Читать книгу Drapieżca - Александр Конторович, Сергей Норка - Страница 3

Nie można powiedzieć, że moja wyprawa na plac budowy była łatwym i spokojnym spacerem – akurat! W połowie drogi, gdzieś z boku rozpoczęła się desperacka strzelanina i jakaś kula świsnęła w pobliżu. Kuźwa, nawet nie wiedziałem, że umiem tak szybko biegać! Musiałem się schować za pustym garażem i czekać, aż nieznani dyskutanci skończą wreszcie wyjaśniać stosunki. Zajęło im to prawie godzinę. Potem nagle zaterkotały serie (po mojemu nawet nie z karabinu) i wszystko ucichło. Do tej pory strzelali ze strzelb i chyba z pistoletów.

Przesiedziawszy w ukryciu jeszcze z godzinę, postanawiam opuścić kryjówkę. Cicho, żadnych strzałów. Kto tam kogo pokonał jest mi zupełnie obojętne, najważniejsze, że kule już nie świszczą i można iść dalej. Wysuwając się zza garażu, rozglądam się na boki. Nikogo. Szybko przebiegam w kierunku najbliższego domu. Jeszcze pół godziny pieszo i nad dachami widzę uniesione ramię dźwigu. Budowa. Dotarłem! No teraz to wszystko pójdzie jak po maśle! Znajdę łom, może przygarnę jeszcze coś pożytecznego – i z powrotem. Całkiem możliwe, że spać będę już pod dachem.

Obchodzę budynek.

– E ty, stój!

A to co znowu?

Dwóch facetów w skórzanych kurtkach. Jeden trzyma strzelbę myśliwską, u drugiego broni nie widzę.

– Eee… Panowie, co wy?

– Cho no tu!

Podchodzę, próbując zachować bezpieczny dystans. Nic z tego. Ten z bronią sugestywnie porusza lufą. Że niby, nie rżnij głupa. Wyrywają mi torbę i wywracają na lewą stronę. Na ziemię spada butelka wody, którą przeszukujący pogardliwie kopie.

– To wszystko? Kieszenie!

Tam również nie ma nic wartościowego, a kilka kluczy do nakrętek nie wzbudza zainteresowania u tej parki.

– Ty co, jaja se robisz?! Wyskakuj z kasy!

– Ale ja… nic nie mam.

Bach! Z całej siły wali mnie kolbą pod żebro.

Uch… Boli!

– A wy czego… co ja wam zrobiłem?

– Gdzie, kurwa, mieszkasz?

– Aleja Modrzewiowa pięć. Mieszkania piętnaście.

Faceci wymieniają się spojrzeniami.

– Gdzie to?

– Daleko… Poza tym, co taki wypierdek może mieć. Ej, wstawaj!

Kopią mnie bez litości i zmuszają do podniesienia torby z asfaltu; pchnięcie w ramię wskazuje kierunek.

Nie mija wiele czasu, kiedy czuję zapach dymu. Skręcamy za róg i przed nami pojawia się długi płot zwieńczony drutem kolczastym. Idziemy wzdłuż niego, znowu skręt i brama. Zamknięta. Obok płonie ognisko, dokoła którego siedzi kilku ludzi. Wszyscy uzbrojeni, przeważnie w broń myśliwską.

– O! Mitiaj, cały i zdrowy! Kogo tam masz?

– A taki… murzyn do tyrki. Daj go do reszty.

Na lewo od bramy stoi nieduży blaszak. Właśnie tam mnie wpychają, po wcześniejszym zabraniu mi torby i otwarciu kłódki na drzwiach. Robię kilka kroków i opadam bez sił na podłogę. Jezu, co tu się dzieje?

– Pana też złapali?

Odwracam się w stronę głosu. Na podłodze siedzi starszy już facet w okularach z pękniętym szkłem. Swoją drogą, wygląda całkiem przyzwoicie.

– Tak, wszystko zabrali, uderzyli kolbą. Co tu jest?

– To, młody człowieku, jest dawna baza tarkowskiej gospodarki komunalnej. A ci, za przeproszeniem, ludzie przy ognisku, to zwykli bandyci. Dokładnie, to miejscowi, którzy takimi się stali.

– Ale oni mają broń!

– Nie wszyscy, ale to do czasu. Szybko się zbroją. Okradają mieszkania, zabierają wszystko, co wartościowe. Znajdują tam również strzelby.

– A ja im po co?

Ze słów mojego sąsiada okazało się, co następuje. On i jego przymusowi towarzysze siedzą tu już trzeci dzień. Paweł (tak ma na imię) spodziewał się odgórnej ewakuacji, był bowiem twardo przekonany, że władze są po prostu zobowiązane zrobić wszystko dla uratowania mieszkańców. Jednak na próżno – wszyscy urzędnicy uciekli jako pierwsi, porzucając miasto na pastwę losu. Co działo się dalej, nie wiedział, ponieważ kiedy wyszedł po chleb został schwytany przez wspólników Mitiaja i wrzucony to tego właśnie baraku. Od tej pory, dwa razy dziennie wszystkich więźniów wyganiali szabrować domy, na razie te najbliższe. Rano, pechowo dla Pawła, belka, którą zwykle wybijano drzwi, spadła mu na nogę. Do baraku dotarł z wielkim trudem i teraz odlegiwał.

– I co z nimi będzie dalej? Karmią tu chociaż?

– Wczoraj dali trochę konserw rybnych. Woda, tam – kiwnięcie w bok – w ubikacji jest kran. Pana, jak przypuszczam, schwytali, żeby wymienić poszkodowanego. Ja im teraz nie jestem potrzebny, nie mogę chodzić. Mam nadzieję, że mnie wypuszczą.

