Читать книгу Zadry - Dominik Rutkowski - Страница 7

Latka już nie te, pomyślałem, stając przed sklepem; mimo to postanowiłem wspiąć się na szczyt schodów, tak jak dawniej, dwoma susami. Sześć cementowych stopni, raz i dwa. W ten sposób wbiegałem na górę zawsze przez półtora roku pobytu tutaj. Wtedy wychodziło to lekko, bez wysiłku, teraz postarzałe, niewyćwiczone mięśnie trzeba było zmusić do ciężkiej pracy. Poddały się z oporem. Nacisnąłem klamkę, drzwi otworzyły się, jak dawniej, z dobrze mi znanym skrzypieniem i brzękiem ośmiu kiepsko osadzonych szybek. Zatańczyła zawieszona na gwoździu tabliczka z napisem OTWARTE. Rozejrzałem się po wnętrzu: wystrój niewiele się zmienił, to samo poszarzałe, piszczące pod butami linoleum, odrapane półki, wytarty kontuar, przechodzona lada chłodnicza i ten sam wyblakły, wyświechtany kitel kręcącej się niemrawo pomiędzy półkami sklepowej. To, co odróżniało dzisiejszy GS od tego sprzed lat, to kolorowy asortyment zapełniający szczelnie regały, wysypujący się z nich, sam szukający klienta, który teraz jednak – inaczej niż w dobie kwitnącego PGR-u – obracał każdą złotówkę w garści trzy razy, nim, wykrzykując zamówienie, położył ją na ladzie. Jeszcze jedna nowość kłuła w oczy: dwumetrowa lodówka ze szklanymi drzwiami, wypełniona po brzegi stojącymi równo w rządkach butelkami z piwem; BROK, przeczytałem z wysiłkiem na etykiecie, ponieważ wnętrza chłodziarki nie rozświetlała żadna żarówka. Przechyliłem się przez ladę i zobaczyłem wtyczkę szczerzącą dwa kły do oddalonego o kilkadziesiąt centymetrów gniazdka – tu sprawy wciąż pozostawały proste: piwo powinno mieć właściwą relację ceny do procentów, a nie temperatury; wypity w pośpiechu browar miał dawać kopa, nie narażając szeroko otwartego gardła na zapalenia, anginy i inne niebezpieczne paskudztwa.

Moje skrzypiące wejście nie przykuło niczyjej uwagi. Nikt nie odwrócił głowy, nie spojrzał w moją stronę. Klienci, zaabsorbowani swoimi sprawami, zakupy robili po cichutku, ukradkiem, tak jakby wstydzili się, że tu zajrzeli. Właścicielka blond łepetyny, ze spiętymi w kucyk rzadkimi włoskami, próbowała sięgnąć wzrokiem ponad ladę, wspinając się na palce i wyciągając w stronę sklepowej brudną, zaciśniętą dłoń pełną drobniaków; mała główka z wysiłkiem kalkulowała, z którego kolorowego opakowania za trzymane w garści grosiki popłynie najwięcej słodkości. Czekający za nią, należący do niewysokiego bruneta umysł pracował szybko i metodycznie, błyskawicznie eliminując nieopłacalne opcje – wódkę, która trzepała błyskawicznie, ale za solidny woltaż oczekiwała równie solidnej zapłaty, piwo tyleż tanie, co ubogie w procenty, likiery, na myślenie o których nawet szkoda było czasu – do wyboru pozostawiając jedynie słodkie owocowe wina, umiarkowane w cenie, zaklęte w pokaźnej butelce 0,7 litra i, co najważniejsze, przynajmniej trzy razy mocniejsze od piwa. Tak, wina owocowe były bezkonkurencyjne. Kiedyś mówili na nie alpagi. A dzisiaj? Nie miałem pojęcia. Podążyłem za skupionym wzrokiem konesera. Co za wybór! Jakie bogactwo etykiet! Dawniej można było kupić jedynie wino marki Wino albo patykiem pisane, teraz na półce pysznił się cały rząd kuszących intrygującymi nazwami flaszeczek: Mocne z napiętym bicepsem na etykiecie, różowo-fioletowa Arizona z gwiazdą szeryfa w tle, opcję polityczną reprezentowały wina Wybory z parafrazą klasyka: nie chcem, ale muszem pić i okraszona piorunami Zemsta Elektryka, z prawej w kąciku erotycznym półnagie krągłe damy wdzięczyły się na etykietach Pokusy i Wampa, a rozkraczonej dziewoi na winie Weź Mnie! w strategicznym miejscu pulsowała żółta, jaskrawa gwiazdka z zachęcającą liczbą: 17%. Smakosz zdecydował się na coś z działu fauna i flora, stawiając na ladzie torbę w kolorowe pasy, i kładąc obok odliczoną gotówkę, poprosił o sześć byków. Szarżujące z etykiety zwierzę robiło – trzeba przyznać – spore wrażenie.

