Szczury Wrocławia. Chaos

Отрывок из книги

Książkę tę dedykuję mojemu ojcu chrzestnemu,

doktorowi Bogumiłowi Arendzikowskiemu (1928–2004),

.....

Siostra Ina, jakiś lekarz i ktoś trzeci, kogo sierżant nie poznawał z wyglądu, rozrywali brzuch Agnieszki gołymi rękami. Widział wijące się jak węże szkliste szaroróżowe jelita w ich dłoniach, czuł odrażający fetor uwolnionych gazów. Patryk stał jak wmurowany, przyglądając się koszmarowi rozgrywającemu się znienacka na jego oczach. Wokół niego panował chaos. Spanikowani pacjenci szturmowali prowizoryczne ogrodzenia, nie bacząc na odnoszone przy tym rany. Tratowali się wzajemnie w próbie ucieczki. Robili wszystko, by znaleźć się jak najdalej od tej rzeźni. Dochodzące ze wszystkich stron krzyki sugerowały, że w dalszych blokach dzieją się równie niesamowite rzeczy. Na trawniku przy szóstce siłowało się kilkunastu mężczyzn. Zza węgła czwórki dobiegało potępieńcze wycie.

Mielech przyglądał się temu wszystkiemu w osłupieniu, trzymając pistolet w dłoni i nie spuszczając wzroku z trojga martwych jego zdaniem ludzi, którzy rozszarpywali drgające wciąż konwulsyjnie ciało Agnieszki. Jego Agnieszki… Tej, z którą…

.....