Ucieczka z labiryntu sekretów

Отрывок из книги

SMS przysłany przez Marka nie dawał Zuzannie spokoju. Siedząc w fotelu na zacienionej jeszcze o tej porze dnia werandzie, którą ledwie zaczynały lizać promienie opadającego ku horyzontowi słońca, snuła długie rozważania. Czy dobrze robi, że nie odpowiada na jego wiadomość? Przecież już wie, że kiedy on zjawi się w Polsce, ona będzie daleko, za oceanem. Gdy chłopak przyleci z Irlandii i nie zastanie jej w kraju, ich wątły związek definitywnie się rozpadnie. Może lepiej odłożyć lot do Kanady, poczekać na Marka, rozmówić się z nim otwarcie, bez chowania głowy w piasek? Z drugiej strony, czy ten związek naprawdę jeszcze istnieje? Czy warto się oszukiwać? Raz już zdecydowała, że nie przeniesie się do żadnej Irlandii, a on zadeklarował, że nie wróci do Polski. Nie do pomyślenia było, żeby sprzedała dopiero co podarowaną jej część Moreny i wyjechała z pieniędzmi do niego. A jego nie interesuje plan zamieszkania w jakiejś starej willi pod Warszawą. Czy jednak nie jest tak… Nie, Zuzanna nie chciała ciągnąć tej myśli, lecz ta uparcie wracała. Czy przypadkiem Marek, mimo długiego milczenia, nie przypomniał sobie o niej z powodu tej darowizny i gdy poprzez e-maile nie zdołał jej przekonać do swojej wizji wspólnej przyszłości, postanowił spróbować perswazji osobistej, w cztery oczy?

I czy ja jeszcze za nim tęsknię? – zapytała po raz kolejny samą siebie. Znowu nie umiała jednoznacznie odpowiedzieć na własne pytanie. Z jednej strony żadnego mężczyzny nie znała tak dobrze jak jego, z żadnym nie była tak blisko, z drugiej zaś… Zdawało jej się, że to było tak dawno, jakby w innym życiu, w innym jej wcieleniu. Gdy wyjeżdżał z Polski, żeby się rozejrzeć i przygotować dla nich obojga grunt w nowym miejscu, była ubogą krewną swojej ciotki Irminy, mimo skończonych studiów prawniczych raczej średnio zarabiającą w rządowej agencji, bez jakichś szalonych perspektyw na przyszłość i bez szczególnych zobowiązań wobec innych. Teraz zaś stała się, na mocy decyzji ciotki, współwłaścicielką domu i działki o niemałej wartości oraz posiadaczką dwóch cennych – jeszcze nie wiadomo jak bardzo – płócien uznanego malarza, a przy tym kimś niezwykle potrzebnym innym. Na jej wsparcie – nie finansowe, raczej duchowe i organizacyjne – liczyło przynajmniej kilka ważnych dla niej osób. Zaczęła sobie wyliczać: najpierw ciotka i ta szalona Wioleta, którą niechcący wciągnęła w kłopoty, a teraz jeszcze Paolo, Gabrysia, no i Aga. A Pysio? Ten akurat da sobie radę sam, pomyślała, to ja bardziej potrzebuję jego, ale przecież i jego kłopoty życiowe przestały być jej zupełnie obojętne.

.....

– No więc, panie Kajetanie, przez ten czas, gdy nas tu nie będzie, chciałybyśmy, żeby pan doglądał, czy wszystko w willi i w ogrodzie jest w porządku.

– Ja? – Kajetan wystraszył się, a potem aż pokraśniał, czując się wyróżniony. – A bo to nie ma kogo lepszego?

.....