Читать книгу Hart se tweede kans - Ilze Beukes - Страница 3
1
Оглавление“Suster Storm, wag eers!” Die verpleegster kom agter Wida aangehardloop net toe sy vir die laaste keer by die deure van die Bellville Rusoord uitstap. “Daar was ’n oproep vir suster. Ek het verduidelik dis eintlik suster se laaste dag, maar sy sê dit gaan oor ’n werk.”
Wida gaan staan. “Wie? Is sy nog op die foon?”
Verpleegster Erica Roux skud haar kop. “Sy kon nie aanhou nie. Dit was Brenda wat by die intensiewe eenheid van die N1 Hospitaal werk.”
“O!” Waaroor sou dit gaan?
“Brenda het gevra dat suster haar terugbel.” Erica gee ’n stukkie papier met ’n nommer aan. “Dalk is dit die antwoord waarvoor suster nog heeltyd wag.”
Wida glimlag. “Nou maak jy my baie nuuskierig, ek sal dit doen sodra ek by die huis kom.”
Erica sug. “Ons gaan suster verskriklik mis.”
Sy steek haar hand uit, druk die verpleegster se hand liggies. “En ek vir julle.” Wida draai om en stap haastig na haar rooi Mini. Sy smag daarna om haar skoene in haar eie huis te gaan uitskop. Die afskeidsfunksie en groetery was emosioneel uitputtend. Die bejaardes het regtig soos haar eie familie geword.
Terwyl sy die sleutel draai, tol haar gedagtes steeds soos ’n warrelwind. Sy dink aan al die kosbare mense wat sy hier agterlaat, die onsekerheid van die toekoms, en sy byt haar lip vas. In haar truspieël sien sy hoe die groot hek van Bellville Rusoord agter haar toeskuif.
Tog voel sy ook opgewonde oor die toekoms. Haar kollegas en die bejaardes het verniet probeer om haar van voorneme te laat verander. Sy beplan immers al die afgelope sewe jaar om haar loopbaan in ’n nuwe rigting te stuur. Dankie tog, sy hoef nie een dag langer te luister na “. . . wat as?” en “sê nou maar . . .?” nie.
Sy parkeer haar motor by haar meenthuis en laai die geskenke uit. Die pakkies beland op die eetkamertafel. Sy blaas haar asem stadig oor haar lippe uit terwyl sy op een van die banke in die TV-vertrek neersak en haar skoene uitskop. Uiteindelik! As haar voete nie so seer was nie, het sy nou van blydskap om die koffietafel gedans.
Nuuskierigheid oor Brenda se oproep kriewel in haar toe sy in haar uniformsak soek na die papiertjie wat Erica vir haar gegee het. Sy skakel die nommer. Dit lui.
“Brenda, hallo.”
“Hi, Brenda, dis Wida Storm.”
“Wida, ek’s bly jy’t teruggebel. Het jy darem die laaste dag by Rusoord oorleef?”
“Ja, dankie, dit was hartseer om vir almal totsiens te sê, maar ek sien uit na nuwe en opwindende dinge . . .”
“Wel, dalk het ek goeie nuus vir jou. Dis hoekom ek gebel het. Dokter Eugene Maritz, ’n pediatriese kardioloog hier by ons, doen orals navraag na ’n verpleegkundige wat sy ma tydelik maar dringend tuis kan versorg. Ek het hom van jou vertel en gesê dat jy die skuif na tuisversorging wil maak. Dit is dalk net die praktiese ervaring wat jy nodig het?”
Opgewondenheid bruis in Wida. Dit is amper onwerklik dat Brenda haar juis vandag van alle dae oor só ’n geleentheid sal kontak.
“Ek is so bly dat jy aan my gedink het.” Wida spring op en loop geesdriftig heen en weer in die vertrek. “Ek stel beslis belang.” Dis dalk die begin van . . .
“Wonderlik! Ek gaan hom nou dadelik sê. Ek het gevra dat dokter wag om van jou te hoor voordat hy besluit. Kan hy jou by hierdie nommer skakel? Hy sal natuurlik eers ’n onderhoud wil reël.”
“Dis reg so, ja. Nogmaals dankie!”
“Groot plesier en baie sterkte met al jou planne vorentoe. Ek glo als sal vir jou uitwerk.”
Wida sit die ketel aan en maak vir haar ’n beker sterk koffie. Wanneer sal die onderhoud wees? Seker gou. Klink of die man haastig is. Ten minste is haar CV opgedateer.
O vrek, wat gaan sy aantrek?
Met die beker koffie stap sy gou kamer toe, sit die beker op die spieëlkas neer voor sy die inhoud van haar klerekas ondersoek. Die helfte van die kas gryns soos ’n tandelose mond vir haar met dié dat sy vandag al haar uniforms teruggegee het, behalwe die een wat sy nog aanhet.
Die denim- en kniebroeke en die sonrokke wat in die kas oorbly, lyk nie juis professioneel nie. Die enigste ordentlike ding in die kas is die swart nommertjie wat sy vir troues en spesiale geleenthede hou. Dit kom nou daarvan as mens zero sosiale lewe het en net altyd werk.
Sy trek een van die denimbroeke aan en glip ’n T-hemp oor haar kop voordat sy haar handsak en motorsleutels gryp. Sy ry na die N1 Stad-winkelsentrum. Wie weet hoe gou die onderhoud dalk kan wees? ’n Disfunksionele klerekas sal nie ’n goeie begin wees nie.
Wida geniet die relatiewe stilte na die etensuur in die sentrum. Die meeste mense is nog by die werk.
In ’n vertoonvenster sien sy ’n grys langbroek en baadjie aan ’n winkelpop. Dit lyk ideaal vir ’n onderhoud. Sy stap tydsaam deur die winkel totdat sy kry waarna sy soek.
