Читать книгу Επιθυμίες - Berardino Nardella, Берардино Нарделла - Страница 8

‘’Είμαστε και εμείς φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα.

Και μέσα στο χώρο και το χρόνο ενός ονείρου, είναι κλεισμένη η σύντομη ζωή μας’’.

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Η επιθυμία είναι η πραγματική δύναμη που χρησιμοποιούμε κατά τη διάρκεια της ύπαρξής μας.

Από τη γέννηση μας, ερχόμαστε στον κόσμο εντελώς ‘’άδειοι’’, είμαστε πλάσματα που δεν έχουν επίγνωση ούτε του ίδιου τους του εαυτού ούτε του κόσμου που τους περιβάλλει.

Το πρώτο μέρος της ζωής μας, κυριαρχείται απολύτως από τα ένστικτα της επιβίωσης, όπως και οποιασδήποτε μορφής ζωής στον πλανήτη, (συμπεριλαμβανομένων των μετάλλων και των ορυκτών), που αν και στερούνται αυτό που ονομάζουμε εμείς ζωή από τη δική μας οπτική η οποία βασίζεται στη λεγόμενη βιολογία, παρόλα αυτά υπάρχει ένα είδος αγώνα για να κερδίσουμε τη θέση μας μέσα στο σύμπαν, μέσα στην ύπαρξη.

Ακόμη και μεταξύ των κυττάρων μας και μεταξύ των ατόμων, αν και αποτελούν μέρος ενός συμπλέγματος από το οποίο δε μπορούν να διαιρεθούν, υπάρχει ένα είδος ένστικτου ασυνείδητης επιβίωσης.

Το νεογέννητο ασχολείται ασυνείδητα με την ίδια του την επιβίωση, το χαμηλότερο βήμα της πυραμίδας που συνέλαβε ο Αβραάμ Μάσλοου για να παρουσιάσει την ιεραρχία των ανθρώπινων αναγκών σαν κλειδί για την ατομική πραγματοποίηση.

Αυτή η σκάλα παρουσιάζει την πραγματοποίηση του ατόμου, και για να μπορέσει να φτάσει στην κορυφή, δηλαδή στην πλήρη πραγματοποίηση του, πρέπει αναγκαστικά να περάσει από το πρώτο βήμα, από το πιο στοιχειώδες και σημαντικό, έως το τελευταίο.

Στη βάση της πυραμίδας θα βρούμε τις φυσιολογικές ανάγκες, εκείνη της πείνας, της δίψας, της νύστας, στη συνέχεια την αίσθηση της σιγουριάς και της προστασίας, στο τρίτο στάδιο βρήσκεται η ανάγκη της συντροφικότητας, της στοργής μέσα στην οικογένεια, στο τέταρτο βρίσκουμε την ανάγκη για εκτίμηση, κύρος και επιτυχία, ενώ το τελευταίο επίπεδο αφορά την πραγματοποίηση του εαυτού.

Κάθε ανάγκη για να ικανοποιηθεί, προϋποθέτει μια πολύ συγκεκριμένη ενέργεια που ονομάζεται επιθυμία.

Χωρίς την επιθυμία, ο άνθρωπος δε θα φτάσει ποτέ στην πραγματοποίηση του εαυτού του, αλλά ούτε και σε θέση κύρους.

Χωρίς να το επιθυμεί, δε θα είναι καν σε θέση να αποκτήσει μια οικογένεια, να είναι περιτριγυρισμένος από στοργή, δε θα μπορεί να έχει ασφάλεια.

Πράγματι, όσων αφορά την επιβίωση, οι επιθυμίες είναι αυτόματες, ασυνείδητες, από τη στιγμή που κάθε άτομο επιθυμεί σταθερά και πάνω από όλα, να επιβιώσει.

Ας σκεφτούμε τη σεξουαλική πράξη, η φύση, φρόντισε σωστά, ώστε αυτή η πράξη να χαρίζει σε όλους συναισθήματα και ευχαρίστηση, σχεδόν απαραίτητα, και όλα αυτά, για χάρη της συνέχισης του είδους μας.

