Читать книгу (Nie)Boszczyk mąż - Joanna Chmielewska - Страница 6

Malwina Wolska siedziała przy oknie w salonie swojego pięknego domu, zapatrzona w potoki deszczu, i obmyślała zbrodnię.

Długo bardzo ta zbrodnia jakoś nie przychodziła jej do głowy, dopiero teraz nastąpił błysk i okazało się, iż stanowi jedyne rozsądne wyjście. Jasne, oczywiście, tego podleca trzeba po prostu zabić.

Podlecem był jej mąż.

Dokonawszy odkrycia przed pięcioma minutami i w mgnieniu oka podjąwszy decyzję, Malwina poczuła dreszcz emocji. Otóż tak, znalazła rozwiązanie. Skoro on sam z siebie nie chce zapaść na żadną śmiertelną chorobę, a nieszczęśliwe wypadki starannie go omijają, należy pomóc losowi i nie kto inny musi to zrobić, tylko ona sama. Niestety, osobiście.

Inaczej zostanie pozbawiona wszystkiego. Całego mienia, rosnącego i gromadzonego od dwudziestu lat. Teoretycznie połowy, ale już on się postara wydrzeć jej wszystko albo prawie wszystko i zostawi ją na kruchym lodzie w charakterze starzejącej się ofiary. W ten sposób resztę życia będzie miała nieopisanie uciążliwą i w ogóle zmarnowaną.

Nie widząc strumieni wody, lejących się z nieba, z miejsca przystąpiła do przeglądu możliwości, pchających się nachalnie, acz na razie jeszcze nieco chaotycznie. W zaczynające migać jej przed oczami obrazy wdarł się nagle jakiś dźwięk.

– Czy pani chce to wszystko poddusić? – spytała, zaglądając do salonu, Helenka, tak zwana pomoc domowa.

– Tak – odparła Malwina mściwie i bez sekundy namysłu. – Udusić. Całkiem.

– To ja wiem. Ale czy poddusić trochę już teraz?

– Im prędzej, tym lepiej. Od razu.

Helenka odczekała jeszcze chwilę, ale więcej poleceń nie było. Jej chlebodawczyni nadal wpatrywała się w okno, a ciche mamrotanie, które wydawała z siebie, nie mogło chyba dotyczyć zabiegów kulinarnych. Brzmiało jakby „sznurkiem”, „gazem”, „żyłką...”, i jeszcze jakieś „cztery minuty”, więc z podduszaniem potrawy nie miało nic wspólnego, bo cztery minuty to nonsens. Za mało. Helenka wzruszyła ramionami.

– Na małym ogniu postawię – oznajmiła i podążyła do kuchni.

Malwina Helenki nawet nie zauważyła, tak jak nie dostrzegała deszczu, i nie miała pojęcia, że odbyła jakąś rozmowę. Przed jej oczami trwał ten podlec, mąż. Karol.

Wstrętnego Karola już dawno miała dosyć, a od wczoraj stał się jej wrogiem śmiertelnym. Wczoraj wymówił potworne słowo. Rozwód.

O nie, rozwodu Malwina wcale nie chciała. Nic dobrego by jej z niego nie przyszło, zostałaby sama, bez pieniędzy, bez domu, bez żywego człowieka przy boku, skazana na samą siebie i możliwe nawet, że na pracę zarobkową. Alimentów nie dostałaby żadnych, ponieważ dzieci nie ma, sama zaś jest zdrowa, młoda... no, młoda jak młoda, w każdym razie w wieku produkcyjnym, i nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się wzięła za robotę. Ciekawe, jaka robota dałaby jej bodaj jedną dziesiątą tego, czym dysponuje w tej chwili... A ta połowa mienia okazałaby się śmiesznym drobiazgiem, wystarczającym może na rok, góra dwa lata. I co potem?

I gdzie właściwie miałaby mieszkać?

Gdyby zaś ten łajdak tak sobie zwyczajnie umarł, odziedziczyłaby po nim wszystko, bo innych spadkobierców nie było, cały majątek musiałby się ujawnić i egzystencja nie uległaby żadnej zmianie. Nie, owszem, uległaby. Na lepsze. Nareszcie nie musiałaby żebrać o pieniądze, mogłaby nimi dowolnie dysponować, bez awantur, łez, krzyków i wyrzutów. I panowałaby finansowo nad Justynką...

