alıram. İçimdən bir səs “bura mə-nimdir” – deyə qışqırmaq istəyir. Bəli, bura mənimdir. Bu küçələr, bu mağazalar hamısı mənimdir, mənim.

Yeddiqüllə qapısına çatanda mühafizəçi yeniçərilərə əl eləyirəm. Eyni səmimiyyət və dərinliklə salamı alırlar. Yenə də içimdə qəribə hisslər oyanır. Nə vaxt gəlib bu qa-la divarının yanından keçsəm, bu əsgərləri və onların ba-şında duran qulluqçubaşını yaxından tanısam da, içimdə oyanan qəribə hisslərin qarşısında aciz qalıram.

Şəhərin qala divarlarından kənara çıxandan sonra da içimi qəribə hisslər bürüyür. Qaçmaq istəyirəm. Gözləri-min qabağında göz işlədikcə uzanan yamyaşıl düzənliklər peyda olur. Sağda və solda bostanlar var, mən bu bostan-ların arasından keçirəm. Çəmənliklər içində səhər tezdən dayanmadan işləyən dabbaqların səsini eşidir və Allah köməkləri olsun, gönün yaydığı ağır havanı duyuram. Bax elə həmin dəriçilərlə mənim aramda dərgahım, qa-pım, səadət mənbəyim dayanır.

Dərgahım taxtadan tikilmiş iki mərtəbəli böyük bir binadır. Qazlı bulağın bir az bu tərəfindədir. Ərikli baba təkkəsi mənim gəldiyim qapının adıdır. Firqeyi Naciyyə-nin, Təriqəti Bəktaşiyyənin Ərikli baba təkkəsi. Mənim sə-adət dərgahım…

Hal-hazırda oturduğum yer bu təkkənin ikinci mər-təbəsindəki meydan otağıdır. Bura “qonaq otağı” da deyə bilərsiniz. Qarşısında qəribə, izahı mümkün olmayan hisslərlə oturduğum şəxs təkkənin şeyxi, meydanı hər za-man açıq olan Əhməd babadır. Yaşadığım bu qədər hadi-sədən sonra yenə də həyata bir balaca marağım qalıbsa, o da onun sayəsində olub. Gözümün nurudur Əhməd baba.

Düz arxasında – divarda mənim elə-belə, yalandan tanıdığım bir işarə var, adına “cüt vav”² deyirlər. Məna-sını hələ təzə-təzə öyrənməyə başlamışam.

Aramızda balaca, yumru bir süfrə var. Mən sahibi-min düz qabağında oturmuşam. Onun iki dərvişi də bi-zimlə eyni süfrədə oturub. Necə də gözəl söhbətdir, İla-hi?! Uzun müddətdir, bax, beləcə ancaq gözlərimiz danı-şır. Təkcə arada dəm dolu piyalələri³ qaldıranda “nur ol-sun!”, “eşq olsun” kimi sözlər işlədilir. Kənardan baxan olsa, elə bilər ki, mən olduqca vacib bir qonağam. Halbuki elə deyil. Bunu mən özüm bilirəm. Bilirəm, amma qəribə olan budur ki, özüm də özümü bu süfrədə olduqca vacib və qiymətli insan kimi hiss edirəm. Haqq Ərənlər özü mə-ni bu vəziyyətdən tezliklə xilas etsin!

Əlbəttə, xırda-para şeylərdən danışdıq. Elə bu cür oturmadıq. Bir-birimizin halını, əhvalını soruşduq.

– Nəzərimin kefi yaxşıdır, inşallah, – dedi Əhməd ba-ba.

– Allah razı olsun, Baba Ərənlər, – dedim.

– Otaqbaşı ağamızın da kefi yaxşı olar, inşallah, – de-yə soruşdu.

– Allah razı olsun, yaxşıdır, sizə salamlarını gətirmi-şəm, – deyə cavab verdim.

– Gözəl, gözəl, – deyərək astaca pıçıldadı. Sonra yenə ağzımız kilidləndi.

Bəlkə də, iki gündür dənizdən əsən külək bizi bu hala salıb. İki gündür dəniz özünü dəli kimi sahilə çırpır. Sa-hildə dərin, turş bir qoxu var. Küləklərin sahilə atdığı ba-lıq kimidir hamı. Yuxulu, sakit, kədərli. Bəli, neçə gündür dənizdən əsən külək bu gün Babadan feyz almağıma ma-ne olur. O da bir insandır nəticə etibarı ilə, onun da for-ması var, onun da qəlibi var. Bu qəlib də dənizdən əsən küləkdən təsirlənə, yorula və bezə bilər. Bəs səbəb dəniz-dən əsən külək deyilsə, bəlkə bayaqdan bəri anladır, mə-nim dolmuş ürəyim növbəti badəni qəbul edə bilmirsə? Deməli, bugünkü nəsibim bura qədərmiş. Bulağa getdim, suyu bu qədər oldu. Sol əlimi süfrəyə, sağ əlimi isə sol əli-min üstünə qoyub Babadan icazə istədim, ayağa durdum. O da, digər dərvişlər də qalxdılar. Sağ çiynini, sol çiynini, sonra təzədən sağ çiynini və köksünü üç dəfə öpdüm. Əlinin içinə üç kiçik niyyət elədim, dal-dala gedərək mey-dandan çıxdım.

Bu gün Həzrəti İsadan sonrakı 1780-ci ildir. Təqvim-lər 12 may 1780-ci ili göstərir. Ərikli Baba təkkəsinin bağ-çasına çıxan kimi içimdə duyduğum sevinc bu günün bir hissəsi olmalı idi.

Təkkədən hər çıxışımda olduğu kimi dəli küləklərin əsdiyi dəniz kənarına tərəf addımladım. Balaca uşaqlar tək sahildə qaçmağa başladım. Dənizdən əsən dəli külə-yin bütün vücuduma toxunmasına, ilıq nəfəsinin bütün bədənimə təmas etməyinə icazə verdim. Yeddiqüllə ha-sarının altından keçərək Samatya qapısına tərəf çınqıl və qayalıqlar arasından addımlamağa başladım.

Samatya qapısına kürəyinizi çevirib, hər iki tərəfdən uzanan kafir məhəllələrin arasından keçərək Qoca Mus-tafa paşa məhəlləsinə yox, azacıq Yeddiqülləyə tərəf get-səniz, bir anın içindəcə Əli Fakih məhəlləsinə düşəcəksi-niz. Bu məhəllədən sonra Hacı Həmzə məhəlləsi başlayır. Bu da müsəlman məhəlləsidir. Elə bu iki məhəllənin kə-sişdiyi yerdə böyük bağı olan ikimərtəbəli malikanəni görməmək mümkün deyil. Bu fağır da həmin malikanədə yaşayır. Malikanənin sahibi qibleyi-aləmin qapıqulların-dan, Yeniçəri ocağının camaat ortalarından birinin⁴³– otuz səkkizinci camaat ortasının odabaşı, bütün camaat ortala-rının otaq kəndxudası, bığları yağa batmasın deyə şahla plov yeməyən ağaların ən qiymətlisi kəndxuda Arif ağa-dır.

İndi yəqin ki, ürəyinizdə “Sən kimsən axı?” – deyir-siniz. Bu fağırın əslini, nəslini araşdırırsınız. Tələsməyin, hər şeyin öz vaxtı var. Zamanı gələndə öyrənəcəksiniz. Bu Osmanlı məmləkətində heç bir iş tələsik görülməz. “Tələ-sən təndirə düşər”, – deyib atalarımız. Tələskənlik uğur-suzluq gətirir. Allah eləməsin, bu Osmanlı məmləkətində isə uğursuzluq çox dəhşətli nəticələrə aparıb çıxara bilər.

MİXAİLİN OĞLU PYOTRUN HEKAYƏSİ

Bəlkə də, İslambulda deyəcəyim yerin adını çox az adam eşidib. Yeniçərilərdən başqa heç kim gedib görmə-yib, amma şimalda – Moskva kafirlərinin torpaqları ilə həmsərhəd olan Bessarabiya adlı bir məmləkət var.

Həmin məmləkətdə çox böyük Dnestr adında çay, onun yaxınlığında Reut adlı başqa bir çay, o çayın üstün-də isə Beltsi adında bir şəhər yerləşir.

Həmin o Beltsi şəhərinin yaxınlığında Vişlov adında balaca bir kənd var ki, bu kənd bəndeyi-həqirinizin, yəni əvvəlki adı Mixailin oğlu Pyotr olan mənim anadan ol-duğum kənddir.

