Dzieci północy

Отрывок из книги

Zafa­rowi Rush­diemu,

który wbrew wszel­kim prze­wi­dy­wa­niom

.....

Lód na jezio­rze ustą­pił. Odwilż, jak zawsze, przy­szła znie­nacka; zasko­czyła wiele mniej­szych łodzi, tak zwa­nych śikar, pogrą­żo­nych we śnie, co rów­nież nale­żało do normy. Pod­czas jed­nak gdy te wał­ko­nie spały dalej na suchym lądzie, chra­piąc bez­tro­sko u boku swych wła­ści­cieli, naj­star­sza łódź zerwała się o świ­cie, jak to zwy­kle starcy, i jako pierw­sza prze­pra­wiła się przez odmar­z­nięte jezioro. Śikara Taiego… ale to także nale­żało do zwy­czaju.

Pro­szę się przyj­rzeć, jak Tai, stary prze­woź­nik, żwawo prze­pra­wia się przez zamgloną wodę, sto­jąc pochy­lony z tyłu łodzi! Jak jego wio­sło, drew­niane serce na żół­tym kiju, śmiga przez wodo­ro­sty! W tych stro­nach uwa­żają go za dzi­waka, bo wio­słuje na sto­jąco… i z wielu jesz­cze innych powo­dów. Tai, który macha gwał­tow­nie na dok­tora Aziza, zaraz wprawi histo­rię w ruch… z kolei Aadam, wpa­trzony w wodę, przy­po­mina sobie, czego Tai nauczył go przed wielu laty: – Lód zawsze czeka, Aadam baba, tuż pod naskór­kiem wody. – Aadam ma oczy błę­kitne zdu­mie­wa­ją­cym błę­ki­tem gór­skiego nieba, które zwy­kło ska­py­wać w źre­nice miesz­kań­ców Kasz­miru; nie oduczył się patrzeć. Widzi więc – o, tam! niczym zarys widma, tuż pod powierzch­nią jeziora Dal! – deli­katny ażur, zagma­twaną sieć bez­barw­nych linii, zimne, wycze­ku­jące żyły przy­szło­ści. Lata spę­dzone w Niem­czech, które tak wiele zmą­ciły, nie pozba­wiły go daru patrze­nia. Daru Taiego. Pod­nosi wzrok, widzi spi­cza­sty dziób zbli­ża­ją­cej się łodzi, macha na powi­ta­nie. Tai wyciąga rękę, ale to już roz­kaz: „Cze­kaj!”. Mój dzia­dek czeka; sko­rzy­stam więc z tej luki w cza­sie, kiedy zaznaje ostat­nich chwil spo­koju w życiu, spo­koju męt­nego i zło­wiesz­czego, i spró­buję go wresz­cie opi­sać.

.....