Podróże z Albertem Einsteinem

Отрывок из книги

Każde życie, nawet to zakończone, przedłuża się w niebie, którym staje się dla innych żywotów.

Już jako nastolatek potrzebowałem go w swoim otoczeniu. Na ścianach mojego pokoju zawiesiłem dwa jego portrety. Na jednym był młody, elegancki, z roziskrzonym spojrzeniem i łakomymi ustami okolonymi cienkim wąsem; na drugim był stary, udręczony, w niedbałym stroju, miał długie włosy i nieskończenie smutne oczy. Nie rozumiałem, jak ten pierwszy mógł stać się drugim. Obok niego Giacomo Agostini i Barry Sheene nieprawdopodobnie nisko kładli swoje wyścigowe motocykle.

.....

Wskutek niemal nadprzyrodzonego zbiegu okoliczności, to właśnie w tym małym zaciszu dla ducha Einstein znalazł antidotum na przesadną sztywność niemieckiej edukacji, którą odbierał w Monachium i której, sam przecież będąc Niemcem, nie mógł znieść.

Ale nikt nigdy nie utrzyma się długo w stanie egzystencjalnej lewitacji samą tylko radością myślenia. Gdziekolwiek by się nie było, w pobliżu zawsze znajdzie się kawał masywnej rzeczywistości, który w końcu nas dopadnie. Einsteinowi wisiał nad głową pewien nieodległy groźny termin: w tamtym czasie każdy obywatel niemiecki mieszkający za granicą, który po ukończeniu osiemnastego roku życia nie zgłosił się do odbycia służby wojskowej, był uznawany za dezertera. Czy za rok miał pójść w kamasze? Maszerować? Czołgać się w błocie? Wykonywać wydawane wrzaskiem rozkazy? Miał robić to wszystko po tym, jak uciekł od germańskiej dyscypliny....

.....