Obserwując z rozbawieniem tę scenę, przypomniałem sobie, jak kiedyś, w czasach PGR-u, funkcjonował tu system obrotu pieniądza, i przestało mi być już tak wesoło. Pracujący w Państwowym Gospodarstwie Rolnym robotnicy mieli pozornie za darmo wszystko: mieszkania, wodę, prąd, przedszkole i szkołę dla dzieci, posiłki w stołówce, lekarza, ubranie, transport, deputaty; chciałeś nowy telewizor czy pralkę, proszę bardzo, PGR – matka i ojciec w jednym – kupował ci i wręczał wszelkie dobra hojną ręką, wyraziłeś chęć wybrania się do kina w pobliskim miasteczku, nic prostszego, zaraz zbierano grupkę chętnych, podczepiano do traktora bonanzę i już jechała wycieczka liznąć odrobinę kultury. Na koniec miesiąca wydatki za to wszystko potrącano z wypłaty, ale kto by się tym przejmował; skoro miało się tu wszystko, czego od życia się oczekiwało, pieniądze nie były do niczego potrzebne, a w zasadzie – do jednego: te drobne grosze, które pozostawały z pensji, należało jak najszybciej przepić. Co do złotówki! Przez dwa dni po wypłacie cała wieś chodziła pijana, a później wszystko wracało do swojej spokojnej codziennej rutyny, aż do kolejnej pensji. Każdy był zadowolony – zakład, bo miał załogę pod pełną kontrolą, i robotnicy, bo o nic nie musieli się martwić, wszystkie troski codziennego życia brał na siebie PGR, trzeba było jedynie – bagatela – pracować, ale za to co miesiąc miało się dwa dni świąt. Kto czuł potrzebę napicia się częściej, mógł pędzić bimberek, spieniężyć jakieś otrzymywane od gospodarstwa dobro albo zwyczajnie coś z zakładu wynieść – bo przecież nie ukraść, wszystko w PGR-ze było nasze, wspólne – i sprzedać któremuś z okolicznych chłopów (a więc i oni na tym systemie korzystali). Pieniądz znaczył procent – nie w banku, tylko na sklepowej, GS-owskiej półce. Innego zastosowania nie miał. Gorzko zastanawiałem się, czy ten sposób myślenia funkcjonuje również dziś, kiedy PGR-u już nie ma, kiedy za wszystko trzeba zapłacić, na wszystko zarobić, kiedy niczego – mówiąc banalnie – nie dostaje się już za darmo. W sumie dlaczego miałoby być inaczej? Przecież w pięć lat nie zmieni się kilkudziesięcioletnich przyzwyczajeń i sposobu myślenia.

