Читать книгу Maandans - Amy Blankenship, Amy Blankenship - Страница 7

Jason trok Envy in zijn armen. ‘Je bent me een dans verschuldigd.’

Hij was zo blij dat ze niet het type was dat kwaad werd op diegene die de boodschap overbracht. Was het niet omwille van hem geweest, dan zou ze nog steeds een lief hebben… een lief die haar bedroog weliswaar en dat was nu precies de reden waarom hij haar had opgebeld. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij in haar oor terwijl hij haar dichter tegen zich aan trok en op de muziek begon te bewegen.

Envy rolde met haar ogen en liet hem zonder na te denken de dans ontspringen. ‘Niets om spijt over te hebben.’ Ze liet haar vingers langs zijn ruggengraat glijden terwijl ze tegen hem bewoog. ‘Ik ben terug vrij en heb ondertussen een nieuwe job op de kop kunnen tikken.’

Ze keek terug de dansvloer rond en glimlachte. ‘Deze plaats is een beetje anders dan de clubs waar ik al heb gewerkt, maar ik denk dat het wel interessant kan zijn.’

Jason zei even niets toen hij het leder dat haar borst bedekte tegen de voorkant van zijn hemd voelde wrijven. Er begon een deel van zijn lichaam op te zwellen. Hij was blij dat ze niet besefte wat ze hem aandeed, want het voelde aan alsof ze zou stoppen indien ze het wist.

‘Wil je zaterdagmorgen komen rotsklimmen?’ Hij liet zijn handen langs haar flanken gaan en greep toen haar heupen vast.

‘Rotsklimmen? Klinkt leuk. Dat is lang geleden,’ knikte Envy. Haar ogen werden groter toen Jason haar naar voren trok en ze in contact kwam met iets groots en hards dat tegen haar zachte buik drukte. Ze schrok terwijl ze naar hem opkeek.

‘Waar is Chad?’ fluisterde ze in de wetenschap dat ze het opnieuw had gedaan. Ze had het niet zo bedoeld. Jason was altijd al een van haar favoriete mensen in de hele wereld geweest, maar het laatste wat ze wilde was om dat alles naar de kloten te helpen door met hem in bed te duiken. Daarvoor zag ze hem te graag.

‘De laatste keer dat ik keek was hij het vuilnis buiten aan het zetten,’ zuchtte Jason terwijl ze zich van hem lostrok. Met zijn vingers onder haar kin deed hij haar naar hem opkijken. ‘Hey, Trevor verdient jou niet.’

‘Chad heeft hem niet echt gearresteerd, hé?’ vroeg Envy. Ze greep Jason’s hand vast en leidde hem naar de trap. Ze had dit gesprek al jarenlang vermeden en was niet van plan om al haar moeite zomaar teniet te doen.

‘Nee, ik denk dat getaserd worden al een voldoende straf was… dat en jou verliezen. Chad wilde er gewoon zeker van zijn dat hij de weg naar zijn wagen vond,’ grijnsde Jason. Hij zag dat Chad bovenaan de trap aan de bar op hen stond te wachten. Met Envy’s hand in de zijne leidde hij haar die richting uit.

Het schuldgevoel zorgde ervoor dat Envy’s borst pijn deed. Ze was echt geen gemeen persoon en wat ze Trevor had aangedaan was heel slecht geweest. Het had op het moment zelf goed aangevoeld, maar nu was dat moment verdwenen. Ze hield haar ogen op de vloer gericht, te beschaamd om zelfs maar haar broer aan te kijken.

Chad wierp een blik op Envy en wist dat het tijd was om haar naar huis te brengen. ‘Ben je klaar?’ vroeg hij en zette een stap weg van de bar.

‘Ik kan haar naar huis brengen,’ stelde Jason voor. ‘Als ze nog even met mij wilt blijven,’ voegde hij er toen snel aan toe.

Chad zag hoe de hoop in Jason’s ogen opflakkerde en vroeg zich af of hij er goed aan deed of zijn vriend gewoon de dieperik induwde als hij met zijn voorstel intemde. Hij voelde zijn mobieltje tegen zijn heup vibreren en hief zijn hand op. ‘Houd die gedachte nog even vast.’ Het was het politiebureau, dus hij liep snel naar de deur zodat hij het duidelijker zou kunnen horen.

Envy blies haar lokken van voor haar ogen. Ze wist dat dit nu al een zeer bizarre nacht was en het gevoel bekroop haar dat Chad door zijn werk werd opgeroepen. Ze zag hoe hij de telefoon weer in zijn zak stopte en terug naar hen toe wandelde.

‘Zal je ok zijn bij Jason?’ vroeg Chad. Toen ze knikte, plaatste hij zijn vinger onder haar kin en duwde die een beetje naar boven. ‘Je hebt juist gehandeld met Trevor, dus kop op. Ik zal waarschijnlijk niet thuiskomen voor morgenochtend, dus voor mij moet je niet wakker blijven.’

Envy lachte zwakjes terwijl hij wegwandelde. Ze hadden allebei op dezelfde manier haar kin aangeraakt en gezegd dat het de fout van Trevor was en niet die van haar. Ze hield van Jason omdat hij net zoals Chad was en dat was de reden waarom ze nooit zou toegeven aan de voorspelbare drang om serieus met Jason te daten.

Net op het moment dat Chad door de voordeur uit het zicht verdween, ging het mobieltje van Jason over. Ze draaide zich om en keek hoe hij antwoordde. Zijn gezichtsuitdrukking werd ernstig. Ze wist dat hij deze week op standby stond en vroeg zich af of het de rangers waren die hem in het midden van de nacht nodig hadden. Volgens haar kon dit nooit iets goeds betekenen.

Toen zijn ogen die van haar ontmoetten, zag ze hoe zijn schouders uit pure ontgoocheling in elkaar zakten.

‘Het spijt me, Envy, maar ik moet ervandoor. Kom op, ik zet je ondertussen thuis af.’ Jason stak de mobiele telefoon terug in zijn jaszak alsof het een vijand was geworden. Hij had gehoopt om op een of andere manier een beetje tijd met Envy alleen te kunnen doorbrengen.

Envy fronste omdat ze wist dat haar huis waarschijnlijk niet in de richting lag die hij uit moest. ‘Bedankt voor het voorstel, Jason, maar ik denk dat ik genoeg problemen heb veroorzaakt voor een nacht. Morgen begin ik hier bovendien te werken, dus ik zal hier nog een beetje blijven rondhangen en de bar in de gaten houden.’ Ze haalde haar schouders op en dwong een opgewekte lach op haar lippen waardoor haar gezicht pijn deed. ‘Wie weet leer ik wel het een en ander terwijl ik hier ben.’

Jason knikte met tegenzin. Hij wist dat hij zich moest haasten. ‘Ok, maar je hebt mijn nummer als je me nodig hebt.’

Envy zwaaide naar hem. ‘Ja, die heb ik. Ga nu maar werken. Werk hard, verdien veel geld en neem me binnenkort mee uit dansen nu dat ik weer single ben.’