Читать книгу Zabić twardziela - Hanna Samson - Страница 17

Oczywiście. Wiele lat temu z moim drugim mężem i córką wracaliśmy samochodem do Polski po kilku miesiącach pobytu za granicą. Ja prowadziłam i pech chciał, że złapaliśmy gumę. Była jakaś czwarta nad ranem, deszcz, zimno i ciemno, chyba najgorsze okoliczności przyrody, jakie mogą się zdarzyć. Zjechałam na pobocze, ale żeby dostać się do koła zapasowego, trzeba było wyjąć wszystko z bagażnika. Samochód zapakowany po dach, pobocze wąskie, tuż obok rów, deszcz, wiatr, nic tylko siąść i płakać. Ręce mi opadły. I wtedy mój mąż, który właśnie się obudził, zamiast kląć na czym świat stoi, oskarżać, że to moja wina i tak dalej, włożył kurtkę, czapkę, rękawiczki, wysiadł z samochodu i dalejże wypakowywać rzeczy – te, które nie powinny się zamoczyć, przekładał na przednie siedzenie, a resztę obok auta. Spokojnie i metodycznie. W końcu dogrzebał się do koła i lewarka, a ja tymczasem z trudem wydobywałam się z otchłani rozpaczy i patrzyłam, jak on odkręca koło, a potem spokojnie je przykręca. Ten facet mnie zachwycił. W ogóle nie zajmował się swoimi emocjami, tylko zmienił koło i znów mogliśmy jechać.