W drodze do Wrześniowa, w samochodzie, zastanawiałem się, jak po tych latach przyjmą mnie miejscowi, czy będą mnie pamiętali, czy rozpoznają, czy ja rozpoznam ich, i jak wielu jeszcze z tych, którzy wówczas tam pracowali, mieszka we wsi do dziś. Dziewczynki od cukierków, w czasie kiedy ja tu mieszkałem, nie było jeszcze na świecie, koneser owocowych win miał teraz pewnie koło trzydziestki, może mniej, trudno to określić – alkohol jednocześnie i konserwuje, i niszczy, zaciera cechy charakterystyczne dla wieku – ale na pewno wtedy był jeszcze dzieckiem. Sklepową pamiętałem, była córką ówczesnych sprzedawców, młodą dziewczyną, teraz tęgą dorosłą kobietą z resztkami trwałej okalającej okrągłą jak melon twarz. Przyglądała mi się badawczo, nawet chyba poznała, ale ze wstydliwą, pozorną obojętnością udawała, że nie wie, kim jestem. Usiłowałem zachęcającym uśmiechem dać jej znać, że ja to ja. Nie zareagowała, więc nie brnąłem dalej, jeszcze przyjdzie na to czas.

– Dla pana? – zapytała rzeczowo.

– Chleb proszę.

– Stary będzie, świeży dowożą w poniedziałki i czwartki. Lepiej poczekać do jutra.

– Coś muszę przecież jeść. – Chciałem, żeby dowiedziała się, że przyjechałem na dłużej.

– Pan wozem. Może se pojechać do Trójczyna, tam rzucają codziennie.

– Nie, wezmę ten, chyba że jest spleśniały.

– Też coś! Pewnie, że nie – prychnęła, odwracając się przodem do regału. – Smarowanie dać? – rzuciła przez ramię.

– Pani da. I jeszcze kilka pomidorów, kawałek tej kiełbasy i cztery piwa.

Ołówkiem, na papierze, w który zawinięta była kiełbasa, podliczyła słupki.

– Sto osiemdziesiąt dwa tysiące dwieście – podsumowała.

Drogo.

– Aha, i jeszcze czerwone marlboro – przypomniałem sobie.

– Nie ma.

– To camele.

– No coś pan? Takich tu się nie sprzedaje.

– A jakie?

– O, tu widać. – Pokazała zniecierpliwiona na półkę. – Może jechać do Trójczyna, jeśli…

– Dobrze, mocne poproszę.

Szybko wydała mi resztę. Pakowałem zakupy do siatki, kiedy skrzypnęły drzwi. Weszła wysoka, sucha kobiecina w okularach. Stanęła przy ladzie, ociągając się z zamówieniem, moja obecność wyraźnie ją krępowała. Nie spieszyłem się, pamiętałem ją, ale nie mogłem przypomnieć sobie jej imienia.

– Co dla ciebie? – Sklepowa zniecierpliwiła się.

– Maryśka, dasz na zeszyt? – zaskomlała ściszonym głosem.

– Opieka jeszcze nie oddała za zeszły miesiąc.

– Ale zaraz odda. Co ci zależy? Na bloki nie mogę pójść, bo Piątkowa już od dawna na zeszyt nie daje.

– A co mnie to? Idź na żołędzie, jak inni!

– Maryśka, jutro pójdę, dzieciaki zabiorę, ale skup przyjeżdża dopiero pojutrze. Nie bądź taka. Opieka pewnie jutro zapłaci, będziesz…

Nie dałem rady dłużej tego słuchać, i tak przecież się dowiem, pomyślałem, jak się nazywa. Wyszedłem. Koło samochodu kręciło się kilkoro dzieciaków, które kiedy tylko mnie zobaczyły, rozbiegły się bezszelestnie na wszystkie strony jak żerujące na kuchennym blacie karaluchy spłoszone zapalonym znienacka światłem. Po chwili zobaczyłem ich główki z zaciekawionymi, świdrującymi oczami, wychylające się zza drzew, płotów, wysokiej, zwiędłej, pożółkłej trawy. Były jak zdziczałe koty: wścibskie, ale nieufne, podchodzące nie bliżej niż na wyciągnięcie ręki, gotowe w każdej chwili do skoku w tył, od obcego dorosłego, choć je intrygował, niespodziewające się niczego dobrego. Zupełnie inaczej niż kiedyś, gdy do każdego przyjezdnego wybiegały naprzeciw, gotowe przyjąć wyciągnięte w ich stronę cukierki czy pozwolić się pogłaskać po głowach. Jedyny zysk – bo byłem pewien, że ich wzrok będzie mnie śledził, dokądkolwiek podjadę na miejsce – że pobiegną do domów i poinformują rodziców o przyjeździe do wsi obcego mężczyzny, który nikogo nie pyta o drogę i doskonale orientuje się w topografii ich osady. Wyśmienicie, kombinowałem, niech się zainteresują, niech zaczną plotkować. Będzie mi łatwiej.