Szlag! Dobrze się gość ustawił – wypuszczą! A ja? Będę tak zasuwać dla jakichś… Sąsiad, widząc moje rozterki kręci głową. Według niego nasza sytuacja nie jest taka zła. Prędzej czy później bandyci włamią się do wszystkich mieszkań, które są im potrzebne. I wtedy jeńcy nie będą im na nic – karmić ich przecież trzeba.

– Pana też wypuszczą, zobaczy pan! Za tydzień… no może trochę później… I zresztą, władze kiedyś i tak tu wrócą! Nie mogą przecież porzucić miasta?! A ci, co siedzą teraz na dworze, też będą jakoś się tłumaczyć, po co im dodatkowe problemy?

Tia, jakoś nie podzielam jego optymizmu. Chociaż z drugiej strony można się doszukać w jego słowach pewnego sensu. Dobra, co on tam mówił o wodzie?

Napiłem się, ochlapałem pysk i przeszedłem się po baraku. Niczego pożytecznego nie znalazłem, a dwoje drzwi, prowadzących do innych pomieszczeń było nie tylko zamknięte, ale jeszcze zabite deskami. Zwiedziwszy swoje więzienie, opadam na materac rzucony pod ścianą.

Obudzili mnie kopniakiem. Mać-mać-mać! co to, nowa świecka tradycja?!

– Czego?

– Kiego chuja się na moim miejscu rozwaliłeś?

Kudłaty, chudawy chłopak patrzy na mnie groźnie.

– A co, akurat ten materac wyjątkowo ci się spodobał? Obok leży drugi!

– Ty mi tu nie podskakuj!

Pozostali mieszkańcy baraku przyglądają się z daleka, patrz ty, jacy ciekawi. Rozrywek im brakuje? Może dać mu po ryju? Tylko czy ta belka to tak przypadkiem spadła? Coś takiego Paweł mówił, a właściwie napomykał. E, na razie sobie odpuszczę.

– Udław się tą szmatą!

Wstaję, odwracam się, żeby odejść. Kudłaty z rozmachu uderza nogą. To znaczy, tak mu się wydaje. W porę się odchylam, tak że nie trafia i z całej siły wali w ścianę. Głucho dudni metal i prawie w tej samej chwili od drzwi dobiega stanowczy okrzyk:

– Hej, komu tam się, cholera, nudzi?! Zamknąć się wszyscy! Zaraz z wami porządek, kurwa, zrobię!

Można przypuszczać, krzyczący nie rzuca słów na wiatr, bo nawet awanturnik od razu ucichł. Wycedził coś przez zęby i przeczołgał się w bok.

– Źle pan postąpił – łaje mnie z wyrzutem Paweł. – Nie powinniśmy się kłócić.

– Nawet go nie dotknąłem On sam!

– Grisza to nasz brygadzista. Lepiej się z nim przyjaźnić.

– Taa, a jeśli nie, to i belka upaść może?

Rozmówca odwraca się, obrażony, chociaż po mojemu sprawa jest jasna.

Dobrze, że zdążyłem się wcześniej wyspać. Sen, który teraz nadszedł, był jakiś taki rwany. Kilka razy się budziłem, unosiłem na materacu. Myślę, że jedno z takich przebudzeń nie było przypadkowe – ktoś, blisko mnie, gwałtownie odskoczył. I zamarł, nie wydając z siebie ani jednego dźwięku. Ja też w półśnie nie zacząłem krzyczeć i podskakiwać – po co? Nie trzeba przyciągać do siebie uwagi. Czekam czas jakiś, ale nic się nie dzieje.

* * *

– No bando gołodupców… – Rudowłosy osiłek przechadza się wzdłuż naszego szeregu. – Gratuluję z okazji zwiększenia stanu osobowego!

Kiwa w moją stronę.

– Tak więc pracować będziecie od teraz z całym, kurwa, należytym entuzjazmem! I nie obijać się! Inaczej kolację przeniosą wam na obiad! Jutrzejszy! Pytania? Nie? To dupy w troki i ruchy-ruchy!

Przydzielono nam klatkę schodową jednego z nowych domów. Kiedy tam doszliśmy, ustawili nas koło budynku i zaczęła się odprawa. Była po spartańsku szybka i prosta.

Z przodu idą niosący kłody – na najwyższe piętro. Schodząc w dół, po kolei wybijają drzwi wejściowe wszystkich mieszkań swoim improwizowanym taranem. Nie zatrzymując się, schodzą na niższe piętro. W ślad za taranującymi schodzą grupy poszukiwawcze – po dwie osoby na mieszkanie. Pierwszy wchodzi strażnik z pistoletem i czuwa nad pracą poszukiwaczy. On też wychodzi ostatni. Jeszcze jeden strażnik, tym razem ze strzelbą, stoi na półpiętrze, kontrolując wszystko w zasięgu wzroku.

Można zjeść to, co leży na stołach lub w napoczętych słoikach. Nie wolno otwierać konserw, trzeba wynieść je na klatkę schodową i tam składać, sortując według rodzaju. Następnie te rzeczy biorą tragarze, to oddzielna grupa w naszej brygadzie. Odzież: kurtki, spodnie i buty kładzie się oddzielnie. Wszelkiego rodzaju płaszcze i damska odzież – nie brać, nie trzeba. Sprzęt AGD nikogo nie interesuje. Znalezione precjoza natychmiast zgłaszać strażnikowi. Nie wolno brać do ręki żadnej broni, nawet noża kuchennego. Za naruszenie grozi rozstrzelanie na miejscu, nie tylko sprawcy, ale i kolegi z grupy. Za znalezione pieniądze, drogocenności i broń należy się nagroda: dwie puszki dowolnych konserw. Można zjeść na miejscu. Nie dzielić się z nikim nagrodą, bo wszystko zabiorą.

Szczególny artykuł to leki. Bierzemy wszystkie. Alkohol należy traktować ze wyjątkową ostrożnością. I to by było na tyle.

