Читать книгу Trotseer Het Hart Niet - Amy Blankenship, Amy Blankenship - Страница 6

Kyoko kwam in het hart van de tijdtuinen en ging langzaam in het gras zitten voor het beeld van het meisje en keek omhoog in het gezicht van het meisje. Ze concentreerde zich op het gezicht waarvan ze wist dat het haar eigen uiterlijk weerspiegelde. Dat beeld was van haar voorouder waar het beeld ter nagedachtenis aan is gemaakt. Als ze tegelijkertijd hadden geleefd dan hadden ze een tweeling kunnen zijn.

Kyoko schudde de gedachte van zich af en herinnerde zich waarom ze nu in de eerste plaats in het gras zat. Haar gedachten begonnen onderling te strijden en ze wilde er niet eens naar luisteren.

‘Toya is zo’n eikel!’ Ze was net teruggekomen en ‘hij kon alleen maar schreeuwen’ tegen haar. Soms was ze gewoon … ‘Haatte hem … Oké, misschien was dat een leugen.’ Kyoko zuchtte, ‘ik kan niet tegen mezelf liegen. Ik hou echt van Toya en als er niemand is om het te zien ... bewijst hij vaak dat hij ook van me houdt. Kyoko kneep in gedachten haar ogen tot spleetjes. “Maar dan moet hij weer gaan en het verpesten.”

Ze ging naar huis en misschien zou ze nooit meer terugkomen. Ze sprong op met de bedoeling haar handen in de handen van het meisje te leggen, wetende dat het haar naar huis zou brengen.

‘Maar dan zou je Shinbe nooit meer zien.’ Haar ogen werden groot en haar geest schreeuwde: ‘Je hebt gevoelens voor hem!’… ‘Dit is belachelijk,’ wierp ze tegen zichzelf in, ‘ik heb alleen maar slepende gevoelens omdat ik droomde over hem, dat betekent niets.’ Ze deinsde achteruit bij het beeld, liet aarzelend haar hand zakken en ging weer zitten, leunend tegen een koele steen.

‘Maar wat als hij ook gevoelens voor jou heeft? Als de kus verder was gegaan, zou hij je dan terug gekust hebben? ‘Wie was het die opnieuw kuste?’ Maar hij is een player ... hij zou elke vrouw kussen. ‘En hij nam het op voor jou tegen Toya. Alleen omdat hij zich bedreigd voelde en trouwens, zo is Shinbe nu eenmaal.’ Een diepe stem haalde haar uit haar verwarde gedachten.

‘Kyoko,’ riep Shinbe’s hese stem naar haar. Kyoko's hoofd schoot omhoog en ze bloosde, alsof hij haar gedachten had gehoord.

‘Eh, hallo,’ ze keek weg van hem, in de hoop dat hij de blos niet zag waarvan ze wist dat die er was.

“Ga je naar huis?” Hij deed een paar langzame stappen terwijl hij sprak: “Ik kan het je niet kwalijk nemen, na de manier waarop Toya handelde.” Shinbe knielde voor haar neer met zijn hand uitgestrekt om haar overeind te helpen. Ze pakte de aangeboden hand en stond op, terwijl ze het stof van haar rok klopte.

“Ik kan er gewoon niet tegen om soms bij hem in de buurt te zijn, Shinbe ... het spijt me echt van alle problemen die ik je heb bezorgd,” ze deed een stap in de richting van het heiligdom.

Shinbe wilde niet dat Kyoko wegging, maar hij wist dat er geen houden meer aan zou zijn als ze eenmaal tot een besluit was gekomen. Hij wist heel goed hoe erg ze het haatte toen Toya eiste dat ze niet weg zou gaan, en hij wilde niet dat ze het hem om dezelfde redenen kwalijk nam. Maar in werkelijkheid voelde hij hetzelfde als Toya ... hij wilde niet dat ze ging.

Terwijl hij zijn ware gevoelens achterhield, probeerde hij haar op te vrolijken. “Het is oké, Kyoko. Je mag me altijd problemen bezorgen,” grijnsde hij naar haar en deed alsof hij langzaam naar haar reikte.

Kyoko miste zijn hand niet toen hij zich een weg naar haar toe baande. Ze giechelde en wierp hem een glimlach toe. Toen was ze weg.