Ας επιστρέψουμε στο παιδί που προαναφέραμε, σε κάποιο σημείο, μέσα στην πληθώρα των πληροφοριών που αποκτά και καθώς του παρέχεται μια παρουσίαση του έξω κόσμου, και κατά συνέπεια του ίδιου του εαυτού, διαμορφώνεται λοιπόν εκείνη που ονομάζουμε προσωπικότητα, εκείνο το μοναδικό κομμάτι που διακρίνει το κάθε άτομο σα μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Τι είναι αυτό που σε αυτό το σημείο βγαίνει προς τα έξω, μέσα από την προσωπικότητα, μέσα από το παιχνίδι, μέσα από την έκφραση του παιδιού στο πλαίσιο στο οποίο έχει τοποθετηθεί; Πως αντιμετωπίζει την όλη του ύπαρξη;

Μέσα από την επιθυμία.

Γεννιέται η επιθυμία σαν κινητήριος δύναμη της ύπαρξης του ατόμου, γεννιέται σαν πρόθεση και μέσα από αυτήν εκφράζεται.

Συνεπώς, κάθε μου επιθυμία είναι μια πρόθεση και καθ ’όλη τη διάρκεια της ζωής μου, συνεχίζω να επιθυμώ επίμονα.

Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά είναι όντως έτσι, είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε την επιθυμίας ως κάτι το ‘’τεράστιο’’, ‘’απραγματοποίητο ή σχεδόν άφταστο’’ ή πως πρέπει να ιδρώσουμε πολύ για να το αποκτήσουμε, όμως στην πραγματικότητα ολόκληρη η ύπαρξή μας βασίζεται σε πολλές μικρές και μεγάλες επιθυμίες που συμπληρώνουν τη ζωή μας, η επιθυμία του να είμαστε κάτι συγκεκριμένο, να φαινόμαστε, να αποκτήσουμε, να δράσουμε, να προσπαθήσουμε, να ψάξουμε, να πιστέψουμε, να δημιουργήσουμε, να μάθουμε, να θέλουμε, να έχουμε, να μπορούμε...

Στα παιδιά αυτό φαίνεται πολύ ξεκάθαρα, αρκεί να τα παρατηρήσεις καθώς παίζουν για να κατανοήσεις τη συνεχή τους επιθυμία, ενώ ο ενήλικας, αν και δεν έχει χάσει εντελώς αυτό το χαρακτηριστικό, προσπαθεί να καλύψει τουλάχιστον εν μέρει την ολότητα του δικού του ‘’κόσμου των επιθυμιών’’, κάνοντας δημόσιο μόνο εκείνο που θεωρεί συμφέρον ή εφικτό, βάσει της εν λόγω κατάστασης και των εν λόγω προσώπων.

Μπορούμε να ορίσουμε την επιθυμία ως κινητήρια δύναμη, δύναμη που ωθεί την ύπαρξή μας προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, κατευθύνσεις που επιθυμούμε εμείς ανάλογα με τα θέλω μας.

Η επιθυμία μας ωθεί προς την πράξη, ορίζει τις συμπεριφορές, και το αντίστοιχο συμβαίνει και με το αντίθετο της επιθυμίας, δηλαδή εκείνο που δεν επιθυμούμε να συμβεί.

Ακόμα και αυτό είναι μια επιθυμία, ορίζεται ως αρνητικό από τη στιγμή που είναι κάτι που δε θέλουμε να πραγματοποιηθεί και ακόμα και αυτό ωθείται προς κατευθύνσεις ώστε εν τέλει να μπορέσει να πραγματοποιηθεί.

Αν και μπορεί να φαντάζει παράξενο, είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, το γεγονός του να έχουμε συγκεκριμένες σκέψεις σχετικά με αυτό που δε θέλουμε να συμβεί και το να τις έχουμε επανειλημμένως μέσα στο κεφάλι μας κάνει το υποσυνείδητό μας να τις παίρνει στα σοβαρά. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο εγκέφαλός μας περιορίζεται στο να εκτελεί τις εντολές που του δίνουμε χωρίς να τις αναλύει, όπως θυμάστε στη μεταφορά του πληρώματος, καθώς αυτό δεν πραγματεύεται, περιορίζεται στο να ακολουθεί τις εντολές του καπετάνιου.

Από αυτό το σημείο, θα δούμε τη σημασία των σωστών κατευθύνσεων, θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στη συνέχεια.

Κάθε μας πράξη είναι πάντα καθοδηγούμενη από την επιθυμία και αν δεν υπάρχει αυτή η επιθυμία, τότε εμείς δε θα ενεργήσουμε. Εδώ, θα πρέπει να γίνει σαφές πως δε μας ωθεί μια οποιαδήποτε επιθυμία, αλλά εκείνες με μεγαλύτερη ένταση.

