Od Valinoru do Mordoru

Отрывок из книги

Wydawnictwo M

Kraków 2004

.....

Taka była ówczesna nadzieja Tolkiena. Posługuję się słowem „nadzieja” celowo, gdyż należy ono do centralnych kategorii teologii Tolkiena i jej rudymenty uwidocznione są już w KZO (np. Gondolin jako błędna nadzieja Noldolich81 czy wzmianka o Eärendelu jako prawdziwej nadziei). Jednak wraz z rozwojem jego legendarium osoba i czyny Eärendela powoli nabierały silniejszego wyrazu. W późniejszym Szkicu mitologii zmianie ulega przede wszystkim układ Eärendel – Elwinga, pojawia się też ich syn Elrond. Eärendel, powracając z podróży na południe (gdzie zabił Ungoliantę), odnalazł wyludnione wybrzeże i spotkał Voronwëgo (Bronwega), który opowiedział mu o bratobójczym napadzie Maidrosa i skoku Elwingi do morza. Zasmucony Eärendel wraz z Bronwegiem wyrusza w drogę do Valinoru, szukając przy tym Elwingi. Mija wyspy i Tol Eressëa, w końcu przybija do Kôru. Znalazłszy go opuszczonym, nie odważa się wkroczyć dalej, w głąb Valinoru. Na wyspie na połnocnych morzach, gdzie przylatują morskie ptaki, buduje wysoką wieżę, by z niej wypatrywać Elwingi. Chcąc objąć wzrokiem całe Śródziemie, prosi o pomoc swych przyjaciół-ptaki. Te unoszą go na statku w powietrze, ale, jak Ikar, zostaje przypieczony przez Słońce, a poza tym poluje nań Księżyc. Długo wędruje po niebie jako spadająca, błądząca gwiazda.

Kiedy pokonano Morgotha, ostatni Silmaril z jego korony ofiarowano Eärendelowi, gdyż synowie Fëanora stracili do niego prawo. Maidros zdecydował się wobec tego dołączyć do Eärendela, który założywszy Silmaril na czoło, odszukał i ożywił Elwingę. Razem wpłynęli na niebiańskie sfery, najwyżej ze wszystkich gwiazd, nawet ponad Słońce i Księżyc. Tam trzymają straż nad Morgothem zrzuconym za Ściany Nocy, pilnując Bramy Nocy przed jego atakiem. Eärendel przechowuje Silmaril, by po Ostatniej Bitwie oddać go razem z pozostałymi odzyskanymi Maidrosowi, on zaś odkupi winy swoje i swego ojca, rozbijając je i uwalniając światło, które posłuży do odnowienia Dwóch Drzew.

.....