Читать книгу Pochwała głupstwa - Ignacy Krasicki - Страница 2

„A ja mówię, że głupstwo niezłym jest podziałem”.

„Mądrość przecież zaszczytem, nierozum zakałem1”.

„Nie wchodzę ja w dysputę, rzecz jest niby jawna,

Maksyma teraźniejsza tak jako i dawna

Każe szukać mądrości, a głupstwa się chronić.

Umieli zawżdy ludzie od dobrego stronić,

A że głupstwo jest dobrem, stronili od niego.

Patrz na mędrca – tetryka2, głupca – wesołego:

Tu pryska z twarzy zdrowie, tam zapadłe oczy,

Wlecze się chuda mądrość, spasłe głupstwo toczy.

A co lepsza, kto głupi, mądrością jest dumny,

A co gorsza, kto mądry, zna, że mniej rozumny.

Nasz pan Paweł, choć w głupstwie dni swoje postradał,

Skoro wszedł, wszystkich zgłuszył, Michała przegadał,

Michała, co wiek z księgą trawi w gabinecie.

Prawda, Paweł raz po raz nic do rzeczy plecie,

Ale żwawo i głośno, więc go zgraja słucha,

Zmiłuje się na koniec, przecie udobrucha,

Da mówić Michałowi, który w kącie wzdycha,

Zaczyna, dobrze mówi, ale mówi z cicha,

Aż w śmiech, co go słuchali, więc milczy, zlękniony;

Dopieroż tym tryumfem głupiec uwielbiony3

Łże, bredzi, decyduje, a w zgrai nacisku4

Odbiera plauz5 mądrości i ma sławę w zysku.

Ale – rzeczesz – pan Paweł nie probuje rzeczy6,

Że czasem przykład jeden doświadczeniu przeczy,

Nie idzie, żeby zawżdy podobne bywały.

Prawda, ale w tej mierze dowód okazały,

Pawłów jest tysiącami, a rzadki w złym stanie.

Każdy w podobnym sobie ma upodobanie,

Więc głupi prędko znajdzie, komu się podoba.

Mędrzec, wieku okrasa i kraju ozdoba,

Laur ma, prawda, ale ten ni grzeje, ni tuczy,

Głupstwo go jawnie nęka, zazdrość w kącie mruczy.

Półmędrków rodzaj zjadły7 z bliska i z daleka,

Gdy nie może ukąsić, jak szczeka, tak szczeka.