Rozwód niweczył wszystko.

Osobowość Malwiny Wolskiej w gruncie rzeczy nie była zbyt skomplikowana i żadnej wielkiej zmianie z wiekiem nie uległa.

Niegdyś młoda i wdzięczna dzieweczka promieniała urokiem i tryskała radosną lekkomyślnością. Pieniądze jej nie obchodziły, zawsze ktoś za nią płacił, a rodzice pchali w dwie córeczki wszystko, co mieli, sobie od ust odejmując. Szkołę średnią skończyła niechętnie i z ogromnym trudem, żadnych studiów nie planowała, bo nie istniał na świecie zawód, który miałaby ochotę wykonywać, chciała natomiast wyjść za mąż, błyszczeć urodą, być wielbiona, zażywać rozrywek i czytać książki. Także oglądać telewizję, plotkować z przyjaciółkami i w ogóle, robić, co jej się spodoba.

Posiadała jednakże dwa talenty, którymi obdarzyła ją litościwa opatrzność. Umiała mianowicie gotować, jakoś tak, sama z siebie, z natchnienia, i nawet lubiła to zajęcie, ponadto miała znakomite wyczucie kolorystyki. Obie te zalety okazały się przydatne, dały jej męża.

Dwadzieścia lat temu poślubiła Karola nie dla żadnych pieniędzy, tylko tak jakby z miłości, chociaż fakt, że nie żył w nędzy, miał swoje znaczenie. Był przystojny, wzrostu więcej niż średniego, szczupły, błyskotliwy, inteligentny, nieco ironicznie dowcipny, pełen inicjatywy, pracowity, zaradny i szaleńczo w niej zakochany. Możliwe, że to zakochanie w pewnym stopniu sama w niego wmówiła i postarała się o rezultat konkretny, Karol bowiem do małżeństwa nie rwał się z dziką namiętnością i uległ jakby trochę przez rozum, aczkolwiek kochał ją ogniście. Nie cierpiał dzieci i pod tym względem zgadzali się doskonale, Malwina nie chciała mieć żadnych dzieci, bo dzieci oznaczały uciążliwe obowiązki i wyrzeczenia. Nienawidziła wyrzeczeń.

Despotyzm Karola ujawnił się dopiero po ślubie i był to rodzaj despotyzmu jakby mocno mieszany, częściowo całkiem przyjemny, a częściowo obrzydliwy i nieznośny.

Chociażby rachunki. Wszystkie załatwiał sam, Malwina nie miała prawa nawet na nie spoglądać i ogromnie była z tego zadowolona, ponieważ nie cierpiała liczenia. Żadnego. Nawet bielizny do prania, nawet posiadanych szklanek i kieliszków, nie wspominając o pieniądzach albo, na przykład, kaloriach. Była zdania, że od samego liczenia nikomu niczego ani nie przybędzie, ani nie ubędzie, po cóż zatem zadawać sobie ten wstrętny trud.

Zabraniał jej zajmować się polityką. I doskonale, Malwina znała się na polityce jak kura na pieprzu i nie miała najmniejszej ochoty wnikać w jej tajniki. Zabraniał pracować zarobkowo poza domem. Jeszcze lepiej, wcale nie chciała, a dyscypliny pracy w ogóle nie trawiła. Zabraniał bywać gdziekolwiek i wyjeżdżać dokądkolwiek samej, bez niego, co w całej pełni odpowiadało jej chęciom i życzeniom. Żądał urody, kategorycznie wymagał, żeby, gdziekolwiek się znajdą, ona właśnie była najpiękniejsza, a w każdym razie najbardziej zadbana i najlepiej ubrana, to zaś wymaganie Malwina gotowa była zaspokajać wręcz w upojeniu.