Gewapen met die klere oor haar arm, stap sy na die aanpashokkie.
Haar selfoon se bekende deuntjie klink op net toe sy die deur op knip skuif.
Sy ken nie die nommer op die skerm nie. Dit moet hy wees!
Sy haal vir ’n oomblik diep asem terwyl sy die klere op die bankie laat afgly en gaan sit. “Hallo, Wida wat praat.”
’n Sterk manstem antwoord: “Eugene Maritz hier, is dit suster Storm wat praat?”
“Dis reg, dokter.”
Sy stem gaan saaklik voort: “Brenda het genoem dat jy moontlik belangstel in die posisie as tuisversorger vir my ma. Kan jy dalk môre na my spreekkamer toe kom vir ’n onderhoud?”
“Doodreg, hoe laat?”
“Kom ons maak dit tienuur.”
“Ek sal daar wees,” belowe sy.
Hy verduidelik vir haar waar sy spreekkamer is en lui af.
Toe die oproep afgehandel is, laat sak sy die selfoon in haar skoot en skud haar kop. Dit is alles so onwaarskynlik, dit gebeur so vinnig, amper te vinnig. Maar terselfdertyd is dit opwindend. Skielik kan sy nie wag dat die tyd voor die onderhoud moet omgaan nie.
Hoe gouer, hoe beter. Wat ’n avontuur wag dalk op haar?
Sy pas die klere aan en kyk in die spieël. Die grys broek pas perfek om haar skraal heupe en die sagte wit bloes met smal platplooitjies aan die voorkant val sag oor haar voller rondings. Sy lig die punte van haar blonde hare uit die bloesie se kraag. Die grys van die klere laat haar oë eerder blou as die gewone grysgroen lyk.
Wida trek die grys heuplengte-baadjie aan. Dit lyk professioneel. Presies die beeld wat sy wil uitdra.
Dankbaar gaan betaal sy daarvoor en stap verder deur die sentrum. Wanneer laas het sy haarself bederf? Sy het mos nou ’n bietjie ekstra geld gekry danksy haar ongebruikte verlofdae wat uitbetaal is . . .
Koop-lus oorval haar en sy drentel opgeruimd by elke denkbare klerewinkel in. Haar voorliefde vir materiaal het sy heeltemal te lank afgeskeep. Sy sal graag weer ’n slag laslappiewerk wil aanpak. Ag, sy hou tog so daarvan om kleure en teksture te kombineer. Dit is seker ook hoekom inkopies by klerewinkels vir haar so lekker is. Dalk het haar grootwordjare op die plaas ook daartoe bygedra, want die maandelikse uitstappies na die naaste kettingwinkels was iets om na uit te sien.
Dit was lekker om soms weg te kom uit die somber atmosfeer van hul plaashuis.
Wida vat aan en vryf materiaal tussen haar vingers, meng en pas stukke. Uiteindelik koop sy nog ’n paar langbroeke, ligte kleurvolle bloesies, gemaklike skoene en oopknooptruitjies vir die koeler dae. Hoewel dit reeds lente is, is die dae soms nog koud hier in die Kaap. Met pakkies wat in haar hande swaai, loop sy by die sentrum uit. Sy kan nie wag om die vrolike klere te begin dra nie.
Nou wil sy die dag net nog op die regte noot gaan afsluit met ’n paar lengtes in die gym se swembad. Soveel het in die afgelope paar uur gebeur. In die louwarm water sal sy dit alles kan oordink.
Wida se hande sweet terwyl sy met die hysbak opgaan na die tweede verdieping van die hospitaalgebou. Tog voel sy vol selfvertroue.
Op die glasdeur van die spreekkamer staan: Dr. E. Maritz, Pediatriese kardioloog. Spreekure: Maandae, Woensdae en Vrydae 10:00 tot 17:00.
Sy voel sommer heelwat kalmer, want hy kan eenvoudig net ’n wonderlike sagte mens wees as hy heeldag met kinders werk en ’n passie daarvoor het.
Sy druk die deur oop en gaan na die ontvangstoonbank.
Voordat sy iets kan sê, vra die vriendelike gryskop-ontvangsdame met ’n glimlag: “Suster Storm?”
Sy glimlag terug. “Dis reg, ek is hier vir die onderhoud.”
Die vrou tel die gehoorbuis van die telefoon op haar lessenaar op, en Wida hoor hoe sy met die onbekende dokter praat. Toe sy die gehoorbuis op sy mikkie terugsit, kyk sy op. “Suster, hy is amper klaar met die pasiëntjie, sit ’n oomblik, asseblief.”
Wida gaan sit op een van die blou gemakstoele en voel hoe die senuwees in haar maag begin knaag.
Die enigste ander mense in die wagkamer is ’n kleuter wat besig is om met blokkies by ’n blou plastiektafeltjie te speel en sy ma wat skuins agter hom sit met ’n tydskrif op haar skoot. Die haasbekkie glimlag vir Wida. Sy waai vir die pragtige seuntjie.
Op die houttafel in die middel van die vertrek is ’n verskeidenheid tydskrifte, maar sy weet sy sal nie nou op leesstof kan konsentreer nie.
Oomblikke later kom ’n jong vrou met ’n babastootwaentjie uit in die gang. Die ontvangsdame stap om die toonbank.
“Suster Storm. U kan maar deurkom.”
Wida se duim en wysvinger van haar een hand vryf gespanne teen mekaar terwyl sy agter die ontvangsdame in die kort gangetjie afstap. By die deur aan die linkerkant staan die ontvangsdame terug en wys vir haar om in te gaan.
