Читать книгу Космонавт монологы - Төлеген Айбергенов - Страница 1

Жанынан бұрқылдаған күй тынбастан,

Қара Жер, қасиетті ұйқымды ашқан.

Мен сенің босағаңнан ұзақ барам,

Суырып қырманымды сиқырлы аспан.

Жасампаз арманыңнан жаралып ем,

Қойныңа талай аңсап оралып ем,

Қош боп тұр көріскенше, о туған Жер,

Тағы да алыс самғап барамын мен.

Дайынмын жұмсасаң да қайда дəйім,

Қалайша бұрқ та сарқ қайнамаймын.

Қош боп тұр, сырбаз ағам, сырлас інім,

Қарлығаш қас қарындас, айналайын!

Бақыт пен бұйырды ғой талқы саған:

Жаныңа айтсам бірақ қайғы салам,

Сондықтан айтпай ұшып кетіп барам,

Жылама естіп қалсаң байғұс анам.

Жан ана, жылай көрме, ардағым ем,

Мен əуре құштарлықтың толғағымен.

Ақ тілек, адал ниет сапарына

Көз жасты алып ұшудан қорқамын мен.

Мен сенің жастығың ем қуат алар,

Мен сенің тасқының ем шуға толар.

Қаһарман дəстүріңмен, дос тіліңмен

Бере гөр ақ батаңды ұлы аталар.

Қоса гөр қолдан ұшқан ерге тілек,

Майса бел, мақпал қырат келбеті көк.

Алысқа ұзап кете алмаспын мен,

Ақпасам табанымды жерге тіреп.

Қош боп тұр, қарағай мен көл өлкесі,

Қария қарлы шыңдар көлеңкесі.

Қош боп тұр, ашаң жүзді қара бұрым,

Қағылез қайыңдардың желең төсі…

Жан сəулем, жаңарыңда жазғы арай бар,

Аңсатар арамызды азғана айлар.

Мен сүңгіп кеткен жақтың ақ бұлтына

Қадаған кірпігіңді қозғамай қал.

Күт мені бал-шырыннан гүлден күткен,

Күт мені шұғыладан күннен күткен.

Мен саған ақ жаныммен жақын келдім,

Қара Жер, қашықтықты білгендіктен!

Мен сенде үлбіреген жас бақ едім,

Түбінде үнсіз жатқан аспан едім.

Жолымда жолдасым жоқ жол сілтейтін,

Көз таныс жұлдыздардан басқа менің.

Демессің айтып тұр-ау қорқыныштан,

Сəтімді ризалықпен толқып ұшқан.

Күшті екен махаббат пен сендік сенім

Жердегі ұлан-ғайыр тартылыстан.

Алдымда бозала таң, батпаған ай,

Қаймағы алынбаған аппақ арай.

Мен солай ағып барам

Иə, кəдімгі

Найзағай шатырлайтын жаққа қарай.

Мен саған оралармын ізгілікпен, –

Мен саған оралармын қыз қылықпен.

Адамзат арманыңа ұшып шықтым,

Қиялды тұңғиыққа жүздіріп мен.

Мен сенің ертеңіңе ара тұрып,

Өтермін көк күмбезін дара тіліп.

Қара Жер, қасиетті толассыз Жер,

Тұратын жоқтан бар боп жаратылып.

Зымырап көтерілді жерден денем,

Көз алдым көк өзендер көлбеңдеген.

Сан ғасыр жол сұраған керуендерден

О, сəлем, заңғар таулар мен көрмеген.

О, сəлем, қатпар-қатпар қиял шыңдар,

Биіктікті енді маған қиярсыңдар.

Сыймаған қиялыма дүние едің

Тіпті енді құшағыма-ақ сиярсыңдар.

Жететін алдым қиян шуақталып,