Listy sprzed lat

Отрывок из книги

Iwona szukała promieni słonecznych wpadających przez uchylone okno do gabinetu Ewy. Zwróciła krzesło nieco bardziej w ich kierunku, odchyliła się do tyłu, przymknęła oczy, a po chwili złożyła dłonie na piersiach. Chciała, by ich jak najwięcej skumulowało się na niej. Czuła, jak rozgrzewają ją z każdą chwilą coraz bardziej; szybko poczuła ciepło w samych koniuszkach palców. Bezwiednie rozchyliła poły białego laboratoryjnego fartucha, podciągnęła spódnicę do połowy ud i wyciągnęła do przodu długie nogi. Całe ciało odżywało po czterech godzinach spędzonych w klimatyzowanym laboratorium. Poczuła się komfortowo. Zwilżyła językiem wargi. Do jej uszu, jak przez mgłę, docierał szum samochodów z niedalekiej trójmiejskiej arterii, świergot ptaków rajcujących na okolicznych drzewach oraz głos Ewy, która prowadziła z kimś rozmowę telefoniczną. Iwona od dziecka uwielbiała taki stan półodrętwienia w pełnym słońcu i często wprawiała się w niego z premedytacją. Teraz co jakiś czas uchylała oko, żeby skontrolować, co robi Ewa. W ciągu kilkunastu lat odwiedzania jej gabinetu na południową kawę nauczyła się wyłączać z rozumienia, o czym tamta rozmawia. Ta kawa była dla Iwony pewnym rytuałem, z którego mimo wszelkich różnic dzielących ją z Ewą, siedzącą z drugiej strony przestronnego biurka, nie chciała i nie mogła zrezygnować.

Biurko było mahoniowe, z finezyjnie wyciętym blatem, żeby dało się wygodnie przy nim poruszać na olbrzymim, resorowanym skórzanym fotelu. Miało wydzieloną część na monitor komputera i telefony. Każdy, kto wchodził do gabinetu Ewy, musiał czuć respekt, zwłaszcza że krzesło, na którym siadała Iwona, nie stało normalnie po drugiej stronie biurka; Iwona dostawiała je sobie tylko na czas kawy. Wszyscy inni musieli stać. Niewielki stolik i cztery foteliki pod ścianą służyły tylko dla specjalnych gości z zewnątrz lub w przypadku nadzwyczajnej potrzeby spotkania z kilkoma osobami z firmy.

.....

– Jesteś niesamowity.

– W kolejnych latach chodziliśmy do różnych gimnazjów. Spotykałem ją sporadycznie na basenie, kiedy chodziłem tam z ojcem. Była coraz ładniejsza i coraz częściej uśmiechaliśmy się do siebie.

.....