Die man agter die donkerhoutlessenaar kom orent en stap om die bonkige meubelstuk na haar. Hy stap voor ’n bypassende boekrak met mediese boeke verby, en sy merk terloops op dat hy nogal lank is.
Wat haar egter die meeste tref, is sy ernstige gesig en die ysblou oë wat lyk of hulle dwarsdeur mens se siel kan kyk. Sy donker, effens krullerige hare lyk of dit sorgeloos met sy vingers teruggekam is. Hy het ’n ligblou hemp aan sonder das, en die boonste knoop is oop. Daarby dra hy ’n donkerblou chinobroek met swart skoene. Hy lyk of hy in sy dertigs kan wees. Sy gesig laat haar aan beeldhouwerk dink, perfek uitgebeitel. ’n Aantreklike man, maar sy uitdrukking is onpeilbaar.
Die ontvangsdame stel hulle voor: “Dokter Maritz . . . suster Storm.”
Wida hoor hoe die deur agter die vrou toeklik.
Dokter Maritz steek sy hand uit. “Aangename kennis, suster.”
Sy luister na sy diep stem en knik terwyl sy haar hand ook uitsteek. “Aangename kennis, dokter.” Haar hand verdwyn in sy grote met die ferm handdruk.
Hy wys na een van die gemakstoele voor sy lessenaar. “Sit gerus.”
“Dankie.” Nadat sy gaan sit het, gaan hy ook agter sy lessenaar in ’n groot leerstoel sit. Hy tel ’n silwerpen van die notablok voor hom op en wikkel dit heen en weer tussen sy duim en wysvinger.
Stilte hang vir ’n oomblik in die vertrek. Die pen hou op beweeg, en hy kyk Wida direk aan.
’n Koue rilling gly langs haar ruggraat af; sy sal nie graag in hierdie man se slegte boeke wil wees nie. Sy kry die gevoel dat hy baie streng en reguit is.
“Dit was gister jou laaste dag by die aftree-oord, hoekom het jy bedank?”
Nes sy gedink het, sy eerste vraag is op die man af. Hoekom voel dit of hy haar in kruisverhoor neem?
“Dis reg, dit was nie ’n maklike besluit nie, want ek was gelukkig daar. Tog het ek ’n groot droom en is ek nou gereed daarvoor.”
Sy wenkbroue lig. “Brenda het gesê jy stel belang in tuisversorging. Vertel my wat jy beplan.”
“Ek wil graag my eie agentskap vir tuisverpleging begin. Om dié rede wil ek vir ’n ruk lank self tuisverpleging praktiseer om genoeg ondervinding op te doen.”
“Klink vir my na ’n wen-wensituasie vir ons albei. Die aftreeoord het ’n baie goeie getuigskrif oor jou gegee. Ek is heeltemal tevrede daarmee en gaan jou nie bemoei deur ’n klomp onnodige vrae te stel nie. As jy die werk wil hê, is dit joune. My ma het dringend hulp nodig en die tyd is min om alles te reël voordat sy uit die hospitaal ontslaan word.”
Sy knik haar kop. “Ja, ek wil dit graag hê. Dankie vir die vertroue wat dokter in my stel.”
Sy oë haak weer ’n oomblik ondersoekend op haar vas voordat hy knik. “My ma is vyf-en-sestig en sy het laas week in haar woonstel geval en is sedertdien in die hospitaal. Ek het gereël dat sy voorlopig by Intercare in Durbanville gaan aansterk. Sy word môre daarheen oorgeplaas. Daar is dus twee weke oor om alles in orde te kry voordat sy na my huis verskuif word.”
“Wat is die prognose?”
“Sy het ’n tibiale platofraktuur in haar linkerbeen opgedoen. Net onder die kniegewrig. Haar ortopeed praat van ’n moontlike agt tot twaalf weke in gips, aangesien sy al reeds aan osteoporose ly.”
“Sjoe, dit klink baie sleg.”
“Ja, dit is ietwat ongemaklik. Sy woon op die eerste vloer van ’n woonstelgebou in Kuilsrivier. Daar is ’n hysbak, maar die ding is glo gereeld stukkend en my ma het gewoonlik die trap gebruik. In elk geval is die woonstel te klein en beknop en . . . e . . . daar is ander redes waarom die situasie nie gewens is nie. Daarom kom sy by my huis in Durbanville aansterk. Sal dit vir jou moontlik wees om tydelik in te woon?”
“Dit sal nie ’n probleem wees nie.”
“Goed. Ek gaan jou hulp daar nodig kry reeds voor my ma se ontslag uit die hospitaal.”
“Wat het dokter in gedagte?”
“Sy sal seker ’n hospitaalbed en ander toerusting nodig hê. Uit jou ervaring met bejaardes sal jy seker beter as ek weet? Enigiets wat die lewe vir haar makliker kan maak tydens die hersteltydperk. Daar is seker firmas wat sulke goed uitverhuur? Ek sal bly wees as jy beheer van dié proses kan neem.”
“Ja, daar is sulke maatskappye. Ek werk daagliks . . . ek bedoel, ek het daagliks daarmee gewerk en dit vir die bejaardes in die aftreeoord gereël. Ek ken ’n groot verskaffer in Durbanville, hulle pryse is billik en hulle lewer by die huis of instansie af.”
“Dit sal ’n groot las van my skouers afvat. Ek het ’n dubbelverdiepinghuis. Jy en my ma sal alleen op die onderste vlak van die huis bly. Twee van die drie slaapkamers onder staan die afgelope vier jaar onbewoon. Ek wil graag alles vervang, die meubels . . . die gordyne. Kan ek dit dalk ook jou taak maak? Ek weet ek verwag baie van jou – jy is immers ’n tuisversorger, nie ’n binnehuisversierder nie. Jy kan nee sê as jy wil, maar ek sal jou vir die ekstra werk vergoed. Daar sal ook ’n ruim begroting vir aankope tot jou beskikking wees. Ek het ongelukkig net nie self die tyd of energie vir winkels nie.” Vir ’n oomblik skuif hy op sy leerstoel rond en lyk ongemaklik.