– Pytania są? Idioci są? Nie? To zaczynamy!

Nasz kudłaty brygadzista wysuwa się do przodu.

– Tak! Ty i ty – wskazuje brudnym palcem – do kłody! I wy dwaj.

W tym i ja.

Taranujący mają los nie do pozazdroszczenia. Zrozumiałem to jeszcze rano, przysłuchując się rozmowom. Owszem, nie biegają w górę i w dół, jak tragarze. Nie ryzykują zderzenia z chamstwem strażnika, jak ci, którzy „prują” mieszkania (swoją drogą nazywają ich rozpruwaczami). Lecz na tym plusy się kończą. Nie mówię o tym, że dźwiganie osławionej kłody (metalowa belka o wadze siedemdziesięciu kilogramów z przyspawanymi do niej uchwytami do trzymania i przenoszenia) to jeszcze pikuś. Oprócz tego, po zakończeniu swojej pracy, taranujący pomagają tragarzom. I nikt z nich nie może liczyć na to, że coś przechwyci w plądrowanym mieszkaniu. Za to – kulka.

Tak że najbardziej „chlebowe” (ale i najbardziej ryzykowne stanowisko) to rozpruwacze. Zazwyczaj to ci, którzy dobrze dogadują się z brygadzistą. Ja do ich grona nie należę, więc zostaję przypisany do kłody.

Podchodzę do niej, przymierzam się.

– Hej! – woła strażnik do brygadzisty. – Dlaczego tego zdechlaka przypisałeś do kłody?

– Jeden nam odpadł.

– Co to zdrowszego już żadnego nie znalazłeś? Sama skóra i kości! Cherlak.

– Silny jest.

Strażnik spochmurniał.

– Tyś się aby nie pomylił, pojebańcu?! Komu ty, cwelu, fikasz! Co ja powiedziałem? Wy-mie-nić! Starczy mi wczorajszego, jak temu okularnikowi z tępą gębą kłoda na nogę spadła! Może sam ją ponosisz?! Ja ci to, kurwa, migiem zorganizuję! Biegusiem mi wykonać, ju!

Tak zostałem tragarzem. Robota, w zasadzie, rutynowa. Weź więcej, nieś szybciej i cała filozofia. Tylko, broń Boże, upuścić coś i rozbić! Zwłaszcza butelkę z alkoholem – kara błyskawiczna. Co prawda, nam akurat przysługuje premia. Jeśli kupa szabru sięgnie w ciągu godziny uda starszego strażnika, to wydadzą nam parę konserw (według jego wyboru). Dla wszystkich, czyli na ośmiu. Nie żeby dużo, ale zawsze coś. Taranującym nawet to nie przysługuje.

Ruszyliśmy. W górę biegiem, za to na dół stąpamy ostrożnie, żeby niczego nie uronić. Ani chwili na złapanie oddechu, dopiero za godzinę. W tę i wew tę i znów w tę. Tak się kręcimy.

Przebiegając obok plądrowanego mieszkania, rzucam okiem do środka i widzę na ścianie zdjęcie dziewczyny w lekkiej sukience. Duże, profesjonalne. Dziewczyna jak żywa. Boże, czy to kiedyś naprawdę było? Spacerowaliśmy z takimi pięknościami, trzymając się za ręce. Ninel… nagle poczułem zapach jej perfum.

– Szybciej!

No biegnę, biegnę. I znów na górę. Pić się chce, ale wejść do mieszkania nie wolno.

– Przerwa na szluga!

Wiadro stuknęło o asfalt – ktoś ze staży polecił zorganizować nam wodę. Na uboczu jeden z rozpruwaczy pochłania łapczywie zawartość puszki. Jego znalezisko, złoty zegarek, teraz zdobi rękę starszego strażnika.

Nam na razie nic się nie dostało i gdyby nasz główny opiekun nie kazał wydać nam dwóch paczek płatków owsianych, zgrzytalibyśmy z głodu zębami. Ale pofarciło.

– Koniec laby!

I znów góra-dół. Windy nie działają, pewnie wyłączone. W mieszkaniach też nie ma światła, w koniecznych przypadkach straż przyświeca latarkami.

– Fajrant!

Czyżby już? No tak, klatkę schodową wyczyściliśmy do cna. Nie zabierzemy wszystkiego za jednym zamachem. Starszy, obejrzawszy łupy, polecił zostawić kilku ludzi dla ochrony. Zaniesiemy teraz część do bazy, zrzucimy – i z powrotem. Dobrze, że nie trzeba targać kłody, sąsiednia klatka czeka na swoją kolej. Belka ląduje w jednym z mieszkań, a ci, którzy ją tu przynieśli, przekwalifikowują się na tragarzy.

I jeszcze jedna tura. Ledwo ciągnę nogami po ziemi. Ale zamiast zagnać do baraku, wszystkich roboli ustawiają przed bramą. Co oni jeszcze dla nas wymyślili? Mija kilka minut i zza budynków wyłania się procesja. W towarzystwie kilku wspólników godnie kroczy masywny facet.

– Makar… – szepcze mój sąsiad z lewej.

– Kto to?

– Tutejszy szef, wszyscy na niego robimy.

W ślad za bossem idzie, nie kto inny a Paweł. A to dopiero!

– Witam wszystkich! – Makar podnosi rękę.

Strażnicy, stojący obok nas, robią srogie miny i my jak jeden mąż wyrażamy swoją radość.

– Jeśli ktoś pamięta, za wytężoną pracę obiecano wam wolność. Pracę dla dobra wspólnego! Wszak nie ma nic zdrożnego w tym, żeby porzucony przez niedbałych gospodarzy dobytek posłużył ludziom, którzy naprawdę go potrzebują!

Oczywiście wszyscy się zgadzamy. Rozlegają się aprobujące okrzyki.

