Читать книгу Het Hart Van De Tijd - Amy Blankenship, Amy Blankenship - Страница 3

“Kyoko !!!!!!”

Toya's kreet van woede was overal in het omringende bos te horen. Toen het geluid van zijn wanhopige schreeuw verdween, werd alles doodstil terwijl alle ogen uitkeken naar Hyakuhei's volgende zet.

Niemand had het kunnen stoppen. Alles was zo snel gegaan dat niemand kon reageren. Wat er gebeurde, had alle vijf de bewakers met angst lamgelegd. Ze konden niet geloven dat ze samen waren gekomen als de beschermers van het guardian heart chrystal om Hyakuhei te bevechten ... alleen om hem te laten winnen. Alleen om de enige persoon te verliezen die ze allemaal liefhadden en beschermden.

Daar, zwevend in het midden van het slagveld … ontvouwde zich hun ergste nachtmerrie.

Hyakuhei hield Kyoko tegen zich aan terwijl hij naar haar doodsbange gezicht keek. De onderste helft van haar lichaam begon te versmelten met het zijne, precies zoals hij had gepland. Hij probeerde langzaam haar en The Guardian Heart Crystal te verslinden in zijn lichaam en de leegte in zijn ziel. Iedereen die toekeek, kon de corruptie van het Kristal zien terwijl het gloeide van duisternis die alleen uit het kwaad voortkwam.

Kyoko's handen lagen tegen Hyakuhei's borst terwijl ze zich verwoed van hem wegduwde en met al haar kracht probeerde zich te bevrijden van deze beschermheer die demon was geworden, hij kon er alleen maar om lachen.

Hyakuhei was nu bezeten van de kracht die door zijn vlees en bloed stroomde en haar zwakke pogingen om aan hem te ontsnappen, amuseerden hem enorm. Zijn lange ebbenhouten haar zwom om hen heen alsof het een eigen leven leidde. De zijdezachte uiteinden van de nachtelijke lokken slingerden zich als een ijzeren band achter Kyoko om haar kleine lichaam tegen het zijne te houden.

Kyoko voelde zich weerloos terwijl ze vocht tegen de aantrekkingskracht van haar lichaam om één te worden met het zijne. Ze wilde niet in de koude, donkere leegte vallen die zijn ziel was. Ze kon alle demonen daar voelen ... die op haar wachten. Hoe meer ze in zijn lichaam werd getrokken, hoe kouder dat deel van haar lichaam werd. Haar benen prikten alsof er zich ijs langs haar huid vormde als een miljoen speldenprikken tegelijk.

Ze wist dat als ze iets niet snel zou doen, ze allemaal verloren zouden zijn. Ze kon de vijf broers zien die haar de afgelopen jaren hadden bewaakt ... terwijl ze daar stonden te kijken. Ze wilden haar allemaal helpen, maar waren te bang om iets te ondernemen zolang ze als een schild werd vastgehouden.

Ze wilde niet verliezen van deze verrader van de bewakers. Hij was hun eigen oom ... waarom had hij zich zo lang geleden tegen zijn neven gekeerd? Kyoko's smaragdgroene ogen draaiden zich om en keken in angstige woede naar de vijand. Dit kon niet gebeuren ... per slot van rekening had ze het niet meegemaakt. Dit was allemaal haar schuld.

Haar ogen vernauwden zich bij Hyakuhei's donkere, vaste blik. Ze had het kristal naar deze wereld gebracht en ze zou het weer uit deze wereld halen al moest ze het rechtstreeks met haar naar meenemen de hel.

Kyou stond op nog geen zes meter afstand en trok snel zijn vernietigingszwaard ‘Hakaisha’ in een blinde woede. Hij hield niet van de gedachte aan zijn oom ... zijn vijand, die het enige menselijke meisje aanraakte dat hij ooit had leren respecteren. Ze zag er zo gevaarlijk kwetsbaar uit in de armen van deze gekke man, dat de strijd nu puurheid tegen het kwaad wordt.

De heer van het beschermers rijk … Kyou, de oudste van de vijf broers, kon niets doen zonder Kyoko daarbij pijn te doen. Stiekem wist hij dat de kracht van het Kristal hem geen pijn kon doen, omdat hij voor dit gevecht een spreuk had gebruikt om alle spreuken te blokkeren. Hij was voorbereid voor het geval Hyakuhei had geprobeerd The Guardian Heart Crystal tegen hem te gebruiken.