Shinbe stond daar naar het standbeeld te staren terwijl zijn glimlach haperde. Hij wilde haar zeggen dat ze niet moest gaan. Hij had geen enkele dwang om haar te betasten ... nou ja, misschien een beetje. Hij deed de actie zodat ze zich op haar gemak zou voelen als ze weg zou gaan en zou weten dat er niets tussen hen was veranderd. Hij kon zien dat ze van streek was en het enige wat hij wilde was haar zien glimlachen, of andere emoties tonen dan verdriet en woede. Zijn plan werkte beter dan hij dacht toen ze hem had uitgelachen.

Shinbe's spookachtige amethist blik rukte weg van het maagdenschrijn. Hij haatte het vermogen van het tijdportaal om haar van hem af te nemen en wenste dat hij haar in haar wereld kon volgen ... slechts één keer. Zijn ogen werden aantrekkelijk donker en vernauwden zich toen met de jaloerse gedachte dat Toya haar door het hart van de tijd zou kunnen volgen. Waarom had het tijdportaal de zilveren bewaker uitgekozen en alleen hem? Het was gewoon niet eerlijk. Toya was niet haar enige bewaker.

*****

Toen Kyoko zich aan de andere kant van het maagdenheiligdom bevond, ging ze in de beslotenheid van het huis van het heiligdom liggen, leunde met haar hoofd tegen haar rugzak en sloot haar ogen. Ze wilde nu met niemand geconfronteerd worden.

Gedachten aan Shinbe die de liefde met haar bedreef, kwamen steeds weer in haar hoofd terug. Waarom moest ze zo over hem dromen? Het deed haar alleen maar wensen ... ‘Wat denk ik?’ Vroeg ze zich af. Ze moest er niet meer aan denken.

Shinbe en Suki hielden duidelijk van elkaar, ook al wilden ze dat niet toegeven. Bovendien valt hij op alle vrouwen. Het is gewoon zoals Shinbe was.

Kyoko stond langzaam op en liep het heiligdom huis uit dat het meisjesbeeld beschermde. ‘Ik ga gewoon naar mijn kamer om te studeren. Ja, dan ga ik morgen naar school en dan komt alles goed. Misschien bel ik zelfs mijn vrienden en ga ik een tijdje met ze om.’ Kyoko bleef staan en sloeg haar ogen neer terwijl ze hardop dacht: ‘Nieuwe regel, geen fruit eten in de buurt van haar vrienden.’

*****

Toya vocht nog steeds tegen zijn jaloerse bui terwijl hij langzaam naar het heiligdom liep. Hij was vast van plan Kyoko te volgen en dit recht te zetten. Hij kon er niet tegen om te denken dat ze boos op hem was.

Zijn zintuigen prikten en vertelden hem dat hij niet de enige was. Hij keek op en zag dat Shinbe achteroverleunde tegen één van de omringende rotsblokken die waren overgebleven van een vergeten kasteel dat hier vroeger had gestaan. Zijn handen waren netjes in zijn trenchcoat gestopt en zijn staf lag op zijn schoot. Hij leunde zijn hoofd achterover met zijn ogen dicht, alsof hij sliep.

“Word wakker, stomme klootzak!” Schreeuwde Toya tegen hem, nu meer geïrriteerd dan ooit.

Shinbe deed een slaperig oog open en sloot het weer. “Wat wil je, Toya?”

Toya schreeuwde woedend: “Wat wil ik? Ik wil weten wat je hier in godsnaam doet.”

Shinbe opende zijn ogen en trok een wenkbrauw op naar zijn broer: “Mag ik niet rusten?”

Toya kneep zijn ogen tot spleetjes en zei: “Sinds wanneer kom jij in het hart van de tijd om te rusten?”

Shinbe stond langzaam op en maakte zich klaar voor het geval dat. Hij wist dat Toya een stuk sterker was. Maar hij wist ook dat hij niet zo zwak was als Toya dacht dat hij was. Hun krachten waren gewoon anders.

“Ik kwam om afscheid te nemen van Kyoko. Na de manier waarop je haar hebt behandeld, zullen we geluk hebben als ze ooit terugkomt. Wat gebeurt er eigenlijk in dat erwtenbrein van je?” In Shinbe’s kalme stem klonk een zweem van de opwinding die hij had verborgen.

Toya gromde zacht, wetende dat wat Shinbe zei waar was. Misschien, heel misschien reageerde hij overdreven, maar toch zag hij ze kussen. Kyoko kuste die wellustige bewaker. De scène speelde weer in Toya's geest en zijn ziel schreeuwde: ‘Nee, het was Shinbe die Kyoko kuste, niet andersom.’

Hij draaide zijn rug naar Shinbe, “ik weet niet wat je van plan bent, bewaker, maar als je ooit nog een hand op Kyoko legt ... zal ik je vermoorden.” Daarmee ging Toya de lucht in en liet slechts een enkele zilveren veer wapperen in de wind.

