Wróżenie z wnętrzności

Отрывок из книги

Pierw­sze

Dru­gie

.....

A swo­jego brata Mate­usza nie rozu­miem, bo nikt go nie rozu­mie. Wszy­scy mu mówią, że źle zro­bił, że kupił ten dwo­rzec. Że powi­nien sie­dzieć w mie­ście i tam dalej pra­co­wać, bo jest zdolny i ma talent i mógłby daleko zajść, a już zaszedł daleko, więc mógłby jesz­cze dalej i dalej. A on się śmieje i mówi, że zaszedł daleko i co z tego ma. Marta cza­sem mówi, że Mate­usz uciekł, że zosta­wił wszystko i się odciął. Może ma rację. Ja nie wiem, jak to jest, bo ja nic nie zosta­wiłem, bo żeby zosta­wić, to trzeba mieć, a ja nic nie mia­łem, więc nie mogłem porzu­cić, nie mogłem daleko zajść, nie mia­łem pracy i talentu, nie mia­łem per­spek­tyw. Wszy­scy mówią, że Mate­usz miał per­spek­tywy. I dla­tego nie rozu­mieją, dla­czego ten mądry czło­wiek żyje na dworcu w górach, gdzie kolej nawet nie jeź­dzi, bo co ma jeź­dzić do cudzego dworca. Kolej odwie­dza swoje dworce, kole­jowe, a ten jest Mate­uszowy, i Mate­usz nie pozwo­lił kolei tu przy­jeż­dżać. Mate­usz zosta­wił wszystko, zosta­wił pracę i mia­sto, zosta­wił karierę i per­spek­tywy, nawet per­spek­tywy sobie nie zabrał na dwo­rzec, nawet jed­nej per­spek­tywy w walizce nie przy­wiózł. Przy­wiózł tylko Martę i dzieci, któ­rych teraz nie ma, bo poje­chały do dziad­ków, do rodzi­ców Marty do mia­sta, żeby zoba­czyć, co to mia­sto, i żeby wie­dzieć, jak się w mie­ście żyje, jak mia­sto żyje w czło­wieku. Bo Marta wie, że kiedy Zuzia i Szy­mek doro­sną, to wyjadą z dworca i wrócą do świata.

* * *

.....