Kiedy otwierałem drzwi renówki, doleciał do mnie zza pleców metaliczny jęk. Odwróciłem się gwałtownie. Po wysypanej żużlem, pełnej wybojów drodze, na której stałem, jechał wehikuł; najbliżej mu było… hmm, chyba do roweru – miał pedały, dwa scentrowane, chwiejące się na wszystkie strony koła różnej wielkości i coś w rodzaju kierownicy, rama sklecona była z powyginanych w dziwaczny sposób rurek różnych kształtów, kolorów i rozmiarów, przypominało to bardziej jakąś instalację z Centrum Sztuki Współczesnej niż dopuszczony do ruchu pojazd. Przy każdym obrocie tarczy łańcuch „przepuszczał”, co zdawało się nie zrażać kolarza miarowo kołyszącego zawieszonym w powietrzu tyłkiem (rowerowi brakowało siodełka) wystrojonym w świecące od tłuszczu, nieprane chyba od nowości dżinsy. Minął mnie, taksując ciemnymi oczami i mamrocząc coś obleczonymi rzadkim wąsikiem ustami. Jego opuchnięta od alkoholu twarz wyglądała znajomo, a przecież nie mogłem go pamiętać, był za młody. Czyżby syn Czyżyka? Podobieństwo było uderzające. Ileż on miał dzieci? Całą czeredę. Rodziło się to rok po roku i biegało zasmarkane po wsi. Teraz jedno właśnie mnie minęło, oczywiście nie poznając. A reszta? A sam Czyżyk? Nie był tu najważniejszy, ale pewnie dużo wiedział i chętnie by ze mną porozmawiał. Skoro jego dzieci (a przynajmniej jedno z nich) wciąż tu mieszkają, to może i on sam też został. Jeśli tylko jeszcze żyje.

Powoli zaczynało do mnie docierać – a przecież we wsi byłem zaledwie od kilkunastu minut – że na wiele rzeczy nie jestem przygotowany. Oczekiwałem, że zastanę wieś o kilkanaście lat starszą, że ludzie będą wyglądać inaczej, że budynki, mimo sędziwego wieku, pokryją się jeszcze grubszą patyną, drzewa urosną, część lasów zostanie wycięta, zdawałem sobie sprawę, że i ja zmieniłem się przez ten czas, jednak nie spodziewałem się, że wszystko dookoła będzie tak obce, że w mijanych ludziach nie będę odkrywał znajomych rysów, a jeśli już tak się stanie, będzie to wynikało raczej ze sztafety genów niż spotkania kogoś, z kim mógłbym zagłębić się we wspomnienia, w sprawy, dla których tu przyjechałem. A jeśli nawet spotkam kogoś znajomego, to czy będzie chciał ze mną rozmawiać? Wracać do tamtych wydarzeń? To nie było wcale takie pewne. Zanim tu ruszyłem, kombinowałem, że skoro mnie cała ta sprawa po tylu latach wciąż nie daje spokoju, to pewnie i w nich gdzieś siedzi, będą chcieli zrzucić ten ciężar, przecież nikomu nic już nie grozi. Teraz pojawiła się wątpliwość – oni prawdopodobnie, a nawet na pewno, ułożyli swoje życia na nowo, wytłumaczyli sobie wszystko, nauczyli się funkcjonować z tym, co się kiedyś wydarzyło. Grzebanie się w przeszłości nikomu z nich nie wyjdzie na zdrowie. Czy mam więc prawo ładować się w tę ich małą stabilizację? I czy mi na to w ogóle pozwolą? Z drugiej strony, takie dylematy przerabiałem przez te wszystkie lata wiele razy. Skoro już zdecydowałem się przyjechać, należy przynajmniej spróbować. Porozmawiać, wyciągnąć jak najwięcej i dowiedzieć się wreszcie, albo przynajmniej wywnioskować, dlaczego to wszystko się stało i jak w ogóle mogło do tego dojść. Mam czas, tłumaczyłem sobie, przecież to dopiero pierwsze wrażenie, nie najlepsze wprawdzie, ale powzięte zaledwie po kilkunastu minutach. Jutro może być zupełnie inaczej.