Shinbe zuchtte en ging weer zitten, leunend tegen de steen toen hij Kamui's speelse gelach in de verte hoorde. Een paar tellen later kwamen Sennin, Kamui en Suki de open plek op, met manden vol kruiden en groenten waar de oude man naar had gezocht.

‘Ze moeten hem op de terugweg naar de hut zijn tegengekomen,’ redeneerde Shinbe.

Sennin was de oude man die eigenaar was van de hut waarin ze verbleven als ze in de buurt van het heiligdom waren. Sennin had Suki en haar broer helemaal alleen opgevoed toen zijn vrouw, hun moeder, door demonen was gedood tijdens een aanval op het dorp. Suki was te klein om zich de moeder te herinneren van wie ze de favoriet was, maar ze was de beste menselijke demonendoder in het rijk geweest.

Voor het dorp was Sennin een medicijnman, maar de bewakers kenden de waarheid. Hij was een meester in het uitspreken van spreuken en wist veel meer dan de meeste mensen in hun rijk. Shinbe glimlachte droevig toen hij de oude man dichterbij zag komen.

“Waarom kijk je zo somber, Shinbe?” Vroeg Sennin toen hij dichterbij kwam. Hij loenste naar hem met zijn ouder wordende blik. De amethist bewaker deed de laatste tijd een beetje vreemd ... en dat zei veel, want naar zijn mening waren alle bewakers natuurlijk een beetje vreemd.

Shinbe stond op net toen ze dichterbij kwamen, alsof hij op hen had gewacht, in plaats van bijna ruzie te krijgen met Toya.

Suki keek achter zich naar het maagdenschrijn, “is Kyoko al terug naar huis?”

Shinbe staarde haar wezenloos aan voordat hij antwoordde: “Ja, ja dat is ze.”

Kamui stopte met zoeken in de mand naar iets te eten en keek strak naar Shinbe, zijn glimlach verdween en veranderde in zorgen. “Waarom is ze weggegaan?” Toen, alsof de gedachte net bij hem opkwam, vernauwden zijn ogen zich: ”Wat heeft Toya deze keer gedaan?”

Shinbe stak zijn hand uit en legde die op Kamui's schouder om hem te kalmeren. Hij wist dat Kamui er net zo'n hekel aan had als Kyoko terugging naar haar tijd als hij. “Het is oké Kamui. Ze komt snel terug,” althans dat hoopte hij. Inwendig kreunde hij.

Suki keek bezorgd. Kyoko was ergens in de nacht teruggekomen. Ze had vanmorgen niet eens de kans gehad om met haar te praten, behalve een paar ogenblikken. “Dus, moest ze hem temmen?”

Shinbe wierp een blik op het meisje en grijnsde: “Ik ben bang van wel. Toya is niet in een erg goede bui.”

“Ik kan me voorstellen dat hij dat niet is. Weet u waarover zij het deze keer oneens waren?” Sennin tuurde naar hem terwijl hij zijn mand verschoof en naar de hut begon te lopen. Suki volgde hem met Kamui, die opnieuw in de mand dook om te snacken. Shinbe volgde hem en probeerde te bedenken hoe hij op de vraag moest reageren.

“Denkt Toya dat hij een reden nodig heeft om tegen haar te schreeuwen?” Shinbe haalde zijn schouders op, alsof hij geen idee had, terwijl hij hoopte dat niemand zijn schuld kon voelen.

Toya zat in een boom naast Sennin ’s hut en luisterde naar hun geklets toen ze dichterbij kwamen. Hij hoorde Shinbe's opmerking en wilde hem tot moes slaan. Maar nadat hij erover had nagedacht, kon hij ze maar beter niet vertellen wat hij had gezien. Zijn ogen gloeiden met zilveren vonken terwijl hij aan de kus dacht. Toya besloot het voorlopig voor zich te houden, leunde achterover in de boom en sloot zijn ogen, alsof hij sliep.

“Ben je wakker, Toya?” Riep Sennin naar hem.

Toya bleef de oude man negeren. Het was niet alsof hij hem iets verschuldigd was.

Sennin pauzeerde even om zijn punt toch duidelijk te maken: “Je hebt het deze keer zeker gedaan. Kon je niet wachten tot ze weer een tijdje terug was?”

Toya leunde naar voren en keek Sennin boos aan: “Hou je mond, oude man. Je weet niet eens waar je het over hebt.” Hij sprong naar beneden en liep richting het bos.

Shinbe zuchtte van opluchting. Hij was bang dat Toya hen zou vertellen over de onschuldige kus, en hij het zou moeten uitleggen. ‘Dacht ik onschuldig?’ Dacht hij bij zichzelf terwijl hij voelde dat er iets zwaars in zijn maag zakte. Als het zo onschuldig was, waarom bleef hij dan denken aan hoe zacht haar lippen waren toen zij ze tegen de zijne drukte? Bij die gedachte kreunde hij en ging de hut binnen.

Kaen, een bondgenoot van de bewakers, beter omschreven als een vuurgeest, verscheen grijnzend voor Kamui. Hij hielp vaak bij het trainen van Kamui en was erg beschermend tegen hem tijdens gevechten. Het hielp dat Kaen van menselijke vorm in een draak kon veranderen... het maakte de training veel intenser. Ze oefenden buiten de hut met sparren terwijl Sennin en Suki elkaar aankeken.

Suki haalde haar schouders op en ze gingen de hut binnen. Shinbe lag op een mat, leunend op zijn elleboog met zijn rug naar hen toe. Ze keken naar hem, maar zeiden niets over zijn neerslachtige stemming. Suki zette het kookvuur aan, terwijl Sennin het eten klaarmaakte voor het avondeten, terwijl ze allebei naar hem keken terwijl hij zuchtte.

*****

Toya bleef de hele dag weg van de hut, totdat de zon laag aan de hemel begon te zakken. Hij naderde stil toen hij Sennin en Suki zachtjes hoorde praten. Zijn verbeterde gehoor van de bewaker pikte elk woord op dat van hun lippen werd gefluisterd.

“Denk je dat hij ziek is, Sennin?” Vroeg Suki bezorgd terwijl ze naar Shinbe staarde, die nog steeds op zijn deken lag te slapen.

“Ai, hij heeft geen hap gegeten,” antwoordde de oude man terwijl hij de borden schoonmaakte.

“Ik hoop echt dat hij niet iets onder de leden heeft. Zonder Kyoko's hulp hebben we hem morgen echt nodig als we op zoek gaan naar de vermiste talisman,” Suki haalde haar schouders op terwijl ze haar slaapmat uitrolde.

“Ai, ik zal wat kruidenthee voor hem maken als hij wakker wordt.” Sennin dacht niet dat de bewaker ziek was omdat ze zo'n hoge immuniteit hadden tegen menselijke ziekten. De waarheid was ... hij had nog nooit iemand ziek zien worden. Het moest iets veel diepers zijn dan dat.

Zijn oude bruine ogen werden scherper toen hij aan de ontbrekende talisman dacht. Sinds het beschermend hartkristal was verbrijzeld, waren de splinters van de kleine talisman overal opgedoken, en meestal in de verkeerde handen. Elke zwakke demon die een talisman vasthield, werd sterk en erg gevaarlijk. Het kwaadaardige leger van Hyakuhei leek elke dag te groeien. De laatste tijd had hij het kwaad steeds dichterbij voelen komen.

Toya stond buiten de hut te bedenken of hij naar binnen zou gaan, toen hij zijn naam hoorde noemen.

“Ik vraag me af waar Toya zo van streek over was dat Kyoko naar huis wilde,” Suki onderdrukte een geeuw.

Sennin knikte: “Je zou denken dat hij zijn lessen inmiddels wel geleerd zou hebben. We hebben haar net zo hard nodig als de bewakers.”

Suki ging op haar mat zitten en veegde wat denkbeeldige aarde weg: “Nou, het duurde niet lang voordat hij haar boos maakte. Ik wed dat hij iets zei over dat ze naar alcohol rook.” Ze draaide zich om en keek Kamui woedend aan toen ze gedempt gelach van hem hoorde komen. Ze pakte een kam die Kyoko haar had gegeven, gooide hem naar hem en raakte hem op zijn hoofd: “Ik dacht dat je sliep!”

Sennin lachte om de twee terwijl hij naar de deur liep, “Goodnight Suki ... Kamui.”

Toya stond buiten de hut. Hij was vergeten dat Kyoko naar alcohol rook. Hij hoefde hun dus niet te vertellen wat er werkelijk is gebeurd, hoewel het leuk zou zijn om Shinbe in de problemen te brengen met Suki. Hij grijnsde. Ze zou zo boos op hem zijn dat ze hem de volgende eeuw zou verslaan.

Toya sprong in de boom en lachte bij de gedachte dat Suki Shinbe een klap gaf, wetende dat zijn broer nooit een vinger zou uitsteken om haar tegen te houden.