Uur van die Sewester

Оглавление

Helene de Kock. Uur van die Sewester

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Отрывок из книги

Helene de Kock

Uur van die Sewester

.....

Die knalrooi syrok het sy in Rome se Via Veneto gekoop. Dit lééf aan haar lyf. Byna soos ’n vlam. En dit gee haar die wonderlike gevoel dat sy mooi is. Haar witblonde hare blaas sy droog en borsel dit tot dit syig om haar fyn besnede gesig hang. Haar oë kyk groot en baie blou terug na haar, die donker wimpers en wenkbroue treffend in kontras met haar hare. Vanaand het ek kleur, dink sy gelukkig. Ek wens, ek wéns net ’n Minnaar of ’n Struwig kan my nou sien … Want as dié uitstalling slaag, sal ek in my lewe nooit weer bleek wees of bleek voel nie. Clara Coetzer, die befaamde pottebakster, sal hier leef en werk en Kas Coetzer se vaal frustrasie sal uit dié huis wyk om nooit weer terug te kom nie.

’n Klein, byna pynlike suggie ontglip haar toe sy wegdraai van die spieël. Sy tik parfuum agter haar ore en aan haar polse. By al die genoeglikheid om terug te wees in ’n mooie tuiste waar hartseer en blydskap so vreemd vervleg was, bly daar tog die oerverlange om nie alleen te wees nie. Hoe goed het sy dit nie beveg in die stad en in die vreemde nie, soms selfs sonder dat sy dit geweet het. Want dáár was net nooit ’n man wat haar na hom kon laat verlang nie. Maar hier op die hoogland, waar die nagte vol sterre is, hier verlang sy na iemand. Soms skakel sy vroeg saans al die ligte af en sit op die stoeptrappies en kyk na die hemel. Dis soos ’n stad se liggies, net mooier. Vol van ’n ander soort misterie. Dan wens sy sy kan net haar kop teen ’n sterk skouer laat sak, en sag sê: “Sien jy dit ook? Die Suiderkruis … en die Sewegesternte … En kyk hoe laag hang party. Pluk vir my een, tóé!”

.....