Przekręciłem kluczyk w stacyjce. Wyładowana po brzegi renówka ruszyła z wysiłkiem, powoli, skręcając w prawo w wybrukowaną jeszcze za Niemca polnymi kamieniami dróżkę, niemal trąc dociśniętym do ziemi przez górę wiezionych przeze mnie gratów podwoziem o nierówną, zaniedbaną od kilkudziesięciu lat, dziurawą i zakurzoną nawierzchnię. Trzy dwupiętrowe bloki z nieotynkowanej szarej płyty umoszczone na niewielkim pagórku z lewej straszyły jak dawniej, rzucając w zachodzącym słońcu długie cienie na brukowaną dróżkę. Na prawo od niej, aż po przecinającą wieś asfaltową szosę, po której kursował PKS, ciągnęły się działki zabudowane przedwojennymi domami bliźniakami z mocno palonej, ciemnej pruskiej cegły – dwurodzinne getta, obleczone byle jakimi płotami z siatki, świadectwo tego, że i kiedyś, przed wojną, nie mieszkali tutaj pracujący na swoim chłopi, a jedynie robotnicy rolni obsługujący junkierski folwark. Dostawali od jaśnie pana pół takiego domu, z wszelkimi wygodami i podwórkiem wspólnym z sąsiednią rodziną, zajmującą drugą połowę budowli. Jak kiedyś udało mi się ustalić, część wypłaty – jeszcze przed pierwszą wojną światową – otrzymywali w lokalnej monecie, bitej w kuźni przez właściciela majątku, którą mogli płacić jedynie w miejscowym sklepie. Naczynia połączone. System niemal zamknięty. Potem, w Rzeszy, junkier nie posiadał już prawa do bicia własnej monety, ale sklepik wciąż należał do niego. Po wojnie w tych relacjach niewiele się zmieniło. Może poza panem, którym teraz było Ludowe Państwo. To ono zostało od tej chwili właścicielem budynków, folwarku nazywanego odtąd PGR-em, sklepu, a nawet kościoła na wzgórzu, biło monetę i nią płaciło, dawało pracę i ją odbierało. W jednym tylko nowy pan diametralnie różnił się od starego: w żaden sposób nie umiał zadbać o swoje, a pracujący w gospodarstwie robotnicy potrafili z tej ułomności korzystać pełnymi garściami.

Delikatnym łukiem skręciłem w lewo, przejechałem kilkanaście metrów i zatrzymałem się przed zdezelowaną, niewysoką ażurową bramą. Zgasiłem silnik i podszedłem do metalowego ogrodzenia. Prawe skrzydło, wyrwane z górnego zawiasu, opierało się ciężko narożnikiem o bruk, lewe przywiązane było do niego okręconym kilka razy wokół żerdzi łańcuchem zakończonym kłódką, która niczego nie spinała. Odwiązałem łańcuch; skrzydło bramy uchyliło się, nie wydając żadnego dźwięku, bezszelestnie, powoli, jakby czyniąc zapraszający gest. Już chciałem zawrócić do samochodu, kiedy mój wzrok padł na wysoki słup, na szczycie którego podziurawiona kamieniami tekturowa tablica głosiła krótko:

TEREN PRYWATNY

Zawahałem się. Teren prywatny – po raz pierwszy od wieków było tu coś prywatnego. Oczywiście i wcześniej przez setki lat, aż do wojny, wszystko dookoła było prywatną własnością: zabudowania, pola, lasy, zwierzęta, jezioro, ludzka praca, a pewnie nawet i marzenia, wszystko to należało do jednego właściciela, jednej rodziny i było niepodzielne, nigdzie nie stawiano płotów, bram, zapór, każdy z mieszkańców wiedział, dokąd wolno mu podejść, a gdzie zaczyna się strefa zakazana. Potem za komuny wiadomo jak było, a teraz nagle ktoś wykroił kawałek terenu i nazwał go prywatnym, i zagrodził. Tego na pewno nikt we wsi nie potrafił zrozumieć. Bo niby skąd miał znać to pojęcie? Prywatny! Prywatna własność. To dla popegeerowców musiało brzmieć jak chińszczyzna. Słowo obce. Rozumieli, co znaczy moje, ale czyjeś, prywatne? To zdecydowanie przekraczało ich pojmowanie, rozstrzelana tablica świadczyła o tym dobitnie.

Czy gdybym stąd nie wyjechał, po tym wszystkim, co się stało, dalej potrafił tu żyć i pracować, myślałbym podobnie? Ze smutkiem stwierdziłem, że pewnie tak, bo przecież owa przypadłość nie drążyła jedynie zatrudnionych w PGR-ze robotników, to samo dotyczyło pracowników biurowych – księgowych, kadrowych, całej administracji, kierowników, a nawet dyrektorów. Zwłaszcza dyrektorów. Na szczęście… na szczęście? Chyba tak – chyba na szczęście, po latach spędzonych daleko stąd, w mieście, i teraz sześć lat po zmianie systemu, zarażony Wolną Polską, potrafiłem docenić i uszanować, co to znaczy prywatne, dlatego – mimo że miałem zaproszenie – zostawiłem samochód za bramą i biorąc do ręki siatkę z piwem, ruszyłem w dół, w stronę jeziora, piechotą.

Uderzająca cisza. Do uszu dolatywały jedynie dźwięki natury. Wielki kontrast z tym, jak zapamiętałem to miejsce, kiedy obora, owczarnia i stajnie były pełne zwierząt, między zabudowaniami kręcili się ludzie, w warsztatach naprawiano sprzęt, który, jeśli się nie zepsuł po całodziennej pracy w polu, najpierw myto pod hydrantem, a następnie parkowano na podwórzu, ciasno, traktor przy traktorze, kombajn przy kombajnie. Pracownicy biurowi zapisywali w opasłych kartotekach, w odpowiednich rubrykach, dzienne udoje, wypełniali dzienniki pracy, notowali zużycie paliwa i oleju, nawozów, zamawiali części zamienne i obliczali, ile komu zostało z wypłaty. Kuchnia gotowała i wydawała obiady dla całej załogi. Zewsząd dolatywały śmiechy, wybuchały kłótnie, głośno pracowały maszyny… Dzisiaj plac porastały wysokie po pas chwasty, a wiekowe, ustawione w podkowę zabudowania z pruskiej cegły ziały pustką; po owczarni pozostał jedynie przezierający w szparach pomiędzy zielskiem, bielony wapnem kamienny fundament; boczne skrzydła czteropiętrowego spichlerza, nad którego wejściem zachowała się data 1874, zniknęły bez śladu. Solidne z pozoru budynki zaczynał nadgryzać ząb czasu, w wielu miejscach pojawiały się spękania, tu i ówdzie smętnie zwisały oberwane rynny, przez dziury w spadzistych dachach, pokrytych resztkami dachówki lub eternitem, widać było nadgniłe obelkowania. Pięć lat wystarczyło, żeby zamienić folwark w ruinę. A może proces rozkładu rozpoczął się już wcześniej, w schyłkowym PGR-ze? Przecież i za moich czasów nic nie funkcjonowało tu prawidłowo: każdy doił gospodarstwo, jak tylko mógł, ekonomii nie było w tym żadnej i gdyby nie strumień pieniędzy z państwowej kasy, upadłoby w pięć minut, ale trwało, bo taka była wola polityczna; a kiedy jej zabrakło… Ruina.