– Tak! – Przywódca robi teatralną pauzę. – Dziś jeden z was, niebędący w stanie więcej pracować, może udać się do domu. Nie z pustymi rękami! Może zabrać ze sobą dowolną odzież i tyle jedzenia, ile jest w stanie unieść.

Dziwnie się słucha, kiedy bandycki ataman przemawia poprawnym językiem.

Na znak szefa otwiera się brama najbliższego magazynu, a tam w równych kupkach leżą wszelakie ciuchy. Nie jakieś tam damskie kapelutki i kostiumy kąpielowe – nie, tam jest wszystko, co może się przydać normalnemu człowiekowi w podobnej sytuacji. Mocne buty, wytrzymałe spodnie i różnorodne kurtki. Z materiału, skórzane, a nawet z demobilu. Oddzielnie złożono plecaki i torby. Są nawet wózki towarowe.

Podtrzymywany okrzykami wspólników Makara, Paweł nieśmiało wchodzi do pomieszczenia. Grzebie w stercie ubrań. Powoli się ośmiela, zrzuca swoje szmatki i wbija się w dobrą kurtkę skórzaną i piękne buty. Baran! Nawet ja rozumiem, że trzeba brać mocne, a nie piękne, które za kilka miesięcy staną się bezużyteczne. Wymienia spodnie na nowsze. Bandyci pozwalają mu wziąć wózek, z którym znika za rogiem – tam, jak można podejrzewać, trzymana jest żywność. Po jakichś dziesięciu minutach pojawia się z powrotem. Wózek jest tak ciężki, że ledwie toczy się po asfalcie.

– Patrzcie! – Makar pompatycznie wyciąga rękę. – Pracujcie, a wszystkich was czeka to samo!!

Brama otwiera się ze zgrzytem.

– Kleszcz, Wytrzeszcz, zaprowadźcie człowieka! Uważajcie, żeby nikt go nie skrzywdził – nakazuje szef. – Nie chcemy mieć złej opinii!

Paweł nie wierzy własnym uszom! Puszczają go i to z pełnym wózkiem! Przekonywać innych to jedno, ale nagle przekonać się samemu o prawdziwości własnych słów – to zupełnie co innego. Nie każdy elokwentny gaduła to zniesie! Uśmiecha się jakoś tak niepewnie. Macha nam ręką i odwraca się do wyjścia. Kiedy opuszcza ramię, zauważam na prawej kieszeni jego kurtki znaczek – uśmiechniętego misia. Moja koleżanka z pokoju miała taki sam, dlatego go rozpoznałem. Chyba symbol jakiegoś ruchu młodzieżowego… nie pamiętam.

Nawet nas nakarmili i to stosunkowo nie najgorzej. Pewnie, żeby uczcić uroczystą chwilę. A potem… potem świętowanie się skończyło i kiedy wchodziliśmy do baraku ktoś mi solidnie przywalił w potylicę. Ocknąłem się gdzieś dalej od wejścia. Dźwięk kropel… toaleta?

– Oprzytomniał – mówi ktoś.

Próbuję się ruszyć… dupa! Ktoś siedzi mi na nogach i za ręce też mocno trzymają.

– Słuchaj no, mądralo – odzywa się ciemność głosem brygadzisty. – Jutro wyrazisz gorące życzenie, żeby pobiegać z kłodą. Zrozumiano!

– To nie zależy ode mnie, tam starszy decyduje!

– On czy nie on, a ty takie życzenie wyrazisz. Jasne, kurwa?!

– Że trudno jaśniej.

– O to to – chrząka kudłaty. – Wlepcie mu tam… dla lepszego zrozumienia, że ja nie żartuję!

I wlepili. Pół nocy nie mogłem zasnąć.

Rano podczas odprawy przyglądam się swoim sąsiadom w szeregu. Któryś z nich wczoraj siedział na moich nogach, a inni trzymali mnie za ręce. Jeszcze ktoś bił. I na pewno nie był to jeden i ten sam człowiek. Co teraz? Znalazłszy się w takich warunkach, powinniśmy przecież wzajemnie się podtrzymywać. Powinniśmy, a w praktyce jest jak jest. Czyli co, chłopaki, wychodzi na to, że każdy sam za siebie? „Zgiń dziś ty, a jutro ja”? Jeśli się nie mylę tak kiedyś mówili zeki. Gdzieś o tym czytałem. Cóż, coś mi się zdaje, że kłoda niedługo upadnie jeszcze raz – tym razem na moją nogę. Mocno wątpię, że będę miał takiego farta, jak Paweł.

Drepczemy ulicą. Nie mam ochoty rozglądać się dookoła, co to ja tu czegoś nie widziałem? I po co? Może właśnie dlatego zauważyłem na drodze, a dokładniej na poboczu jakąś jasną plamę. Pamięć wzrokową mam ogólnie dobrą, co nie raz pomagało mi w pracy – jakoś tak szybko ogarniałem na ekranie różne drobiazgi. Nawet różnicę w długości wiersza o jedną, dwie cyfry zauważałem pierwszy! Plama, mówiąc ściśle, była nawet nie na poboczu, tylko na zewnętrznym brzegu przydrożnego rowu. Zwolniłem kroku, w ustach nagle mi zaschło.

Miś! Ten sam z nowej kurtki naszego szczęściarza! Aha. I brunatne plamy na piasku. A przecież wczoraj tego nie było, daję głowę! Targałem wtedy ciężką torbę z barachłem, więc głównie patrzyłem pod nogi. I w tym właśnie miejscu również. Gdzieś tu, nawiasem, blisko drogi jakiś wąwozik biegnie.

Taa, teraz już wiem, w jaką to drogę odprowadzały wczoraj Pawła przydupasy Makara. I co teraz? Powiedzieć reszcie? Odebrać im ostatnią nadzieję? Za coś takiego to mnie w nocy materacem uduszą. I ten brygadzista… Całkiem prawdopodobne, że on coś wie. Albo się domyśla. Sam wyda mnie strażnikom jako wichrzyciela, nawet do baraku nie dojdę.