Bəndeyi-həqiriniz Mixailin oğlu Pyotr on doqquz ya-şına kimi bu kənddə yaşayıb və balıq tutmaqla, donuz saxlamaqla dolanıb. O zamana qədər bu gün həyatını mə-nalandıran şeylərdən xəbərsiz yaşayıb. Ta ki, günəşli may günlərinin birində voyvodamızdan gələn əmrlə türkə qar-şı müharibədə əsgər kimi iştirak edənə kimi. Beltsidə bizə – beş nəfər idik – üç gün təlim keçdilər. Həyatımda ilk də-fə tüfəngi orda gördüm. Üç gün boyunca bizə tüfəngdən istifadə etməyin qaydalarını, necə nişan almalı olduğu-muzu, necə doldurub atəş açacağımızı göstərdilər. Dedi-lər ki, “dinsiz türklərə qarşı müharibə zamanı bu silahlar sizin köməyinizə çatacaq”. Beləliklə, çariçamız II Yekate-rina ordusunun şanlı bir əsgəri oldum.

Vişlovdan çıxandan bir həftə keçmişdi. Zabitimiz bi-zə – cəmi on iki nəfər idik – Hotin qalasındakı türklərin giriş-çıxışlarına nəzarət etməyi tapşırmışdı. Qalaya qərb tərəfdən baxan balaca bir təpənin yamacındakı yaşıllıqda gizləndik. Gözləməyə başladıq. Yorğun və ac idik. Yuxu-ya getdik.

Nə qədər vaxt keçdi, bilmirəm, amma qəfil boğazıma soyuq bir dəmir parçasının təmasını hiss etdim. Dalınca göy gurultusuna oxşar səs gəldi: “Səsini çıxarma, kafir to-xumu!” Başımın üstündə bərq vuran ay işığında daha qorxunc görünən ağ keçə papaqlı, uzun bığlı, bədəni, san-ki tuncdan tökülmüş, otuz-otuz beş yaşında bir türk da-yanmışdı. Həmin türkün qılıncı boğazımda idi.

Cəsur bir xristian gənci idim. Əslində etiraf etməli-yəm ki, bu qədər cəsur olmağımın səbəbi nəyin nə oldu-ğunu bilməməyimmiş. İndi olsaydı, yəqin ki, ürəyim partlardı. Amma onda cənnətdəki müqəddəslərə qovuş-maq üçün əldən-ayaqdan gedirdim. Tələsirdim. Qılınc-dan xilas olub tüfəngimə əl atmaq istəyirdim ki, qəfildən boynumun ardında dəhşətli bir ağrı hiss etdim. Sanki gözlərimin qabağında şimşək çaxdı. Az qala ruhum bə-dənimdən çıxacaqdı.

Gözlərimi açanda bir tövlədə əli-qolu bağlı vəziyyət-də idim. Əlimi-qolumu zəncirlə bağlamışdılar. Bu zəncir-dən iki ayrı zəncir ayrılır, daha sonra hər biri ayaq bilə-yimdəki qandallarla birləşirdi. Əsir düşmüşdüm. Min yeddi yüz altmış doqquzuncu ilin may ayında, on doqquz yaşında ikən, əlli nəfərə yaxın mənim kimi gənc xristianla birlikdə əsir düşdüm.

Hotin qalasının tövlələrinin birində donuz kimi sax-lanılırdıq. Boynumun dalı hələ də ağrıyırdı, üst-başımdan qan iyi gəlirdi. Sonra Vişlovdan mənimlə birlikdə çıxan Nikolaya rast gəldim. Süründük, uzun müddət cəhd gös-tərəndən sonra axır ki, görüşə bildik. Təpədəki on iki nə-fərdən ancaq ikimiz sağ qalmışdıq. Bütün baş verənləri də elə ondan öyrəndim.

– Bəxtimiz gətirib, – Nikolay dedi.

– Doğrudan bəxtimiz gətirib? – soruşdum.

Əlahəzrət II Yekaterinanın orduları hələ də qalanı mühasirə altında saxlayırdı. Yəni bizim hələ də az-çox ümidimiz var idi. Belə olan halda istər-istəməz türklərin əsəbləri tarıma çəkilirdi. Onlar verdikləri hər yeməkdən əvvəl bizi əməlli-başlı əzişdirirdilər. Həyatımdakı türkcə ilk sözləri də elə burda öyrəndim. “Kafir, donuz, geri çə-kil, dəyyus…” Bu sözləri başa düşməkdə çətinlik çəkmir-dim, çünki hər söz deyiləndə onun hərəkətlə açıqlaması da verilirdi. Artıq hər şeyə öyrəşmişdik. Get-gedə azalan yeməklərə, hər gün təkrarlanan və bizim söz ehtiyatımızı zənginləşdirən söyüşlərə, təhqirlərə… Hər şeyə…

Günlər, həftələr bir-birini əvəzlədi, aylar keçdi. Artıq həyatımın geri qalan hissəsini burada keçirəcəyimi düşü-nürdüm ki, çöldən gələn “Allah, Allah” səslərinin, sevinc nərələrinin bundan sonra həyatıma dəyişiklik edəcəyini hiss etdim.

Rus ordularının bizi xilas edəcəyini düşündüyümüz üçün hər günü diqqətlə sayırdıq. Təqvim 12 avqust 1769-cu ili göstərirdi. Sən demə, həmin gün türklər böyük rus ordusunun üzərində qələbə çalmış və rusları geri çəkil-məyə məcbur etmişdilər.

Artıq xilas ümidimiz qalmamışdı.

Səhəri özümə gələndə əsir düşməmişdən öncə gör-düyüm son türkün üzünü bir də gördüm. Əlbəttə, gecə gördüyüm kabusları çıxmaq şərti ilə…

Sübh azanı veriləndən bir müddət sonra qəfil qapı açıldı və içəri altı silahlı yeniçəri girdi. Üç nəfərlik qrup halında iki sıra ilə düzüldülər. Çox ciddi görünürdülər. Bu ciddilikdə bir saxtalıq var idi və bu saxtalıq dərhal hiss olunurdu. Qorxurdum. Əgər ürəyimdə bir balaca qorxu hissi olmasaydı, onda onların bu yalançı ciddiyyətinə qəhqəhə çəkərək gülərdim. Sonra qəfildən o gəldi, neçə vaxt kabuslarımın, qarabasmalarımın qonağı olan həmin şəxs. Yüksək rütbəli zabit olduğu dərhal hiss olunan bu adam bəzəkli və bahalı paltar geyinmişdi. Başındakı ağ çalmanın üstünə quş lələyi taxmış, belinə silah qabının üs-tündən geniş ipək qurşaq bağlamış, ayağına par-par ya-nan sarı çəkmə geyinmişdi. Əynində olduqca bahalı əba var idi. Sol tərəfindən uzun qılınc asılmışdı, qurşağına soxduğu iki piştov və bir xəncər o dəqiqə diqqət çəkirdi.

Yazıq əsirləri bir-bir süzərək onların arasında gəziş-məyə başladı. Baxışlarını üzərimizdə dolandırdığı o qısa müddət ərzində artıq bizə qarşı törədilə biləcək bütün pislikləri düşünmüşdüm. Birdən baxışları mənim üstüm-də dayandı, gözucu yeniçərilərə baxıb, sakit, lakin amira-nə səslə: “Sarı”, – dedi. İki yeniçəri qaçaraq gəldi, məni qollarımın altından tutub düz onun qabağına gətirdi.O, mənə diqqətlə baxandan sonra qollarımı, ayaqlarımı tu-tub sıxdı, yüngül bir hərəkətlə saçlarımı dartdı, dodaqla-rımı aralayıb dişlərimə baxdı. Sonra yeniçərilərə tərəf çev-rildi: “Aparın,” – dedi. Hara olduğunu ancaq yeniçərilə-rin bildiyi o yerə aparıldığım zaman ayaqlarımın arasın-dan axan suyun yavaş-yavaş boşaldığını hiss etdim.

Hər şey haqqında düşünmüşdüm, hər şey haqqında. Bircə, məni hara apara biləcəklərini bilmirdim. O haqda düşünməmişdim. Amma ən çox buna ehtiyacım var idi.

Məni hamama apardılar. Yekəpər hamamçı o ki var yuyundurdu. Yuyundurduqdan sonra təmiz paltar geyin-dirdilər. İçimi qəribə bir hiss bürüdü. Sanki bir daha əv-vəlki Pyotr geri qayıtmayacaqdı.

Hamamdan çıxandan sonra bu dəfə yeniçərilər mə-nimlə dost kimi davrandılar. Qabağıma düşüb yol gös-tərdilər. Artıq arxalarınca sürümürdülər. Bu dəfə türklər-dən biri qəfildən, mənə heç də yad olmayan bir dildə mü-raciət etdi. O, rus dilində danışırdı. Uzun yola çıxacağı-mızdan, mənim kəndxuda Arif ağanın – yəqin ki, həmin zabitdən bəhs edirdi – qulu olduğumdan, sığınacaqda əsir götürüldüyüm gün İslambulda onun oğlunun dün-yaya gəlməsi xəbəri aldığından, bunun nəyəsə işarə ol-duğundan, indiyə kimi Tanrının Arif ağaya oğul payı bəxş etməməsindən, əsir götürüldüyüm gün bunun baş verdiyinə görə mənimlə yaxşı davranacağından, axmaqlıq edib qaçmamalı olduğumdan, bunun da cəzasının ağır olacağından danışırdı rus dilində həmin şəxs.