Wida glimlag. “Ek gee nie om om dit te doen nie. Dit klink eintlik nogal lekker!” Hier kry sy nou sowaar weer ’n geleentheid om met kleure en teksture te speel.
Die pen wip weer heen en weer tussen sy vingers terwyl die ysblou oë haar vir ’n oomblik vasvang voordat hy weer na die notablok kyk. “Dis seker tyd vir vernuwing.” Dit klink of hy sy gedagtes hardop uitspreek. Iets aan die woorde is vir haar vreemd. Skielik wonder sy of sy by ’n kas vol geraamtes instap . . . Hoekom is die onderste verdieping onbewoon en hoekom moet alles vervang word?
“Ek sal help waar ek kan,” sê sy na ’n oomblik waarin die stilte rek. Vreemde man, daar is nie een enkele foto op sy lessenaar wat enigiets omtrent hom verklap nie. Geen vrou nie? Kind? Alles klink klinies en professioneel.
Sy onderdruk die gedagtes. Wat in die man se lewe aangaan, het net mooi niks met haar uit te waai nie. Sy het werk om te doen.
“Daar is nog een laaste ding. Die dogter van Sarah Daniels, my huishoudster, is negentien en het laas jaar matriek geskryf. Sy het vanjaar afgevat om oor ’n studierigting te besluit. Sy stel belang in verpleging. Is daar ’n moontlikheid dat jy haar as ’n versorger kan oorweeg? Sy sal uit die aard van die saak alles by jou moet leer. Maar ek het gedink jy sal soms ’n ekstra paar hande nodig hê?”
“Beslis. Kom ons kyk hoe dit gaan. Solank jou ma tevrede is met die reëlings, dan val ek daarby in.”
Hy knik. “Jy sal my ma so gou as moontlik ontmoet. O, voor ek vergeet: Wat van aflos oor naweke, iemand wat kan instaan wanneer jy af is? Weet jy dalk van so iemand?”
“Ja, ek ken iemand, maar kom ons kyk net eers hoe dinge verloop. Indien die behoefte ontstaan, kan ons weer praat.”
“Dankie. Ek verwag nie dat jy die vrye tyd waarop jy geregtig is, inboet nie.”
Wida knik.
Hy verskuif die pen na sy ander hand. Gou wip dit weer heen en weer tussen sy vingers. Hy maak keel skoon. “Wat is die vergoeding wat jy in gedagte het?”
Wida maak haar handsak oop en haal ’n betaalstaat uit. Sy hou die salarisstrokie na hom uit: “Dit was my salaris by die aftreeoord. Ervaring is in hierdie stadium vir my belangriker as ’n salaris. Ek sal minder aanvaar.”
Hy kyk daarna, maak ’n nota op die notablok voor hom. “Ek sal die bedrag effens verhoog, dit is ’n opoffering om jou vryheid in te boet en jou take gaan veral in die begin veel meer behels as wat jy by die aftreeoord gedoen het. Kan ek die kontrak maar laat opstel?”
“Dis reg so. As dokter tevrede is?”
“Ek is. Enige verdere vrae van jou kant af?”
Sy glimlag. “Wanneer kan ek begin?”
Sy mondhoek spring effens, amper asof hy wil glimlag. “Is môre te gou vir jou?”
“Nee, ek sal gereed wees.”
Dokter Maritz sit agteroor. “Kan ek jou tweeuur môremiddag by Intercare Hospitaal in Durbanville kry? My ma word vroegoggend oorgeplaas. Die besoektyd is tussen twee en vier in die middag. Daarna sal ek alles vir jou by die huis gaan wys en Sarah ook aan jou voorstel. Dan kan julle oor haar dogter gesels. Van daar is jy op jouself aangewese.”
“Dankie, dokter. Sien dan môre.”
Hulle staan gelyktydig op. Hy steek sy hand uit. “Noem my asseblief Eugene. Hoewel ek jou salaris betaal, is jy ten volle in beheer van my ma se versorging. Sy is die een wat gelukkig en tevrede moet wees. Ek sal daar wees indien probleme opduik of om enige vrae te beantwoord wat jy dalk kan hê. Verder sal julle redelik op julleself aangewese wees. Julle gebruik basies net my huis.”
Sy knik. “Noem my asseblief Wida en nogmaals baie dankie vir die geleentheid.”
Klink nie asof Eugene veel wil weet van sy ma se verpleging nie. Hoekom trek hier so ’n kil luggie in die atmosfeer in? Of is dit haar verbeelding?
Hy maak die deur oop, en sy lig haar hand effens op in ’n groet en glimlag vir hom voordat sy by die deur uitstap. Sy gesig bly strak en hy knik sy kop net weer saaklik. Sy kan nie besluit wat om van die dokter te dink nie.
Dit klink wel of sy haar eie baas gaan wees, en dit is fantasties. Sy kan nie vir meer vra nie.
Kwart voor twee die volgende dag parkeer Wida voor Intercare Hospitaal in die parkeerarea. Terwyl sy vir die dokter wag, kyk sy uit oor Tygervallei-winkelsentrum.
Vyf voor twee parkeer ’n donkerblou viertrek reg voor haar motortjie. Dit is hy.
Sy klim uit en wag dat hy by haar moet aansluit.
Nadat hulle gegroet het, loop hulle na die glasskuifdeure by die ingang van die gebou.
