Читать книгу Zaopiekuj się mną - Diana Palmer - Страница 4

Zaniemówiła. Uśmiechnął się, wyraźnie rozbawiony jej zażenowaniem.

– To nie jest zaproszenie do łóżka, jeśli tak mnie pani zrozumiała. Nie pociąga mnie uprawianie miłości z kobietą, której nie mogę zobaczyć, Kate.

Zaczerwieniła się i odwróciła głowę, zapominając, że i tak jej nie widzi.

O co mu chodzi? – zastanowiła się. Nie ośmieliłaby się sprowadzić pod jego dach. Bałaby się, że coś ją zdradzi i pomoże Cambridge’owi rozpoznać w niej osobę, która go przejechała motorówką. Przypomniała sobie, co mówiła Maud o jego mściwości i bezwzględności. Wiedziała, że mógłby zniszczyć nie tylko ją, ale także jej ojca.

Nie umiała jednak odwrócić się od niego w sytuacji, w której zrobili to wszyscy jego bliscy.

– Wypłacę pani normalne wynagrodzenie z naddatkiem. Nie mogę natomiast obiecać regularnych godzin pracy. Czasami nawiedza mnie w nocy potworny ból i wtedy dyktowanie materiału do książki mogłoby mi pomóc o nim zapomnieć.

– Chce pan, żebym pomogła panu zredagować książkę?

– Nie mogę zrobić tego sam. Yama dobrze gotuje, ale nie pisze szybko na komputerze. – Zacisnął usta. – Czy odrzuca panią myśl o pracy dla niewidomego, Kate?

– Nie, dlaczego? – zapytała spontanicznie.

Wydało się jej, że przyjął zaprzeczenie z niejaką ulgą.

– Będzie pani miała czas wolny, oczywiście. Lubi pani spacery nad jeziorem, prawda? Jeśli pani przyjaciółka nie miałaby nic przeciwko temu…?

– Nie miałaby, nie o to chodzi. – Szukała pretekstu do odmowy, ale takiego, który nie sprawiłby mu przykrości. – Tylko że… my się nie znamy. Pan wcale mnie nie zna…

– Nie proponuję pani małżeństwa – zaśmiał się. – Nie będzie między nami żadnej zażyłości, zostanie pani tylko moją sekretarką.

– Cieszę się – odparła rzeczowym tonem – bo nie potrafiłabym się zdobyć na zażyłość.

Zapadło dłuższe milczenie.

– Szkoda, że nie mogę pani zobaczyć – odezwał się wreszcie. – Nie brzmi pani jak osoba światowa, Kate, o ile mi się wydaje.

– Nigdy nie chciałam nią być. Nie dbam o materialną stronę życia.

– A o co pani dba?

– O ogrody, krowy gromadzące się pod wieczór na pastwisku, o dzieci w czystych piżamach po kąpieli… Takie sprawy mnie zajmują i dają mi satysfakcję.

– Nigdy nie myślałem o takich rzeczach. – Odchylił się do tyłu w fotelu. – Moje życie przyrównałbym do kolejki górskiej, która nigdy się nie zatrzymuje. Jeśli nie rozmawiam przez telefon, jestem na konferencji. Jeśli nie śpię, jestem w podróży.

– Domyślam się, że życie pilota jest nieco zwariowane – zauważyła, pamiętając, że poczęstował ją półprawdą, więc udawała, że bierze ją za dobrą monetę.

Sięgnął do kieszeni po papierosa, obracał go machinalnie w palcach.

– Nie powiedziałem pani całej prawdy. Konstruuję samoloty i na ogół sam je oblatuję. Potrzebuję adrenaliny jak powietrza, moja mleczarko. Czy pani odczuwała kiedyś coś podobnego?

– Owszem – przyznała. Nie mogła zapomnieć, co zrobiła temu człowiekowi, dla którego oczy były wszystkim.

– W jakich okolicznościach? – zapytał obcesowo.

Niespokojnie poruszyła się w fotelu, zacisnęła dłonie na filiżance z kawą.

– Byłam zakochana w mężczyźnie, który myślał, że mam pieniądze. Gdy odkrył, że ich nie mam, po prostu się mnie pozbył. – Tak w skrócie wyglądała przygoda z Jessem. Niby nic, pomyślała, a cierpię z tego powodu od miesięcy.

– Nie okazała się pani dla niego wystarczająco dobra, Kate? – Włożył papierosa do ust, dłuższą chwilę bawił się zapalniczką. – Czym zajmuje się jego rodzina?

– Mają zakład przetwórstwa mięsnego.

– Tylko jeden? – parsknął śmiechem. – Też mi coś.

– Nie rozumiem.

– Któregoś dnia wytłumaczę pani, jak działa giełda i jak się na niej inwestuje, a wtedy pani zrozumie. – Zaciągnął się i kontynuował protekcjonalnym tonem: – Drogie dziecko, posiadanie jednego zakładu mięsnego można porównać do posiadania jednego małego sklepiku w mieście, w którym ktoś inny posiada cały kwartał domów. Czy to coś wyjaśnia?

– Trochę. Nie wiem, jak to jest być bogatym. Nigdy nie miałam pieniędzy. Zresztą, chybaby mi to nie odpowiadało. Najlepiej czuję się w dżinsach i T-shircie. Nie przepadam za wieczorowymi sukniami.

– Posiadanie pieniędzy ma dobre i złe strony – zgodził się. – No więc, Kate, wprowadzi się pani do mnie, czy nie?

– Najpewniej tracę rozum i powinnam udać się do psychiatry…

– Obydwoje powinniśmy. Tak czy nie?

– Tak.

