Читать книгу Аққудың айырылуы - Сəкен Сейфуллин - Страница 1

Арқада бір жер бар еді,

Жібек самал саясы:

Саяда бір көл бар еді,

Сырлы кесе аясы.

Маржан құмы, күміс суы

Көл еді кең айнадай:

Мұнарытқан торғын буы,

Көк кестелі айнала.

Қалың топ-топ, алшақ-сирек

Жасыл қамыс дестесі:

Бейне қолмен салған ирек

Көлдің жасыл кестесі.

Əдемі еді мөлдіреген

Айна көлдің көрнегі;

Су бетінде елбіреген

Ақ шашақтар өрнегі.

Пай шымылдық, жасыл құрақ

Қалың біткен ту құрақ.

Кейде аққулар жасырынад,

Шымылдыққа судырап.

Айна көлді мекен еткен,

Бір-екі аққу бар еді.

Мақсұтына бірге жеткен,

Екі ғашық жар еді.

Айна көлдің суы күміс,

Жұбай аққу көркі еді,

Көрсе көзің алар тыныс,

Екі сəулем ерке еді.

Көлдің басы ертелі-кеш,

Мың құбылған əн еді.

Екі ғашық ертегідей,

Көлдің көркі – сəні еді.

Жүргенімде елге келіп,

Ешкімді ертпей қасыма,

Кетуші едім көлге келіп,

Біраз жатып басында.

Көз жіберіп айна көлге,

Жағасында жатушы ем;

Төсімді ашып жібек желге,

Рахатына батушы ем.

Келуші едім анда-санда

Саясатсыз тұрмысқа;

Біраз тыныштық беріп жанға,

Демалуға – тынысқа.

Бір күн ерте айна көлдің.

Күйін тыңдап, жағалап;

Бір ғажабын жəне көрдім,

Қарап жатып жағада.

Кең айнадан өзін көріп,

Құстар билеп, ойнайды:

Су түбінен маржан теріп,

Сүңгіп терең бойлайды.

Көлді қорып, байғұс қызғыш

Қыңқылдайды жағалап:

Қанатымен жерді сызғыш,

Төңкеріліп сабалап.

Тау құдірет қалықтайды.

Қақсап, жырлап, зарлайды;

Сорлы жыршы жалықпайды,

Көл сағасын барлайды.

Көктен көлге төңкеріліп,

Шаңқылдайды шағала;

Бірде жылап, бірде күліп,

Жарқылдайды жағалап.

Қоңыр күйін қаз күйлейді;

Сұқсыр менен қасқалдақ.

Əнге салып, би билейді

Кегер, үйрек, баспалдақ.

Міне, осындай көлдің сəнін

Олқысынды жүрегім;

Іздедім мен аққу əнін –

Жүрегімнің тілегін.

Көлдің бетін көзбен андып

Жұбай аққу көрінбей;

Сəулемді іздеп жаттым қаңғып

Көл басында ерінбей.

Аққу күйі бір мезгілде

Сыңқылдады алыстан;

Жəне бірі шыға келді