Rus dilində gedən bu qısa danışıqlar məni çox şey-dən agah elədi. Bir neçə cümlə ilə nələr öyrənmişdim, İla-hi?! Ən birincisi və ən vacibi yaşayacaqdım. Əslində, dus-taqlıq müddətim uzanmağa və bizə hər gün yemək veril-məyə başlayanda bunu anladım. Amma ola bilərdi ki, in-sanlar çox qısa müddət ərzində fikirlərini dəyişsinlər. Ruslar qalib gəlsələr, ümumiyyətlə vəziyyət pis olacaq, bizi qala divarlarından asacaqdılar. Belə hadisələr haqda çox eşitmişdik. İkinci öyrəndiyim şey bu günə kimi adını çox eşitdiyim, bəylərimizin, şahzadələrimizin bir gün mütləq bizim olacağına inandıqları İslambula getməyim idi. İslambulu görəcəkdim. İslambul bir nağıl şəhəri idi. Dumanlı zirvələrdəki müqəddəs şəhər idi. Amma mən o şəhərə fateh kimi, qələbə qazanmış əsgər kimi yox, türk zabitinin köləsi kimi gedəcəkdim. Rus dilində danışılan-lardan öyrəndiyim üçüncü şey isə o idi ki, sən demə, bu qorxunc insan da oğlu dünyaya gələndə, eynilə bizim ki-mi sevinə bilərmiş. O da atalarımız kimi ata, insanımız ki-mi insan idi. Bunu anlamışdım. Etiraf etməliyəm ki, öy-rəndiklərimin arasında mənə ən çox təsir edən məhz bu məqam oldu. Heç vaxt bunun belə olacağını düşünmə-mişdim.

İlk dəfə idi bir türk mənimlə danışırdı. Mənə heç nə əmr etmədi, sadəcə danışdı və məsləhət verdi.

− Mən, – dedi, – padişahımızın qapı qullarındanam. Qibleyi-aləmimizin adı Mustafadır, üçüncü Mustafa, bu-nu yaddan çıxarma. Adım Yusifdir, Yusif ibn Mürsəl. Ye-niçəri ocağının otuz səkkizinci camaat ortasının təcrübəli əsgəriyəm.

Bütün bunların nə demək oldğunu onda başa düş-mürdüm. Sonra qollarını çırmaladı və çiyninin altından döymə kimi çəkilən bir işarəni göstərib:

− Bax, – dedi, – bu bizim ortamızın işarəsidir. Yol-daşlarımız bu işarədən istifadə edirlər. Ölənə kimi nə bu işarə bizdən ayrılar, nə də biz ortamızdan.

Yusif məndən bir neçə yaş böyük olardı. Bunu təkcə gözlərindən başa düşürdüm. Hər vəziyyətdə yaşlı, dün-yagörmüş kişilər kimi davranırdı. Amma gözləri… Göz-lərində, gördüyü hər şeyə maraq göstərən balaca uşağın gözlərindəki kimi qəribə ifadə var idi. Bəlkə də, onu mə-nimlə danışmağa vadar edən də elə bu hədsiz maraq idi. Mənimlə, mənim kimi bir kölə ilə. Çünki görüb-götürmüş kişilərin gözlərində maraqdan əsər-əlamət olmaz.

− Kəndxuda Arif ağa, – dedi Yusif, – bizim ortamızda ən çox sevilən zabitdir. Hətta biz onu ortamızın koman-diri olan çorbacıdan da çox sevib, hörmət edirik.

Bir anlıq susdu və bir az kədərli səslə sözlərinə da-vam etdi:

− Onun qulu olmaq sənin kimi kafir üçün böyük şə-rəfdir. Bunu dərk et və buna uyğun davran. Heç vaxt ağa-mızı pis vəziyyətdə qoyma.

Bu nə demək idi axı? Mənim kimi zavallı bir əsir necə öz ağasını pis vəziyyətdə qoya bilərdi ki? Yusifin səsin-dəki ciddiyyətdən başa düşdüm ki, “pis vəziyyətdə qoy-maq” nədirsə, çox ciddi məsələdir. Mən Arif ağanı pis və-ziyyətdə qoymamaq üçün neyləməli idim? Yerə baxmaq, düz gözünün içinə baxmamaq, qabağında əl-əl üstdə da-yanmaq, yüksək səslə danışmamaq, arxasınca getmək, bo-yun əymək – bütün bunlar bizdə də olan bildiyim adət-lərdən idi. Biz bəylərimizə, voyvodalarımıza qarşı belə davranırdıq. Başqa nə ola bilərdi axı? Yaşamaq, ya da ən azından pis münasibət görmədən yaşamaq üçün qısa müddət ərzində digər şərtləri də öyrənməli idim.

Birdən başa düşdüm ki, niyə qaçmaq haqqında heç düşünmürəm? Halbuki qaça bilərdim. Amma sonuncu qəhrəmanlığım cəsarətimi öldürmüşdü. Qılınc boğazıma dirənmişdi. Mən qanrılıb tüfəngimi götürə biləcək qədər cəsur olduğumu düşünürdüm, amma təəssüf ki, o cür hə-rəkət edə bilmədim. Arif ağa boğazımı üzə bilərdi. Amma üzmədi. Kölənin qiymətli olduğunu bilirdim. Bizdə də elə idi. Arif ağanın boğazımı üzə biləcəyini dəqiqləşdirmiş-dim. Amma buna baxmayaraq təkcə başıma gürzlə vur-muş, bununla kifayətlənmişdi. Qılıncının qəbzəsi ilə vur-muşdu məni. Orta yaşlı bu insan mənim kimi gəncdən daha çevik idi. Cəsarətim qalmamışdı.

Lap tutaq ki, qaçdım. Hara gedəcəkdim? Burda artıq bilirdim ki, mənə heç kim toxunmayacaq. Tək hara ge-dim? Kimin yanına? Kimin əlinə düşəcəkdim, Allah bilir. Ən çox da tatarların əlinə düşməkdən qorxurdum. Onlar haqqında danışılan rəvayətlər canımı qorxuya salırdı. Dü-şünürdüm ki, türklərin əlinə düşməklə yenə az-çox bəx-tim gətirib.

Digər tərəfdən, hər şey maraqlı gəlirdi mənə. İstan-bul, türklər maraqlı gəlirdi. Bilmədiyim hər şeyi öyrən-mək istəyirdim. Bəs, atam Mixail, anam Anya? Onlar mənsiz neyləyəcəkdilər? Atam elə də qoca deyildi, güclü idi. Çox da vecinə olmazdı yəqin ki… Uzaqbaşı daha çox araq içər, masaya daha bərk yumruq vurar və bununla sa-kitləşərdi. Ancaq anam haqqında eyni şeyi düşünə bil-mirdim. Bəlkə öldüyümü eşitsəydi, daha yaxşı olardı. Bəl-kə də elə belə fikirləşəcəkdi. Amma yaşadığımı da hiss edə bilərdi. Dəqiq bilirəm: bundan sonra hər bazar kilsəyə gedəcək, şam yandırıb məni geri qaytarsınlar deyə keşiş-lərə pul paylayacaq. Hər gün şərab, çörək, balıq aparacaq keşişlərə. Mənim yazıq anam.

Ayrılanda, boynuma bu bürünc zəncirli xaçı taxanda necə ağlamışdı, İlahi?! Bu xaç üçün xüsusi ayin təşkil et-miş, dinsizlərin mənə toxunmaması üçün onu tilsimlədi-yini düşünmüşdü. Amma bizim əyyaş keşişlər də yaman iş görmüşdülər. Atam elə düz eləyib onlara inanmırdı.

Əvvəlki həyatımdan mənə yadigar qalan yeganə şey boynumdakı bu xaç idi. Hamamda toxunmamışdılar. De-məmişdilər ki, çıxart! Anama toxunmaq, onu qucaqlamaq istəyəndə xaçı köksümə sıxa bilərdim. Elə indi də yola düşməmişdən qabaq anamla, onun əllərinin dəydiyi mü-qəddəs xaçla danışmağa başladım:

Mənə kömək ol, Həzrəti İsa! Mənə kömək ol!

Avqustun sonlarına yaxın üç orta camaatı və iyirmi beş-otuz nəfər əsirlə bir yerdə iki yüz əlli adamlıq karvan-la yola düşdük. Qabaqda iki yeniçəri əsgəri və Arif ağanın da olduğu atlı zabit dəstəsi gedirdi. Əsirlərin bir hissəsi-nin əlləri bağlı idi. Yolda anladım ki, bunun da özünə gö-rə mənası var. Yəni əli açıq olan əsirlərin sahibləri daha yüksək çinli zabitlərdir.

Yusiflə əməlli-başlı dost olmuşduq. Müxtəlif bəhanə-lərlə tez-tez yanıma gəlir, suallar verir, mənə lazım olan məlumatlar söyləyirdi. Artıq sürətlə türk dilində danış-mağı öyrənirdim.

