Оглавление
Renee Iseli - Smits. Ik ben slechthorend, nou en?
Ich bin Schwerhörig, na und?
Wat u over mij mag weten
Slechthorend, nou en?
Dialect
Wekker
Fiets
Wintersportvakantie
Eerlijk
Tijd
Artsen
Morgarten
Zijn of niet zijn …
OV
Pardon … ?
Is sport moord?
Theeketel
Net als bij een computer. Als mijn autocorrectie programma meent dat ik „theeketel“ in plaats van waterkoker moet schrijven, dan negeer ik dat ook! Koffie of boodschappen doen?
Aanvankelijk had de chef van mijn cliënte niet zo veel vertrouwen in een verandering ten goede. Terwijl ik mijn cliënte op haar houding en de commentaren van haar collega's aansprak en haar tips gaf om haar houding te veranderen en ik de collega's nog een keer over gehoorbeperking geïnformeerd had, tekende zich echter langzaam een verbetering af. Alle partijen namen de begeleiding serieus en dingen veranderd, mijn cliënte bovenal. Na een half jaar werd de begeleiding afgebouwd en na een jaar kon ik mij met een goed gevoel terugtrekken. Natuurlijk, mijn begeleiding en die van mijn collega's verliep niet altijd zo voorbeeldig, maar ik ben niettemin van mening, dat veel levens rijker zouden kunnen worden wanneer ook het arbeidspotentiaal van mensen met een gehoorbeperking vaker zou worden ingezet. Pas dan zou men met recht goed werk leveren. Dialoog
Verkouden
Onweer
CI Bron: Bron: I, Ydomusch, the copyright holder of this work, hereby publishes it under the following licenses: under the terms of the GNU Free Documentation License
Anders
Statistieken
Ondertiteling Bron: ID 30532863 © Valerii Matviienko | Dreamstime.com Sinds de verslechtering van mijn gehoor in 2007 ben ik bij het televisiekijken meer afhankelijk van ondertiteling geworden. Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer zenders die hun programma's ondertitelen. Het belangrijkste voor mij is het nieuws en het weerbericht. Omdat de thema's bij het nieuws elkaar snel opvolgen, moet ik erg oppassen om de context niet te verliezen. Dan is ondertiteling erg welkom. Naar mijn mening valt aan de kwaliteit van de ondertiteling nog wel het een en ander te verbeteren. Bij live interviews staat bijvoorbeeld de zin: „deze live ondertiteling kan fouten bevatten“, maar ik denk zo maar dat daar beter kon staan: „deze live ondertiteling zal fouten bevatten“. In veel gevallen is het interview bijna klaar als de ondertiteling begint. En inderdaad vind ik in de ondertiteling veel fouten. Goed, eerlijk is eerlijk, als ik geluid en ondertiteling combineer, dan is dat voor mij meestal wel voldoende en de mensen die voor de ondertiteling zorgen, doen echt hun best. Vaak is toch ondertiteling een vreemd iets. Mijn man en ik hebben een tijdlang op BBC het programma van een britse Stand-Up comedian gevolgd. Vooral bij Stand-Up comedy, waar de comedian meestal erg snel praten, zo in het tempo van Lebbis en Jansen, is goede timing natuurlijk belangrijk. Er was in dit geval wel ondertiteling, maar vaak of te vroeg of te laat. Zo kon het gebeuren dat mijn man, naasst mij op de bank, van het lachen in mijn oor brulde, terwijl ik pas een paar minuten later begon te lachen omdat de grap dan pas was ondertiteld. Ook bij het auto programma op BBC, Top Gear, kon het gebeuren dat de ondertiteling al verscheen voordat de presentatoren hun zinnen hadden uitgesproken. Een beetje verwarrend, niet waar? Als er geen ondertiteling is, wordt het voor mij lastiger. Er zijn buitenlandse zenders, zoals bijvoorbeeld Animal Planet, wij kijken bijvoorbeeld graag de „Kattenfluisteraar“ of de 'Hondenfluisteraar“, waar de orignele stem op de achtergrond