Читать книгу Schaduw Van De Dood (Door Bloed Gebonden Boek 8) - Amy Blankenship, Amy Blankenship - Страница 7

Mevrouw Tully liep door de voordeur van Maan Dans en benaderde onmiddellijk Envy, die in een zitje bij de bar zat. Ze fronste toen ze Trevor en Devon zag staan aan verschillende uiteinden van diezelfde bar.

“Nu,” zei ze en wilde meteen aan de slag, “wie gaat mij te vertellen wat er is gebeurd?”

“Met mij gaat het goed,” zei Envy en zwaaide afwijzend met haar hand, “ik denk dat ik gewoon te opgewonden ben of zoiets.”

“Ik begrijp het,” trok mevrouw Tully een wenkbrauw op. “Ik neem aan dat je dan vaak flauwvalt?”

Envy fronste en besloot om niet eens te antwoorden. De waarheid was ... ze was nog nooit flauwgevallen.

Mevrouw Tully wees naar de zijdeur: “Nu naar boven.”

Trevor snelde naar voren om de deur voor hen te openen. Hij hield het zelfs open en liet Devon voor hem binnen gaan, en gromde toen Devon het achter hem probeerde te sluiten. Hij trok de deur uit de greep van Devon, liep voor hem grijnzend de trap op en opende opnieuw de deur voor Envy toen ze haar kamer bereikte.

Hij keek de slaapkamer rond en toen terug naar Devon: “Je wilde een tiener worden ... of niet.”

De lippen van Devon vormden een glimlach terwijl ze tegenover elkaar stonden. Hij en Envy hadden hier slechts een paar uur geleden de liefde bedreven en hun geur was nog steeds sterk aanwezig ... sterk genoeg voor Trevor om de boodschap te krijgen.

Chad rolde met zijn ogen naar de twee sukkels en richtte zijn aandacht op Envy.

“Vertel me hoe je je voelde vlak voordat je flauwviel,” vroeg mevrouw Tully toen ze Envy op haar bed liet zitten.

Envy zuchtte: “Ik voelde me een beetje duizelig ... het was een vaag gevoel maar niets te serieus.”

Mevrouw Tully fronste: “Daar zal ik over oordelen.” Ze wendde zich onmiddellijk tot de mannen die net voor de deur stonden. “Uit ... eruit, eruit, eruit.”

“Kan Chad blijven?” Vroeg Envy zachtjes.

Mevrouw Tully keek naar de jongeman in kwestie voordat ze haar hoofd knikte: “De broer kan blijven ... de rest van jullie gaan weg.”

Devon en Trevor gromden zachtjes tegen zichzelf terwijl mevrouw Tully hen naar buiten leidde en de deur achter hen dicht sloot.

“Wat heb je in godsnaam met haar gedaan?” Vroeg Trevor zacht sissend. “Ze is nooit zo flauwgevallen sinds ik haar ken.”

Devon keek hem boos aan: “Als ik wist waarom ze bewusteloos raakte, zou ik het niet eens zijn geweest met je beslissing om mevrouw Tully te bellen.”

“Je moet beter voor haar gaan zorgen,” gromde Trevor. “Ze is een mens en ik wed dat je haar hebt behandeld als een shifter.”

Devon voelde zich inderdaad een beetje schuldig omdat Envy recent niet genoeg slaap had gekregen, maar hij dacht dat hij dat de afgelopen week had opgelost.

“Je bent hier niet geweest,” verklaarde Devon. “Ik ben elke dag bij haar geweest, dus ik denk dat ik beter weet dan jij over haar welzijn.”

“Ik heb een taak te doen,” mompelde Trevor, “en het houdt in dat de straten veilig worden gehouden voor mensen zoals Envy om zonder zorgen naar beneden te lopen.”

“Natuurlijk,” zei Devon, “wat je ook zegt overheidsman.”

De deur naar de slaapkamer vloog open en onthulde een boze mevrouw Tully die hen een blik gaf die alleen een moeder of grootmoeder kon opbrengen.

“Als jullie niet zwijgen, zal ik je naar beneden sturen en je laten wachten op mijn diagnose,” dreigde ze voordat ze de deur weer dichtsloeg.

