Dan Sleigh se jongste manuskrip handel oor die lewe se ewige dans met die dood – alle lewe, ook die lewe van die skryfkuns. Die protagonis, Koos van der Merwe, was eens een van Goeie Hoop Uitgewers se topskrywers, en dit is waarom ’n woonstel in Bay View Villas aan hom toegeken is, op ’n verdieping wat die uitgewery reserveer vir die skrywers van topverkopers. Maar die muse het Koos verlaat. Jare reeds wag sy uitgewer vergeefs op nuwe werk uit die pen wat voorheen die kasregisters laat klingel het. Die uitgewery se geduld het opgeraak; Koos mag net in die woonstel aanbly as hy produktief is. In ’n bestel waarin kommersiële sukses die hoogste waarde is, is daar in elk geval nie plek vir iemand wat so verstok in sy weë is en so wars van alles wat progressief en modieus is nie. Die uitgewery speel sy troefkaart: Carelina van der Merwe is een van die inspirerendste redakteurs, en as sy nie nuwe lewe in Koos se loopbaan kan blaas nie sal niemand nie. Carelina waai soos ’n stormsterk suidooster by Koos se woonstel in. Hy gooi wal, hy skerm, hy vlug . . . maar uiteindelik begin hy vertel wat dit is wat die donker kolk in hom uitgeruk het waarin alle kreatiewe energie verdwyn. En al vertellende word sy skermutseling ’n dans. Dit is uiteindelik weer die dans met die muse, maar noodwendig weer die lewe-dood-dans, die dans van die lewe.
Оглавление
Dan Sleigh. Wals met Matilda
1 Kaapstad, 2009
2 Middelburg, Karoo, 1897
3 Kaapstad, 2009
4 Middelburg, Karoo, 1897
5 Kaapstad, 2009
6 Middelburg, Karoo, 1897
7 Kaapstad, 2009
8 Nieu-Suid-Wallis, 1897
9 Kaapstad, 2009
10 Nieu-Suid-Wallis, 1897
11 Kaapstad, 2009
12 Nieu-Suid-Wallis, 1897
13 Kaapstad, 2009
14 Nieu-Suid-Wallis, 1897
15 Kaapstad, 2009
16 Nieu-Suid-Wallis, 1897
17 Kaapstad, 2009
18 Kaapstad, 2009
19 Nieu-Suid-Wallis, 1897
20 Kaapstad, 2009
Отрывок из книги
Wals met Mathilda
Dan Sleigh
.....
Hy was nog meer geïrriteerd. “Is ek gehuur om hier les te gee? Wat is sy vraag anders as ’n vertoning van verstommende onkunde? Selfs vir ’n resensent … alles in ag genome.”
Die uitdrukkinglose gesig van die halfgeskeerde snuiter in die agterste ry het woorde in sy gedagte ingeryg wat sy gevoel op die oomblik sou beskryf: Soos ’n jeugdige in sy eerste paring die negemaaltafel agterstevoor opsê om nie met ’n drenkeling se gekerm ontydig te strand nie, bedwing hy hom deur óór die gehoor heen teen die agterste muur van die saal te staar (’n 1930’s-art deco-saal, drie klein langwerpige projeksie-vensters vir 8, 16 en 32 mm-film onder die plafon en twee vierkantige luidsprekers in swart korwe aan weerskant teen die muur) totdat die geriffelde slingerpatrone in die growwe liggroen pleister en in die houtpanele onderom die mure sy aandag oorneem, en hy stadig, stadig afkoel. Tóé het hy gevoel dat hy kinderagtig en kleingeestig was, maar nie vir lank nie. Oor sy vreemde, onverwagte uitbarsting het hy later gedink: Dit is reg, die uitgewery kan Woordfees ’n apologie aanbied as hy wil: Van der Merwe se aggressiewe houding was vir ons ’n verleentheid. Maar nie van sy kant nie, hy was reg.