nog is te horen als de Duitse synchronisatiestem praat. Van twee dingen een: je verstaat de originele stem niet omdat die te zacht klinkt én je verstaat de Duitse synchronisatiestem nauwelijks, omdat de originele stem op de achtergrond klinkt. In zulke en in gelijke gevallen gebruik ik sinds mijn nieuwe hoortoestellen, inmiddels 4 jaar oud, een hulpmiddel. Dit hulpmiddel, alleen bestemt voor mijn type hoortoestel en niet voor andere merken, natuurlijk, is middels een kastje aan de TV verbonden en met een ontvanger (Streamer) kan ik het geluid van de TV direct in mijn hoortoestellen ontvangen. En meestal functioneert dat goed. Het zij dan dat acteurs of sprekers erg snel en onduidelijk praten, maar dan helpt natuurlijk niets meer. Ik hoop dus dat mijn volgende hoortoestel van hetzelfde merk is als mijn huidige toestellen, zodat ik niet nog een nieuw hulpmiddel hoef aan te schaffen. Omdat ik over mijn huidige toestellen erg tevreden ben, zal dat waarschijnlijk geen probleem zijn. Boeken Bron: ID 16412243 © Jslavy | Dreamstime.com In mijn jeugd heeft mijn moeder mij veel, heel veel voorgelezen. Meestal voor het slapen gaan. En het kon mij niet lang genoeg duren. Mijn moeder vond het leuk en ik bedelde vaak succesvol om nog een verhaaltje. Toen ik zelf met lezen begon, was het met mij en boeken definitief. Al op de lagere school nam ik vaak in de middagpauze een boek mee, wat ik dan s'middags gelezen weer mee terug naar school nam. De leraren wilden aanvankelijk niet geloven dat ik dit boek dan ook echt had gelezen en stelden vragen over de inhoud. Pas nadat ik die vragen had beantwoord, hebben ze mij geloofd. En eigenlijk is het sindsdien altijd zo gebleven. Ik lees nog altijd vrij snel en vooral veel en graag. Mijn voorkeurstijd om te lezen is nog steeds voor het slapen. Het geeft mij rust en afleiding van alles wat er overdag door mijn hoofd is gegaan. Zonder ten minste een paar bladzijden gelezen te hebben, kan ik nauwelijks inslapen. Ik ben, om het in het kort te zeggen, een boekenwurm. Als een boek mij pakt, dan ben ik helemaal van de wereld. Vaak kom ik weer tot bezinning met een rode en een witte wang, puur van de concentratie. Boeken geven mij plezier en het spreekt vanzelf dat ik thuis een paar volle boekenkasten heb. Om een beetje plaats te sparen, anders wordt onze woning echt te klein, heb ik een zogenaamde Reader gekocht. Op deze Reader kan je electronisch boeken lezen. Het heeft weliswaar niet de romantiek van een boek in de hand, maar is minder zwaar en heeft veel opslagcapaciteit. Bovendien is het onderweg en op vakantie makkelijk mee te nemen. Zoals ik hier al eens heb vermeld, lees ik een keer per maand een groep bewoners uit het bejaardenhuis voor. De meesten zien niet goed meer en zijn erg blij met een boek dat hen wordt voorgelezen. Natuurlijk zijn niet alle boeken daar voor geschikt. Het beste zijn korte verhalen, die je in een uur kan voorlezen. Geliefd zijn vooral levensverhalen. Deze levensverhalen zijn erg divers en vaak ook spannend. Meestal probeer ik tijdens of na het voorlezen „mijn groep“ ook een beetje van hun eigen geschiedenis te ontlokken. En dat lukt meestal prima. Er zijn veel herinneringen en de bewoners vertellen graag, zo graag als ik hen voorlees. Een wereld zonder boeken kan ik mij niet voorstellen. Waarschijnlijk zit het in mijn genen: mijn moeder leest graag en ook haar moeder las graag en toen ze later blind werd, luisterde ze graag naar hoorboeken. Mijn historische nieuwsgierigheid speelt zeker ook een rol. Hoe het ook zij: voor mij persoonlijk zijn boeken net zo'n noodzaak als mijn hoortoestellen, of ik de boeken nu zelf lees of aan anderen voorlees. Hoortoestellen