Dəstə öz yoluna davam edirdi. Yeniçərilər tez-tez ye-riyir, biz əsirlər onlara yetişməkdə çətinlik çəkirdik. Gecə yol kənarında qurulan karvansaraylarda qalır, demək olar ki, dayanmadan məsafə qət etməyə çalışırdıq. Elə ilk gün-dən yeniçəri olmadıqlarını anladığım üç qəribə geyimli adamın nə işlə məşğul olduğunu gecə karvansarayda qa-larkən anladım. Bu qəribə geyimli şəxslərin əlində balaca baltalar vardı. Onlara “təbər” deyirdilər. Başlarına kar-tonla dilimlərə ayrılan əmmamə qoymuşdular. Bellərin-dəki geniş qurşaqdan böyük on iki guşəli daş asmışdılar. Yeniçərilər bunlara xüsusi hörmət göstərir, gecə başlarına yığışır, bir yerdə içki içir və bizim dualarımıza oxşayan ilahilər oxuyurdular. Onların din xadimləri olduqları dər-hal hiss olunurdu. Dözməyib kim olduqlarını Yusifdən soruşdum:

− Bunlar kimdir, Yusif?

Yusifin üzünə təbəssüm çökdü:

− Bunlar Bəktaşi dərvişlərdir, Sarı, – deyə cavab ver-di, – sizin keşişlərə oxşayırlar, amma kəramətləri və hik-mətləri həddindən artıq çoxdur. Onlar olmadan müharibə meydanına girmirik.

Yol boyu maraqla ətrafıma baxırdım. Ömrümdə bir dəfə də olsun kəndimdən qırağa çıxmamışdım. Başqa yer-ləri görməmişdim. Ələxsus da böyük şəhərləri. İslambulu düşünür, onun böyüklüyünü bizim Beltsi ilə müqayisə et-məyə çalışırdım. Buxarestə gəlib çatanda artıq Beltsi gö-zümdə xeyli kiçilmişdi. İndi gör İslambul – Konstantin həzrətlərinin şəhəri nə boyda idi? Onu artıq Buxarestlə müqayisə etmək istəmirdim.

Ədirnəyə çatanda böyük bir yeniçəri qrupunun kar-vanı qarşılamağa çıxdığını gördük. Onlar bir-birini qu-caqlayır, gülüşür, şən zarafatlar edir və əylənirdilər. Ədir-nə şəhərindən yadımda qalan yeniçərilərin zarafatları, bir də möhtəşəm Səlimiyyə məscidi oldu. Elə bil Tanrı bu məscidin qübbəsində oturub bizi müşahidə edirdi. Həya-tımda heç bu boyda kilsə görməmişdim. Yaxşı, bəs biz bu türklərə niyə dinsiz deyirdik? Bax, onların da dinləri var. İnsan həm dinsiz olacaq, həm də sonra ibadət üçün bu qə-dər daşı, bu qədər gözəl şəkildə üst-üstə qoyacaq? Demə-li, dinləri var idi, ancaq biz onların dinini din saymırdıq. “Cavab hər halda bu olmalıdır”, – deyə düşündüm.

Türklərin Silivri adlandırdıqları, çox möhkəm görü-nən qalası olan qəsəbəyə gələndə, bir gün sonra İslambula çatacağımızı öyrəndim. Karvanda indidən gözlə görülə-cək dərəcədə həyəcan var idi. Demək olar ki, hamının ailələri, dostları, sevdikləri İslambulda idi və hamı həs-rətdən cana doymuşdu. Bəs mən? Bəs mənim yaxınlarım? Bəs mənim sevdiklərim? Onlar harda idilər?

Və mən bir də onları görə biləcəyəmmi?

İSLAMBUL, DƏHŞƏTİM

Bir ay olardı ki, yollarda idik. Yorulmamışdıq. Yorul-duğumuz anlarda mütləq qarşımıza ya bir karvansara, ya bir qəsəbə, ya da kənd çıxırdı. Osmanlı ordusunun bizim torpaqlara necə gəlib çıxdığını indi daha yaxşı başa dü-şürdüm. Əvvəllər isə bu orduların başqa dünyadan, baş-qa aləmdən gəldiklərini düşünürdüm. Güman edirdim ki, onlar hardasa qaranlıq bir yerdə gözləyir, sonra qəfildən hücuma keçirlər. Məhəllələrinin, ailələrinin, evlərinin, qə-səbələrinin, mağazalarının, hətta şəhərlərinin olacağını belə heç düşünməmişdim. Onlar eləcə gözləyirdilər. Qa-ranlıq bir guşədə. Lazım olanda silahlarını götürüb, atla-rına minir, yandırmaq və məhv etmək üçün hazır vəziy-yətdə gözləyirdilər. Qaranlıqdan bir səs qəfildən, “hü-cum”, – deyə qışqırır, onlar da hücuma keçirdilər.

Elə buna görə də bizim nəcib bəylərimizə heyran olurdum. Belə bir ordu ilə necə mübarizə aparmaq olardı axı? Amma mübarizə aparırdılar. Bəzən qalib gəlir, onları geri çəkilməyə məcbur edirdilər. Balaca olanda bunu gör-düyüm qarabasmaları anamın qovmasına bənzədirdim. Mən qova bilmirdim onları, ancaq yerimin içində çırpınır, səsimi çıxarmağa çalışırdım. Alınmırdı, əlacsızca yerimdə qıvrılırdım. Ancaq anam qovurdu. Gəlib məni öpür, ba-şımı sığallayır, adımı çağırır, “keçdi, Pyotr, keçdi, mənim balam”, – deyirdi. Beləcə, qarabasmadan xilas olardım. Bəylərimizin türklərə qarşı apardığı mübarizəni digər müharibələrdən fərqləndirirdim. Bizim müharibələrdə tə-rəflər bilinirdi. Gəldikləri şəhərlər, qalaları, geyimləri… Onlar hər şeyləri ilə tanış idilər bizə. Amma türklər fərqli idilər, onlarla müharibəni ancaq müqəddəslər apara bi-lərdi, ancaq müqəddəslər! Onlara qalib gələ biləcək yega-nə qüvvə müqəddəslər idi. Çünki qaranlığın sahiblərinə ancaq aydınlığın mələkləri qalib gələ bilərdi. Türklərə qa-lib gəlmək eyni zamanda aydınlıqda olmağımızın sübutu idi.

Ancaq indi bu qaranlığın paytaxtının qarşısında idim. Ucsuz-bucaqsız qala divarları, dumana bürünən qüllələri, hər biri mizraq kimi göyə yüksələn minarələri ilə bu möh-təşəm şəhər indidən qarşımızda dayanmışdı. Yaxınlaş-dıqca daha da böyüyür, yediyi sonuncu yeməyi həzm et-məyə çalışan divi xatırladırdı. Bu şəhərdən çıxan hər uğultu, hər səs, görünən hər mənzərə elə bil başqa bir aləmdən gəlir, məni mühasirəyə alır, işğal edirdi.

Karvandan qabaqda gedən süvarilər gedəcəyimiz ye-ri tanıyırdılar. Mən öz-özümə düşünürdüm ki, görəsən, qarşıdakı qala qapılarının hansından içəri girəcəyik? On-lar isə bunu düşünmürdülər. Yusif yenə təbəssümlə üzü-mə baxıb:

− Ədirnə qapısından keçib bir az vaxt öldürəcəyik, – dedi, – sonra da Arif ağa ilə bir yerdə evinə gedəcəksən.

− Evimə? – deyə soruşdum heyrətlə.

− Hə də, evinə, − dedi Yusif, – ora artıq sənin də evin-dir.

Susdum. Qəribə gəlmişdi mənə. Ağamın evindən bəhs edəndə, “evin,” – demişdilər. Mənim bu şəhərdə evimmi olacaq? Elə şey ola bilər yəni? Bir kölə kimi sahi-bimin evində necə yaşaya bilərdim? Və o ev necə mənim də evim sayıla bilərdi? Bəlkə ələ salırdı məni? Heç nə bil-mədiyim üçün lağ edirdi mənə? Amma yox! Bir ay bo-yunca heç bu cür hərəkət eləməmişdi. Mən nəyisə düz et-məyəndə bunu açıq şəkildə demişdi. Əgər gülməli hərə-kət eləmişdimsə, bir yerdə gülmüşdük. Amma heç vaxt mənə lağ etməmişdi.

Ədirnə qapısı yüksək qüllələrin arasında yerləşən bö-yük qapı idi. Onu keçən kimi hər yerdə olduğu təkburda da yeniçərilər bir-biriləri ilə qucaqlaşdılar. Gələnlərdən hardan gəldiyini soruşdular. Bir-birilərini tanıyanlar dərdləşdilər. Çoxu da bir-birini tanıyırdı və mənə qəribə gəlirdi ki, bir-birilərini hardan tanıyırlar? Bu qədər çox-dular və buna baxmayaraq, tanıyırlar.

