Bachor. Bezradnik nieudacznych rodziców

Отрывок из книги

Panie, kiedyś to były bachory – teraz już nie ma bachorów.

Kiedy wrzucałam do sieci pierwszą okładkę magazynu „Bachor” dla beznadziejnych rodziców, nie spodziewałam się, że cała ta sprawa nabierze takiego rozmachu. Umówmy się, pierwszy numer „Bachora” to był tak gruby żart, że poza okładką i kilkoma zajawkami wrzuconymi w opisie samego magazynu przecież nie było. Nic ponad fotkę zasmarkanego „gówniaka” i teksty, które okazały się wystarczająco mocne, by wstrząsnąć ludźmi. Dziś możemy się zastanawiać, co to byli za ludzie, skoro po tytułach, takich jak Depresja poporodowa: możesz z tego nie wyjść, Drze ryja? Nic na to nie poradzisz czy Niejadek – sprawdź, kiedy umrze, uznali, że chcą pracować w tym czasopiśmie. Po kolejnych numerach, które stawały się coraz mniej fejkowe i pęczniały w treści, dołączali nie tylko ci, którzy chcieli „pracować” w naszej redakcji, ale i ci, którzy przyznawali otwarcie, że „Bachor” ocalił im życie, a przynajmniej sprawił, że nie czuli się tak bardzo bezradni i beznadziejni. Sama nie wiem, przecież na każdym kroku powtarzaliśmy im, jakimi są nieudacznikami, jak bardzo źle wszystko robią, jak wszystko psują, a ta ich progenitura to dopiero jest piekielny pomiot. Skoro mimo tych wszystkich inwektyw się cieszyli, to znaczy, że faktycznie musiało być z nimi coś nie tego. Jeśli to byliście wy, drodzy czytelnicy, to mam nadzieję, że nadal, mimo upływu dziewięciu lat, jesteście tak samo fatalni i nieudolni jak wtedy, a może nawet bardziej. Trzymam za was kciuki.

.....

W jednym z listów Andżelika z Małowiochy (imiona bohaterów zostały zmienione) pisze do nas, że jest zrozpaczona, gdyż właśnie się dowiedziała, iż jest już w siódmym miesiącu ciąży, a przecież jest zupełnie nieprzygotowana. Cóż, Andżeliko, nikt z nas nigdy nie jest gotowy, a im więcej dzieci powijemy, tym bardziej jesteśmy nieprzygotowani. Niestety życie to podła kurtyzana i nie przyjmuje żadnego usprawiedliwienia, bierze szturmem wszystko, co masz do zaoferowania, a potem depcze każde marzenie, wysysając resztki sił z twego truchła, ale o czym to ja? A tak. Może swojego wątpliwej jakości mózgu nie przygotujesz, ale mieszkanie warto zabezpieczyć.

Babcia Madame de Bachory wierzyła w przenajświętszą czystość, zwłaszcza w obliczu świeżo wypchniętych z trzewi potworów. Dlatego aaaaby przygotować należycie dom w stylu babci, należy niezwłocznie zedrzeć wszystkie tkaniny z tapicerkami mebli włącznie, wrzucić je do wielkiego gara, wygotować, wykrochmalić i schować do zamrażalnika. Podłogi, ściany, okna i sufity trzeba bezwzględnie potraktować mieszanką octu, sody oczyszczonej, chloru, płynu do mycia naczyń i kilku innych specyfików. Sztućce, talerze, kubki i inne kuchenne pierdolety należy zalać wrzątkiem. Ręce koniecznie trzeba nieustannie myć. Nikt nie wie właściwie, dlaczego ta czystość jest taka istotna, ale w głębi ducha można trzymać się tej kojącej myśli, że bachor, niczym bakteria, w obliczu tak bezwzględnej czystości po prostu schowa się w swoim łóżeczku i wypełznie dopiero w dniu swoich osiemnastych urodzin tylko po to, by powiedzieć: „Rooooargghhh”, co znaczy mniej więcej tyle co: „Hasta la vista, baby”, i zamknie za sobą odkażone Skinseptem drzwi, by już nigdy nie powrócić do tego czyśćca.

.....