Леаніды не вернуцца да Зямлі

Оглавление

Уладзімір Караткевіч. Леаніды не вернуцца да Зямлі

Прадмова аўтара

Пралог. Паром на бурнай рацэ

Раздзел І

Раздзел II

Раздзел III

Раздзел IV

Раздзел V

Раздзел VI

Раздзел VII

Раздзел VIII

Раздзел IX

Раздзел X

Раздзел XI

Раздзел XII. Плошча Маякоўскага. Паэма Грынкевіча

Раздзел XIII

Раздзел XIV

Раздзел XV

Раздзел XVI. Грубае i ласкавае (Паэма Грынкевіча)

Раздзел XVII

Раздзел XVIII

Раздзел XIX

Раздзел XX

Раздзел XXI

Раздзел XXII

Раздзел XXIII

Раздзел XXIV

Раздзел XXV

Раздзел XXVI

Раздзел XXVII

Раздзел XXVIII

Раздзел XXIX

Раздзел XXX

Раздзел XXXI

Раздзел XXXII

Раздзел XXXIII

Іншыя рэдакцыі і варыянты

Леаніды вяртаюцца

Каментарыі

Дадатак. Да чытачоў

Отрывок из книги

– У цябе няма фантазіі,– спакойна сказаў сябра. – У словах наогул няма фантазіі, калі гаворка заходзіць пра працу. Вось паветраныя замкі будаваць – на гэта мы мастакі.

Я разумеў яго стан. Мы былі адны ў вясковай хаце, і за вокнамі шамацеў па бузіне абрыдлівы зацяжны дождж. Неба абклала хмарамі, і распатланы бусел стаяў на верхавіне сухой сасны, прыкрываючы крыламі малых. Жонка сябра паехала з маленькім сынам у горад і затрымалася там. Ноч даводзілася бавіць удвух за бутэлькай віна. Сябра быў відавочна раздражнёны і таму несправядлівы.

.....

Абодва не думалі, што ў Маскве цяпер таксама ноч. Вачам афіцэра і салдата яна здавалася сонечнай, зіхатлівай і асветленай цеплынёю вечнага жнівеньскага дня.

– Людзі з царквы ідуць, – казаў Іван. – «Вуглёў гарачых!» здалёк даносіцца.

.....