Maar dit ... had hij niet verwacht. Hij wilde niet dat Kyoko gewond zou raken ... ooit, niet zolang hij de macht had om het te stoppen.

Hij worstelde niet toen de duistere demonische fantomen die door Hyakuhei waren gestuurd van de grond glibberden alsof ze uit een verborgen nachtmerrie kwamen en zich om zijn dodelijke lichaam wikkelden om hem stil te houden. Kyou wierp een blik op Toya en zag die woede in de zilveren ogen van zijn jongere broer branden.

Hyakuhei had Toya in een aanval van demonische fantomen gewikkeld in een poging hem op afstand te houden, maar Toya worstelde nog steeds met wraak op hen. Innerlijk was Kyou dankbaar voor de beperkingen die zijn broer werden opgelegd ... want zonder hen zou Toya zeker aanvallen, ongeacht de gevolgen. Alleen al de aanblik van Kyoko in zo'n gevaar had Toya voorbij het breekpunt geduwd.

Kyou voelde Toya's beschermkracht met elke hartslag toenemen, samen met zijn eigen kracht en de kracht van hun broers.

Op nog geen drie meter afstand werden Kotaro's ijsblauwe ogen groot van ongeloof. Hij wilde niet zien dat Kyoko pijn werd gedaan, maar hij kon niets doen om het te voorkomen. Zijn beide armen waren bebloed door de strijd en zijn benen waren niet beter in vorm. Hij was op dit moment niet bij machte om zelfs maar aan te vallen terwijl hij worstelde om overeind te blijven en tegen de pijn te vechten. Zijn geest was nog steeds bevroren van angst voor het meisje van wie hij meer hield dan van wat dan ook.

“Waag het niet haar pijn te doen of ik zal zelfs in de hel op je jagen, Hyakuhei,” siste Kotaro met een schorre stem, terwijl hij zijn scherpe tanden liet zien terwijl zijn ijsblauwe ogen brandden van zijn behoefte aan vergelding. De lucht om hem heen leek met wraak tot leven te komen toen het puin in een cirkel om hem heen waaide uit zijn krachtige wind.

Kamui schrok, maar toen hij Kyoko zag worstelen in de armen van Hyakuhei, was er bij hem iets in zijn hoofd geknapt. Veelkleurig stof glinsterde in zijn woedende ogen. Zonder aan de gevolgen te denken, rende Kamui regelrecht naar Hyakuhei met ontblootte klauwen, ondenkbare moed geboren uit zijn liefde voor de priesteres en door iedereen gezien.

Hyakuhei's schaduwdemonen verdreven hem, sloegen zijn lichaam tegen het harde vuil en lieten het puin vliegen.

Kaen greep Kamui stevig vast en het vuur vloog van zijn voeten terwijl hij in veiligheid sprong, en keek naar de jongste bewaker tijdens de strijd. Kaen legde een slappe Kamui buiten gevaar op de grond, keek Hyakuhei vurig aan en stond tussen de jongste bewaker en het gevaar in.

Suki zat op haar knieën en hield haar vader nog steeds in haar armen. Zijn lichaam is nu levenloos en haar haat voor Hyakuhei kookte in haar omdat Sennin was vermoord. Haar blik richtte zich nu op Kyoko en wenste dat ze haar beste vriendin kon redden van hetzelfde koude lot dat deze wijze oude man was overkomen.

Shinbe stond beschermend voor Suki en blokkeerde haar lichaam voor Hyakuhei's zicht. De wind van Kotaro's woede blies Shinbe's nachtblauwe haar over zijn gezicht ... en gaf een gekwelde uitdrukking aan zijn veelbetekenende amethistogen. Zijn bezorgdheid om Kyoko nam toe toen hij de kracht van het kristal voelde groeien.

“Nee …” het woord verliet hem alsof de wind het plotseling uit hem had geslagen. Shinbe wist dat als Hyakuhei de volledige kracht van het beschermd hart kristal zou krijgen, beide werelden in groot gevaar zouden verkeren. Een brandende traan gleed over zijn wang toen hij zijn hart voelde breken van het feit dat hij niets kon doen. “... Kyoko.”

Hyakuhei keek om zich heen naar de vijanden die hem zo lang in de weg hadden gestaan ... de nakomelingen van zijn eigen broer. Hij wist dat ze bang waren om hem aan te vallen, omdat hij Kyoko nu als een schild vasthield en hij overal om zich heen woede voelde opbouwen.

