Читать книгу Miłość w Pirenejach - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - Barbara Cartland - Страница 4

ROK 1869

Kwiaty na grobie zaczynały powoli więdnąć.

Teresa zerwała parę zeschniętych goździków z myślą, że za dzień czy dwa wyrzuci wszystkie wiązanki i wieńce. Matka nie znosiła zwiędniętych kwiatów, a Teresie ich widok kojarzył się zawsze z pięknem, które przeminęło bezpowrotnie. Położyła na grobie bukiecik pierwiosnków, zerwanych tegoż ranka, wspominając słowa wypowiadane przez matkę każdej wiosny:

– Zaczynają się już pokazywać przebiśniegi i pierwiosnki! Oznacza to, że zima ma się ku końcowi. Czyż nie cudowna jest myśl, iż wkrótce słońce przygrzeje mocniej i będziemy mogły spędzać mnóstwo czasu na dworze?

Ton, jakim matka wypowiadała te słowa, zdawał się sugerować, że znacznie ciekawiej i weselej spędza się czas na dworze niż w domu. Teresa myślała o tym, jak ogromnie będzie jej brakowało przechadzek po lesie w towarzystwie matki, jak bardzo będzie tęskniła za wspólnymi przejażdżkami konno po polach i łąkach. Teresa pamiętała też z dzieciństwa pikniki, które urządzały sobie we dwie nad rzeczką; po jedzeniu pływała zwykle w przejrzystej, chłodnej wodzie.

Wszystkie te wspomnienia były dla niej ogromnie bolesne, ale najbardziej dojmująca okazała się świadomość, że jest teraz sama na świecie! Odszedł ktoś, kto ją kochał i świetnie rozumiał, komu zawdzięczała tyle wspaniałych pomysłów oraz nowych idei.

– Jak mogłaś mnie opuścić, mamo? – spytała. – Jakże zdołam sobie poradzić bez ciebie?

Niełatwo przyszło pohamować łzy, które cisnęły się do oczu ale matka zawsze utrzymywała, że światu należy pokazywać twarz opanowaną i pełną godności.

– Zajmujesz taką pozycję, kochanie – mawiała – że powinnaś być przykładem dla innych. Pamiętaj, iż jeśli zachowasz się niewłaściwie lub bez godności, inni będą się na tobie wzorowali.

Patrząc na grób matki Teresa pomyślała, że dla niewielu ludzi stanowi wzór do naśladowania. Od dnia, w którym ojciec opuścił je obie, osiedlając się za granicą, matka i córka mieszkały w niewielkim domu rodzinnym na terenie posiadłości; zajmowały go pokolenia matek, których synowie dziedziczyli kolejno Denholme Park, nazywany tradycyjnie przez ludzi z miasteczka Rezydencją.

Teresa myślała niejednokrotnie, że niewielki dom dla pań z rodziny, zbudowany w stylu królowej Anny, jest o niebo wdzięczniejszy i milszy niż sama Rezydencja, budynek z szarego kamienia, wzniesiony na miejscu starszego domu przez jej pradziadka. Rezydencja była ogromna, zwalista i niewygodna. Natomiast dom rodzinny, w którym mieszkały matka i córka, był zawsze pełen światła i śmiechu.

Nikt poza Teresą nie wiedział, jak strasznie cierpiała matka, gdy mąż opuścił ją ostatecznie. Nieraz zdarzało jej się przepłakać całą noc, o czym upewniały córkę podkrążone na ciemno oczy. Matka starała się jednak nie pokazywać nigdy po sobie udręki i tęsknoty za ukochanym mężczyzną. Dopiero niedługo przed śmiercią, gdy Teresa była już dorosła, matka zwierzyła jej się w zaufaniu z wielu spraw, które pozwoliły córce zorientować się w sytuacji.

– Twój ojciec ożenił się ze mną, ponieważ byłam bardzo majętna – wyznała matka. – Nie zdawałam sobie wcale z tego sprawy, a on był taki przystojny, czarujący i pełen fantazji, że zakochałam się bez pamięci. – Matka odetchnęła głębiej i dorzuciła: – Ach, skarbie, rozważ starannie, komu oddajesz serce. Kochać bez wzajemności jest dla kobiety torturą i niewysłowioną męką.

