Оглавление
J. van Lennep. De Roos van Dekama
De Roos van Dekama
Inhoudsopgave
Leiden.—A.W. Sijthoff
De Roos van Dekama
Eerste Hoofdstuk
Tweede Hoofdstuk
Derde Hoofdstuk
Vierde Hoofdstuk
Vijfde Hoofdstuk
Zesde Hoofdstuk
Zevende Hoofdstuk
Achtste Hoofdstuk
Negende Hoofdstuk
Tiende Hoofdstuk
Elfde Hoofdstuk
Twaalfde Hoofdstuk
Dertiende Hoofdstuk
Veertiende Hoofdstuk
Vijftiende Hoofdstuk
Zestiende Hoofdstuk
Zeventiende Hoofdstuk
Achttiende Hoofdstuk
Negentiende Hoofdstuk
Twintigste Hoofdstuk
Een-en-twintigste Hoofdstuk
Twee-en-twintigste Hoofdstuk
Drie-en-twintigste Hoofdstuk
Vier-en-twintigste Hoofdstuk
Vijf-en-twintigste Hoofdstuk
Zes-en-twintigste Hoofdstuk
De Veerman aan de Lek
Zeven-en-twintigste Hoofdstuk
Acht-en-twintigste Hoofdstuk
Negen-en-twintigste Hoofdstuk
Dertigste Hoofdstuk
Een-en-dertigste Hoofdstuk
Twee-en-dertigste Hoofdstuk
Drie-en-dertigste Hoofdstuk
Vier-en-dertigste Hoofdstuk
Vijf-en-dertigste Hoofdstuk
Zes-en-dertigste Hoofdstuk
Отрывок из книги
J. van Lennep
Gepubliceerd door Good Press, 2022
.....
De gezel, tot wien hij deze toespraak richtte, was een stevig jonkman van zes voet hoog, grof gespierd en zwaar van leden; doch wiens heldere blauwe oogen goedhartige welwillendheid teekenden. Zijn kleeding, in vele opzichten verschillend van de Hollandsche volksdracht, duidde een vreemdeling aan. Hij droeg een bruinen rok, van voren open, met een bonten rand voorzien, en gesloten door middel van een zwart lederen gordel, met zilver versierd. Op zijn zilverblonde haren prijkte een bonten muts of pet met vooruitstekende klep en zilveren kwastjes, terwijl een scherp mes met een zilveren heft in zijn gordel blonk, en hem onderscheidde van de overige omstanders, die van stalen of ijzeren wapenen voorzien waren. Aan zijn arm haakte of hing een klein bevallig meisje, wier hoofdhaar geheel verborgen was onder een bontgeruiten doek, wiens tippen zich om hals en kin vereenigden als de sluier eener Tartaarsche vrouw. Haar gewaad was van een zware wollen stoffage, geel van kleur met blauwe strepen, en om het midden door een zilveren gordel vastgehecht. Een soort van borstkuras van hetzelfde metaal, op de schouders met haakjes gesloten en in ’t midden voorzien met een versiersel in den vorm van een omgekeerd schoteltje, gaf aan haren opschik een nog vreemder aanzien. Reeds lang had zij menigen verwonderden blik tot zich getrokken, en door haar zonderlingen tooi den spotlust opgewekt der omstanders, die, gelijk onze natie van oudsher doet en wel altijd doen zal, zich niet konden begrijpen hoe iemand anders kon gekleed gaan, dan op de gewone en bij ons aangenomen wijze. Reeds had men haar verscheidene schimp- en spotwoorden toegevoegd, en haar onder andere boertende gevraagd, of zij niet bijgeval eene weggeloopen non was, dat men haar hoofdhaar niet bespeurde, en onder welken ridder zij als wapenknecht diende, dat zij zoo geharnast verscheen: van al hetwelk zij noch haar geleider gelukkig niet veel verstaan hadden.
Evenmin had deze laatste, zoo ’t scheen, het gebarenspel van den aap, noch de toespraak van diens meester recht begrepen: althans hij draaide het hem gegeven muntstuk herhaalde keeren tusschen de vingers en zag, met eenige verlegenheid, nu eens den hansworst, dan weder zijn gezellin, dan de omstanders aan, welke laatsten eindelijk in een schaterend gelach uitberstten, hetgeen zijn verlegenheid nog vergrootte. Het jonge meisje begreep eerder dan hij de oorzaak van deze algemeene vroolijkheid, en, zich op de teenen verheffende, fluisterde zij hem eenige woorden in, waarvan ook de naastbijstaanden niets verstonden, vermits zij in een vreemde taal gesproken werden. De jongeling scheen echter over de gegeven opheldering weinig tevreden, althans hij schudde het hoofd, mompelde eenige onverstaanbare woorden, haalde een handvol van dezelfde koperen stukken uit zijn tasch, en, die op de breede linkerhand uitspreidende, scheen hij met den rechterwijsvinger aan te duiden, dat zij alle van gelijk gehalte waren en dat hij dus aan het verzoek van den kunstenaar niet kon voldoen.
.....