Qısa fasilədən sonra şəhərə doğru addımlamağa baş-ladıq. Artıq bir az əvvəl eşitdiyim uğultunun mənbəyində idim. Yolun hər iki tərəfində dükanlar var idi. İnsanlar heç nə olmayıbmış kimi öz işləri ilə məşğul olur, yanla-rından keçəndə dayanıb bizi salamlayırdılar. Bəzən ya-xınlıqlarından ötəndə sürətlə dükandan bayıra çıxır, iki-qat olur, öndə gedən üç zabiti salamlayırdılar. Öndə ge-dən üç zabit isə başlarını dik tutur, salamı alırdılar.

Birdən yerimdə donub qaldım. Yerə qədər əyilib za-bitləri salamlayan iki keşiş gördüm. Yox, səhv görmür-düm. Eyni ilə bizim keşişlərimiz kimi geyinmişdilər. Qa-ranlığın mərkəzində iki keşiş?! İrəli getdikcə daha çox ke-şişə rast gəlirdim. Deməli, bu şəhərdə təkcə iki keşiş yox idi. Marağım get-gedə artır, beynim sualların məngənə-sində əzilirdi.

Karvan gəlib yüksək hasarları olan, böyük taxta və daş tikilinin damlarının az olsa da göründüyü yerə çatdı və dayandı. Onun yanında isə Ədirnədə gördüyüm məs-cidə oxşayan və elə onun kimi böyük, möhtəşəm bir məs-cid var idi. Yusif!.... Hə, Yusif! Nə yaxşı ki, o, yanımda idi. Bilmədiklərimi dərhal ondan soruşurdum.

− Bura haradır?

− Ağa qapısı, – deyə cavab verdi.

Heç nə anlamadım.

− Yəni?

− Yəni ki, bizim başçımızın yaşadığı yer…

Böyük qapının ağzına, yalan olmasın, bir ordunun əs-gəri yığışmışdı. Bunlar növbətçilər və gözətçilər idi. Qa-pının iki tərəfində toplanıb öz aralarında danışırdılar. Karvanımız qapının sağ tərəfindəki geniş ərazidə dayan-dı, zabitlərimiz atdan endilər. Bir az öz aralarında məş-vərət etdilər. Sonra qaş-göz işarələri başladı. Əsgərlər ara-balara tərəf qaçdılar. Hər zabitin arxasında iki əsgər gö-ründü. Bu əsgərlərə qulplu böyük sandıqlar verildi. Belə-liklə, üç zabit, altı əsgər və üç sandıq qapıya doğru yönəl-di. Qapının ağzında olan mühafizəçilərlə qısa söhbətdən sonra içəri girib gözdən itdilər.

Ağalarımızın qənimət hədiyyələrini apardılar, – dedi Yusif.

Bir xeyli “Ağa qapısı”nın divarlarının dibində gözlə-dik. Yeniçərilər artıq səbirsizliklə gəzişməyə başlamışdı-lar. Yavaş-yavaş addımlayır, qəfil geri qayıdır, sonra yenə gəldikləri yola təkrar dönürdülər. Həsrətində olduqları hər şey bu şəhərdə idi və zabitləri çölə çıxan kimi həsrə-tində olduqları hər şeyə qovuşacaqdılar. Yusif sıxıntılı bir səslə:

− Hələ burdan çıxıb Ərmeydanına, Yeni Odalara get-məliyik, – dedi.

Gördü ki, heç nə başa düşmədim:

− Çorbacılara salam verməliyik. Burda üç ortadan ca-maat var, bu üç ortadan neçə nəfərin qayıtdığı, neçə nəfə-rin isə şəhid olduğu rəsmən orda bildiriləcək. Ondan son-ra hər kəs istədiyi yerə gedə bilər, – deyə açıqladı.

Nəhayət, üç zabit altı nəfərlə birlikdə çölə çıxdı. Üz-lərində məmnunluq ifadəsi var idi və içəri girəndə hiss olunan narahatlıqdan əsər-əlamət qalmamışdı. Mən diq-qətlə karvana baxıb Yusifin dediyi üç ortanı müəyyən et-məyə çalışdım. Artıq öyrənməyə başlamışdım. Birinci, qollarına baxdım, bir əsgərin qolunda minarə, o birində isə şir işarəsi gördüm. Qollarında Yusifin qolundakı işa-rədən olanlar “bizimkilər” idi. Qəribədir, artıq “bizimki-lər” deyirdim. Bunlar mənim düşmənlərim deyildilər mə-gər? Məni əsir götürüb bura gətirən bunlar deyildilərmi?

Amma “bizimkilər” də mənə digər əsgərlərdən fərqli davranırdılar. Düzdür, digərləri də pis davranmırdılar, lakin daha diqqətsiz və daha məsafəli idilər. Bizimkilərdə isə məni adam yerinə qoyduqlarına dair işarələr vardı. Məni görürdülər, baxışları məni keçib arxamdakı boşluğa dikilmir, varlığımı qəbul edirdi. Düz gözlərimin içinə ba-xırdılar. Deməli, bunlar bizimkilər idi. Neyləmək olardı? Yusifin dediyi kimi, otuzsəkkizinci camaat ortası.

Geniş bir yoldan aşağı düşdük, içində yenə divarlar, divarların içində isə möhkəm qapılarla mühafizə olunan taxta binaların ucaldığı ucsuz-bucaqsız meydana gəlib çatdıq. Bura çatanda, əgər başqa yerdə türk görməmiş ol-saydım, elə düşünərdim ki, bütün türklər yeniçəridir. Çünki hər yer yeniçərilərlə dolu idi.

Qəssab dükanlarının arası ilə keçib böyük qapıya tə-rəf addımladıq. Buranın gözətçiləri bizə Ağa qapısındakı gözətçilərdən daha səmimi davrandılar. Zarafatlaşaraq, qucaqlaşaraq, deyə-gülə, biz əsirlər də daxil olmaqla ha-mıya içəri girmək üçün icazə verdilər.

Yəqin ki, cəhənnəmə düşmüşdüm. Bunlar da yəqin ki, cəhənnəmin zəbaniləri idi.

Düz qarşımızda daha alçaq bir divar var idi, divar-dan o yana yenə qapılardan keçməklə getmək mümkün idi. Divardan o tərəfdə bir məscid və yüzlərlə irili-xırdalı bina görünürdü. Küncdə-bucaqda yeniçərilər oturmuşdu-lar. Qızğın söhbət edirdilər. Yeyib-içir, çubuq çəkir, danı-şırdılar. Binalardakı sıxlıq isə qətiyyən azalmırdı. İnsanlar içəri girib-çıxırdı. Hər yerdə Yusifin və digərlərinin qolla-rındakı işarələrdən daşıyan yeniçərilər gəzişirdi. Əksə-riyyəti silahsız idi, yalnız qurşaqlarına sancdıqları xən-cərlərinin dəstəyi görünürdü. Silahlı olanlar isə əksinə, tə-pədən-dırnağa kimi silahlı idilər və bir arabanın yükü qə-dər silah daşıyırdılar üstlərində.

Səhər-səhər içdiyim şorbadan sonra burda ilk dəfə nəsə yeyə bildim. Böyük sininin içində yemək gəldi. Biz əsirləri də unutmamışdılar. Ətli, düyülü bir yemək idi bu. Plova sevgim bax, beləcə başladı. Yusif onun üçün önəmli olduğu hiss olunan bir ritualı yerinə yetirdi: başındakı pa-pağının qabağına taxdığı iki taxta qaşıqdan birini çıxarıb mənə verdi, digərini isə özünə götürdü. Kürəyimə möh-kəm bir şapalaq ilişdirib:

− Bununla ye, – dedi.

Məni bir növ şərəfləndirdiyini anladım. Plovun ya-nında taxta qablarda açıq qırmızı rəngli içki gətirmişdilər. Adına şirə deyirdilər. Asan içilməsinə və xoş dadına al-danıb bir neçə qədəh içdim. Qısa müddət ərzində başım fırlanmağa başladı, kefləndim və bunun dərhal sərxoşluq verən içki olduğunu anlayıb dilimə də vurmadım. Çünki bunların yanında keflənməyim ziyanıma ola bilərdi. Ata-mın tez-tez mənə verdiyi nəsihətlərdən biri də bu idi.

Oğlum, Pyotr, inanmadığın insanların yanında nə sevincini, nə də kədərini bəlli et. Bundan ziyan çəkə bi-lərsən, – deyərdi həmişə atam.