W głosie matki było tyle bólu, że Teresa zacisnęła dłonie, aż zbielały jej kostki u nasady palców. Nie odezwała się jednak i po chwili matka przemówiła znowu:

– Pamiętaj, musisz zyskać całkowitą pewność, że jesteś prawdziwie kochana, nim zgodzisz się poślubić jakiegokolwiek mężczyznę. Pieniądze mogą dawać radość, ale potrafią też stać się przekleństwem! – Matka zamilkła na moment, po czym dodała cicho: – A jednak, mimo wszystko, gdybym mogła cofnąć czas, uważałabym nadal, że nawet ten krótki okres, kiedy twój ojciec zdawał się kochać mnie i byliśmy razem szczęśliwi, wart był całego cierpienia, jakie przyszło później.

Na usta Teresy cisnęło się sto następnych pytań, jednak chwila zwierzeń minęła i córka czuła, że błędem byłoby przedłużać ją na siłę. Niemniej stopniowo, powoli, z kolejnych wiadomości, jak z kawałków układanki, zaczął wyłaniać się pełen obraz sytuacji i wiele rzeczy, które wydawały jej się niezrozumiałe w dzieciństwie, połączyło się w logiczną całość. Zmuszona była polegać na strzępkach informacji zasłyszanych od krewnych, na własnych wspomnieniach oraz na plotkach służby, która nie potrafiła, oczywiście, powstrzymać się od wyrażania swoich opinii.

W pamięci Teresy zachowały się dziesiątki podobnych uwag. Dopiero w wiele lat później zrozumiała, że przygody ojca z innymi kobietami musiały się zacząć wkrótce po ślubie z matką. Najpierw były te jego tajemnicze wyprawy do Londynu, które nazywał podróżami „w interesach”, następnie wyjazdy do Paryża. Określano je jako „niebywałe ekstrawagancje z najdroższymi kokotami”. Nie zrozumiała tych słów i nie wiedziała, o co chodzi. Wkrótce jednak skandalizujące wieści o tym, co się odbywa w najweselszym mieście świata, przeniknęły do Anglii. Do uszu Teresy doszły pogłoski o pięknych kobietach, które zwabiały do siebie mężczyzn z całej Europy, nakłaniając ich do składania fortun u swych stóp.

We wspomnieniach z dzieciństwa pojawiał się obraz małej Teresy, bawiącej się w salonie zabawkami, a później czytającej gdzieś w rogu pokojui dobiegające ją szepty dotyczące nieodmiennie Paryża i tego, co się tam działo.

– Naturalnie, skoro przewodzi temu sam cesarz, trudno się dziwić, że wszyscy idą za jego przykładem – brzmiała jedna z uwag.

– Podobno La Priva, która jest najdroższa z nich wszystkich, nosi biżuterię wartości dwóch milionów funtów – głosiła inna.

Teresa nie rozumiała, co oznacza określenie „najdroższa z nich wszystkich”, ale gdy ojciec wrócił z pierwszego wyjazdu do Paryża, słyszała matkę płaczącą gorzko i mówiącą zełzami:

– Dlaczego miałbyś wydawać moje pieniądze na te kobiety? Żadna z nich nie zostałaby dopuszczona do towarzystwa w naprawdę cywilizowanym świecie.

Teresa usłyszała tylko tyle, kiedy jednak ojciec wybrał się znów do Paryża, matka nie płakała, ale chodziła po domu blada, z zaciśniętymi ustami. Teresa zrozumiała, że ojciec raz jeszcze zabrał pokaźną sumę pieniędzy, by opłacić swoje ekscesy.

Patrząc na grób i myśląc, jak wiele musiała wycierpieć matka przez tyle lat, Teresa powiedziała do siebie cicho, ale zdecydowanie:

– Nie wyjdę nigdy za mąż!

Była całkowicie pewna, że dotrzyma tej obietnicy. Nie dopuści, by została poniżona i musiała cierpieć katusze, jak matka.

Stosunki między rodzicami pogorszyły się znacznie w ciągu kilku ostatnich lat, kiedy ojciec bywał już bardzo rzadko w domu. W tym czasie nieodpartą atrakcję stanowiła dla niego pewną dama w Londynie. Pomimo tylu plotek i pogłosek Teresa nieprędko dowiedziała się, że pani ta jest żoną jednego z wysoko postawionych arystokratów z otoczenia króla.

