Читать книгу Piękne Heleny. Boskie i fatalne - Jerzy Besala - Страница 5

Helena od wieków była i wciąż jest jednym z najpopularniejszych imion. Wabi magicznym czarem: Ἑλένη po grecku oznacza „blask Księżyca”. A Srebrny Glob stanowił źródło fascynacji, wyobrażeń i uosobienie bogiń Selene i Luny w mitologiach greckiej i rzymskiej. Zaobserwowano też związek miesięcznej dolegliwości kobiecej ze zmniejszaniem się lub powiększaniem tarczy Księżyca, więc tym bardziej skojarzono go z tajemnicą kobiecości. A także z seksem. Akt miłosny na ogół odbywał się nocą, właśnie w magicznym blasku Księżyca, dodającym ciału kobiecemu tajemniczego powabu. Przez wieki, do chwili obecnej, wielu sądzi więc, że fazy Srebrnego Globu wpływają na seksualność. W nowiu pociąg płciowy ma zanikać; cienki sierp skłania do czułości i delikatności, a dzikie żądze ponoć narastają wraz z powiększaniem się tarczy Księżyca, apogeum osiągając w pełni. Imię Helena przyciągało zatem podwójnie: jako imię kobiety i swym związkiem z magią Srebrnego Globu.

Jednakże, jak istnieje niewidoczna część Księżyca, tak też Heleny mają swą ukrytą stronę. Bowiem od czasów pięknej Heleny Trojańskiej przypisuje się kobietom o tym imieniu dar boskiego wprost przyciągania, ale i wywoływania fatalnych następstw ich czynów. Stąd bywa, że kobiety te uważa się za boskie, piękne, kochane, ale nieszczęśliwe; często też są femme fatale, kobietami fatalnymi. Przekonajmy się, ile w tym prawdy, spoglądając na życie najbardziej znanych Helen w historii.