Günortadan sonra idi və biz hələ də zabitləri gözlə-yirdik. Onlar görünən kimi əsgərlər arasında hərəkət baş-ladı. Artıq hamı öz normal həyatına geri qayıdacaqdı, özünü bu böyük şəhərin bir küncündə itirəcəkdi. Bəs mən neyləyəcəkdim? Nələrlə qarşılacaqdım bu böyük şəhər-də? Bu, Yusifin haqqında danışdığı “evim” necə bir yer idi? Orda mənimlə necə davranacaqdılar? Yusif də, görə-sən, mənimlə gələcəkdi? Gəlməyəcəkdisə, Arif ağanın nə istədiyini necə başa düşəcəkdim? Elə bunları düşünür-düm ki, karvandakı yeniçərilər bir-biriləri ilə qucaqlaş-mağa başladılar. Vidalaşırdılar. Bəziləri yanlarında bir-iki əsir götürür, bəziləri də əsirlərini içəri, o həngamənin içi-nə aparırdılar. Düzü, heç onların yerində olmaq istəməz-dim.

Qəfil, Arif ağa Yusifə işarə verdi. Adının Mehmet ol-duğunu yolda öyrəndiyim “bizimkilər”dən biri və Yusif böyük sandığın qulpundan tutdular. Yusif mənə gözü ilə işarə edərək iki gözlü heybəni göstərdi. Mən də onun de-diyi heybəni çiynimə götürdüm. Artıq “evimizə” gedirdik.

Ətmeydanından bir az uzaqlaşandan sonra yoxuşla yuxarı qalxmağa başladıq. Arif ağa bizə nəfəs almağa im-kan vermək istəyirmiş kimi atını yavaş-yavaş sürürdü. Yoxuşu keçəndən sonra künc-bucağına yer-yer daşlar dö-şənən yola çıxdıq. Yolun iki tərəfində müxtəlif mağazalar ard-arda düzülmüşdü. Biz keçəndə sahibləri bir-bir dü-kanlarından çıxır və “xoş gəlmisiniz, Arif ağa!” – deyərək salam verirdilər. Arif ağa da sakitcə başını əyib sağ əlini ürəyinin üstünə qoyur və bu salamları alırdı.

Bir az getmişdik ki, üzümə vuran mehdən dənizə çox yaxın olduğumuzu anladım. Bir az aşağıda getdiyimiz yola paralel başqa yol da var idi və onun qurtaracağında-kı tikilinin kilsə olduğunu başa düşdüm.

− Aman, Həzrəti İsa! – dedim birdən, üstəlik, yüksək səslə, amma dərhal özümü yığışdırdım. Əvvəlcə keşişlər, indi isə kilsə… İnanım yəni? Bu, təxminən Beltsidə məsci-də rast gəlmək kimi bir şey idi. Budur, orda, kirəmit rəng-li divarları ilə tam qarşımda idi.

− Gör e, – dedim öz-özümə, – gör e!!!!

Ətrafında çoxlu binaların olduğu məscidi keçmişdik ki, bir dəstə uşaq başımıza yığışdı. Heç bilmədik hardan peyda oldular. Onlar da eynilə dükan sahibləri kimi qış-qırışırdılar.

Xoş gəldin, Arif ağa! – deyirdilər.

Arif ağa da dükan sahiblərini salamladığı şəkildə on-ları salamlayırdı. Uşaqlar arxamızca gəlir, yaratdığımız bu qəribə karvan dar dalanlardan keçirdi.

Sentyabrın ortasında olsaq da, hava olduqca isti idi. Və mən istidən tər-su içində qalmışdım. Uşaqlar diqqətlə məni süzür, haqqımda danışır, gülüşür və sonra təzədən başdan-ayağa məni süzürdülər. Bir müddət beləcə irəli-lədik, kiçik və köhnə bir məscidin yanından keçdik. Elə məscidi təzə keçmişdik ki, əlli-altmış nəfərlik qrupun bizə tərəf gəldiyini gördük. Bunlar yeniçəri deyildilər. Tacirlə-rə oxşayırdılar. Düz ortalarında eyni ilə bizim karvandakı dərvişlərə bənzəyən Bəktaşi dərvişi var idi. Aramızda on addımlıq məsafə qalanda Arif ağa da, izdiham da dayan-dı. Dərviş irəli addımladı və Arif ağanın atının yəhərin-dən tutdu. Eyni anda Arif ağa da atından ağır-ağır düşdü, əyilib dərvişin ovcundan öpdü, dərviş də onun əlindən öpdü. Arxasınca qucaqlaşmağa başladılar. Birdən bu izdi-hamın ortasında tək qaldım. Tanrı heç bir qulunu tək qoy-masın, nə olardı ki, biri də məni qucaqlayaydı?!

Qucaqlaşma səhnəsi bir müddət davam etdi, sonra nəhayət, başa çatdı. Çox da hündür olmayan bir divarla əhatələnmiş geniş bir bağın içində, ikimərtəbəli evin qar-şısında olduğumuzu indicə gördüm. Çöl qapısının ağzın-da başına ağ şal bağlamış yaşlı qadın dayanmışdı. İlk dəfə idi türk qadını görürdüm. Yəni üzünü. Qəfil, içəridə − qa-pının ağzında başqa bir qadının da dayandığını başa düş-düm. Qadının qucağında yorğana bükülmüş uşaq var idi. Arif ağa yaşlı qadına yaxınlaşdı, əlini öpdü və alnına qoy-du. Yaşlı qadın Arif ağanı qucaqlamışdı, ondan ayrılmaq istəmirdi, elə bil. Nəhayət, yaşlı qadın ağlaya-ağlaya qol-larını Arif ağanın boynundan açdı və evin qapısına tərəf getdilər. Yusiflə Mehmet hərəkətə gələn kimi mən də cəld tərpənib qapıdan bağçaya keçdim. Qapıdakı qadın Arif ağanın əlini öpdü, alnına apardı, üçü də evə keçdi. Mən çaşqın halda Yusiflə Mehmetə baxırdım. Onlar evə tərəf getdilər, mən də qorxa-qorxa arxalarınca addımladım. Bə-li, içəri girdik. Aman, Tanrım, inana bilmirdim. Tanrım, mən sənə neyləmişəm ki?

Sandığı qapıdan girən kimi içəri qoydular. Mən də heybəni yerə qoydum. Əllərini sinələrində saxlayıb, eləcə dayandılar. Mən də.

Dayanmışdıq. İçəridən sevinc dolu uşaq səsləri gəlir-di. Ağlamaq, gülmək səsləri bir-birinə qarışmışdı. Dayan-mışdıq, hələ nə qədər belə dayanacağımızı da bilmirdik. Yusif və Mehmet kimi davrandığıma, onların elədiklərini təkrarladığıma görə gözlərimi qaldırıb ətrafıma baxa bil-mir, ancaq gözucu nəzər salırdım. Geniş otaqda idik. Üçü də bağlı olan qapılar var idi. Yuxarı mərtəbəyə də bir pil-ləkən çıxırdı. Bir də aşağı düşən pilləkən var idi.

Eləcə dayanmışdıq.

Sonra yuxarı çıxan pilləkənin yanındakı qapı açıldı, Arif ağa otaqdan çıxıb Yusifə nəsə dedi və təzədən içəri girdi. Yusif dərhal solumuzdakı qapını açdı, Mehmetlə birlikdə sandığı ora apardılar. Mən də heybəni apardım. Pəncərənin yanında bir qarış taxtadan düzəldilmiş uzun döşəyin üstündə oturdular. Mən oturmaqdan qorxdum, elə-beləcə kənarda büzülüb qaldım.

İçəridən gələn səslər azala-azala bir müddət də da-vam elədi. Ailə artıq bir-birindən az da olsa doymuşdu. Qapı təzədən açılanda Arif ağa qucağında oğlan uşağı ilə oturduğumuz otağa gəldi. Üçümüz də dərhal ayağa dur-duq və yenə o əvvəlki vəziyyətdə dayandıq. Bizim necə dayanmağımız Arif ağanın heç vecinə də deyildi. Xoşbəxt idi. O qədər xoşbəxt idi ki, üç qızdan sonra doğulan oğ-lunu, hətta mənə də sevinə-sevinə göstərdi.

Hələ də silahlarını və əbasını çıxarmamışdı. Mənə gülməli gəlirdi bu vəziyyət. Canavar kimi görünən bu adam və balaca yorğana bükülmüş oğlan uşağı… Lakin o, bütün bunları görmürdü. Heç vaxt tərk etmədiyi vüqarlı halını belə tərk etməyə hazır idi. Xoşbəxt idi. Bəlkə də, ye-ganə həyat mənbəyi olan bu uşağı mənə, Yusifə və Meh-metə göstərirdi.

Sonra dayandı, həmin o ciddi və vüqarlı halı təzədən qayıtdı. Belə dedi:

− Oğlum etiqadında, dinə və dövlətə xidmətdə həmi-şə sabitqədəm olacaq. Atasının üzünü ağ edəcək. Anadan yeniçəri kimi doğulub, yeniçəri kimi də yaşayacaq. Ona görə də adını Sabit qoyuram. Allah utandırmasın.

EVİM

İki il necə də tez keçib getmişdi. İndi öz-özümə fikir-ləşirəm ki, gör cavanlıq necə böyük nemət imiş. Cavanlı-ğın çətini-asanı olmur ki. Çətin dediyin işlər asan, asan dediyin işlər bir anda çətin olur.

