Читать книгу Zalotnicy - Władysław Syrokomla - Страница 1

Onego czasu młodziuchna, słodka,

Żyła dziewica, niebios pieszczotka,

Piękna jak gwiazda na niebie;

Cóż więc dziwnego, że serca żarzy —

Że wszyscy młodzi, że wszyscy starzy,

Skarbią jéj względy dla siebie?

Młodzi poeci, starzy statyści,

Ludzie rycerscy i biuraliści

Króla Popiela czy Piasta,

Na jéj spójrzenie1 biegli zawodem2,

Jak gdyby muchy do czary z miodem,

Wołali: «cudo niewiasta!»

Wołali chórem: «O kraśna3 dziewo!

Spójrzyj na prawo, spójrzyj na lewo,

My wszyscy twoi poddani!

Dla twoich wdzięków, dla twych przymiotów,

Każdy choć w ogień polecieć gotów,

Daj dobre słówko o Pani!

Który z nas godzien (choć wszyscy życzą)

Posiadać twoję miłość dziewiczą,

Wybierz, po dobrym rozmyśle:

A gdy jednego z grona wybiorą,

Reszta nieszczęsnych, pójdzie z pokorą

Pójdzie – utopić się w Wiśle!»

Jęczą, wzdychają, czysto wariaci —

Biédna dziewica przytomność traci,

Spuściła oczki i słucha,

Nie wié jak pozbyć czułą gromadę,

Więc prosi w myślach o dobrą radę

Ojca i Syna, i Ducha.

Duch Święty radą wspomógł dziewicę,

Przez jéj urocze, lecz blade lice

Przebiegły kraśne kolory,

Skinęła rączką drobną i białą,

I wznosząc rączki rzekła nieśmiało:

– «Moje wy czułe amory!