Nie ulegało kwestii, że ojciec jest zakochany. Kiedy przyjeżdżał do domu, a Teresa wiedziała teraz, że wracał wyłącznic po pieniądze, była w nim jakaś szczególna fantazja i dziarskość. Miał też w oczach specyficzny błysk, który rozpoznała jego całkiem już spora córka: podobnie podekscytowany bywa lew, który ściga swoją ofiarę. Ojca otaczała przy tym aura agresywnej męskości, choć Teresa w swej niewinności nie potrafiła jej zidentyfikować ani docenić jej znaczenia.

Choć córka potępiała sposób, w jaki ojciec traktował matkę, nie umiała jednak nie podziwiać go i nie radować się gorzką lecz zarazem pełną słodyczy świadomością, że oto ojciec jest w domu razem z nimi.

– Nie wyjeżdżaj, papo – prosiła, kiedy pojawił się po raz ostatni. – Zostań z nami! Tak lubię nasze wspólne przejażdżki konno i opowiadasz mi zawsze tyle ciekawych rzeczy!

Ojciec spojrzał na nią i odparł:

– Dorastasz, Tereso, i wkrótce będzie z ciebie piękna panna.

Powiedział to takim tonem, jakby dopiero w tej chwili dostrzegł własną córkę.

– Właśnie dlatego jesteś mi teraz potrzebny, papo – oznajmiła Teresa.

– Żałuję, kochanie – odrzekł ojciec – ale nie jestem osobą, która nadawałaby się do wprowadzania w świat debiutantki, o czym zapewni cię niewątpliwie twoja własna matka i mnóstwo innych ludzi!

W głosie ojca zabrzmiała nutka żalu, ale już w następnej chwili jego wzrok poweselał.

– Każdy człowiek ma swe własne życie, ty również, o czym przekonasz się sama. Nie pozwól, by ktoś ci je ograniczał i staraj się być zawsze sobą.

– Nie pragną niczego innego, papo – odparła Teresa. – Ale muszę się jeszcze tak wiele nauczyć, a my z mamą żyjemy tu bardzo na uboczu.

Ojciec rozejrzał się po salonie i wypowiedział słowa, których Teresa nie zrozumiała.

– To jest dla mnie zbyt wąskie, zbyt ograniczone. Nigdy nie potrafiłem tkwić w za ciasnych ramach. Pragnę i potrzebuję swobody, by móc żyć tak, jak zechcę.

Gwałtownie wurzucił to z siebie, ale widząc, że córka patrzy na niego z pewnym zdziwieniem, dodał:

– Moje drogie dziecko, zapomnij o mnie. Nie mogę nic dla ciebie zrobić i znacznie lepiej poradzisz sobie bez mojej pomocy.

– Ach nie, papo!

Ale ojciec pocałował Teresę i odjechał nowym powozem, który przywiózł go wcześniej z Londynu. Z kapeluszem przekrzywionym zawadiacko na bok, elegancka postać ojca wyglądała tak fantazyjnie i buńczucznie, że Teresa wiedziała, czemu stary lokaj potrząsa głową, patrząc za oddalającym siępanem.

– Z Jego Lordowskiej Mości to był zawsze zawadiaka! – mruknął do siebie.

Teresa wróciła do pustego salonu, domyśliła się więc, że matka zamknęła się w sypialni, gdzie płacze rozpaczliwie. Tak też było istotnie; dopiero po kilku tygodniach matka przyznała, że ojciec opuścił je na dobre.

– Jak to, mamo, czy to znaczy, że on już do nas nigdy nie wróci? – spytała Teresa. – Jakże mógł zrobić coś podobnego?

– Osiadł na stałe we Francji – odparła matka zduszonym głosem. – Znalazł tam bogatych protektorów, wobec czego nie jestem mu już potrzebna i wątpię, żebyśmy go jeszcze kiedyś ujrzały.

– Ależ... mamo!

W oczach Teresy stanęły łzy. Walcząc z nimi usłyszała słowa matki wypowiedziane półgłosem, jakby mówione do siebie:

– Cierpienie jest zawsze udziałem opuszczonych kobiet.

Po tym matka nie wspomniała nigdy więcej imienia ojca. Teresa wyglądała listów, ale nie dostała żadnego, nie otrzymała też prezentu nawet na Gwiazdkę. Jednakże docierały do niej pewne wieści, zwykle przekazywane przez krewnych, którzy odwiedzali samotne panie, zdaniem Teresy bardziej z ciekawości niż chęci niesienia pomocy matce.