Έχοντας φτάσει στο θέμα της έντασης της επιθυμίας, η ερώτηση που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι η εξής: αν η ζωή είναι εντελώς και διαρκώς εμπνευσμένη από το να επιθυμούμε, τι είναι αυτό που κάνει συγκεκριμένες επιθυμίες μας, από την πιο απλή έως την πιο δύσκολη, να γίνονται πραγματικότητα, η δική μας πραγματικότητα;

Θα μπορούσαμε ουσιαστικά να πούμε πώς υπάρχουν τρία σκαλοπάτια, τρία βήματα που πρέπει να ξεπεραστούν, ώστε να πραγματοποιηθεί η επιθυμία. Το πρώτο είναι η ένταση της επιθυμίας, το δεύτερο είναι η πιστή υπομονή έως ότου πραγματοποιηθεί, το τρίτο είναι η ακατάπαυστη και επίμονα άμεση προθυμία προς τη ίδια την επιθυμία.

Στη βάση κάθε επιθυμίας υπάρχει μια ένταση που τη συνοδεύει, και όσο πιο δύσκολη είναι η πραγματοποίηση της επιθυμίας, τόσο μεγαλώνει η ένταση, η επιθυμία μας, αυτή η επιθυμία να πραγματοποιηθεί, να υλοποιηθεί μέσα στην πραγματικότητα.

Η ένταση της επιθυμίας είναι σαν τη φωτιά που δίνει την ώθηση που θα κάνει τις δυνατότητές μας να εκραγούν, στοιχείο απαραίτητο, που χωρίς αυτό, ναι μεν θα είχαμε μια βόμβα δυνατοτήτων αλλά δε θα είχαμε τρόπο να την ενεργοποιήσουμε.

Αυτή η ένταση είναι που θα αποφασίσει μέχρι σε ποιο σημείο θα καταφέρουμε να θελήσουμε αυτή την επιθυμία, και αυτό γιατί οι επιθυμίες που κρύβονται σαν καπρίτσια της στιγμής και πεθαίνουν αναπόφευκτα για να κάνουν χώρο σε ένα άλλα καπρίτσια, δε θα μπορέσουν ποτέ να πραγματοποιηθούν, δε θα έχουν τη σωστή ένταση που θα συμβάλει στην πραγματοποίησή τους.

Χάρη στην ένταση της επιθυμίας, βάζουμε τους εαυτούς μας σε πάλη για να την πραγματοποιήσουμε, γιατί έτσι πρέπει να φανταστούμε αυτή την ένταση, σα μια μάχη για την κατάκτηση εκείνου που λαχταράμε.

Αυτή η δύναμη όμως δεν αρκεί από μόνη της, αντιθέτως μειώνεται αμείλικτα αν προσπαθήσουμε να μειώσουμε την ένταση στο δεύτερο σημαντικό σκαλοπάτι προς την πραγματοποίηση, την αναμονή δηλαδή πως η επιθυμία μας, αργά ή γρήγορα, θα πραγματοποιηθεί, το να μην παραιτηθούμε στη μάχη με το πρώτο χτύπημα ή με την πρώτη πτώση.

Η αναμονή είναι ένα βήμα υποχρεωτικό και απαραίτητο.

Σκεφτείτε το σχέδιο ενός σπιτιού, που γεννιέται σαν επιθυμία να αποκτήσουμε μια κατοικία κατασκευασμένη με συγκεκριμένο τρόπο. Τη στιγμή που σταθεροποιώ τη σκέψη αυτή, το σπίτι δε γίνεται πραγματικότητα αυτόματα, αλλά χρειάζεται τους δικούς του χρόνους για να πραγματοποιηθεί και όχι μόνο, κατά την κατασκευή θα μπορούσαν να προκύψουν διάφορες αλλαγές στο πρόγραμμα ή και αναποδιές που θα αλλάξουν το αρχικό σχέδιο, με περαιτέρω αναμονή.

Αυτό όμως δε θα κάνει τον χτίστη να παραιτηθεί, ο οποίος γνωρίζει πως στο τέλος θα καταφέρει αυτό που προγραμματίστηκε.

Οποιαδήποτε και να είναι η επιθυμία, είτε συνεπάγεται την ύπαρξη με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είτε προσπαθείς να αποκτήσεις κάτι από το περιβάλλον σου, η σωστή συμπεριφορά είναι να πιστέψεις πως η επιθυμία αργά η γρήγορα θα πραγματοποιηθεί, και αυτό γιατί θα συνεχίσεις να το επιθυμείς.