Wida verbreek die stilte: “Ek het al so baie van die plek gehoor, maar was nog nooit self hier nie.”
“Dis ’n baie goeie rehabilitasiehospitaal, in dié opsig dat hulle pasiënte bystaan wat beroerte gehad het, breinbeserings opgedoen het en dan ook ortopediese gevalle, soos my ma s’n. Terminale pasiënte kry ook die beste versorging en bystand tot die einde toe. En ’n groot pluspunt is dat hulle oor hul eie fisioterapeute en ook ’n gimnasium beskik.”
“Dit is wonderlik! Ek gaan beslis met die fisioterapeute ’n afspraak maak voordat jou ma huis toe kom. Ek sal graag op hoogte wil wees van al die moets en moenies ten opsigte van haar behandeling.”
“Goeie idee.”
Hulle klim in die hysbak, en hy druk die verlangde knoppie. Stilte sak tussen hulle neer.
Toe die deur oopgaan, wys hy met sy hand dat sy voor moet loop. Die skuifdeure aan die linkerkant staan reeds oop vir besoektyd. Sy volg hom regs in die gang af. “Stap voor, kamer 4 links.”
Sy stap die kamer binne en kyk onseker terug na Eugene. Hy beduie met sy hand. “Daar by die venster aan die linkerkant is my ma. Ek was vanoggend vlugtig hier toe sy oorgeplaas is.”
Wida stap by vier vrouepasiënte verby. Drie se toestand lyk ernstig.
In die bed waana Eugene beduie het, sit ’n gryskopvrou teen opgestapelde kussings. Sy het sagte, liefdevolle oë en glimlag vriendelik, uitnodigend. ’n Doodgewone vrou, goed versorg. Haar hare is in ’n kort bob gesny. Eers toe Wida nader kom, sien sy die donker kringe onder die vrou se blou oë en die té maer gesiggie. Seker al die trauma van die afgelope tyd. Wida gaan staan langs die bed en wag dat Eugene haar voorstel.
Die pasiënt steek haar skraal hande na Wida uit. “Hallo, julle.”
“Hallo, Ma, ontmoet suster Storm.”
Wida voel dadelik gemaklik, loop vorentoe en vat die vrou se koue hande tussen hare. “Hallo, mevrou, noem my asseblief Wida.”
“Noem my ook asseblief op my naam of sê tannie, tog net nie mevrou nie. Ek is Olga Maritz.”
Wida los die vrou se hande en uit gewoonte begin sy die beddegoed regtrek. Sy kan aanvoel dat hulle baie goed oor die weg gaan kom.
Eugene staan aan die ander kant van die bed. Sy stem klink heserig toe hy vra: “Alles reg hier?”
“Hulle is goed vir my, dankie, my kind.”
“Dis goed. Ma, ek gee julle ’n rukkie om kennis te maak, daarna moet ons huis toe gaan sodat Wida vir Sarah kan ontmoet en sien wat als gedoen moet word voordat Ma huis toe kom. Die tyd is min om al die reëlings te tref. Ek wag solank onder.”
Sy sien hoe die tannie vinnig haar regterhand uitsteek en aan haar seun se arm raak, so asof sy hom ’n bietjie langer wil terughou. Daar skuif ’n hartseer trek oor haar oë terwyl sy na hom kyk. “Eugene, ek waardeer dit so. Ek weet wat dit van jou vra . . .”
’n Spiertjie spring langs sy kakebeen. “Dis niks, sien Ma.” Hy trek sy arm onder haar aanraking uit en loop met lang treë by die deur uit.
Die seerkry in tannie Olga se oë raak Wida so dat sy langs haar bed op ’n stoel gaan sit. Sy sit haar hand op die vrou se arm. “Vertel my van die ongeluk. Hoe het tannie se been gebreek?”
Wida ervaar onmiddellike terughoudenheid by haar en wonder daaroor.
Tannie Olga maak nie oogkontak nie en klem haar hande saam terwyl sy haar kop skud. “Ai, dit was alles so onnodig! Ek het die gangkas in my woonstel reggepak terwyl ek op ’n stoel gestaan het om by die boonste rak by te kom. Toe ek van die stoel wou afklim, het my voete onder my uit gegly en toe val ek. Ek het dadelik geweet ek het my been baie seergemaak. Dit was onder my ingevou, en ek kon dit nie beweeg nie.”
“En tannie was nog alleen ook.”
“Uhm . . . ja, maar gelukkig was my selfoon in my baadjie se sak en kon ek die buurvrou bel. Sy hou my spaarsleutel vir wanneer my huishulp, Rebecca, Dinsdae inkom. Ek werk mos halfdag by prokureurs as ’n boekhoudster. Wat ek sonder Bessie sou gedoen het, weet ek nie. Sy het net oorgeneem, die ambulans en vir Eugene gebel.”
“Ongelukke gebeur so vinnig.” Wida sien dat die tannie een bol senuwees is. “Tannie Olga, van nou af kan tannie ontspan. Ek is hier vir enigiets wat tannie nodig het. Moenie huiwer om te vra nie.”
“Dit is wonderlik dat Eugene jou in die hande kon kry, ek voel so verlig. Ek het gedink ek sal in ’n aftreeoord moet gaan aansterk, maar Eugene wou niks daarvan hoor nie. Die hele petalje kos hom seker ’n aardige bedraggie!”
“Ek is seker hy doen dit met die grootste liefde. Kan ek sien waar die gips aan is?”
“Natuurlik.”
Wida trek die gordyne rondom die bed eers toe en lig die beddegoed dan versigtig op. “Sjoe, van die bobeen af tot by die tone! Dit lyk baie swaar vir tannie se klein postuurtjie. Dit is seker bietjie ongemaklik?”