– Podobno towarzyszą całą grupą młodemu Napoleonowi, a nawet samemu cesarzowi, kiedy cesarzowej nie ma w pobliżu! Nasza droga królowa nie usankcjonowałaby nigdy podobnie skandalicznego zachowania!

W rok później Teresa weszła kiedyś do salonu akurat w chwili, gdy ktoś zauważył:

– To prawda! Porzuciła go! Ale znalazł zaraz pociechę u jednej z najgłośniejszych i najbardziej krzykliwych kurtyzan w Paryżu. Wydaje dla niej przyjęcia, które, jak powiadają, są bardziej rozpasane, niż orgie starożytnych Rzymian! Ciekawe tylko, skąd bierze na to pieniądze.

W tej chwili osoba mówiąca te słowa dostrzegła Teresę w drzwiach pokoju i umilkła.

Wreszcie przed pół rokiem nadeszła od adwokata rodzinnego wstrząsająca wiadomość, że ojciec Teresy, hrabia Denholme, umarł w Paryżu. Nie wiązało się to z żadnym dramatycznym wydarzeniem w rodzaju pojedynku. W stolicy Francji zapanowała epidemia, która pochłonęła ogromną liczbę ofiar, wśród nich również ojca Teresy. Jego ciało zostało przewiezione do Anglii i złożone w rodzinnym grobowcu, który mieścił się w pobliżu kościoła należącego do posiadłości.

W tych smutnych okolicznościach Teresa po raz pierwszy zorientowała się, jak liczną posiada rodzinę, której członkowie, nastawieni nieprzychylnie do osoby ojca, latami ignorowali jej matkę i ją samą. Obecnie zjawili się tłumnie, przy czym większość była wiekowa, a wszyscy niesympatyczni. Teresa zaczęła rozumieć, dlaczego ojciec uważał ich za nudziarzy i nie mógł myśleć o życiu pod pręgierzem rodzinnej dezaprobaty. Teresa miała im za złe, że mówią o niej „biedne dziecko”, ponieważ jest córką takiego ojca, oczywiste też było, że uroda Teresy jest w oczach tych ludzi czynnikiem obciążającym. Słyszała niemal, jak szepczą do siebie, że w jej żyłach płynie ojcowska krew, wobec czego z pewnością napyta sobie jakiejś biedy. Za całkowicie niewybaczalny uznała jednak ich stosunek do matki, która do dnia śmierci była wielką pięknością. Pojęła wówczas, że rodzina Holme’ów traktowała matkę z pewną dozą podejrzliwości i dezaprobaty, ponieważ miała ona w sobie domieszkę krwi francuskiej.

Teresa zrozumiała również, choć wydawało jej się to absurdalne, że kara za przewiny dotyka nie tylko grzesznika, ale również osoby z nim związane. Babka Teresy, ze strony matki, była z urodzenia Comtessede Chaufour. Poślubiła ona dziadka Teresy, ponieważ się w nim zakochała; nie było to wcale tak częste we Francji małżeństwo zaplanowane przez rodziców. Młodzi ludzie spotkali się, gdy Lord Greystone piastował przez krótki czas godność ambasadora angielskiego w Paryżu. Był wówczas wdowcem. Matka opowiadała Teresie nieraz, że zakochał się w młodej Comtesse bez pamięci od pierwszego wejrzenia z pełną wzajemnością. W tym czasie rodzice babki omawiali sprawę jej zaręczyn z będącym dobrą partią młodym Francuzem, którego ziemie graniczyły z posiadłością Chaufourów.

– Trudno było jednak znaleźć jakąkolwiek obiekcję przeciw temu małżeństwu, może poza tym, że Lord Greystone był o szesnaście lat starszy od niej – powiedziała matka. – Ale nigdy nie spotkałam dwojga podobnie szczęśliwych ludzi.

Nuta smutku w głosie matki i jej zamglone spojrzenie wskazywały wyraźnie, że ona sama spodziewała się znaleźć podobne szczęście w małżeństwie, nim nadeszło gorzkie rozczarowanie. Lord Greystone umarł przed osiągnięciem przez córkę dorosłości, a ponieważ nie miał innych dzieci, odziedziczyła ona pokaźną fortunę.

– Tak, byłam wówczas bardzo posażną panną – powiedziała matka Teresie, a z jej tonu łatwo było odgadnąć, że bogactwo stało się dla niej źródłem nieszczęścia.