Niet dom
Dromen Bron: http://www.freeimages.com/photo/dream-catcher-1308732 Soms heb ik merkwaardige dromen. De meeste dromen herinner ik mij niet meer, als ik wakker word. De uitzonderlijke keren dat ik mijn droom herinner, dan zeg ik soms tegen mijzelf; dat moet ik mijn man vertellen als hij wakker wordt. Soms lukt dat, soms ben ik de droom dan al weer vergeten. Zoals u vast zelf al eens heeft ervaren, zijn er bepaalde dromen die in allerlei varianten terugkeren. Zo droom ik vaak dat ik een trein moet halen, maar onderweg word opgehouden om uiteindelijk mijn trein te missen. Of dat ik in een winkel iets wil kopen, echter nooit daadwerkelijk tot die aankoop kom. En personen, waar ik naar op weg ben om ze te bezoeken, bereik ik nooit. Zo word ik soms zeer gestresst wakker. Zo ver wat betreft een ontspannen slaap … Er zijn echter ook heel duidelijke dromen. Zo heb ik mij een paar jaar paardrijles gegund. Paard rijden was al heel lang een grote droomwens van mij en toen ik in de gelegenheid was, heb ik deze droom verwezenlijkt. De meeste paarden waren veel groter dan ik en als je al een beetje ouder bent, leer je natuurlijk langzamer. Een goede paardrijdster was ik niet, maar ik vond het geweldig om te doen en ik vond ook de omgang met paarden speciaal. In deze tijd echter, droomde ik soms, hoe kan het ook anders, dat ik van een paard viel. Gewond werd ik nooit, maar in mijn slaap voelde ik letterlijk dat mijn lichaam van het paard afviel. En meestal was dat het moment waarop ik wakker werd. Sommige dromen had ik mij overdag nooit kunnen bedenken. Zo heb ik een keer gedroomd, dat ik mijn neef, die vroeger uiterlijk wel wat op Johan Cruijff leek, en dezelfde Johan Cruiff onderweg heb getroffen. Ze waren op weg naar een museum in de stad. We hebben even staan kletsen en zijn daarna elk ons eigen weg gegaan. Nu moet ik hier wel vermelden dat noch mijn neef, noch ik Johan Cruijff persoonlijk kenden en deze droom in de realiteit nooit en te nimmer had kunnen plaatsvinden. Ik vrees dat een zogenaamde dromenvertaler een harde noot zou hebben te kraken aan mijn dromen. Slechts een ding hebben al mijn dromen gemeenschappelijk: In mijn dromen ben ik nooit gehoorbeperkt. Vraagt u mij niet waarom, want ik heb echt geen idee waarom dat zo is. Ook is mijn gehoorbeperking zelf nooit een thema in mijn dromen. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig of dit bij andere gehoorbeperkten ook zo is, of dat hun gehoorbeperkte realiteit zich in hun dromen voortzet. Ik nodig u uit, als u wilt, mij dit eens te laten weten. Zonder verdere details, vanzelfsprekend. Gehoortest
Zo vroeg mij laatst iemand, of ik in de vakantie noch naar huis ging. Eerst dacht ik, dat ik de vraag verkeerd had begrepen, maar dan ging er een lichtje branden. De eigenlijke vraag was natuurlijk of ik nog naar Nederland zou gaan, naar mijn moeder (mijn vader is helaas 4 jaar geleden overleden). Nu dringt zich natuurlijk de vraag op: waar is mijn thuis? In nederland had ik voor onze verhuizing naar Zwitserland een geweldige baan, fijne collega's, vrienden, familie en hartelijke buren en ik heb er veel meer auto gereden dan hier. Dat laatste mag u misschien onbelangrijk voorkomen, maar gezien de moeite die ik heb gedaan om dat roze papiertje te „veroveren“ is dit voor mij toch wel een ding. Niettemin, als iemand mij vraagt waar mijn thuis is, dan zeg ik: hier in Zwitserland, omdat ik mij hier ook echt thuis voel. Natuurlijk mis ik mijn