O czasach dawnej świetności przypominały już tylko nieco poblakłe różnokolorowe tabliczki przytwierdzone przy wejściu, na murze obory. Jak dawniej, można było się z nich dowiedzieć, że:

DO PRACY NALEŻY PRZYCHODZIĆ ZAWSZE

TRZEŹWYM I WYPOCZĘTYM

a

PIJAŃSTWO JEST PRZYCZYNĄ WIELU WYPADKÓW

PRZY PRACY

dalej groźne memento przestrzegało:

PAMIĘTAJ, ŻE URODZIŁEŚ SIĘ BEZ CZĘŚCI

ZAPASOWYCH

Hasła uzupełniały pouczające rysuneczki przedstawiające pijanych facetów z pourywanymi kończynami i fantazyjne kolorowe wybuchy. To nie był jeszcze moment, gdy narodziła się moda na nostalgię za peerelowskimi gadżetami, dlatego tabliczki spokojnie wisiały sobie w miejscach, w których zostały przytwierdzone drżącą z przepicia robotniczą ręką na polecenie skacowanego kierownika. Czemu miało to służyć, trudno powiedzieć. Czy kogokolwiek odstraszało od picia w pracy, na pewno nie, ale przychodził nakaz z góry, tabliczki ostrzegawcze miały zawisnąć w widocznym miejscu, więc je wieszano, bez refleksji, ot tak, po prostu, bo przecież w tym czasie cały kraj był upstrzony plakatami, transparentami z hasłami propagandowymi czy muralami, których znaczeniem nikt sobie nawet głowy nie zawracał. Podobnie było z naszymi tabliczkami: jedni śmiali się z nich pod nosem, inni machali lekceważąco rękami, jeszcze inni w ogóle nie zwracali na nie uwagi, najważniejsze było to, że amunicja na froncie walki ze spożywaniem alkoholu na terenie zakładu pracy została wystrzelana, a że Panu Bogu w okno, tym już nikt się nie przejmował. W razie wypadku dyrektor, kierownik czy brygadzista mogli filozoficznie stwierdzić: A nie mówiłem? Wisi tabliczka, pisze wyraźnie, trzeba było stosować się do zaleceń. I dalej już karcącym tonem dodać: Nie po to, wiecie, dyrekcja wiesza ostrzeżenia, żebyście wy sobie je lekce, prawda, ważyli. Nie czytaliście, to teraz was, towarzyszu, pokarało. Na przyszłość będziecie rozsądniejsi. A i stanowicie doskonały, odstraszający, widoczny, można powiedzieć, przykład dla reszty załogi. Bez palców, ręki, a nawet ucha, na pewno.

Dźwięk brzęczących w siatce butelek z piwem niósł się po pustym podwórzu, odbijał od murów budynków gospodarczych, okalającej je zielonej ściany lasu i miękko spływał w dół, ku spokojnej tafli jeziora. Przykuł też jego uwagę. Siedział na schodkach prowadzących do czworaków i spokojnie palił papierosa. Oddalona sylwetka wydawała się drobna i szalenie samotna na tle murów gigantycznego zrujnowanego pałacu. Wszystko tu było ogromne: rozłożysty kilkusetletni dąb stojący nad brzegiem jeziora, porosły starymi bukami park, szczątki okrągłej fontanny i wreszcie neogotycki czterokondygnacyjny pałac z kikutem zniszczonej wieży, wyrastającej kilkanaście metrów ponad wierzchołki drzew.

Obserwował mnie przymrużonymi oczami. Przez telefon nie potrafiłem określić jego wieku. Teraz widziałem, że nie ma jeszcze trzydziestki, tak jak ja, kiedy tu mieszkałem. Wyciągnąłem rękę:

– Roman Bohdal, dzwoniłem do pana, byliśmy umówieni.

