Читать книгу Kurs pozytywnego myślenia. Moje wewnętrzne Ja - Beata Pawlikowska - Страница 5
ОглавлениеJa też zakwitnę
Wiosna!
Najpiękniejszy czas w roku, kiedy wszystko budzi się do życia.
Ciekawe jak to jest, że cebulki krokusów nie muszą pamiętać o tym, żeby zakwitnąć po zimie.
To się po prostu dzieje samo.
Z ludźmi też tak jest.
Tyle tylko, że nie może zakwitnąć ktoś ściśnięty między ciężkimi, przytłaczającymi emocjami. Bo skąd miałby wtedy brać siłę do nowego życia?
Ja jestem jak wiosenny kwiat, który po zimie po prostu podnosi się i wyciąga głowę do słońca.
Ja też chcę zakwitnąć!
Chcę poczuć, że wszystko dookoła istnieje w idealnej harmonii, a ja jestem jej częścią.
Tak samo jak krzew forsycji, bociany powracające z Afryki, pierwsze zielone trawki i cudowne, złote, pierwsze ciepłe promienie słońca, które spadają na nas jak obietnica szczęścia.
Wiosna!
Wszystko będzie dobrze!
Otrząsam się z ciężarów, jakie nosiłam w moim sercu.
Niech będą jak topniejący śnieg.
Ten śnieg też był kiedyś potrzebny.
Pamiętam jak wszyscy czekali na białe święta, a potem dzieci lepiły bałwany, dorośli jeździli na nartach.
Śnieg był zimny, utrudniał jazdę samochodem, psuł nawierzchnię dróg, ale miał też dobre strony.
Z moimi uczuciami jest tak samo.
Wszystko, co czuję, kiedyś było do czegoś potrzebne. Nawet ten wewnętrzny ból, poczucie winy albo żalu, że zostałam skrzywdzona.
Ale to jest już przeszłość!
To jest zima, która właśnie się skończyła!
Teraz zaczyna się wiosna!
Wszystkie ciężkie, negatywne emocje roztapiają się jak zeszłoroczny śnieg.
Jeszcze przez chwilę będzie po nich kałuża, ale i ona szybko zniknie.
Zaczynam w moim życiu cudowną, lekką, słoneczną, kwitnącą wiosnę!
Wiosna, wiosna, wiosna!
Uwalniam się od tego, co było.
Zamykam tę zimę za sobą.
To był długi czas mroźnego trwania wśród niechętnych, ciężkich uczuć.
Nawet jeśli udało mi się czasem ulepić bałwanka albo przyłączyć do narciarzy, to i tak czułam w sobie wewnętrzne zimno.
Już tak nie chcę.
Chcę być wolna.
Chcę być lekka.
Chcę zakwitnąć na wiosnę jak krokus. Bez trudu, bez żadnych specjalnych starań ani przygotowań.
Wychodzę, uśmiecham się do słońca.
Ono mnie poprowadzi.