– Grzeczna dziewczynka. Niech pani skończy śniadanie, zapoznam panią z futrzanym członkiem mojej rodziny.

– Bardziej futrzanym od pana? – zażartowała, patrząc na rozcięcie koszuli pod brodą Cambridge’a.

– Mam nadzieję, że dopisze pani ten rodzaj poczucia humoru, Kate. Miewam napady złego nastroju i nie miałbym nic przeciwko temu, aby ktoś mnie nieco utemperował. Jestem niecierpliwy i uparty… Zobaczy pani… Mógłbym wyżąć panią jak mokrą ścierkę, zanimby się pani zorientowała. Jeśli jest pani wrażliwa i płaczliwa, nie wytrzyma pani ze mną dłużej niż dwa dni.

– Chce pan się założyć, jak długo wytrzymam?

– Poczekamy, zobaczymy.

– Jak pan sobie życzy, szefie – zażartowała.

Kate widziała wiele dużych psów, ale na widok szarego potwora, który podniósł się z podłogi i kroczył w jej stronę powoli, zamarła. Ich wejście do pokoju przyjął groźnym warknięciem.

– Dość tego, Hunter – ostrym głosem odezwał się do zwierzęcia Cambridge. – Chodź i udawaj, że jesteś maskotką.

– Jaki on wielki – powiedziała Kate nie bez obawy. Uklękła i wyciągnęła rękę, żeby pies mógł ją obwąchać. Modliła się w duchu, aby nie potraktował jej jako przekąski.

– Lubi pani psy? – zapytał Cambridge.

– Wolę koty. Boję się psów. – Hunter obwąchał dłoń Kate i pomachał ogonem.

– Przyzwyczai się pani do niego. Chodź tutaj – zawołał psa, który położył się u jego stóp. – Do czasu mojego wypadku był tylko zwierzęciem domowym, teraz często gęsto służy mi za przewodnika.

– Wczoraj nie było go z panem.

– Próbowałem czegoś nowego… samodzielnej nawigacji… bez powodzenia, muszę przyznać. W końcu przyszedł po mnie Yama. I narzekał, jak zwykle.

– Podejrzewam, że narzekał bardziej niż niejedna żona. Jest pan żonaty? – zapytała, konsekwentnie udając, że nic o nim nie wie.

Na jego smagłej twarzy odmalował się smutek.

– Nie, nie jestem.

– Przepraszam. – Dotknęła dłonią jego ramienia. – Nie chciałam wtrącać się w nie swoje sprawy.

Zesztywniał, więc cofnęła dłoń. Było oczywiste, że nie lubił być dotykany; postanowiła zapamiętać to na przyszłość.

– Kiedy chciałby pan, żebym zaczęła?

– Jutro.

– Tak szybko? Muszę się spakować i skontaktować z ojcem…

– Może pani do niego zadzwonić ode mnie.

– Ale on mieszka w Austin, w Teksasie… nie w samym mieście nawet!

– Kate, nie jestem biedakiem. Zauważy to pani wcześniej czy później. Ulegam różnym zachciankom. Pewnego dnia wstanie pani rano i znajdzie się w samolocie na Bahamy. Jedna dalekodystansowa rozmowa mnie nie zrujnuje. – Zwrócił się w jej stronę, a przynajmniej tak mu się wydawało. – Boi się pani latać?

– Dlaczego… Nie…

– A podróżować pani lubi?

– Nie podróżowałam wiele…

– Ma pani ważny paszport?

– Żadnego nie mam.

– Nie ma znaczenia, każę Pattie zająć się tym. Pattie to moja sekretarka w biurze. Jest młoda, entuzjastycznie nastawiona do pracy i przerażająco skuteczna.

– I szaleńczo zakochana w szefie, jak się domyślam – zakpiła.

– Boże broń! Oby nie! Jest żoną jednego z wiceprezesów mojej firmy.

– Aha.

– Przepraszam, że panią rozczarowuję. – Uśmiechnął się. – Nie uwodzę kobiet w pracy.

– Może zatem wrócę do domu i zacznę się pakować.

– Niech pani zanadto nie zwleka. Chciałbym zająć umysł czymś konstruktywnym.

– Oczywiście. To nie potrwa długo.

Kate pakowała swoje rzeczy i zastanawiała się, czy postąpiła rozsądnie, przyjmując propozycję. Czyhało na nią wiele niebezpieczeństw i wciąż nasuwały się kolejne pytania. Co się stanie, gdy wróci mu pamięć i ktoś opisze mu jej wygląd? Czy rozpozna w niej osobę, z której winy doznał obrażeń i stracił wzrok?

Odpędziła natrętne myśli. Co ma być, to będzie, powiedziała sobie, zamartwianie się na zapas niczego nie zmieni. Zresztą najwyższy czas zerwać z przeszłością i zakończyć rozpamiętywanie własnych porażek. Uzmysłowiła sobie, że w ostatnich miesiącach jedynie użalała się nad sobą, i stwierdziła, że praca dla kogoś takiego jak Garet Cambridge dobrze jej zrobi. Jest bezwzględnie wymagający zarówno dla siebie, jak i dla swoich pracowników. Nie zna litości.

Pozostawał dla niej zagadką. Nigdy nie spotkała nikogo podobnego do niego. Chociaż był bogaty i pochodził z zupełnie innego świata, wyczuwała, że łączy ich trudne do uchwycenia pokrewieństwo. Przy nim czuła się dobrze we własnej skórze i świat wydawał się bardziej przyjazny. Może on także potrzebował jej towarzystwa – towarzystwa kogoś, kto ułatwi mu odnalezienie się w tej trudnej sytuacji i pomoże wejść na nową drogę. Szkoda tylko, że to wszystko z jej winy!