Tannie Olga sug. “Ja, baie ongemaklik en swaar. Ek het twee dae na die ongeluk net eers gips aan die onderkant van my been gehad, want die swelling was te veel om die gips ten volle aan te sit. ’n Jong doktertjie het die plate laat neem en dit solank aangesit. Die ongeluk het op ’n Vrydagaand gebeur en die ortopeed kon eers die Maandag na my kom kyk, want hy was die naweek af. Toe kry ek die volle gips.
“Maar ek het vir die nuwe dokter hier by die rehabilitasiehospitaal genoem dat die ding so swaar is. Ek kry dit in die nag skaars geroer. Ek moet die been met al twee my hande vat om dit te verskuif. Hy het belowe dat hulle die gips aanstons met een van veselglas sal vervang.”
“Ek is bly hulle gaan uiteindelik vir tannie ligter gips aansit, dit sal beweging beslis bietjie makliker maak. Hoe voel die pyn?”
“Dit is draaglik met die medikasie. Ek slaap net sleg.”
“Vra dan vir dokter ’n ligte slaappilletjie vir ’n paar dae. Ek sal môre weer kom inloer en dan gesels ons verder. Tannie se seun is haastig. Is daar iets wat tannie nodig het? Klere, eetgoed?”
“Ek het nog oorgenoeg van alles hier. Die dierbare Sarah sorg dat my klere skoon is. Ek dink ek sal môre op jou knoppie druk wanneer jy weer kom inloer. Tot dan het ek alles wat ek nodig het, baie dankie.”
“Sien dan môre. Dan bespreek ons alles rustig.”
Sy ry agter Eugene aan in die besige verkeer. ’n Paar blokke van die hospitaal af draai hy links in ’n dwarsstraat op. Die huis lê seker teen daardie hoogte. Die pad maak ’n draai, en hy beduie dat sy regs moet indraai by ’n veiligheidshek wat voor haar oopskuif. Daar is ’n interkomstelsel langs die ingang van die hek aangebring.
Sy ry oor die geplaveide pad na die huis. Weerskante van die paadjie is groen struike wat in verskillende vorms gesnoei is. Die grasperke is grasgroen. Die pad maak ’n sirkel om ’n fontein. Die water wat so spuit, is ’n pragtige fokuspunt voor die spierwit dubbelverdiepinghuis met die groot houtvensterrame. Die vensters blink in die sonlig.
Sy parkeer en klim uit. Hy parkeer agter haar motor en kom haastig aangestap. Sy gesig is strak en ernstig. Lag die man dan nooit nie? Vaderland, maar hy is teruggetrokke.
“Welkom.”
“Dankie. Jy het ’n pragtige huis.”
Daar is struike in keramiekpotte aan weerskante van die groot voordeur met houtsneewerk. Sy merk op dat die ingang gelukkig rolstoelvriendelik is. Hy sluit die voordeur oop en staan terug sodat sy kan verby stap.
Die mansgeur van sy sagte naskeermiddel verras haar. Iets aan die streng, ernstige man trek ’n mens aan.
Terwyl hy die deur agter hulle sluit, kyk sy in die ingangsportaal rond. ’n Entjie van haar af is ’n stel trappe wat opgaan na ’n volgende verdieping. Regs is ’n woonarea met groot roomkleurige banke en bypassende stoele. Strooikussings in skakerings van seegroen is oral op die banke gerangskik. Op die houtvloer is ’n Persiese mat. ’n Ingeboude kaggel laat die plek huislik lyk en sal die vertrek seker in die winter heerlik warm maak.
Buite iewers blaf ’n hond opgewonde.
Hy maak keel skoon. “Ons kan eers hier links in die gang af gaan na waar die slaapkamers is, dan wys ek vir jou wat alles gedoen moet word. Daar is drie vertrekke hier onder in die gang vir julle gebruik.”
“Jou ma kom nog sterk voor, maar ek dink die dogter van Sarah gaan ’n groot hulp wees. Ek sal graag ’n belangstelling vir verpleging by haar wil kweek.”
“Sarah sal baie bly wees. Sodra ons hier klaar is, gaan ek julle aan mekaar voorstel. Sy bestuur my huishouding al jare lank.”
Eugene steek sy hand uit na die deurknop van die eerste vertrek regs uit die gang. Vir ’n oomblik lyk dit of hy vries. Voor haar oë vloei die bloed uit sy gesig en word dit koud en wit soos marmer. ’n Spiertjie spring teen sy kakebeen.
Wat gaan nou aan?
Toe hy die knop draai en die deur oopstoot, stap Wida die kamer binne en kyk verwonderd na die wit bababed, kassie en wiegstoel wat alles op ’n hoop gestoot is. Pienk gordyne lê opgevou binne-in die bababed. Teen die muur staan ’n paar bokse op mekaar.
Wida kyk vinnig na hom, maar sy gesigsuitdrukking verhoed haar om enigiets te sê.
Deur ’n glasskuifdeur aan die oorkant van die vertrek sien sy ’n binnetuin met ’n houtbank onder ’n koelteboom waar ’n kinderswaai hang. Dit lyk gesellig en rustig.
“Hierdie meubels sal later vandag opgelaai word. Dit is jou kamer. Afgesien van die deur waarby ons ingekom het, is hier ’n deur wat dit verbind met die hoofslaapkamer waar my ma gaan slaap. Dit behoort haar verpleging makliker te maak. Elke kamer het sy eie badkamer. Dit is die twee vertrekke wat nuwe meubels moet kry. Verkieslik ’n dubbelbed vir jou kamer om by die grootte van die vertrek te pas. Jy kan enigiets kies, ek gee nie om hoe dit lyk nie.”