familie, vooral mijn moeder en broer, en mijn baan, maar op de een of andere manier is het Zwitserland gelukt mij in te pakken. En terug naar het vlakke land komt voor ons niet meer in aanmerking. Aanvankelijk was het mijn plan om mij in Zwitserland in te leven door vrijwilligerswerk en na een jaar weer werk te gaan zoeken. De ziekte en het overlijden van mijn vader hebben dit plan door elkaar geschud, maar dat is goed zo. Een vergelijkbare baan zoals ik had, als arbeidsconsulente en jobcoach voor mensen met een gehoor- en -spraakbeperking (hen te ondersteunen bij het zoeken naar werk en hen op de werkplek te begeleiden indien nodig om hun werkplek te behouden), was hier sowieso niet mogelijk geweest. In plaats daarvan heb ik mij met vrijwilligerswerk nuttig gemaakt en verveel mij niet in het minst. In tegendeel, soms heb ik het zelfs drukker dan wanneer ik een reguliere baan had gehad. Zo ben ik momenteel bezig om mijn oude baan weer op te pakken, weliswaar vrijwillig, maar toch. Ik zal een of twee gehoorbeperkte mensen bij hun zoektocht naar werk ondersteunen en kan zo mijn werkervaring en kennis in de praktijk omzetten. Omdat het zoeken naar werk voor gehoorbeperkten niet eenvoudig is, zal mij dit wel een tijdje bezighouden en ik beschouw dit werk als een bijzondere uitdaging. Daarom zal het waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ik over dit thema zal schrijven. U bent vast gewaarschuwd! Vergeetachtigheid
Vergeetachtigheid kan natuurlijk niet helemaal worden vermeden. Het is immers menselijk om te vergeten! En we zijn allemaal mensen.... Nou ja, als ik niet schrijf voor een dag of twee, denk dan alstublieft niet dat ik u ben vergeten! Tocht Bron: http://www.freeimages.com/photo/morning-wind-1506376
Zo heb ik onlangs een paar keer het netwerkprincipe uitgelegd. Elk netwerk bestaat uit een warm netwerk van familie, vrienden en goede bekenden/collegas, een lauwwarm netwerk van bekenden van kennissen of een buur met wie je af en toe een paar woorden wisselt, en een koud netwerk. Dit koude netwerk zijn vaak heel vage contacten of contacten die je nog niet kent maar naar op zoek bent, bijvoorbeeld een HR medewerker van een bedrijf. Bij mij kwam opeens de vraag naar boven, over wat voor netwerk ik eigenlijk zelf beschik. En, of dit netwerk eigenlijk goedhorend of gehoorbeperkt is. Momenteel is het fair om te zeggen, dat mijn netwerk gemengd is. Vroeger waren mijn netwerkcontakten vooral goedhorend. Tegenwoordig heb ik ook veel gehoorbeperkte netwerkcontacten, mede door mijn vrijwillige activiteiten. Dat de meesten van mijn vrienden goedhorend zijn, heeft vooral er vooral mee te maken dat ik laat slechthorend ben geworden en dat ik mijn slechthorendheid pas sinds een jaar of 10 echt bewust ben geworden. Voor die tijd, heb ik mij altijd in goedhorende kringen bewogen, omdat slechthorendheid voor mij geen thema was. Pas toen ik beroepsmatig met gehoorbeperkten geconfronteerd werd, kreeg gehoorbeperking voor mij ook privé een gezicht. Een gemengd netwerk heeft zo zijn voordelen. Met mijn gehoorbeperkte contacten kan ik ervaringen uitwisselen en hoef ik weinig over mijn eigen gehoorbepering uit te leggen. Mijn goedhorende contacten moet ik weliswaar steeds op mijn gehoorbeperking attent maken, ze zorgen er echter voor dat ik mij niet te veel op mijn gehoorbeperking focusseer. Als ik hier zo over nadenk, dan is dat voor mij eigenlijk een ideale combinatie en ik voel mij hier prettig bij. Zo ben ik lid van een damesdiscussiegroep, waar alle leden gehoorbeperkt zijn. Ofschoon de discussiethemas