Για να το πούμε με άλλα λόγια, δε θα μπορέσω ποτέ να καταφέρω τίποτα αν δεν προσδοκώ πως θα αποκτήσω κάτι και αν δεν κατευθύνω τον εσωτερικό μου κόσμο προς την επιθυμία, προς ένα συγκεκριμένο στόχο.

Όλο αυτό παρουσιάζεται με παρομοιώσεις, γιατί θα μπορούσε εύκολα κάποιος να φέρει αντίρρηση λέγοντας, εγώ επιθυμώ να γίνω πλούσιος, όμως όπως λέει μια παλιά παροιμία, αλίμονο σ' εκείνον που μονάχα ελπίζει.

Εδώ όμως δε μιλάμε για ‘’ελπίδες’’, αλλά για πιστή αναμονή, ‘’ξέρω πως θα το αποκτήσω, γιατί η επιθυμία μου είναι έντονη, και η θέλησή μου είναι επίμονα ευθύς στην απόκτηση του αντικειμένου’’, ή μπορούμε να το πούμε και με άλλο τρόπο. Γεννιέται μια επιθυμία που εισέρχεται δυναμικά στον κόσμο των σκέψεών μου, αυτή η επιθυμία γίνεται πιστή αναμονή στα συναισθήματα και την προθυμία μου, μέσα στις πράξεις μου, σπρώχνοντας την προς την κατεύθυνση της πραγματοποίησης της.

Αυτή δεν είναι μια απλή θεωρητική νοητική έρευνα, αρκεί να κοιτάξουμε τριγύρω, οτιδήποτε έχει εφευρεθεί, οποιοδήποτε αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί κλπ, υποχρεωτικά έχει περάσει από αυτό το στάδιο.

Τίποτα από ότι υπάρχει δε θα υπήρχε, αν δεν είχε γεννηθεί πρώτα η επιθυμία που δημιούργησε την ιδέα σε νοητικό στάδιο.

Οποιαδήποτε ιδέα γεννιέται από την επιθυμία. Όπως ο Αρχιμήδης στη μπανιέρα του, τη στιγμή που η διαίσθηση του τον έκανε να αναφωνήσει ‘’εύρηκα’’, είχε την επιθυμία να ανακαλύψει κάτι συγκεκριμένο, ειδάλλως η ιδέα θα τον είχε προσπεράσει και θα είχε φύγει, μη έχοντας βρει γόνιμο έδαφος, μη έχοντας μπει σε ένα μυαλό φτιαγμένο να καταλάβει και να μπει σε εφαρμογή.

Η εμπιστοσύνη σε εμάς τους ίδιους καθώς και η ελπίδα που θεωρείται αισιοδοξία, είναι τα καλύτερα μέσα που διαθέτει κανείς, είναι τα απαραίτητα συστατικά για να επιτύχουμε, προφανώς όχι στα τυφλά, αλλά έχοντας περάσει από έλεγχο ορθολογισμού.

Χωρίς αισιοδοξία, χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς ελπίδα σβήνει η ενέργειά μας, σταματάμε να μαχόμαστε, τα παρατάμε.

Έχουμε φτάσει λοιπόν στο τρίτο απαραίτητο σκαλοπάτι, εκείνο της επίμονης προθυμίας που κατευθύνεται προς την επίτευξη.

Η προθυμία είναι μια τεράστια δύναμη που έχουμε στη διάθεσή μας και που μας επιτρέπει στην κυριολεξία να ταράξουμε τον κόσμο.

Είναι πολύ έντονη και δεν έχει όρια στη διαθεσιμότητα και την ικανότητα, και αυτό σημαίνει πως εάν θέλει κάτι, αρχικά το επιθυμεί, και στρέφεται προς αυτό με επιμονή, έχοντας πίστη και αναμονή, και έτσι, αργά ή γρήγορα, θα το αποκτήσει, από τη στιγμή που ακολουθήθηκαν σωστά όλα τα απαραίτητα βήματα.

Η προθυμία όμως έχει ανάγκη από κάτι που θα την ενεργοποιήσει, και αυτό δεν είναι άλλο από το να επιθυμείς με ζήλο, έτσι καταλήγει και ξανανοίγει ο κύκλος.