– Jestem gotów nosić kłodę!

– Nie marudź, zdechlaku – zbywa dobrodusznie moją propozycję starszy. – Muły se najpierw napompuj.

Za moimi plecami chrząka brygadzista. Wszystko jasne, wieczorem mogę się spodziewać kolejnej procedury wychowawczej. I nie jest powiedziane, że będę mógł potem stanąć w szeregu. Dobra, uznajmy, że aluzję zrozumiałem.

I znów góra-dół. Na klatce schodowej huczy, to taranujący zasuwają. Gdzie są teraz.? Czwarte? Wcześnie, na razie nie będziemy się śpieszyć. Partner popycha mnie w plecy – no idź, nie stój! Okej, biegnę, już biegnę!

Huk taranu już na trzecim piętrze. Zbiegam po schodach. W tumanach kurzu widać, jak brygada się stara, z futryny lecą szczapy. Czasami taran nie daje rady – zdarza się, że robią drzwi uczciwie. Wtedy chłopaki rozbijają filar lub burzą część ściany, w którą wchodzą rygle. W większości przypadków, o ile wiem, wszystkie są skonstruowane tak samo, to standardowe drzwi.

Drugie piętro. Pić mi się chce, że zaraz zdechnę! Czuję suchość w ustach. Wykorzystując dogodny moment, zatrzymuję się na schodach i pospiesznie pociągam z butelki. Zwykła woda pitna, taszczę całą skrzynkę. To nie wódka, nie wzbudza szczególnego zainteresowania u strażników. I zapachu nie będzie.

– Ruszaj się!

Taranujący zbiegają na pierwsze piętro. Teraz! Wymijając ich, kopię pod kolano najbliższego. Ten wrzasnąwszy głucho, traci równowagę, a ciężki stalowy kloc niebezpiecznie przechyla się na bok.

Yes! Teraz upada drugi – podcięcie, to przykra sprawa – i leci do przodu.

– Rwaamać!

Inercja takiego drobiażdżku, to nie w kij dmuchał. Kłoda swoją masą (plus mój cios nogą) popycha pierwszą parę taranujących. Z brzękiem wylatuje podwójna szyba. W ślad za nią ląduje kłoda, ciągnąc ze sobą tragarzy, biegnących na przedzie.

Przysiadam na balustradzie, obracam się i zawisam na rękach. Trochę w lewo… skok! Pod moimi nogami sprężynuje czyjeś ciało. Dzięki, stary, zapewniłeś mi miękkie lądowanie, na to liczyłem!

Tej części budynku nikt nie pilnuje – wyjście jest z drugiej strony. A to znaczy, że nikt nie może mnie zatrzymać. Chyba że kula. Skręciwszy za róg, zatrzymuję się na moment – zero strzałów, zero odgłosów pościgu. Znaczy, jak na razie mnie nie złapali. I git. Babrzcie się sami w swoim gównie!

To co zrobiłby normalny człowiek w mojej sytuacji? Jasna sprawa, że wyrwałby do domu. Tia, i za daleko by nie uciekł. Mało to w okolicy kręci się przeróżnych „makarów” z przydupasami. Jakoś nie mam ochoty sprawdzać, zamienić jeden barak na drugi, też czemuś nie. Dlatego też nie uciekamy.

Wybieram dom – zwykły czteropiętrowiec – wspinam się na balkon pierwszego piętra. Na moje szczęście lokatorzy z parteru zamontowali na swoim kratę, której pręty wykorzystuję jako drabinę. Nie żeby sprawnie mi to szło, ale jakoś załażę. Sił póki co mi nie brakuje. Kładę się, rozglądam. W szafce jakieś szmaty. O, toporek! Mały, i git, duży nie jest mi specjalnie potrzebny. Puszka oleju maszynowego i rożne gospodarcze drobiazgi. Okej, to na później. Rzucam ścierki na podłogę i obficie polewam olejem. Dyskretnie sprawdzam, czy nikogo nie ma w pobliżu. Czysto. Przyciskam natłuszczony materiał do szyby, napieram – i trzeszczy wypchnięte szkło. Jeszcze w szkole o tym czytałem. Tytuł książki: „Młoda Gwardia”. Tam napisano, że szyba wybijana w taki sposób nie wydaje charakterystycznego dźwięku. No i w zasadzie, autor nie skłamał. Ostrożnie przełażę przez parapet. Gotowe, jestem w środku, mam nadzieję, że nikt z ulicy tego manewru nie zauważył. Teraz można się rozejrzeć, byle tylko nie pokazywać się w oknach. W kuchni odkrywam czerstwy bochenek, ugotowany makaron, dawno już spleśniały, i parę słoików z domowymi kiszonkami. O pomidory! Świetnie, chleb sobie namoczę w zalewie. Znalazłem też trochę wody, będzie czym popić. Kran w odpowiedzi na przekręcenie kurka tylko smętnie zacharczał, w rurach pusto. No teraz to można spokojnie odetchnąć.

Uznaję, że ucieczka się udała. Improwizacja, ale innego wyjścia nie było. Tak, uszkodziłem jednego z taranujących, a drugiego, całkiem możliwe, zabiłem, skacząc na niego z półpiętra. I niech sobie krzyczą z oburzeniem strażnicy moralności, ja tam wyrzutów sumienia nie odczuwam. I w ogóle. Jeszcze dziś w nocy moi, jak by to powiedzieć, towarzysze niedoli trzymali mnie za ręce i nogi, a w tym czasie jeden z nich mnie bił. I najwyraźniej, żadne sumienie go nie dręczyło. Na polecenie brygadzisty, któryś z taranujących upuściłby mi na nogę ciężką stalową belkę i też mało prawdopodobne, żeby to go zasmuciło. Zgiń dziś ty, a jutro ja! Wstrzymam się na razie z umieraniem, nie mam ochoty dostarczać przyjemności kudłatemu brygadziście. No, mam nadzieję, że teraz wpierdolą mu w full HD.