Zijn ebbenhouten vleugels spreiden zich uit en creëerden een donkere achtergrond achter hem terwijl zijn al even donkere ogen naar het meisje in zijn armen keken. “Ze proberen je te beschermen.” Zei hij met een kalme, kalmerende stem, alsof ze niet midden in een gevecht zaten, maar er alleen vanaf de zijlijn naar keken.

Hij kon het heilige beschermde hart kristal voelen dat nog steeds zichtbaar was in het midden van zijn blote borst. Haar liefde voor de bewakers die vochten om haar te beschermen, was het enige dat nog steeds weerhield dat het kristal de rest van de weg in zijn lichaam wegzonk en hem de kracht gaf die hij verlangde.

De puurheid van die liefde was haar kracht, en ze gebruikte die om te proberen het kristal uit hem te halen … hij kon het voelen. Maar hij voelde ook de kracht die al door zijn aderen stroomde, en daardoor wilde hij alleen maar meer.

Zijn ogen werden even zachter terwijl hij tegen haar fluisterde alsof hij met een minnaar praatte. “Het is niet genoeg.”

Hyakuhei besloot dat hij de kracht die hij al had opgedaan met het kristal tegen Kyoko zou gebruiken op een manier die de band van liefde die de kleine groep omringde zou vernietigen. Hij wist dat hij haar moest tegenhouden ... want alleen haar kracht was net zo sterk als het kristal dat ze ooit in haar had vastgehouden. Hetzelfde kristal dat hem ooit had toegestaan lief te hebben ... om die liefde dan wreed uit zijn handen te nemen.

Hij trok Kyoko's gezicht gelijk met het zijne en legde een zachte kus op haar onschuldige lippen. Terwijl hij in haar stormachtige groene ogen staarde, kwam hij bij haar binnen met behulp van de kracht van het beschermde hart kristal.

Hyakuhei zocht haar herinneringen op aan de bewakers van wie ze zo veel hield ... hij zou ze van haar afnemen. Haar herinneringen stelen aan de mensen waarvoor ze vocht, zou haar macht verzwakken en de zijne versterken.

Kyoko kon niet knipperen. Ze voelde zijn boze klauwen in haar hoofd proberen haar herinneringen te vernietigen en de reden voor dit gevecht van haar af te nemen … proberen haar liefde van haar af te nemen. Haar vrienden, allemaal, ze stond het niet toe.

Kyoko voelde haar controle breken, waardoor ze maar één ding over had om tegen hem te gebruiken, en dat was precies wat hij probeerde af te nemen en te vernietigen. Haar ogen flitsten van woede die niet langer onderdrukt was. Ze klemde haar handen in zijn zijdeachtige nachtelijke lokken en drukte hun voorhoofden tegen elkaar, trillend van een vloedgolf van kracht.

Haar stem doorboorde de stilte van het slagveld en schreeuwde. “Wil je het zo graag? HIER!! Neem het !!!!”

Kyou's gouden ogen gloeiden intens toen angst door hem heen schoot als het lemmet van een heet mes. Wat was de priesteres aan het doen? Hij wist dat er iets vreselijk mis was en voelde dat zijn paranormale krachten hem riepen … hem aanspoorden te luisteren en te zien voordat het te laat was! Hij vernauwde die kracht en drong bij Kyoko binnen in een poging te zien wat er aan de hand was. Hij zou op zijn knieën zijn gevallen met wat hij had gezien als de demonen van de schaduw niet zo strak om hem heen waren gewikkeld ... en hem onbeweeglijk hadden vastgehouden.

De beelden en geluiden zouden voor altijd in zijn geestesoog worden geïmplanteerd en Kyou wist op de één of andere manier dat hij de gevoelens die hem overspoelden nooit zou kunnen afschudden. Want door in haar geestesoog te kijken, realiseerde hij zich dat Kyoko gevoelens van liefde voor hem en zijn broers had gekoesterd. Hij kon elke aanraking zien, elke emotie voelen die hem streelde en elke verborgen traan verbrijzelde hem precies zoals het haar moet hebben gedaan.

Kyou was ook diep geschokt door de haast toen hij besefte dat Kyoko meer macht had dan iemand ooit had gedacht dat ze had … macht, zelfs als ze zich er niet van bewust was. Hij kon elke herinnering zien en voelen terwijl ze van haar geest naar Hyakuhei ging, alsof ze recht in zijn hart schoot, waar hij ze nooit zou loslaten.

Jaren van liefde, hartzeer en opoffering … alles in een oogwenk gegeven.

