Ja i inni wariaci

Отрывок из книги

Najczęściej można mnie było spotkać w sali szkoleniowej, w hotelu albo w siedzibie dużej firmy. Czasem zajadałam się drugim obiadem serwowanym wieczorem, czasem rozmawiałam z koleżanką przy winie, ale zwykle – żywo dyskutowałam z członkami grupy w sali, prezentowałam teorię konfliktu, opowiadałam, jak odróżniać spostrzeżenia od interpretacji, wzruszałam się nieoswajalnością emocji w korporacjach, uczyłam się poddawać wobec tego, na co nie mamy wpływu, i walczyć o to, na co wpływ mamy. Można mnie było też znaleźć w małych salkach, gdzie prowadziłam indywidualny coaching z członkami kadry zarządzającej, lub w moim domowym gabinecie, gdzie umawiałam się na indywidualne terapie z klientami. Czasem siedziałam przy biurku, obmyślając plan szkoleń i pisząc oferty rozwojowe. Jeśli nie było mnie w żadnym z tych miejsc, to być może akurat wyjechałam gdzieś z mężem i pasierbem. Ja, weekendowa macocha. Mogłam być w górach, na nartach, na basenie, mogłam pędzić na rowerze, mogłam być w kinie na kreskówce, z której śmiałam się głośniej niż ktokolwiek na sali. Żyłam intensywnie i uwielbiałam życie we wszystkich jego przejawach. Razem z moim mężem nurkowaliśmy, wspinaliśmy się, jeździliśmy w góry, zaśmiewaliśmy się do rozpuku. Zawsze mogłam liczyć na kochających rodziców i moją ulubioną młodszą siostrę, z którą świetnie się rozumiemy. Miałam przyjaciółki, fajnych znajomych, dobrą pracę. Nie miałam powodu myśleć, że stanie się coś złego… Moja mama kilka lat temu chorowała na depresję, ale to minęło; potem miała tylko sezonowe obniżki nastrojów, jak wiele kobiet w jej wieku.

Jeśli przyjrzeć się mojemu drzewu genealogicznemu, znajdzie się tam więcej przypadków depresji i alkoholizmu, czyli tzw. genetycznych czynników ryzyka. Ale mnie nic nie groziło! Szłam przez życie jak torpeda! Niewiele mnie martwiło. Czasem byłam zmęczona, bo brałam na siebie za dużo obowiązków. Ale nic poza tym!

.....

Czerwone myśli w mej głowie rozpala

Biorę skroń w dłoń

.....