Wracając z cmentarza Teresa uprzytomniła sobie naglę, że ona sama również nie ma braci ani sióstr, a więc wszystko, co posiadała matka, jest obecnie jej własnością. Dopiero teraz zastanowiła się, jakie znaczenie mogą mieć dla niej te pieniądze i ponownie przyrzekła sobie nie poślubić nigdy żadnego mężczyzny, by nikt nie mógł poniżyć jej traktując tak, jak ojciec traktował matkę. Lekarze twierdzili, że przyczyną śmierci hrabiny Denholme był nowotwór złośliwy, z powodu którego cierpiała przez dłuższy czas, nim się do tego przyznała. Teresa nie wierzyła im, uważając w głębi duszy, że po śmierci ojca matka straciła na zawsze nadzieję na jego powrót i zarazem ochotę do życia.

– Nigdy nie będę cierpiała tak, jak mama – powtórzyła raz jeszcze, idąc pod porastającymi park dębami. – Nie dopuszczę, by jakikolwiek mężczyzna zabrał mi serce, a potem je zdeptał, nie zaufam nigdy żadnemu, choćby był nie wiem jak przystojny czy fascynujący!

Myślała przy tym o ojcu i uwodzicielskim błysku w jego oku oraz ogarniającym go podekscytowaniu, kiedy wracał do kolejnej kochanki.

– Był okropny, okrutny i zły! – zawołała Teresa. – Nienawidzę papy! Nienawidzę wszystkich mężczyzn!

Wracała zamyślona tak głęboko, że przemierzając krótką alejkę prowadzącą do głównego wejścia domu rodzinnego, nie zauważyła w pierwszej chwili stojącego na podjeździe powozu. Spostrzegłszy go, domyśliła się do razu, że oto przyjechał stryj, którego widziała uprzednio na pogrzebie. Gdy zajmował miejsce w pierwszej ławce w kościele, gdzie zasiadł jako nowy hrabia of Denholme.

Po skończonym pogrzebie stryj zwrócił się do niej, zapowiadając:

– Mam zamiar przeprowadzić się niebawem do Rezydencji, Tereso, i przy tej okazji złożę ci naturalnie wizytę.

Teresa, która walczyła dzielnie ze łzami, starając się nie okazywać swoich uczuć na widoku publicznym, kiwnęła wówczas w milczeniu głową. Teraz zdziwiła się nieco, że stryj zjawia się po tak krótkim czasie, niemniej jednak był obecnie głową rodziny i Teresa rozumiała, że trzeba mu okazać należyte względy.

Wszedłszy do domu, zastała w holu starego lokaja, który przeniósł się z Rezydencji w ślad za paniami.

– Jego Lordowska Mość czeka w salonie, Milady – obwieścił na jej widok.

– Przyjechał sam? – spytała Teresa.

– Tak, Milady.

Teresa przeszła do salonu. Były w nim zgromadzone skarby matki, między innymi urocze mebelki, intarsjowane i inkrustowane, sprowadzone z Paryża po śmierci jej własnych rodziców. Wisiało tu także kilka cennych francuskich obrazów, pełnych koloru i światła, różniących się ogromnie od ponurych portretów rodzinnych, zapełniających ściany Rezydencji.

Hrabia stał przy kominku, na którym palił się niewielki ogień. Zbliżając się do stryja Teresa miała wrażenie, że patrzy na nią okiem kupca, który ocenia zalety rumaka, nim zdecyduje się go nabyć.

– Dzień dobry, stryju Edwardzie! – powiedziała podchodząc do hrabiego i dygając. – Nie spodziewałam się stryja tak wcześnie.

– Upłynie zapewne tydzień lub dwa, zanim sprowadzę się do Rezydencji – odparł. – Ponieważ jednak chciałem spotkać sięz zarządcą majątku, pomyślałem, że skorzystam z okazji, by porozmawiać również z tobą, Tereso.

– To bardzo miło ze strony stryja. Czy mogę zaproponować coś do wypicia?

– Powiedziałem już lokajowi, żeby przyniósł mi kieliszek czerwonego wina – poinformował ją hrabia. Rozejrzał się przy tym po pokoju, zatrzymując wzrok na francuskich meblach i jednym z obrazów Fragonarda. – Widzę, że urządziłyście sobie przytulne gniazdko. Uważam, że twoja matka postąpiła bardzo rozsądnie, przenosząc się tu z Rezydencji, która była o wiele za obszerna dla dwóch kobiet.