niet specifiek met gehoorbeperking te maken hebben, is de wijze waarop wij communiceren „gehoorbeperkt“ aangenaam. Ik ga ook graag met mijn goedhorende man en goedhorende vrienden naar een voetbalwedstrijd in de pub kijken. Welliswaar niet te vaak en ook niet te lang, maar ik heb er wel plezier in. De zin „Toon mij je netwerk en ik zeg je wie je bent“ heeft naar mijn idee wel een kern van waarheid. Zoals je jezelf via je werk kan definieren, zo laat een netwerk ook verschillende interesses en belangstelling zien. In het huidige digitale tijdperk, met steeds meer sociale netwerken kan je je netwerk steeds verder uitbreiden. Zo heb ik via Facebook een paar vrienden die ik nog nooit in persoon heb gezien, met wie ik een heel goed contact heb. Toch ben ik wel voorzichtig met wie ik tot mijn netwerk toelaat en geef ik nog steeds de voorkeur aan een persoonlijke ontmoeting. Ik waardeer het daarom ook zeer, dat ik onlangs een gehoorbeperkte kennis tot mijn vriendenkring heb mogen toelaten. Echte vrienden heb ik er niet zo veel, maar diegenen die ik tot mijn vrienden reken, zijn voor mij bijzonder waardevol. Hoor hulpmiddelen Bron: http://www.freeimages.com/photo/headphones-1418480 Sinds de toename van mijn gehoorverlies gebruik ik een aantal hulpmiddelen om mij bij het verstaan te ondersteunen. Begonnen ben ik met zogenaamde Soloapparatuur. Voor diegenen die misschien niet weten hoe Soloapparatuur werkt: ik draag een ontvanger om mijn nek en leg de zender met microfoon op tafel. Of, in het geval van een voordracht, vraag ik de spreker om de microfoon om te hangen. In mijn hoortoestel heb ik een zogenaamde T-Stand, die met de Soloapparatuur via FM golven communiceert en het geluid direct in mijn hoortoestellen brengt. Het geluid kan ik desgewenst nog versterken. Deze Soloapparatuur functioneert bij mij alleen in een rustige omgeving, omdat niet alleen de stem van de spreker(s) versterkt wordt maar ook de bijgeluiden. En dat stoort echt enorm. Ik heb de Soloapparatuur verschillende keren in een restaurant gebruikt, maar werd helemaal gestoord van de bijgeluiden. Toegegeven, mijn exemplaar is al 8 jaar oud en de nieuwste modellen zullen in de tussentijd zeker zijn verbeterd. Sinds mijn meest recente hoortoestellen, gebruik ik eveneens een hulpmiddel bij het televisiekijken en bij het telefoneren, de zogenaamde Streamer. De ontvanger is draadloos met een kastje verbonden en dat kastje is met de televisie verbonden. Meestal functioneert dat probleemloos. Bij het telefoneren loopt de verbinding via Bluetooth. Dat betekent dat alles draadloos is. Ik hoor degene met wie ik telefoneer in mijn hoortoestellen en ik praat in mijn microfoon die om mijn nek hangt. Ook dat gaat erg goed. Het enige lastige er aan is, dat wanneer ik een inkomend gesprek wil aannemen als de telefoon gaat, ik de microfoon de hele dag om moet hangen en mij niet te ver van de telefoon moet verwijderen. Omdat ik mij echter zo min mogelijk laat beperken, kunt u zich waarschijnlijk wel voorstellen dat dit minder goed functioneert. Gelukkig word ik niet zo vaak gebeld en als dit gebeurt, heb ik meestal met de beller afgesproken wanneer er gebeld wordt zodat ik mijn Streamer tijdig kan aanzetten of of ik laat het aan mijn man over om de telefoon aan te nemen. Is het voor mij, dan bel ik de beller via de Streamer terug. Maar om zelf iemand te bellen, vind ik de Streamer een zeer nuttig hulpmiddel. In een van onze vorige woningen had ik nog een aanvullend waarschuwingssysteem voor de deurbel. Soms was die deurbel veel te zacht en hoorde ik hem vaak niet. Het