Tanrı mənə əsarəti layiq bilmişdi, amma dərmanını da gəncliyimlə vermişdi. Güclü idim, tez öyrənirdim. On-lara sarı saçlarım və gömgöy gözlərimlə qəribə görünür-düm.

Bütün bağ-bağat mənə baxırdı. Hökmranlıq edirdim həyətə. Evin zirzəmisində qapısı bağçaya açılan balaca bir otaqda qalırdım. Səhər tezdən bağa çıxır, quyudan su çə-kir, evin giriş qapısının yanında olan böyük qablara tö-kürdüm. Qış olanda odun doğrayır, aşağı mərtəbədəki böyük sobanı qalayırdım. Ağacları budamaq, tut varsa tut, əncir varsa əncir yığmaq mənim işim idi.

İşlərim bununla da yekunlaşmırdı. Sabiti və qızları əyləndirmək, bağçada yelləncək düzəldib onları yellət-mək, cümə günü evdəki böyük xanımın – adı Zəhra idi – arxasınca bazara gedib aldıqlarını evə daşımaq… Bütün bunların hamısı mənim vəzifələrimidi. Qapıdan içəri gi-rən satıcılara fikir vermək, mis qabları qalaylatdırmaq, ev-dəki taxta əşyaların təmir edilməsi – hələ mən bunları saymıram. Həyətdə balaca yer düzəltmiş, tapdığım dül-gər alətlərini ora yığmışdım. Qısa müddət ərzində bu mə-sələni də həll eləmişdim. Sən demə, bu məsələdə də ba-carığım var imiş. Evdəkilər ən çox Beltsi formalı dolabları bəyənirdilər.

Ən mühim və bəlkə də, ən vacib vəzifəm Arif ağanın qonaqlarına xidmət etmək idi. Ən çox həyəcənlandığım vaxtlar da məhz bu anlar idi. İlk vaxtlar türkcə yaxşı bil-mədiyimə görə gələnlərin nə istədiklərini başa düşmür-düm. Amma sonra türkcə öyrəndikcə, gəlib-gedənləri ta-nımağa başladıqca, rahatlaşmış, xidmət barəsində də us-talaşmışdım. Qəhvələri köpüklü hazırlamaq, çubuqları tez-tez dəyişdirmək, yandırmaq mənim üçün elə də çətin deyildi. Türk dilində danışılanları yaxşı başa düşürdüm və söhbətin nədən getdiyini anlayırdım.

Arif ağa, əsasən, qonaqları ilə din və dövlət məsələ-ləri haqda danışırdı. Mən onun daha çox dini mövzularda danışmağını istəyirdim. Çünki bu cür söhbətlər edərkən Arif ağanın üzü, hərəkətləri çox mülayim olurdu. Üzündə təbəssüm yaranır, dərin düşüncələrə dalırdı. Dövlət işlə-rindən danışmağa başlayanda isə olduqca ciddi görkəm alırdı. Elə bil xəncərinin qəbzəsi ilə boynumun dalından vuran insan geri qayıdırdı.

Bu iki il ərzində elə bu söhbətlərə görəArif ağa məni şillələmişdi. Bir dəfə söhbət əsnasında ayaq üstə dayan-mışdım və özümdən asılı olmadan öskürdüm. Arif ağa qəzəblə mənə baxdı və:

− Sarı, – dedi, – tez bura gəl.

Yanına getdim, əyildim:

− Buyur, ağam, – dedim. Və deməyimə də peşman ol-dum. Sifətimə dəyən şillədən az qala yerə yıxılacaqdım. Məni ən çox sarsıdan isə beş nəfərin yanında vurulmağım idi. Sanki daha çox vurmaq istəyirdi, amma nəyə görəsə bir şillədən sonra insafa gəldi və eyni səs tonu ilə:

− İndi isə keç yerinə! – deyə əmr etdi.

İkinci dəfə vuranda isə haqlı idi, amma mən qayda-ların məhz belə olduğunu bilmirdim axı. Arif ağa qonaq-ları yola salanda onların ayaqqabılarını hazırlamış, qapı-nın ağzına düzmüşdüm. Ayaqqabıların burnu qapıya tə-rəf baxırdı. Qəfil sifətimə dəyən şillə ilə yerimdə tullan-dım. Mat-mat baxdım və nə baş verdiyini anlamağa ça-lışdım.

− Ayaqqabıları çevir, – dedi.

Mən də ayaqqabıların yönünü yan tərəfə çevirdim. O isə qışqırmaqda davam edirdi:

− Elə yox, axmaq, ayaqqabının burunları mənə bax-malıdır.

Axı mən hardan biləydim ki, ayaqqabıların burnu-nun qapıya tərəf qoyulması qonağın istənilməməsinə işa-rə edir.

Ən çox diqqətimi çəkən, ən çox gəlməyini istədiyim və həsrətlə gözlədiyim qonaq az-az gələnlərdən idi: Əh-məd baba.

Əhməd babanı iki şeyə görə sevirdim. Birincisi, o gə-ləndə Arif ağa çox sevinirdi. Həddindən artıq mülayim olurdu. İkincisi, Əhməd baba və yanındakı dərvişlər bu evə gəlib mənim kimi kölə ilə danışan nadir insanlardan idilər. Halımı-əhvalımı soruşur, əvvəlki həyatımla ma-raqlanır, hətta bəzi məsələlərdə fikrimi öyrənirdilər. Mən onların gələcəyi günü gözləyir və ən çox da onların söh-bətlərinə maraqla qulaq asırdım. Bəlkə bunun bir səbəbi də söhbətlərinin həmişə ahəngli olması və əvvəl-axır gəlib musiqidə dayanması idi. Mehmet dərviş zənburla çalıb oxumağa başlayanda mən artıq göz yaşlarımı tuta bilmir-dim. Bəzən ağlayırdım, bu zaman onlar da mənə qoşulub ağlamağa başlayırdılar. Yaxşı, mənim ağlamaq üçün xeyli səbəbim var idi, bəs Arif ağa niyə ağlayırdı?

Evimizi və yaşadığım məhəlləni artıq tanıyırdım. İs-tanbulu isə demək olar ki, tanımırdım. Bir-iki dəfə Unqa-panına, bir-iki dəfə isə Ətmeydanındakı o qorxunc hərbi düşərgəyə getmişdim. Hamısında da Arif ağa ilə birlikdə.

Arif ağa küçəyə heç vaxt tək çıxmırdı. Ən az iki əs-gərlə gəzir, bəzən mənimlə bir yerdə dörd nəfər olurdu yanında. Bu çoxluqdan istifadə edib əksər hallarda göz-dən itir, ətrafıma göz gəzdirirdim. Amma çölə çox tək çıx-mırdım. Qorxurdum. Kölə və kafir olduğumu hamı bilir-di. Arif ağanın köləsi olmağım məni qoruyur, mənə az da olsa toxunulmazlıq duyğusu bəxş edirdi. Amma eyni za-manda da mən onlardan aşağı idim. Bunu isə heç vaxt unutmurdum.

Rastlaşdığım bir təfərrüat mənim bu kompleksimi aş-mağıma az da olsa, kömək etdi. Əli Fakih və Hacı Həmzə məhəllələrinin arasında bir neçə xristian məhəlləsi yerlə-şirdi. Onlar arasında ermənilər məzhəb baxımından fərqli olsalar da, yunanlarla eyni idik. Bunu keşişlərin geyimin-dən, xaçların formasından və ibadət günlərindən bilirdim. Düzdür, dinlə bağlı elə də çox şey bilmirdim, amma ol-sun, bildiklərim nəyisə başa düşməyimə kömək edirdi. Artıq müqəddəslərimizin adının belə ortaq olduğunu bi-lirdim. Buna görə də nəsə məni tez-tez zəng səslərini eşit-diyim yunan kilsəsinə tərəf çəkib aparırdı.

Vişlovda kilsəyə atam kimi mən də, ancaq anam məc-bur etdiyi üçün gedirdim. Anam hər bazar mən kilsədən qayıdana kimi xüsusi yeməklər hazırlayırdı. Burda isə məni heç kim məcbur etmirdi, əksinə, özüm istəyirdim. Hətta Arif ağanın qorxusu belə bu istəyin qarşısında da-yana bilmirdi.

Nəhayət, bir şənbə günü axşam tərəfi bütün cəsarəti-mi toplayıb Arif ağaya yaxınlaşdım. Nə ola bilərdi? Ən yaxşı halda, məni üçüncü dəfə şillələyəcəkdi. Olsun. Üçüncü şilləni də düşünmüş və öz-özümə təlqin etməyə başlamışdım. Üstəlik, otaqda ikimiz idik. Yəni məni, ən azından, başqalarının yanında vurmayacaqdı. Nəsə de-mək istədiyimi anlayan Arif ağa məni çox gözlətmədi:

− Nə olub, Sarı? – deyə soruşdu. – Danış görüm.

