Читать книгу Wzorce Cloud Native - Cornelia Davies - Страница 8

Moja podróż cloud-native rozpoczęła się naprawdę w 2012 roku, gdy mój ówczesny szef, Tom Maguire, poprosił mnie, żebym rozeznała się w temacie tego całego PaaS (Platform as a Service). Jako członkowi grupy Architektury w biurze CTO EMC zwracanie uwagi na powstające technologie nie było dla nas niczym nowym – ale to się wspaniale poukładało! Będę wiecznie wdzięczna Tomowi za rozpęd i oddanie mi miejsca na eksplorację.

Na początku roku 2013 nauczyłam się wystarczająco dużo, by wiedzieć, że to była przestrzeń do pracy dla mnie na najbliższą przyszłość, a po stworzeniu Pivotal Software miałam miejsce do wykonywania tej pracy. Muszę podziękować Elisabeth Hendrickson po pierwsze za powitanie mnie w ekipie Cloud Foundry – nawet gdy jeszcze pracowałam w EMC – i po drugie za przedstawienie mnie Jamesowi Wattersowi. Często mówię, że najlepszym krokiem, jaki kiedykolwiek zrobiłam w mojej karierze, było przejście do pracy dla Jamesa. Jestem mu wdzięczna za wiele możliwości, które mi przedstawił, za zaufanie do mnie, które pozwoliło mi na wykonywanie mojej najlepszej pracy, za niezliczone, obszerne rozmowy, w których wspólnie poznawaliśmy to całe cloud-native, oraz za głęboką przyjaźń, którą stworzyliśmy przez ostatnie sześć lat.

Jestem wdzięczna, że byłam częścią firmy Pivotal od jej powstania, gdzie uczyłam się w towarzystwie tak wielu światłych, oddanych i uprzejmych kolegów. Chciałabym podziękować Elisabeth Hendrickson, Joshua McKenty’emu, Andrew Clay-Shaferowi, Scottowi Yarowi, Ferranowi Rodenasowi, Mattowi Stine’owi, Ragvenderowi Arniemu i wielu innym (proszę, wybaczcie, jeśli kogoś pominęłam) za pomoc w nauce i za współdzielenie sześciu najlepszych lat mojego życia! Chciałabym także podziękować firmie Pivotal, w szczególności Ianowi Andrewsowi i Kelly Hall, za sponsorowanie miniksiążki Cloud-Native Foundations (Podstawy cloud-native).

Nauczyłam się tak wiele od wielu więcej kolegów z branży, niż jestem w stanie wymienić – dziękuję każdemu z was. Ale chciałabym wyróżnić Gene’a Kima. Pamiętam wieczór, gdy się poznaliśmy (i ponownie dziękuję Elisabeth Hendrickson za rolę, którą odegrała w umożliwieniu tego spotkania), i od razu wiedziałam, że będziemy współpracować przez długi czas. Dziękuję Gene’owi za możliwość pracy z nim nad konferencją DevOps Enterprise Summit, dzięki której poznałam bardzo wielu innowacyjnych ludzi, pracujących w szerokiej gamie firm. Dziękuję mu za jedne z najbardziej ożywczych, poszerzających horyzonty rozmów. I dziękuję mu za napisanie przedmowy do tej książki.

Oczywiście dziękuję Wydawnictwu Manning za możliwość napisania tej książki, rozpoczynając od Mike’a Stephensa, który pomógł mi przejść od bezczynnej ciekawości o pisaniu książki do faktycznego skoku na głęboką wodę. Mam dług wdzięczności wobec mojej edytorki Christiny Taylor. Wzięła pod opiekę początkującą autorkę, która zaczęła z 20-rozdziałowym bałaganem pomysłów i pierwszą wersją rozdziału, który ciągnął się przez jakieś 70 stron, oraz pomogła mi stworzyć książkę, która ma strukturę i prawdziwą fabułę. Była przy mnie przez ponad dwa i pół roku, zachęcając mnie, gdy byłam na dnie rozpaczy, i świętując ze mną, gdy byłam na szczycie osiągnięć. Dziękuję także zespołowi produkcji, w tym Sharon Wilkey, Deirdre Hiam, Neilowi Crollowi, Carol Shields i Nichole Beard, którzy są odpowiedzialni za doprowadzenie tego wszystkiego do mety. I dziękuję moim recenzentom – Bachirowi Chihaniemu, Carlosowi Robertowi Vargasowi Monterowi, Davidowi Schmitzowi, Doniyorowi Ulmasovi, Gregorowi Zurowskiemu, Jaredowi Duncanowi, Johnowi Guthriemu, Jorge’owi Ezequielowi Bo, Kelvinowi Johnsonowi, Kentowi R. Spillnerowi, Lonnie Smetanie, Luisowi Carlosowi Sanchezowi Gonzalezowi, Markowi Millerowi, Peterowi Paulowi Sellarsowi, Raveeshowi Sharmie, Sergeyowi Evsikovowi, Sergiowi Martinezowi, Shankerowi Janakiramanowi, Stefanowi Hellwegerowi, Winowi Oo oraz Zorodzayi Mukuya. Wasze uwagi miały znaczący wpływ na ukończony produkt.

I przede wszystkim dziękuję mojemu mężowi Glenowi i synowi Maksowi za ich cierpliwość, zachęty i niezawodną wiarę we mnie. Oni, bardziej niż ktokolwiek inny, są dwiema osobami, które to umożliwiły, nie tylko wspierając mnie przez ostatnie niemal trzy lata, ale także przez pomaganie mi w układaniu fundamentów przez kilka wcześniejszych dekad. Dla was dwóch mam najserdeczniejszą wdzięczność. A to, że ty, Maksie, zakochałeś się w komputerach tak jak ja i pozwoliłeś mi być obserwatorem tej podróży, jest podwójną polewą czekoladową na torcie death-by-chocolate – dziękuję!