Читать книгу Путь домой - Галина Ивановна Савицкая - Страница 12

Восень

Восень, чаму ў душы маёй

Ты адгукаешся, восень, чаму?

Я чакаю цябе і люблю.

І не толькі за золата лісця

І шчодрасць тваю,

А за вецер пранізлівы,

Хмурае неба і дождж,

Што не хоча спыняцца,

І хмары, што неба

Накрылі наскрозь.

А надвор’е такое,

Што людзі не хочуць

Выходзіць із хат,

І надвор’ю такому,

Мала хто будзе рад.

А мяне, як бы хтосьці

Штурхае: “Ідзі!”.

Як бы кажа:

“У хаце сваёй не сядзі.

Не бывае надвор’е благім,

На дабро ўсё даецца ў жыцці,

Толькі трэба заўсёды