Podałem bandytom swój adres i całkiem możliwe, że ktoś go zapamiętał. A to oznacza, że mogą tam na mnie czekać. Na zdrowie, niech sobie nawet zaglądają do mieszkania, nie mam nic przeciwko. Dla mnie i tak nie ma tam nic cennego. Wszystko, co potrzeba da się zdobyć w innych miejscach, na przykład w takich opuszczonych mieszkaniach. A co, tylko bandytom wolno szabrować?

Ludzie Makara czyszczą domy systematycznie, niczego nie przepuszczając. W takim tempie, żeby dotrzeć tutaj, muszą jeszcze długo, długo dreptać. A to znaczy, że mogę wyluzować – blisko swoich włości na pewno nie będzie mnie szukał. Za to, jak najbardziej jest w stanie wysłać do mojego domu parkę morderców, ale tam czeka ich niepowodzenie – aż tak jeszcze rozumu nie straciłem.

Spałem trochę niespokojnie, w pobliżu ktoś wszczął strzelaninę. Tyle dobrego, że nie przy samym domu – zawsze coś. Kolejny raz przekonuję się, że trzeba stąd spływać.

Przeszukanie mieszkania, przeprowadzone przez mnie metodą bandytów, przyniosło mniej niż skromne rezultaty – najwyraźniej mieszkali tu ludzie niebogaci. Oprócz kiszonych ogórków, znalazłem jeszcze trzy słoiki jabłek. Sajra, gorbusza, herbata. Swoją drogą całkiem nieźle. Cukier. I tak, ziarnko do ziarnka. Płaszcza nie wziąłem, nie ta pora roku, za to kurtkę skórzaną (niechby i nie nową) przygarnąłem. Butów w moim rozmiarze nie było, niestety.

I tak sobie siedzimy, nocy czekamy. Nie żebym miał wzrok jak sowa, ale przecież inni też nie będą mieli żadnej przewagi. Drogę znam, pamięć wzrokowa dopisuje. Więc drobnym kroczkiem się przekradnę – byle w stronę domu, z dala od tych terytoriów.

Nie wiedzieć kiedy przysnąłem, widać nerwy nie wytrzymują. Obudziłem się, gdy ciemność za oknem ukryła już sąsiedni dom. Mówiąc wprost, nigdy nie podejrzewałem, jak ciemno może być w mieście. Co by się nie działo, zawsze jest tu jakieś światło. Nawet w razie awarii zasilania w oknach coś się świeci. A teraz ciemność prawie absolutna! Ani płomyka, ani żarówki! Aż strach na to patrzeć.

I dźwięki. W tym Tarkowie są zupełnie inne. Nawet szum wiatru za oknem inaczej się odbiera. Coś gdzieś skrzypi, pewnie drzwi – zapomnieli zamknąć. Szelest wszystkich możliwych śmieci, rozwiewanych na wszystkie strony. Żadnych kroków ani dźwięku silnika – nic.

Jednak pora się ruszyć. Długo tu nie przekantuję, coś trzeba jeść. Jeśli wezmę się za plądrowanie mieszkań, zawsze będzie ryzyko, że trafię na kogoś lepiej zorganizowanego w tym względzie. Znów zaproponują mi dźwiganie kłody i to może okazać się jeszcze nie najgorszym wariantem. Dziękuję, postoję.

Nie wyszedłem przez balkon, po coś w końcu wymyślono drzwi. Zamek prościutki. Przezornie go nie zamknąłem, tylko zaklinowałem falkę karteczką, żeby się nie zatrzasnął przy zamykaniu. Taki sam papierek wsunąłem w szczelinę między zawiasem a samymi drzwiami, by z kolei nie otworzył ich wiatr. Przynajmniej nie od razu – trzeba zostawić sobie miejsce, do którego będzie można sprawnie się zmyć w razie potrzeby.

Na klatce schodowej było jakoś tak upiornie, tutaj świst wiatru odczuwałem zupełnie inaczej niż w mieszkaniu. Ostrożnie uchylam drzwi na dwór, jakiś czas wytężam słuch – na razie nic nie wyczuwam.

* * *

Na dworze powitał mnie chłód i pochwaliłem się w myślach za to, że szczęśliwie zaopatrzyłem się w skórę. Rozglądam się (raczej nasłuchuję) i przebiegam do sąsiedniego domu. Ulica, tym razem szersza niż poprzednia. Wpatruję się w ciemność. Oczy powoli przywykają, zaczynam już rozróżniać kontury budynków i najbliższych drzew. Wybieram odpowiedni moment, szybko przecinam ulicę i skrywam się pod ścianą ośmiopiętrowca. W porządku. Nikt mnie nie zawołał i w ogóle w żaden sposób nie zareagował na moją obecność. No to idziemy…

Świt zastał mnie niezbyt daleko od znajomych okolic. Nie było najmniejszego sensu iść do portu. Naturalnie, do domu też się nie wybierałem – jeszcze mi tylko spotkania z wysłannikami Makara do pełnego szczęścia brakuje! Za to swoją skrytkę odwiedzić trzeba. I biuro w suterenie, tam na pewno nikt się nie włamał. Nierzucająca się w oczy tabliczka SanTechKomplet – Service aż nazbyt wyraźnie dawała do zrozumienia, że nie ma tam czego szukać. Kolejni producenci papierków. To znaczy, wyraźnie dla każdego, kto tam wcześniej nie bywał. A ja owszem. Nie żeby często, ale zaglądałem od czasu do czasu. Tak, łomu nie mam, za to mam toporek i pewną znajomość zawiłości architektonicznych budynku. Było by więcej rozumu, obszedłbym się poprzednio bez łomu. Ale wiadomo, kiedy ta właściwa myśl wpada nam do głowy. Niestety, nie wtedy, kiedy jest potrzebna, tylko zazwyczaj później.