Boze tranen stroomden over Kyoko's wangen terwijl ze elke herinnering aan liefde en vriendschap, pijn en geheime gevoelens die ze had voor iedereen die met haar vocht, in Hyakuhei's geest stak. Het was het enige wapen dat ze nog had.

Onmiddellijk werd Hyakuhei's kwaad gedestabiliseerd. Iedereen voelde de machtsverschuiving toen het kristal begon te knipperen van donker licht naar een verblindend wit licht, en de schaduwverschijningen die Toya en Kyou vasthielden, vervielen in het niets.

Kyoko keek toe terwijl de engel van de duisternis in de war raakte, zijn bleke, perfecte gezicht vertrok van pijn.

Net toen ze voelde dat ze wegglipte, stak Kyoko haar beide kleine handen uit en greep het kristal en trok het uit zijn vlees. Ze wist wat er moest gebeuren, omdat ze al voelde dat haar geest de strijd verloor met herinneringen die ze niet wilde vergeten. Kristalachtige tranen liepen over haar toch al vochtige wangen.

Ze had haar herinneringen weggegeven om ze allemaal te redden. Snel, voordat ze de gedachte verloor, hield ze het beschermhartkristal tegen haar eigen borst ... parallel aan haar hart.

Ze draaide zich om en zag dat Toya en Kyou allebei recht op haar afsprongen, fluisterde ze: “Vergeet me niet ... alsjeblieft ... vindt me.”

Het laatste waar Kyoko een glimp van opving toen haar zicht begon te tunnelen, was dat ze allebei haar naam schreeuwden en naar haar reikten. De ene met vloeibare gouden ogen en de andere met gesmolten zilveren ogen … toen werd haar wereld zwart.

Kyou voelde Kyoko vervagen en hij dacht dat ze stervende was. Hij sprong in harmonie met Toya en probeerde wanhopig haar te bereiken toen alles veranderde, alsof een druppel water het oppervlak van zijn gezicht had geraakt. Golven rolden uit Kyoko naar buiten en ze verdween in de lucht. Toen schreeuwde Hyakuhei van woede toen hij ook verdween.

Kyou's gedachten gingen razendsnel toen de schreeuw van zijn broer die hem had vergezeld tot een abrupt einde kwam, alsof het geluid met een oogwenk was onderbroken, en hij wist dat Toya ook was verdwenen. Kyou landde gracieus op de lege plek die nog maar een seconde geleden zijn beoogde doel had vastgehouden. Zijn boze blik flitste ontkennend om hem heen. Iedereen was verdwenen.

Hij voelde de adrenaline door zijn aderen stromen en zich vermengen met zijn hooggeboren beschermerbloed. Hij had het allemaal gezien en gevoeld. Hij bezat nu al haar herinneringen. Kyoko had alles in het werk gesteld om hen te redden, en op het laatste moment had hij haar wens gehoord. Ze wist waarschijnlijk niet eens wat ze had gedaan ... maar ze had ze allemaal meegenomen en hem achtergelaten.

De betovering die hij om zich heen had geworpen om te voorkomen dat het heilige kristal tegen hem zou worden gebruikt, had hem ervan weerhouden te volgen waar de anderen ook waren gebleven. Met slechts een paar gefluisterde woorden had ze alles van hem afgepakt.

Zijn lichaam stond lang en trots. Zijn knielange zilveren haar fladderde om hem heen en de witte zijde van zijn overhemd trilde in de wind alsof hij in het oog stond van een onzichtbare storm die overeenkwam met de storm die in zijn gekwelde hart woedde.

Zijn verschijning was die van een engel ... vorstelijk, krachtig en volmaakt, terwijl hij naar het verlaten slagveld keek. Totdat hij een hand tegen zijn wang ophief en de eenzame karmozijnrode traan opving die zelfs hij niet kon stoppen.

Kyou's visioen zwom toen gouden veren langs hem dwarrelden uit vleugels die waren ontsproten, hem omringden in een enorme gouden gloed en voor het eerst in zijn tijdloze leven zijn ware identiteit onthulde.

De enige wond die overbleef van de strijd was de slag die over zijn hart verscheen … een hart waarvan niemand dacht dat hij het bezat. Zijn blik zwaaide naar het beeld van het meisje dat op slechts een paar meter afstand stond en hij fluisterde: “Kyoko, ik heb je niet in de steek gelaten. De afstand van meer dan duizend jaar is niet genoeg om te voorkomen dat ik je terugvind… “