waarschuwingssysteem werd aan de deurbel aangesloten en als er gebeld werd ging er een waarschuwingslamp knipperen. Die lamp was draadloos en kon ik overal mee in de woning naar toenemen. En zo zijn er tegenwoordig nog veel meer hoor hulpmiddelen die het leven van een gehoorbeperkte iets kunnen verlichten. Ik kan het echt iedereen aanbevelen, de bij hem of haar passende hulpmiddelen aan te schaffen en te gebruiken. De kosten zijn weliswaar niet gering, ik weet het, maar de hulpmiddelen maken overwegend minder moe en geven meer levenskwaliteit en dat is tenslotte ook wat waard. Probeert u verschillende apparatuur uit en laat u zich vrijblijvend en onafhankelijk adviseren, zodat u zeker bent dat de hulpmiddelen bij uw omstandigheden passen. Ofschoon ik vroeger altijd heb gedacht, dat heb ik toch niet nodig, nu ben ik blij dat er hulpmiddelen zijn en probeer mijzelf er aan te wennen om ze zo veel mogelijk te gebruiken. Voor mijn eigen welzijn. Studentenjaren Bron: http://www.ruhr-uni-bochum.de/bilder/ Aan mijn studentenjaren heb ik bijzonder goede herinneringen. Als studente Geschiedwetenschappen kon ik mijn historische nieuwsgierigheid uitleven en leerde leuke medestudenten en -studentes kennen. Aangezien ik niet al te vaak aan de universiteit hoefde te zijn, woonde ik nog bij mijn ouders en werd ik een zogenaamde „spoorstudent“. Omdat ik mij op Oosteuropese- en Russische geschiedenis had gespecialiseerd, kon ik er niet omheen om ook de russische taal te leren. Dat was niet makkelijk, maar ik deed het wel met veel plezier. Al aan het begin van mijn studie wist ik, dat ik ergens nog een keer een tijdje in het buitenland wilde studeren. Rusland was daarbij natuurlijk mijn land bij voorkeur, maar omdat Rusland toendertijd nog niet zo open was en ik er contacten miste, was dat helaas niet mogelijk
Met mijn ervaringen kan ik de huidige studenten alleen maar aanbevelen: probeer eens een tijdje in het buitenland te studeren. Ook als je gehoorbeperkt bent, is dat geen reden om van een verblijf in het buitenland af te zien. Je wordt zeer beslist een levenservaring rijker. Bureaucratie Bron: http://all-free-download.com/free-photos/download/stamp_clutter_office_240869.html Author: 99pixel
Als mijn client mij echter zelf naar een gesprek meeneemt om hem te ondersteunen en te proberen de communicatie met zijn IV adviseur te verbeteren, is dat nou echt zo'n schending van de regels? Het gaat hier om het welzijn van mijn client, toch? Ik, als adviseur, zou blij zijn als ik niet wist hoe ik met een gehoorbeperkte client om moest gaan en iemand aanbiedt mij daarbij behulpzaam te zijn Tenslotte moet ik mijn client bemiddelen en hoe moet dat alsjeblieft gaan als ik niet weet hoe mijn client tikt? Het is helaas niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer, dat bureaucratie en praktijk niet met elkaar samengaan. Ik heb meegemaakt, dat clienten die echt fysiek niet konden werken hun IV/UWV ondersteuning verloren en zo gedwongen werden om werk te zoeken. De kans op succes vrijwel nihil. Aan de motivatie lag het zeker neit. Er zijn er maar weinig die niet willen werken. Maar als het niet meer gaat en je desondanks moet, dan is het een ander verhaal. Ook in mijn geval gaat het niet om motivatie maar om realiteit. Zelf zou ik absoluut niet meer voltijd kunnen werken, omdat de communicatie zo veel energie vreet. Dan heb je echt meer tijd nodig om te herstellen. En met mij vergaat het vele andere gehoorbeperkten. Zou het ooit tot de bureaucratie doordringen, dat er veel (gehoor)beperkten zijn die graag willen werken maar daarbij meer ondersteuning en begrip nodig hebben? Alleen omdat ze niet in het doorsnee plaatje passen, staan deze mensen vaak met lege handen. Dat kan toch niet de bedoeling van onze bureaucratie zijn, toch?! Stemmen