Teresie przyszło na myśl, że stryj w ostatniej chwili powstrzymał się przed dodaniem: „po wyjeździe pana domu”.

– Byłyśmy również tego zdania – odparła siadając na kanapie.

– Jednakże zdajesz sobie chyba sprawę – kontynuował stryj – że teraz, po śmierci matki, nie możesz mieszkać tutaj sama.

– Tak, myślałam już o tym – potwierdziła szybko Teresa – i chcę poprosić jedną z moich byłych guwernantek, pannę Robinson, którą ogromnie lubiłam, żeby zamieszkała razem ze mną.

– To bardzo rozsądnie z twojej strony – pochwalił stryj. – Jednakże masz już osiemnaście lat i powinnaś być wprowadzona do towarzystwa oraz zaprezentowana na Dworze.

– Wcale nie mam na to ochoty – pospieszyła zapewnić go Teresa. – Poza tym jestem oczywiście w żałobie.

– Pamiętam o tym – stwierdził hrabia nieco rozdrażnionym tonem. – Ale nie możesz nie pokazywać się nigdzie do końca lata, a na jesieni będziesz już dziewiętnastoletnią panną. W związku z tym mam dla ciebie pewną propozycję.

Teresa pomyślała, że wie, o co stryjowi chodzi i zesztywniała lekko. Nie pragnęła wcale wprowadzenia do sfer towarzyskich, które jej ojciec określił kiedyś mianem „małżeńskiego targowiska” i gdzie przypięto by jej niewątpliwie etykietkę „posażna dziedziczka”. Porobiła sama pewne plany na przyszłość, projektując podróże, być może w towarzystwie panny Robinson, jeśli uzyska na to jej zgodę, lub też z jakąś inną stosowną opiekunką.

Teresa pragnęła gorąco zobaczyć Grecję, może również Egipt. Nie zamierzała jednak zdradzać się z tak samodzielnymi pomysłami przed stryjem i czekała cierpliwie na sugestie z jego strony, z góry zdecydowana przeciwstawić im się stanowczo.

– Zdajesz sobie sprawę – zaczął stryj bez ogródek – że obecnie, po śmierci obojga twoich rodziców, jestem głową rodziny, a co za tym idzie, twym prawnym opiekunem. Występując w tej roli, po uważnym przemyśleniu sprawy, doszedłem do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem byłoby dla ciebie jak najszybsze zamążpójście.

Teresie nie przyszło do głowy w najśmielszych marzeniach, że stryj mógłby wysunąć podobną propozycję.

– Stryju Edwardzie! Czy dobrze zrozumiałam, że stryj mówi o... małżeństwie...?

– Tak właśnie powiedziałem i będę przy tym obstawał! – odparł hrabia. – Jesteś urodziwą panną, a do tego posiadasz wcale ładną fortunę, jak dowiedziałem się dziś rano w firmie prawniczej, która zajmowała się sprawami twojej matki. Jesteś chyba dostatecznie rozsądna, by zrozumieć, że będą się ubiegać o twą rękę mężczyźni, którym zależy przede wszystkim na owym majątku!

Stryj przerwał na moment i Teresa miała niemiłe wrażenie, że hrabia myśli o jej ojcu.

– W związku z tym – podjął po chwili – wybrałem ci, jako twój prawny opiekun, męża, którego z pewnością zaakceptujesz i którego ja oczywiście aprobuję bez zastrzeżeń.

– Stryj... wybrał mi męża... – powtórzyła Teresa tonem niedowierzania.

– Nie miałaś do tej pory okazji poznać mojego syna – kontynuował tymczasem hrabia, – ale nie wątpię, że uznasz go za czarującego i inteligentnego młodego człowieka, a przy tym doskonałego sportsmena. Dla niego także małżeństwo jest ważnym krokiem, ponieważ kiedyś odziedziczy po mnie tytuł. – Hrabia urwał na chwilę, po czym dorzucił: – Naturalnie musicie się spotkać. Ale jeśli oboje dojdziecie do porozumienia, nie widzę powodu, żeby wasz ślub nie miał się odbyć jeszcze tego lata, pod warunkiem, iż będzie cichy.