− İcazə istəyirəm, ağam.

− Nə icazəsi? – deyə maraqla soruşdu.

− Sabah kilsəyə gedəcəyəm.

Vəssalam… Üçüncü dəfə şilləni hardan tutuzduraca-ğını düşünürdüm artıq. Və boynumu ona görə əymək is-təyirdim. Amma Arif ağa məni vurmadı. Bir müddət dü-şündü, sonra da çoxbilmiş adamların insanı şübhələndi-rən ədası ilə gülümsədi:

− Əlbəttə, Sarı, – dedi, – Allah hərəyə bir din verib. Sənin də dinin budur.

Sonra pul kisəsindən iyirmi qəpik çıxartdı:

Bunu da nəzir verərsən, – dedi, – səhər tezdən get, yaxşı?

Görəsən, məni vursaydı, dahamı yaxşı olardı? Allah şahiddir ki, bunun cavabını hələ də bilmirəm.

Səhər tezdən ən təmiz paltarlarımı geyinib kilsəyə tə-rəf getməyə başladım. İlk dəfə orda yanımda atamı, ana-mı axtardım. Kilsəyə gedirdim, onlar isə yanımda yox idi-lər. Ətrafda bir nəfər də olsun ora – kilsəyə gedən görün-mürdü. Qapısı ağzında gözləyən qızlar, oğlanlar yox idi. Ətir eyni idi, onsuz da əgər ətir eyni olmasaydı, çoxdan fikrimdən daşınmışdım. Məhz bu ətir sayəsində mən öl-kələr aşır, son iki ili yaşamamış kimi qəbul edir, Vişlovu, uşaqlığımı xatırlayırdım. Gözlərimi bağlasaydım, ya da kilsədəki dindarlar gözlərini bağlasaydılar, elə bilərdim ki, uşaqlığıma geri qayıtmışam. Amma yox. Gözlərim açıq idi. Kilsədəkilər də gözlərini yummamışdılar. Hamı mənə qəribə-qəribə baxır, “bu türk köləsinin burda nə işi var?” – deyə düşünürdü.

İlahi, mən burdayam. Sənin hüzurundayam. Və ya-dam bu yerlərdə. Qəribəm. Əllərimdən tutub məni ayağa qaldıracaq heç kim yoxdur yanımda… Yaxşı, deyək ki, mən bunlar üçün yadam. Səndəmi Mixailin oğlu Pyotru unutmusan, Tanrım?

Qaça-qaça evə qayıtdım. Gözlərimdən axan yaşlar yanaqlarıma süzülürdü. Saxlaya bilmirdim göz yaşlarımı. Yatağımda oturdum, gözlərim şişənə kimi ağladım.

Arif ağa heç nə demədi. Şişmiş gözlərimi o da gördü. Ümidsizliyimi də gördü. Sadəcə bircə cümlə dedi:

− Səninlə bu yaxınlarda həll edəcəyimiz bir məsələ olacaq, Sarı.

SARI ABDULLANIN HEKAYƏSİ

Səninlə bu yaxınlarda həll edəcəyimiz bir məsələ ola-caq, Sarı.

Elə beləcə də demişdi Arif ağa.

Bu osmanlılar bir cür adamdılar. “Osmanlılar”, − de-yirəm, çünki onlara türk deyəndə acıqlarına gəlir. Biz on-ları türk kimi tanıyırıq, özləri isə nə üçünsə bu addan is-tifadə etmirlər. Qəribəlik burda da deyil, qəribəlik Arif ağanın mənə dediyi sözdə idi.

Əgər tanımasam, bu söz mənə deyilən kimi oturub gözləyərdim. Çünki “yaxında”, demişdi. Amma osmanlı-lar üçün yaxın anlayışı fərqli ola bilərdi. Yəni “yaxında” bu gün də ola bilər, sabah da ola bilər, lap belə desən, üç gün də, üç həftə də, üç ay da, üç il də ola bilərdi. Burda bu iki il ərzində öyrəndiyim şey osmanlıların vaxtla bağlı dediklərinə elə də fikir verməmək olmuşdu.

İndi də elə edirəm. Arif ağanın mənimlə danışmaq is-tədiyi məsələ haqqında heç düşünmürəm. Düşünməyə heç ehtiyac da duymuram. Çünki, düşünməyə başlasam, ağlım başımdan çıxa bilər.

Amma Arif ağanın “yaxında” dediyi məsələni mə-nimlə danışması elə sürətlə baş verdi ki, özüm də heç nə başa düşmədim.

Evdə qonaq olmayanda Arif ağa yeməyini ikinci mər-təbədə − hərəmində yeyərdi. Bir gün axşamüstü − işdən gələndən sonra evin girişindən sol tərəfdə olan otağı gös-tərib:

− Sarı, – dedi, – oğlum, bu axşam burda ikimiz üçün bir süfrə qur, səninlə oturub yemək yeyib danışacağıq.

Belə bir şey ilk dəfə idi ki, baş verirdi. Arif ağa ilə ey-ni süfrədə yemək yemək?! Danışacağı şeylər, hər halda, çox vacib idi. Həm də ilk dəfə mənə, “oğlum”, – deyə mü-raciət edirdi. Görəsən, bu, elə-belə müraciət forması idi, yoxsa altında nəsə gizlənmişdi? İnanmıram, çünki Arif ağa sözlərini elə-belə seçmirdi, düşünüb-daşınır, sonra danışırdı. Bu söz artıq çox ciddi dəyişikliyin əlamətlərin-dən sayıla bilərdi.

Evdə yeməkləri çox vaxt böyük xanım, yəni Arif ağa-nın anası hazırlayır, aşağı mərtəbədəki mətbəxdə mənim üçün nəzərdə tutulmuş yerə qoyur, öz yeməklərini isə ikinci mərtəbəyə aparırdı. Mən də öz payımı otağımda yeyirdim. Çox ləzzətli bişirirdi yeməyi böyük xanım, ələx-sus da öyrəşmədiyim dad olan zeytun yağlı yeməklər çox xoşuma gəlirdi. Mətbəxə gələndə növbəti bir dəyişikliklə qarşılaşdım. Zəhra xanım bu dəfə axşam yeməyini çox ayırmışdı mənə. Bundan başqa, yeməklərin yanında pey-manə dedikləri qədəhlər də qoyulmuşdu. Deməli, bu gecə Arif ağanın aşağıda mənimlə birgə yemək yeyəcəyini ha-mı bilirdi. Yəni bu yeməklə bağlı əvvəlcədən qərar veril-miş və hazırlıqlar buna uyğun olaraq görülmüşdü. Elə-dirsə, yəqin ki, Arif ağanın mənimlə danışacağı mövzu həddindən artıq önəmli idi.

Mən süfrəni hazırlayıb gözləməyə başlamışdım ki, Arif ağa ev paltarında aşağı endi. Əlində, içində artıq nə olduğunu çoxdan bildiyim şüşə dolça var idi. Aman Al-lahım! Yəni mən indi Arif ağa ilə rakı içəcəyəm?

Süfrəyə oturduq. Peymanələrə rakı süzmək üçün əli-mi dolçaya uzatmaq istəyirdim ki, Arif ağa yüngülcə əli-min üstünə vurdu və:

− Yox, hələ ki, yox. Hələ ki, sən saqilik edə bilməzsən, – dedi.

Əlimi çəkdim və onun rakı süzməyinə diqqətlə fikir verməyə başladım. Bu qəribə vəziyyəti qəbul etmək üçün bir sıra qəribə hərəkətlər etdim. Əllərimin yerini dəyiş-dirdim, çörəyin içini barmaqlarımla əzişdirdim.

Mən bu qəribə hərəkətləri edəndə Arif ağa peyma-nəni əlinə alıb, “Eşq olsun!” – deyərək rakıdan üç qur-tum içdi. Belə olanda veriləcək cavabı artıq bilirdim. Əh-məd baba iləgörüş zamanı qurulan süfrələrdə bu sözü də-fələrlə eşitmişdim. Cavabı bilirdim, amma o sözü deyə bilmirdim. Yox, unutmamışdım. Sadəcə dilimə yaraşdır-mırdım. Sevirdim, çox gözəl bir cavab idi. Amma mənim dilimdə gülünc alınardı. Görəsən, bu sözü deməliyəmmi? Yenə də peymanəni dodaqlarıma aparanda özümdən asılı olmadan o iki sözü pıçıldadım:

− Nur olsun!

Arif ağa gülümsədi, güldü, hətta belə demək müm-kündürsə, qəhqəhə çəkdi. Kürəyimə sərt bir şəkildə, an-caq dostcasına vuraraq:

− Afərin, Sarı, bax belə,… – dedi.

Mən başımı önə əydim. Arif ağanın isə dili açılmışdı:

–Bilirsən, Sarı, başımıza bəla olmusan. Sənin ucba-tından ailəmizdə səliqə-səhman qalmayıb. İndi bilmirik ki, neyləyək?!