Hy beweeg tot by die deur waarna hy vroeër verwys het en kyk na haar. “Loop voor.”
Die hoofslaapkamer is ruim en aan die regterkant is ’n skuifdeur wat uitgaan op dieselfde tuin-area. ’n Groot, antieke dubbelbed en bypassende spieëltafel is ook eenkant teen die muur geskuif. Ook dié vertrek se gordyne lê opgevou op die meubels. Hier is geen bokse nie. Die vertrek vertoon kaal. Daar is geen persoonlike items wat ’n aanduiding gee van wie hier gebly het nie.
Onuitgesproke vrae borrel in haar op. Was hy getroud? Is hy nou geskei? Waar is die baba?
Haar werkgewer se strak gesig is egter so ondeurdringbaar soos ’n muur. Sy kan sy emosies nie peil nie. Die atmosfeer is so gelaai dat die spanningsdrade tril.
Wida voel ’n rilling teen haar ruggraat afgly.
Selfs sy stem klink hard en hol in die leë vertrek. “Doen soos jy goeddink. Ek het geen voorkeur wat die tipe meubels betref nie. Koop waar dit vir jou gerieflik is. Ek sal vir jou een van my bankkaarte gee en reëlings met die bank tref dat jy tekenregte kry.”
Wida wys na die antieke meubels. “Kan hierdie meubels nie net oorskuif na my kamer nie? Dit lyk dan nog so mooi?”
Hy skud sy kop beslis. “Nee, hulle is reeds verkoop. Ek verkies dat jy ’n nuwe dubbelbedstel vir jou kamer gaan koop. Dalk liewer iets meer modern, net nie donker hout nie, dit is die enigste voorwaarde.”
“Ek maak so.”
Skielik spring ’n ligbruin gedierte teen die glas van die skuifdeur op.
Wida skrik so groot dat sy Eugene se boarm met albei hande vasgryp.
“Lady, nee,” roep Eugene kwaai.
Toe eers sien Wida dat dit ’n labrador is.
“’Skuus, sy soek aandag wanneer ek by die huis kom. Is jy bang vir honde?”
Wida skud haar kop verleë. “Nee, glad nie. Ek is eintlik lief vir diere. Dit was net onverwags.” Sy voel hoe Eugene se spiere onder haar hande beweeg en laat hom vinnig los. Haar bene voel sowaar lammerig. Seker van die skok.
Sy kyk op na hom en sien dat hy ontsteld frons. Is dit net oor sy geskrik het? Of dink hy dis onvanpas dat sy sy arm gegryp het. Dit was net ’n refleks; sy het niks daarmee bedoel nie.
“Jammer dat sy jou laat skrik het,” sê Eugene en sy gesig versag effens. “Kan ek haar maar laat inkom?”
Wida knik.
Hy gaan maak die skuifdeur oop. “Hallo, oubaas se honne.” Lady trap opgewonde rond terwyl Eugene haar agter die ore krap. Dan hardloop sy na Wida toe en beruik haar.
Sy hou haar hand voor die hond se snoet en Lady lek haar sopnat. “Hallo, Lady,” lag sy. “Jy moenie my so laat skrik nie, jong.”
Toe Eugene die hond eers weer uitlaat, is Wida bly dat die dier se spelerigheid die atmosfeer darem ’n bietjie verlig het.
Hulle loop uit die hoofslaapkamer terug in die gang. Die kamer aan die oorkant is tweedoelig: Dit lyk soos ’n studeerkamer, maar sy sien dat die bank ook in ’n enkelbed kan afslaan. Dit is kunstig as ’n bank versier met kussings en daar is vier laaie – twee links en twee regs – in die bodem.
Eugene wys na die kamer. “Hierdie vertrek kan deur ’n aflospersoon of Charmaine gebruik word as sy dalk moet oorslaap. Hier is ook ’n stort, toilet en wasbak. Dit is klein, maar bied die nodige.”
“Dit is baie prakties.” Wida kyk na die spierwit-en-sandkleurige dekor. Bypassende materiaalblindings voor die venster is oopgetrek. ’n Ingeboude lessenaar en kas staan direk langs die bed. Knus maar smaakvol.
’n Vriendelike stem klink agter hulle op: “Middag, dokter, suster . . .”
Wida kyk om na die vrou wat beslis die huishoudster moet wees. Sy lyk na iemand wat dinge kan raakvat. Sy is van middelmatige bou en lengte en haar amandelbruin oë glimlag saam met haar lippe. Haar grys krullerige hare is kort gesny. Sy het ’n netjiese langbroek en oorhanghemp aan met ’n voorskoot bo-oor.
Skielik lyk die huis vir Wida geselliger en warm. Dankie tog, hier is iemand om mee te gesels. Nee wat, sy gaan sommer lekker hier werk.
Eugene tree vorentoe. “Sarah, dit is suster Storm. Wida, dit is my regterhand dié.” Wida sien verbaas dat Eugene se gesig sagter word toe hy van Sarah praat.
’n Tienerdogter verskyn ook uit die gang en kom staan langs Sarah. “Aangename kennis, suster. En dit is my dogter, Charmaine. Dankie dat suster haar bietjie touwys gaan maak.”
Die meisie se amandelbruin oë lyk groot en ’n bietjie senuweeagtig. Sy is lank en skraal en het ’n moderne, gevlegte haarstyl wat netjies agter in haar nek vasgebind is. Daar duik diep kuiltjies in haar wange wanneer sy glimlag. “Ek sien uit daarna, suster.”