“Oké,” zei Trevor met een zwakke stem terwijl hij achteruit de deur uit liep.

Devon keek naar Trevor: “Denk je dat we het overdreven hebben?”

“Ik denk dat we moeten zwijgen,” fluisterde Trevor.

Devon kon het niet helpen, maar knikte instemmend zijn hoofd.

In de slaapkamer bleef Envy geduldig terwijl mevrouw Tully haar met een geoefend oog bekeek. Ze fronste echter toen mevrouw Tully niet veel meer deed dan een hand op haar voorhoofd drukken.

Mevrouw Tully ging uiteindelijk op het bed naast de roodharige zitten en debatteerde over hoe het onderwerp te benaderen. Ze had een vrij goed idee van wat er mis was met Envy, maar wist niet zeker of ze iets met Chad in de kamer moest zeggen.

Toen ze de bezorgde uitdrukking op haar gezicht zag, vulden de ogen van Envy zich met bezorgdheid. “Is er iets mis met mij?”

“Ik zou niet zeggen dat er iets mis is,” begon mevrouw Tully, “maar ik weet niet zeker of dit de juiste omgeving is om u mijn vermoedens te vertellen.”

Envy glimlachte: “Wat het ook is, je kunt het vertellen ook met Chad hier.”

Mevrouw Tully zuchtte, ze hield van Trevor als haar eigen kleinzoon en wist dat hij Envy als zijn partner had geclaimd voordat de vrouw besloot het pak van Devon te accepteren. Het was nu de vraag welke man verantwoordelijk was voor het flauwvallen van Envy.

“Weet je zeker dat je wilt dat je broer blijft?” Vroeg ze opnieuw.

Chad leunde achterover in de stoel waarin hij zat en sloeg zijn armen over zijn borst: “Ik wil het weten mevrouw Tully. Op dit moment zou ik niet weggaan, zelfs als je me probeerde weg te krijgen. Ze is mijn kleine zusje.”

“Goed, onthoud dat er twee mannen vlak voor de deur zijn die je zullen horen als je je stem verheft.” Ze gaf een strenge waarschuwing voordat ze naar Chad wees. “Ik wil geen piepje uit je horen, begrijp je?”

“Ja mevrouw,” zei Chad, plotseling het gevoel dat hij weer twaalf jaar oud was en in het kantoor van de directeur stond.

“Je bent meer dan waarschijnlijk zwanger,” zei mevrouw Tully met een abrupte maar gefluisterde stem en wees toen weer naar Chad toen zijn mond openviel en hij als een Jack-in-the-Box opstond uit de stoel.

Envy schudde haar hoofd en trok aan de hand van Chad totdat hij naast haar op het bed ging zitten. “Mevr. Tully, dat kan niet kloppen. Ik gebruik anticonceptie sinds ik mijn eerste date had,” fluisterde ze en zorgde ervoor dat ze het voorbeeld van mevrouw Tully volgde nu ze begreep waarom.

Mevrouw Tully fronste sympathiek naar de meisjes-naïviteit: “Geen van de mannen in de hal zijn menselijke Envy ... anticonceptie heeft nooit tegen hun potentie gewerkt. Op het moment dat je die grens overschreed, was het medicijn volkomen nutteloos.”

Envy slikte hard en ze werd plotseling bleek. “Beiden,” herhaalde ze de woorden van mevrouw Tully en haar ogen werden groot. Ze had haar maandelijkse periode niet meer gehad sinds een paar weken voordat ze Devon had ontmoet ... ze had geen idee wie de vader zou zijn.

“Hoe weet je dat er iets mis is met haar?” Siste Chad zachtjes. “Heb je geen bloedtest nodig voor zoiets?”

Envy stemde stilzwijgend in met Chad, hij wilde meer dan alleen maar iemand die naar haar keek en zei: “Als het waar is, kun je met de bloedtest ook zien wanneer het gebeurde ... toch?”

Mevrouw Tully knikte en trok haar medische tas op haar schoot. Ze snuffelde rond en haalde een injectienaald tevoorschijn: “Ik kan het u over een paar dagen zeker laten weten.”