Pies i klecha

Отрывок из книги

Jarosław Urbaniuk Łukasz Orbitowski

Pies i klecha

.....

Pro­boszcz Kalanda musiał przy­sta­wać co kilka kro­ków. Pochy­lał się jakby zamie­rzał kaszl­nąć, ale tylko ze świ­stem wydmu­chi­wał powie­trze. Andrzej Gil pró­bo­wał na niego nie patrzeć i wodził wzro­kiem po domach – kolory zda­wały się głęb­sze niż w połu­dnie, ludzi było wię­cej, kła­niali się nisko, a ksiądz nie mógł się nadzi­wić ozdo­bom kobiet. Męż­czyźni wypa­dali przy nich szaro, tak jak inna wieś bla­dła przy paste­lo­wych bar­wach sta­cho­warc­kich domów. Nie pozbył się dziw­nego wra­że­nia, że w ludziach czai się jakieś zła­ma­nie – w ich kościach, w kroku, może zwy­czaj­nie nie­szczę­ście ich przy­gnio­tło?

Naprze­ciw kościoła wzno­sił się budy­nek szkoły pod­sta­wo­wej. Aku­rat Kalanda znów sta­nął, a Andrzej Gil zde­rzył się z szczu­płym męż­czy­zną po trzy­dzie­stce. Męż­czy­zna odru­chowo rzu­cił „szczęść Boże” i podrep­tałby dalej, gdyby nie ksiądz Gil, który zawo­łał, aby się zatrzy­mał.

.....