Wida glimlag met haar. “Dit is lekker om jou te ontmoet, Charmaine. Dokter het nou net vir my vertel dat hierdie kamer joune sal wees die tye wanneer die pasiënt jou nie nodig het nie, of wanneer sy slaap. Ek kan dalk my laptop saambring sodat jy iets het waarmee jy jou in die vrye tydjies kan besig hou. Maar natuurlik sal die pasiënt altyd jou eerste prioriteit moet wees.”
“Dis reg so, suster.”
“Jy hoef eers te begin net voordat mevrou Maritz huis toe kom. Dit behoort binne die volgende twee weke te wees. Ek sal jou op hoogte van sake hou.”
“Ek is gereed om te begin wanneer suster my nodig het.”
Sarah glimlag van oor tot oor. “Dit gaan lekker wees om my meisiekind hier te hê . . . en vir suster natuurlik. Hierdie huis is hoeka te stil.
“Tee, koffie of koeldrank? Wat sal julle drink?” vra sy.
Eugene skud sy kop. “Nie vir my nie, dankie, maar ek sal dit waardeer as jy vir suster Storm verder kan rondwys. Ek moet terug hospitaal toe. Sy en Charmaine kan ook sommer beter kennis maak.”
“Dis reg so, dokter.”
Eugene haal ’n stel sleutels uit sy broeksak en draai na Wida. “Hier is jou sleutels met die kontrole van die hek. Maak jouself tuis. Soos ek gesê het, jy en my ma sal alleen op hierdie vlak bly, want ek bly bo.” Hy gee ’n visitekaartjie vir haar. “Hier is my kantoornommer ook. Jy het seker my selfoonnommer nou die dag op jou foon gestoor toe ek jou gebel het?”
Sy knik.
“Jy kan my enige tyd kontak as jy vrae het of vashaak. Laat ’n boodskap as ek nie dadelik antwoord nie, ek sal terugbel. Sterkte met alles. Ek sal die kontrak môre vir jou hier los sodat jy dit kan teken.”
Nadat Eugene weg is, nooi Sarah haar om saam te stap.
Hulle loop eers deur die woonarea en Wida sien dat daar groot skuifdeure is wat na ’n geplaveide patio lei waar stoele en bankies van gegote yster, met donkergroen-en-wit gestreepte kussings, onder ’n groot skadu-afdak staan. ’n Bietjie verder aan is ’n swembad wat blink in die sonlig.
Wida wonder of sy saans hier sal mag swem wanneer sy eers hier bly. Dit sal baie gerieflik wees as sy nie gimnasium toe hoef te ry vir haar daaglikse tyd in die water nie.
“Suster kan binne of buite sit terwyl ek en Charmaine die drinkgoed gaan haal.”
“Kan ek nie maar saam met julle kombuis toe stap nie? Dit is mos die lekkerste kuierplek in enige huis. Ek is ’n Karookind. Dit is waar ons altyd op die plaas kuier.”
Wida sien hoe lekkerkry op Sarah se gesig kom lê. “Die saak is reg, suster. Kom saam met my.”
Hulle stap deur die woonarea, volgens oop plan ingerig met die eetkamer en kombuis wat daaraan grens.
Wida trek ’n stoel uit onder die groot, outydse houttafel wat in die middel van die vertrek staan, en gaan sit.
Sarah sê vir Charmaine aan om ’n melktert te sny en in bordjies te bedien terwyl sy ’n pot tee maak en dit saam met drie koppies en pierings tafel toe bring.
Sarah gaan sit aan die kop van die tafel en Charmaine aan die oorkant.
“Charmaine, dokter vertel my dat jy ’n jaar afgevat het om ’n studierigting te kies. Het jy ander beroepe ook al oorweeg of het jy nog altyd in verpleging belang gestel?”
Charmaine glimlag skamerig. “Suster, ek het eers gedink ek wil dalk onderwys swot. Toe het ek by my ou hoërskool gaan help.”
“Sy was assistent en het ook met die netbalafrigting gehelp,” las Charmaine by. “Die kind van my is baie goed in netbal. Suster, jy moet net sien.”
“Nè?” Wida glimlag en vat ’n hap van haar melktert.
Charmaine lag effentjies. “Ja, ek hou van netbal. Ek hou ook daarvan om met mense te werk, maar ek het agtergekom ek hou nie daarvan om voor mense te praat nie.”
Wida skud haar kop. “Dan gaan onderwys seker nie ideaal wees nie.”
“Dit is wat ons ook gedink het, suster,” sê Sarah.
Wida neem eers ’n sluk van haar tee. “En die belangstelling in die mediese wêreld? Waar ontdek jy dit toe?”
Sarah lyk verbaas. “Het dokter nie vir suster vertel nie? Hy het voorgestel dat Charmaine ’n maand gelede inkom na die praktyk sodat sy kan sien wat hulle alles daar doen, ingeval sy dalk ’n mediese rigting sou oorweeg. Ek is so dankbaar dat hy dit gedoen het. Toe daai gogga eers byt, het hy behoorlik gebyt. Sy het nou haar regte passie ontdek. Maar sy kan nie daar praktiese ervaring kry nie – sy mag net gekyk het wat hulle doen.”
Wida sit verwonderd. Die stroewe Eugene het hom sowaar oor hierdie meisie ontferm en by haar ’n droom vir haar toekoms gekweek. Dalk is hy anders as wat sy hom met die eerste oogopslag opgesom het.
Charmaine knik entoesiasties en haar gesig helder op. “Ek wil ook soos dokter vir mense help. Maar ek weet ek sal onder moet begin. Ek wil alles by suster leer en ek sal hard werk.”
“Natuurlik sal jy,” sê Wida en kyk Charmaine en Sarah om die beurt glimlaggend aan. “Ek weet sommer ons gaan almal baie lekker saamwerk.”