Nie poruszył się, wbił we mnie wzrok i milczał. Poczułem się nieswojo z tą wyciągniętą w jego kierunku ręką. Zamachałem ramionami w stronę wjazdu.

– Samochód zostawiłem za bramą. Teren prywatny – dodałem głupio.

Spojrzał we wskazanym kierunku i nagle, jakby budząc się z zamyślenia, powiedział szybko:

– Trzeba było wjeżdżać. Tu nikt się tą tabliczką nie przejmuje, ładują się jak do siebie. Mam zabawę co dzień, licząc w niej dziury po kamieniach. I wie pan? Zawsze jest tylko jedna nowa, jak w kalendarzu.

Uniósł się nieznacznie, odstawiając kubek, który trzymał w ręku, i wyciągnął w moją stronę dłoń: – Oskar Bukowski.

– Przyniosłem piwo. – Potrząsnąłem siatką.

Bez słowa ponownie wyciągnął w moją stronę rękę. Podałem mu butelkę.

– Ma pan zapalniczkę? – spytał.

– Nie – pokręciłem przecząco głową – odpalam od samochodowej.

– Błąd. Jak wieczorem zostaniesz pan sam, to od samochodowej fajka jeszcze odpalisz, ale już w piecu rozpalić czy ognisko nie będzie tak prosto. A jak prąd wyłączą, to ze świecą też łatwo nie pójdzie. Ogień bezwzględnie trzeba mieć przy sobie. Poza tym zapalniczka na tym zadupiu ma wiele zastosowań – tłumaczył, sięgając do kieszeni. – Można nią na przykład otworzyć piwo. Ooo…

Podłożył zapalniczkę pod kapsel i opierając na palcu wskazującym lewej ręki, utworzył dźwignię. Nacisnął – kapsel odskoczył z głośnym sykiem. Pociągnął długi łyk piwa i wyciągnął w moją stronę paczkę marlboro. Sięgnąłem po papierosa.

– Przepraszam, w GS-ie mieli tylko mocne.

– Tak, tu w ogóle niewiele mają. I ceny wyższe niż gdziekolwiek w okolicy. Żerują na tym, że ludzie nie mają czym wybrać się gdzie indziej na zakupy. PKS jeździ tylko dwa razy na dzień. Pomyśl pan, co za towarzystwo, próbować bogacić się na takiej biedzie.

– To może ktoś powinien otworzyć drugi sklep?

– Jest jeszcze jeden, jak to tutaj mówią, na blokach, w mieszkaniu. Tylko tam ludzie rzadziej chodzą, bo pobrali towaru na zeszyt i nie pooddawali.

– A w GS-ie nie biorą na zeszyt? Sam widziałem.

– Pewnie, że biorą, ale sklepowy dogadał się w gminie, ma tam jakieś chody i opieka zasiłki jemu przekazuje, a on wypłaca ludziom dopiero po potrąceniu tego, co mu są winni. Wszyscy się na to godzą.

Paliliśmy chwilę w milczeniu.

– W którym pan mieszkał? – Wskazał za siebie na drzwi czworaków.

Budynek postawiony był na kamiennym fundamencie przedwojennego rozległego domu ekonoma, jak sama nazwa wskazuje, mieścił cztery mieszkania, dla czterech rodzin. Teraz wydawał się pusty.

– W tym od jeziora.

– Teraz ja w nim mieszkam. – Wstał, przeciągając się. – Dobra, zatrzyma się pan u mnie, tu – ponownie machnął dłonią za siebie – przy kuchni. Nie będzie się pan tłukł po hotelach. Na długo?

– Dziękuję, wie pan… trudno powiedzieć… to zależy od wielu czynników… Ale jest pan pewien?

– Daj pan spokój, nie ma o czym gadać. – Podniósł się. – Tak tylko pytam, mnie to w zasadzie wszystko jedno, przynajmniej będę miał z kim normalnie porozmawiać. Teraz idź pan po samochód, a ja rozpalę ognicho.

*

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.