Teresa słuchała stryja w osłupieniu, mając chwilami wrażenie, że cała ta scena musi się rozgrywać w jej własnej wyobraźni. A jednak hrabia rzeczywiście zapowiedział, we właściwy sobie suchy i rzeczowy sposób, że Teresa ma wyjść za mąż za zupełnie nieznanego człowieka tylko dlatego, iż jest posiadaczką dużego majątku. W pierwszym odruchu chciała zapewnić, że ona nigdy, przenigdy się na to nie zgodzi, że zresztą nie ma zamiaru poślubiać kogokolwiek, a już zwłaszcza członka własnej rodziny.

Jednakże Teresa była mądrą dziewczyną i w następnej chwili zrozumiała, że nastawianie do siebie nieprzychylnie stryja, którego musi tak czy owak zaakceptować jako prawnego opiekuna, byłoby poważnym błędem. Zapanowała więc nad sobą, co zyskałoby niewątpliwie pochwałę matki i spuściła powieki, by hrabia nie dostrzegł gniewu w jej oczach, mówiąc przy tym spokojnie:

– Jestem zaskoczona, stryju Edwardzie. Nie spodziewałam się ze strony stryja podobnej propozycji!

– Możliwe, niemniej po przemyśleniu sprawy zrozumiesz bez wątpienia, że kieruję się wyłącznie twoim dobrem – odparł hrabia. – Przyznasz, że moja propozycja jest rozsądna. Będziecie mogli zamieszkać w Rezydencji, co oznacza, że wszystkie atrakcje i wygody tej posiadłości pozostaną do waszej dyspozycji, a przy tym, znajdując się w pobliżu, oboje ze stryjenką roztoczymy nad wami opiekę i zawsze chętnie posłużymy radą.

Z tonu, jakim stryjenka mówiła o matce Teresy, łatwo było wywnioskować, że niechęć żywiona do szwagra obejmuje również jego żonę oraz zapewne córkę. Teresa była świadoma, że od razu poczuła do stryjenki Alicji antypatię i nie umiała sobie wyobrazić, by syn dwojga takich rodziców mógł być choć trochę pociągający czy atrakcyjny.

– Pierwsze co należałoby zrobić – oznajmił tymczasem stryj, podejmując decyzję apodyktycznie, co musiało leżeć w jego zwyczaju – to posłać bezzwłocznie po pannę Robinson, o ile dobrze zapamiętałem nazwisko, która może zamieszkać tu z tobą, dopóki wszystko w Rezydencji nie będzie gotowe. – Stryj przerwał, a po krótkiej chwili namysłu kontynuował: – Wówczas przeniesiesz się do nas i pozostaniesz pod naszą opieką do dnia ślubu. Stryjenka będzie służyła ci radą i pomocą w skompletowaniu wyprawy i, jak już powiedziałem, możecie się pobrać w końcu czerwca czy na początku lipca, o ile ślub będzie cichy. Nie widzę powodu, by przedłużać bez potrzeby okres narzeczeństwa.

Prawdziwą przyczyną pośpiechu była żywiona przez stryja obawa, że narzeczona rozmyśli się i umknie od małżeństwa, które było z jego punktu widzenia bardzo korzystne – z tego Teresa zdawała sobie w pełni sprawę.

Na samą myśl, że mogłaby zostać zmuszona do intymnych stosunków z człowiekiem, którego nie widziała nigdy na oczy, Teresa czuła, że wzbiera w niej histeryczna chęć do krzyku: stryj musiał być szalony, by projektować coś podobnego. Teresa wiedziała jednak doskonale, że krzyk niczego nie załatwi, wywołując najwyżej pogardę ze strony stryja, który takie właśnie uczucie musiał żywić do jej ojca i gotów się tym bardziej zawziąć, by dopiąć swego.

„Muszę rozegrać tę sprawę inteligentnie”, pomyślała Teresa. Po chwili namysłu powiedziała:

– To bardzo miło, że stryj troszczy się tak dalece o moje dobro, ale byłabym wdzięczna, gdybym mogła mieć trochę czasu na oswojenie się z myślą o stracie matki w tak krótki czas po śmierci ojca.

– To zupełnie naturalne – zgodził się hrabia. – Oczywiście możesz mieszkać tu spokojnie z panną Robinson przez kilka tygodni. Tak czy inaczej uporządkowanie Rezydencji i dokonanie w niej koniecznych zmian potrwa jakiś czas.

– Rozumiem – potwierdziła Teresa.

– Wobec tego sprawa jest załatwiona – oświadczył stryj.