'n Klein lewe

Оглавление

Wilna Adriaanse. 'n Klein lewe

Отрывок из книги

Wilna Adriaanse

’n klein

.....

Ons het nie van beter geweet nie, sou sy baie jare later vir haar kleinkinders probeer verduidelik toe hulle vra en woorde soos gedwonge kerstening gebruik. Ons het maar geglo ons moet na hulle omsien. Soos ouers kinders versorg. Na liggaam en siel. Terwyl sy praat, het dit gevoel of die sand los onder haar voete word en haar vastrap verswak. As sy van die troos vertel, moet sy ook van die tug vertel en daar is so min van haar geslag oor wat kan help getuig. Sommige sal nie eers meer die vraag verstaan nie. Die paar oorlewendes trek nou maar almal saam met die son al om ’n aftreehuisie of ’n siekeboegkamer. En al waarmee hulle nog oor die veiligheidsmuur en doringheining kan sien, is hul herinneringe.

Soos die dae aanstap, begin haar lyf se vorm stadigaan verander en sy bestel vir haar ’n paar uitrustings uit John Orr’s se katalogus. Die pakkie kom twee weke later met die pos en toe hulle daardie Sondag kerk toe gaan, trek sy een van haar nuwe rokke aan. Toe dit tyd word dat die baba gebore word, gaan sy vroegtydig Upington toe en bly daar by die familie. Dis vreemd om met soveel geluide om haar wakker te word en sy betrap haar dat sy dikwels deur die dag wonder wat op die plaas aangaan. Die seuntjie maak sy opwagting saam met hulle eerste huweliksherdenking. Sy en die baba bly nog tien dae op die dorp voordat hy haar kom haal en hulle die pad plaas toe vat. Toe hulle later die dag op die werf stilhou, kyk hy na haar. Dit is Februarie en die hitte maak golwe op die kalkrand. Sy bly sit tot hy vir haar die deur oopmaak en toe klim sy met die baba uit. Sy dra hom oor haar skouer asof sy vir hom wil wys: die kalkoentjies wat sy langs die paadjie geplant het en wat bolrond staan. Die honde wat stertswaaiend nader hardloop en al rondom haar snuif. Selfs die kat wat stadig van die stoepstoel afgespring het en nou nader stap. En anderkant die heining, die duine.

.....