Oorgefluister
De bergen
Afgelopen week hebben we een beetje afkoeling in de bergen gezocht en gevonden. We waren op de Rigi, Titlis en Stanserhorn. Naast aangename temperaturen hebben we genoten van de prachtige uitzichten. In de bergbaantjes naar boven en vooral weer naar beneden, heb ik echter vlijtig kauwgum gekauwd. Het hoogteverschil, met snelheid gecombineerd, zorgde voor druk op mijn trommelvlies. Normaal gesproken kan ik met kauwen tegendruk geven en heb ik geen oorpijn. Alleen als ik verkouden ben, dan weet ik dat ik de weg naar boven beter kan vermijden. Dat geldt ook voor vliegen. Ik heb al diverse keren moeten vliegen met een verkoudheid en toen heb ik mijn oren bij het landen behoorlijk gevoeld! Normaal voel ik meestal een half uur of zo voor de eigenlijke landing dat de landing ingeleid wordt. Gelukkig kan ik dan met wat tegendruk er voor zorgen dat ik geen pijn krijg aan mijn oren. Maar ik ken zelfs goedhorende mensen die vanwege oorpijn in het vliegtuig of in de bergbanen niet meer vliegen of naar boven willen. De weg naar boven en beneden is dus voor mij en mijn oren niet altijd zonder uitdaging. Mijn man vindt het bijvoorbeeld geweldig om berpassen en naaldbochten te rijden, het liefste zonder verkeer voor ons. Zelf kan ik daar minder enthousiast over zijn. Iets in mijn hoofd, waarschijnlijk mijn evenwichtsorgaan, maakt, dat ik de laatste jaren een beetje draaierig word bij scherpe naaldbochten, ondanks het mooie uitzicht. Eenzelfde gevoel van draaierigheid ervaar ik tegenwoordig als ik van een bergwand naar beneden kijk (of van welke hoogte dan ook). Ik ben altijd blij als er een goede afsperring staat. Mijn man en ik hadden het privilege al drie keer de Jungfrau (3400 m) te mogen bezoeken. Dat was voor mij een heel vreemde ervaring. Aan de ene kant werd ik in het restaurant op de top steeds naar een richting getrokken. Het is lastig om te omschrijven, maar het was alsof een onzichtbare verbinding mij fysiek naar een kant (de kant van de Aletschgletscher) trok. Zoiets heb ik verder nog nooit meegemaakt en deze ervaring maakte behoorlijk indruk op mij. Ook de hoogte maakt je erg licht in je hoofd, doordat je minder zuurstof krijgt. Een belevenis, die je laat beseffen hoe uniek de bergen zijn. Als geboren „laaglandse“ zullen de bergen voor mij altijd een zekere fascinatie en mysterie behouden en ik weet zeker dat de bergen op mij steeds indruk zullen blijven maken. Met of zonder sneeuw. Dans der insecten
Bouwrust Bron: http://www.freeimages.co.uk/galleries/nature/environment/slides/noise_polution0154.htm Al sinds een tijdje is het in onze woonomgeving wat rustiger geworden. Misschien denkt u: "En wat zou dat?“, ik zou u willen vragen om toch zo snel mogelijk verder te lezen
Autorijden
Sinds ik in Zwitserland woon, rijd ik nauwelijks meer auto. Ofschoon dit mij niet zo bevalt, ik heb er tenslotte niet voor niets zo veel moeite voor moeten doen om mijn rijbewijs te halen, het openbaar vervoer is hier zo goed dat je de auto normaal gesproken niet nodig hebt. Ik huur af en toe een auto als ik mijn moeder bezoek om praktische redenen. Dan realiseer ik me dat je niet vergeet hoe je auto rijdt, maar dat je weer het "gevoel" moet krijgen. Voor iemand die al met 220 km/uur op de Duitse snelweg heeft gereden, is dit natuurlijk geen probleem. Van moeders, dochters en broers ..