Wcześniej – później, grunt, że nie musiałem wyważać drzwi. Niech sobie stoją. Z drugiej strony jest inne wyjście. I tam w ogóle nie trzeba niczego rozbijać. Piwnica była tu stosunkowo mało zagracona, światło przenikało przez okienka, więc dość szybko przedarłem się przez wąskie pomieszczenia.

I czego my tu potrzebujemy? O jest – w ścianie widać metalową szafkę. Na pierwszy rzut oka rzecz w tym miejscu zwyczajna i oczywista. I w sumie tak właśnie jest – tkwi w tym murze od niepamiętnych czasów. Jednak, o ile wcześniej, nie wiadomo już przy której władzy, była to zwykła skrzynka telekomunikacyjna, to teraz… No tak, teraz to przestarzała zwykła skrzynka telekomunikacyjna. Kiedyś tak je montowali. Potem przenieśli łącza na zewnątrz, żeby ułatwić dostęp obsłudze, a dokładniej postawili nowe skrzynki, bardziej nowoczesne. A ta po prostu została. A po upływie pewnego czasu jacyś mądrale zaczęli wykorzystywać ją do nielegalnego podłączania się do linii telefonicznych. Przewodów, które tędy szły, nie nie odłączono całkowicie, bo wymagało to jakichś tam robót montażowych… A w budynku mieściło się dużo najrozmaitszych firm, które nocą w większości były nieczynne. I to ich numerów używano do „nieoficjalnego” użytkowania internetu. Mówiąc jaśniej, korzystali z nich hakerzy, przesiadujący w tym właśnie pomieszczeniu, do którego tak bardzo chciałem się dostać. Nawiasem, wtedy tych „przodowników internetu” nazywali zupełnie inaczej.

Czasy się zmieniały, ludzie porośli w piórka, zarobili trochę grosza i stopniowo porzucali stare zajęcie. Stało się trochę niebezpieczne: państwo zaczęło robić jakieś nieprzyjemne aluzje. Ferajna siedząca za ścianą zajęła się bardziej pożyteczną i dochodową działalnością – transakcjami. Jasna sprawa, że nikt tu kasy nie przywoził i nie trzymał. Tu produkowano firmy-krzaki. Hurtowo i z niemałym entuzjazmem. Tarkowski urząd celny był w stanie przełknąć dowolną ilość lewizny.

A szafka z przewodami została. I nikt, nawet zasiedziali pracownicy, nie podejrzewał, że od kolejnej piwnicy oddziela ich tylko blaszany tył starej skrzynki telekomunikacyjnej. Ja wiedziałem, bo sam kiedyś ciągnąłem te przewody, a raczej pomagałem – aż tak wielkim specem to ja nie byłem. Tia… jakich to ja chałtur wtedy nie brałem, nawet jako fizyczny niewykwalifikowany próbowałem dorabiać. A już ile wszelkiego sprzętu ponaprawiałem, polutowałem, to trudno sobie wyobrazić! Że też wcześniej sobie o tym nie przypomniałem!

Przejście przez skrzynkę, jak nietrudno zgadnąć, prowadziło do składziku. Kiedy już się w nim znalazłem dość długo otrzepywałem się z kurzu i rozmaitego śmiecia wypełniającego byłą centralkę. Na przyszłość trzeba się zastanowić, jak ten syf oczyścić.

W biurze panowały ciemności – tu też nie było prądu. W ogóle to dziwne… mam wrażenie, że prąd wyłączają jakoś tak wybiórczo. Nic to, na razie z okien pada wystarczająco dużo światła, żeby jako tako się zorientować.

Do pomieszczenia managerów nie zajrzałem. Po prostu nie widziałem szans na znalezienie tam czegoś ciekawego. Ludzie zmieniali się tu na tyle często, że mało komu udało się udomowić stanowisko pracy. Za to poszperanie w pokojach kierownictwa, gdzie bywałem po starej znajomości, zdecydowanie miało sens.

Stoję w progu gabinetu Witki i się rozglądam, zdezorientowany. Wygląda, jakby popracował tu OMON albo inny OMSN[3], a na koniec wpadł z wizytą urząd podatkowy. I o ile ci pierwsi po prostu szukali dokumentów, to podatkowi, z braku takowych, zwyczajnie wynieśli wszystko, co miało choćby najmniejszą wartość i dało się jakoś upłynnić. Pootwierane szafy, wywalone na podłogę szuflady i rozwarte drzwi sejfu jaskrawo mówiły o tym, że opuszczali biuro nie tyle szybko, ile w niewyobrażalnym popłochu. Hm, przyznam, że spodziewałem się zastać ciut inny obrazek.

Szybko przeszukuję pokój, ale oprócz kilku paczek papierosów i porozrzucanych wszędzie papierów znajduję tylko niezaczętą butelkę wódki. I tyle. No dobrze, przecież Witka sam tu nie siedział, są inne gabinety. I były. I nie bardzo różniły się od tego. Tyle że panował tam mniejszy bajzel.

Odkopałem otwarte pudełka cukierków, napoczęte butelki koniaku i dwie puszki piwa. I takie tam niepoważne drobiazgi. Na wieszaku odkryłem torbę z laptopem. Dość starym, ale na pierwszy rzut oka działającym. Choć, poziom naładowania baterii był kiepściutki. Szlag, to co, wychodzi na to, że się tu na próżno pchałem?

Witia lubił sobie dogadzać i na jako takie zapasy można było bezwzględnie liczyć. A tu porażka! Plunąłem na wszystko i ruszyłem do pokoju managerów, tam pokopię.

