Читать книгу Sərhəddən cənubda, günəşdən qərbdə - Харуки Мураками - Страница 6

Yuxarı siniflərdə adi bir yeniyetmə idim. Bu, həyatımın ikinci mərhələsi, şəxsi inkişaf yolumda növbəti addım idi – bu dövrdə fərqli bir insan olmaqdan əl çəkib normallaşmağa çalışırdım. Problemlərim də az deyildi. On altı yaşda kimin problemi olmur ki? Yavaş-yavaş mən dünyaya, dünya da mənə öyrəşirdi.

On altı yaşıma çatanda artıq evin əvvəlki balaca, arıq tək uşağı deyildim. Orta məktəbə başlamağımın ilk illərində evimizin yaxınlığında üzgüçülük dərslərinə gedirdim. Sürətli üzmə növündə peşəkarlaşmışdım və həftənin iki gününü hovuzda üzməyə ayırırdım. Kürəyim və sinəm genişlənmiş, əzələlərim güclənib bərkimişdi. Daha əvvəlki kimi bir-iki yağış damcısından soyuqlayıb yatağa düşən uşaq deyildim. Tez-tez hamamdakı güzgünün qabağında çılpaq dayanıb bədənimin hər yerinə diqqətlə baxırdım.

Demək olar ki, bütün fiziki dəyişkənliklərimi gözlərimlə görə bilirdim. Və bu dəyişikliklərdən məmnun idim. Məni böyümə prosesimdən daha çox dəyişikliyi görmək sevindirirdi. Tam dəyişə, başqa bir insan ola bilərdim.

Kitab oxumağı və musiqiyə qulaq asmağı sevirdim. Kitabları əvvəldən sevirdim, amma Şimamoto ilə dostluğum kitablara olan marağımı daha da artırmışdı. Kitabxanaya gedərək əlimin dəydiyi bütün kitabları acgözlüklə oxuyub bitirirdim. Bir kitabı əlimə aldımsa, oxuyub qurtarmamış əl çəkmirdim. Oxumaq aludəçiliyə çevrilmişdi, yemək yeyəndə, qatarda, gecəyarısına qədər yataqda və dərsdə (heç kim görməsin deyə məktəbə gizlin gətirirdim) oxuyurdum. Çox keçmədi ki, özümə kiçik bir pleyer alıb otağımda caza qulaq asmaqla vaxtımı keçirməyə başladım. Lakin kitab və musiqi ilə bağlı mənimsədiyim bilikləri insanlarla bölüşmək üçün özümdə heç bir istək hiss etmirdim. Heç kim yox, məhz özüm olduğum üçün xoşbəxt idim. Bu baxımdan məni yalnız olmağı sevən eqoist adlandırmaq olardı. Bütün kollektiv oyunlarına nifrət edirdim. Başqasından xalla üstün olan oyunlardan zəhləm gedirdi. Onları oynamaqdansa, dayanmadan təklikdə sakitcə üzməyi üstün tuturdum.

Əlbəttə, tam tənha da sayıla bilməzdim. Məktəbdə az da olsa, dostlarım var idi. Məktəbə nifrət eləyirdim. Mənə elə gəlirdi ki, məktəbdə yoldaşlarım həmişə məni sıxışdırmaq istəyirlər və daim özümü onlardan müdafiə etməliyəm. Bu məni möhkəmləndirmişdi. Yanımda dostlarım olmasaydı, yəqin ki, o qorxulu yeniyetməlik illərimdən daha böyük yaralarla çıxardım.

Üzgüçülüyə başladıqdan sonra artıq yemək seçimində mızıldanmırdım və üzüm qızarmadan qızlarla söhbət edə bilirdim. Nə olsun ki, evin tək uşağıydım, artıq bu məni məyus etmirdi. Ən azından, kənardan baxanda özümü evin tək uşağı olmaq lənətindən qurtulmuş görürdüm.

Və bir qızla münasibət qurmuşdum.

Xüsusi gözəlliyi yox idi, kollektiv sinif şəkillərində ananızın sinifdəki ən qəşəng qız olaraq barmaqla göstərdiyi tipdə qız deyildi. Amma onunla birinci dəfə rastlaşanda mənə çox şirin gəlmişdi. İnsanları cəlb edən istiliyi var idi, bunu şəklə baxmaqla başa düşə bilməzsiniz. Başqalarına acıq verəsi gözəlliyi yox idi, bu baxımdan elə mən də onun kimi idim.

Yuxarı sinfin birinci ilində onunla eyni sinifdə oxuyurduq və tez-tez görüşürdük. Əvvəl-əvvəl başqa bir cütlük də yanımızda olurdu, sonradan yalnız ikimiz olurduq. Niyəsini bilmirəm, amma özümü onun yanında rahat hiss edirdim. Nə danışmağımdan asılı olmayaraq, məni diqqətlə dinləyirdi. Boş-boş şeylərdən danışsaydım da, elə bir ifadəylə qulaq asırdı ki, sanki dünyanın axışını dəyişdirəcək möhtəşəm fikrim var, ondan danışıram. O, Şimamotodan bəri danışdığım hər şeyi heyranlıqla dinləyən ilk qız idi. Mənə gəldikdə isə, onun haqqında hər şeyi bilmək istəyirdim: gün ərzində nə yeyirdi, otağı necə görünürdü, pəncərəsindən baxanda nə görürdü.

Adı İzumi idi. Birinci dəfə onunla danışanda: “Adını sevməlisən”, – demişdim. Yapon dilində “dağ bulağı” demək idi. Sehrli nağıllardan birini xatırlayıb: “İçəri bir balta at, çıxsın bayıra pəri”, – dedim. Güldü. İzuminin özündən üç yaş balaca bacısı və beş yaş böyük qardaşı var idi. Atası stomatoloq idi, həyət evində – heç təəccüblənmədim – qalırdılar və itləri var idi. Alman çoban iti idi, inansanız da, inanmasanız da, Karl Marksa görə adını Karl qoymuşdular. Atası Yaponiya Kommunist Partiyasının üzvü idi. Şükür ki, dünyada kommunist stomatoloqlar var idi, amma hamısını yığsan, dörd, ya da beş avtobus adam edərdi. Buna görə də bu cür nadir rastlanan adamlardan birinin sevgilimin atası olması mənə çox qəribə gəlirdi. İzuminin atası ilə anası əsl tennis fanatı idilər və hər bazar əllərində raketka tennis kortlarına yollanırdılar. Kommunist, diş həkimi və tennis azarkeşi bir insan – yaman qeyri-adi kombinasiya idi. İzuminin siyasətlə arası olmasa da, valideynlərini sevirdi deyə bir set tennis oynamaq üçün onlarla korta gedirdi. Mənim də oynamağımı istəmişdi, ancaq tennis heç mənlik deyildi.

Evin tək uşağı olduğum üçün mənə paxıllığı tuturdu. Nə qardaşı, nə də bacısıyla yola gedirdi. Fikirləşirdi ki, bacı-qardaşını bir daha görməsə, vecinə də olmaz. “Həmişə evin tək uşağı olmaq istəmişəm, – deyirdi, – elə olsaydı, ürəyim istəyəni edərdim, nə eləsəm də, məni narahat edən olmazdı”.