In juli staat bij mij weer een bezoek aan mijn moeder geplant. Mijn moeder verheugt zich natuurlijk altijd op mijn bezoek, omdat wij, gezien de afstand, elkaar niet zo vaak zien. Mijn broer was zo lief om met mijn ouders en na het overlijden van mijn vader, met mijn moeder een paar keer naar ons in Zwitserland te komen, zodat we met elkaar hier een mooie tijd konden doorbrengen. Gelukkig heb ik een geweldige broer, die fantastisch voor mijn moede zorgt. Ik wil deze bijdrage dan ook aan hem opdragen! Mijn moeder woont sinds een jaar of 3 in een zogenaamde „Seniorenwijk“. Haar woning is erg mooi en zeer geschikt voor een alleenstaande persoon. Als ik naar Nedernland kom, heb ik de eer de meeste bewoners in dit wijkje te mogen begroeten en afscheid van hen te mogen nemen als ik weer terug naar huis ga. Natuurlijk doe ik dat graag, want iedereen is zeer vriendelijk en ook heel aardig tegen mijn moeder, mijn broer en mij. Daar geldt nog het principe: „help je naaste buur“. Wat mij echter is opgevallen, dat, ondanks de gemiddelde hoge leeftijd in deze wijk, ik daar niemand een hoortoestel heb zien dragen. Naar leeftijd geschat, zou dit toch statistisch gezien eigenlijk wel zo moeten zijn, maar tot nog toe heb ik er geen hoortoestel kunnen ontdekken. Dit moet ik echter nog eens nader onderzoeken ... Altijd als ik mijn moeder bezoek, probeer ik een keer langs onze oude woning te gaan. Daar wonen nu nieuwe mensen, de voortuin ziet er niet meer uit en gevoelsmatig is het niet meer „onze“ woning. Toch zijn er veel goede en verdrietige herinneringen aan deze woning verbonden. Onze eerste hond, Dombey, een eigenwijze teckel die mij nog eens heeft gebeten (ik was zelf schuld, maar het was geen leuke ervaring). Onze eerste kat, Jonas, een astmathische Siamese kater, die ondanks zijn asthma zo grenzeloos lief was. Mijn school- en universtaire karriere, mijn eerste hoortoestel en, tenslotte het afscheid van mijn vader. Mijn moeder heeft de verhuizing naar haar nieuwe woning heel goed opgenomen. De oude woning was haar al langer veel te groot en ze voelt zich intussen erg prettig in haar huidige woning en ondanks de afstand hebben weij een fijne moeder-dochter relatie. Mijn ouders en mijn broer waren medebepalend voor de persoon die ik vandaag de dag ben. Ofschoon ik bijna de middelbarare leeftijd heb bereikt, voel ik mij helemaal niet oud, toch merk ik aan dit soort dingen wel dat ik ouder word. Ik weet en accepteer dit ook. Het is nu eenmaal onvermijdelijk. Net zo, als dat met het toenemen van de leeftijd ook de kwaaltjes komen, ook bij mij. Zal het komen zoals het komt! Het blangrijkste is dat je weet dat men je ook met al je beperkingen lief heeft en gelukkig is dat bij mij het geval. Immuun
Londen
Impressum