Mogłem sobie darować. Wracam do gabinetu szefa i rozwalam się w eleganckim fotelu. Coś tu jednak ocalało. Łyk koniaku, dwa cukierki i ponury nastrój trochę odpuścił.

Szlag… I co my mamy w aktywach? Na tych zapasach przeżyję jakieś dwa, trzy dni. To plus. Mam dach nad głową, to też nieźle. Mocno wątpię, żeby w najbliższym czasie ktoś chciał się tu włamywać. Trzeba będzie przytargać różne śmieci i zawalić nimi drzwi wejściowe – i tak nie będę z nich korzystać. Przez skrzynkę spokojniej.

Chwila! Skaczę na równe nogi. Pokój wypoczynkowy. Był przecież! Wcześniej stał tam serwer, potem, kiedy te wszystkie hakerskie numerki się zakończyły, Witka zataszczył do tego pomieszczenia seksodrom. Jak takie łóżko przelazło przez drzwi? Jak nic w częściach zanosili. Drzwi… gdzieś tu powinny być. Znalazłem je dość szybko, znacznie więcej czasu zajęło mi zrozumienie, jak się otwierają. Rozwalać ich nie chciałem, mogą się przydać. W końcu regał drgnął i bezdźwięcznie obrócił się na zawiasach. Aha.

Tak, seksodrom jest. I to normalnie odlotowy (ech, wziąć by tu teraz tamtą dziewczynę)! Był także stosik świeżej pościeli i kilka paczek prezerwatyw. O, to zaprawdę towar pierwszej potrzeby! Gdzie są te baby… No, u Makara to na pewno. Widziałem kołyszące się na sznurku staniki i inne takie… hmm… bieliźniane detale. Jakoś wątpię, że ludzie Makara noszą podobne rzeczy. Tylko, co mi z tego?

Luksusowa plazma na pół ściany, natrysk (bez wody) w składziku – i finito. Więcej nic, jeśli nie liczyć różnych tam żeli i golarki z zestawem zapasowych ostrzy. No i dobrze, przynajmniej mordę ogolę, bo zarosłem jak dzikus. A z myciem teraz, że trudno gorzej – wody przecież brak! Nawet do kibla trzeba wychodzić na dwór. Inaczej szybko się uduszę.

Podsumujmy: mam teraz dobrze zamaskowaną metę, eleganckie łoże z pewnym zapasem pościeli, golarkę, różne tam żele intymne i tyle. A tak! Są jeszcze prezerwatywy! Francuskie, drogi towar! Tylko komu by to opchnąć…

Zaraz! Opchnąć! Coś mi zaświtało. Nie, nie w sensie wycieczki z tym towarem do Francji (choć z takiej możliwości wcześniej też bym nie zrezygnował!), tylko coś bardziej realnego.

Idąc po ulicach z brygadą rozpruwaczy widziałem splądrowane sklepy. I jeszcze wtedy zakiełkowało we mnie pewne podejrzenie na ten temat – coś za szybko udało się wykręcić takie numery!

Ile czasu przesiedzieliśmy za miastem, wykonując pilną pracę? Bez żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym – prawie dwa tygodnie. I co, w tym czasie wszyscy skapnęli się, że trzeba zwiewać z miasta?

Zdecydowanie nie we wszystkich mieszkaniach, które pruliśmy, były ślady pospiesznego pakowania. Czyli, ludzi wywieźli. I to najprawdopodobniej w sposób mniej więcej zorganizowany. A gdzie się podziała policja? Właśnie, dobre pytanie.

Tak, sklepy rozgrabili. Oczywiste, że zrobili to, kiedy policja nie mogła już temu przeszkodzić. Znaczy, nie w czasie ewakuacji. Wtedy, wręcz przeciwnie, wszyscy stróże porządku powinni mieć oczy dookoła głowy. Ład publiczny, jak to mówią, podtrzymywać.

Ewakuacja takiego miasta to doba – dwie, minimum. Jak nie więcej. Ale my przesiedzieliśmy w pensjonacie dwa tygodnie! No trochę czasu przespałem w domu. Wiadomości, kretyn, w telewizji oglądałem! Wtedy, kiedy trzeba było brać nogi za pas! A ja słuchałem kolejnych bajek opowiadanych przez nawiedzone gadające głowy. Potem Galpierin, próba wyjazdu i bezsenna noc na klatce schodowej. Koło zaminowanego mieszkania, aha…

Przypomniałem sobie pierwszy splądrowany sklep – to znaczy już wtedy zdążyli go wyczyścić. Można przypuszczać, że takiego właśnie spóźnionego marudera zastrzelili nieznani żołnierze. O! To przecież był drugi sklep! A pierwszy powitał mnie wejściami zamkniętymi na cztery spusty i opuszczonymi roletami na oknach. Mówcie sobie co chcecie, ale tak to nie ma. Wszystkie sklepy wywrócone prawie na lewą stronę, a ten caluteńki. W każdym razie, wtedy wyglądał na zupełnie nietknięty. I nieporzucony, tak nawiasem. I kto tam się okopał? Ano, wytężmy mózgownicę, przecież tam nad wejściem wisi szyld. Dok-ład-nie! „IP Ogryzko A. A.” A może A. W. Jeden chuj, mówiąc szczerze. Ot, nie okradli mu sklepu – i wszystko pasuje. Znaczy, obywatel Ogryzko jakoś umiał przetrwać w takich czasach. I jest szansa, że w którymś momencie, chcąc nie chcąc, wysunie nos zza zamkniętych drzwi.

Cóż, teraz przynajmniej mam cel. Nawiązać z nim wzajemnie korzystne stosunki. Było nie było sklep! Nie w kij dmuchał… Tam przecież może być jedzenie! Aha i zacznę wciskać mu prezerwatywy.