Jedynym miejscem, do którego nie pchał się razem z nią, były sklepy. Zakupów musiała dokonywać samodzielnie, i to wszystkich, spożywczych, odzieżowych i domowych. Czyniła to z dreszczem szczęścia w sercu, te kiecki, pantofelki, żakieciki i szlafroczki, te krawaty, sweterki, koszule i gacie, te starannie dobierane męskie skarpetki i damskie rajstopy, te kosmetyki, ręczniki, lampy stojące i zasłony do okien wprawiały ją w stan euforii niebiańskiej. Szczególnie, że Karol płacił za wszystko. I na wszystko się godził, nie grymasił i nie protestował.

Jednakże, niestety, domagał się zarazem czegoś ekstra, mianowicie posiłków. Codziennie i punktualnie. Ta codzienność i punktualność zawisła Malwinie kamieniem u szyi, zważywszy jednak ogólne upodobanie do zajęcia, dała mu jakoś radę. Tknięta ambicją, jednym gestem i bez zastanowienia, z byle czego robiła arcydzieła, przez Karola niezmiernie wysoko cenione. Kochał ją wtedy płomiennie i bez granic...

Sielanka trwała trzy lata.

Malwina sama nie była pewna, kto pierwszy zaczął się zmieniać. Możliwe, że to ona zaprotestowała przeciwko obcym jej obowiązkom przy tym cholernym domu.

Dom należał do Karola. Dwa lata przed ślubem odziedziczył go, w stanie ruiny, po przodkach. Budowla wymagała rzetelnego remontu i licznych zmian i w pierwszej chwili Malwina wcale nie chciała tam zamieszkać. Spragniona była apartamentu w środku miasta, blisko sklepów, kawiarń i rozmaitych rozrywek, nie zaś rudery na odludziu, gdzie nawet nic nie jeździło i żadnej przyjaciółce nie było po drodze. Protesty nie pomogły, a w dodatku, nie wiadomo dlaczego i jakim sposobem remont spadł na nią, bo Karol nie miał czasu. Posiadał już na własność i sam prowadził ogromne przedsiębiorstwo budowlane, rozkwitające coraz bujniej i w coraz szerszym zakresie. Ironia losu. Malwina na budownictwie nie znała się wcale, a podejmować musiała jakieś okropne decyzje w niezrozumiałych dla niej kwestiach. Z robotnikami od razu popadła w konflikt, polegający na tym, że ona wymagała, Karol natomiast płacił. Ku jej zdumieniu i oburzeniu wcale nie chciał płacić tyle, ile jej wymagania musiały kosztować, w dodatku zaczął je krytykować. Nie takie płytki tarasowe, nie taka glazura w łazience, nie z tej strony bicz wodny, kretyński pomysł, garaż na dwa samochody za wąski, okna w sypialni zostawiła za małe, poza tym gdzie ten żywopłot?!!!

Żywopłot przesądził sprawę. Zważywszy, iż na tempo wzrostu roślin nie miała najmniejszego wpływu, wszystkie pretensje wydały jej się niesłuszne i niesprawiedliwe. Możliwe, że zaprotestowała nieco zbyt energicznie, ale, ostatecznie, też się przecież jakoś liczyła! Możliwe również, iż niepotrzebnie, w sposób rażący, zaniedbała kwestię żywienia, ale sam fakt, że musiała poddać się odrażającym obowiązkom, czekać na dostawę nowych klepek, dopilnować ułożenia klinkieru, osobiście sprawdzić świeżo wymienione armatury, wyprowadził ją z równowagi. Umówić się z nikim nie mogła, nawaliła fryzjerowi, a chciała sobie zrobić pasemka, nie było kiedy obejrzeć czasopisma, posiedzieć przed ekranem...

Babcia mówiła, że do mężczyzny trafia się przez żołądek...

Przez ten żołądek zatem chciała go ugodzić. Miała to jednakże być tylko demonstracja, no owszem, chyba nie najszczęśliwiej wybrana, ale reakcja Karola stanowiła przesadę niebotyczną. Kto to widział, żeby wściekle syczącym tonem wyzywać ją od kucht, garkotłuków i nierobów, żeby jej wytykać brak wyższego wykształcenia, żeby wypominać wydawane na nią pieniądze, żeby ze stanowiska bóstwa’ domowego skopywać ją na etat sprzątaczki w przedsionku świątyni! Oszalał z pewnością.

Przeprosił ją potem. Przeprosili się wzajemnie. Były to przeprosiny ostatnie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki