Читать книгу Szukając Alaski - John Green - Страница 42

Używając małej czcionki, która wcale nie odzwierciedla rozmiarów mojego długu wdzięczności, pragnę wyrazić swoje podziękowania, ponieważ:

Po pierwsze, książka ta nigdy nie mogłaby powstać bez nieocenionej pomocy mojej przyjaciółki, wydawcy, quasi-agentki i mentorki, Ilene Cooper. Ilene jest jak dobra wróżka, tyle że prawdziwa, a także lepiej ubrana.

Po drugie, cudownym zrządzeniem losu jest to, że moją redaktorką w amerykańskim wydawnictwie Dutton jest Julie Strauss-Gabel, i jeszcze cudowniejszym to, że udało mi się zostać jej przyjacielem. Julie jest wymarzoną redaktorką każdego pisarza: troskliwą, pełną pasji i bezapelacyjnie genialną. Niniejsze podziękowanie dla niej to jedyna rzecz w całej książce, której nie mogła zmienić, i chyba zgodzicie się ze mną, że książka na tym nie ucierpiała.

Po trzecie, Donna Brookes wierzyła w tę historię od samego początku i miała niemały wkład w jej ostateczny kształt. Mam także dług wdzięczności wobec Margaret Woollatt z Dutton, której nazwisko zawiera zbyt dużo spółgłosek, ale która jest naprawdę pierwszorzędnym fachowcem. Wielkie dzięki również Sarze Strumway, której uważna lektura i kompetentne uwagi były dla mnie niczym błogosławieństwo.

Po czwarte, jestem niezmiernie wdzięczny mojej agentce Rosemary Sandberg, niezmordowanej orędowniczce swoich autorów. Rosemary jest też Brytyjką. Mówi „Na razie”, kiedy chce powiedzieć „Później”. Czyż to nie wspaniałe?

Po piąte, komentarze moich dwóch najlepszych na świecie przyjaciół, Deana Simakisa i Willa Hickmana, były mi nieocenioną pomocą podczas pisania książki i jej korekty i, no, wiecie, ee… kocham ich.

Po szóste, mam także dług wdzięczności wobec, między innymi, Shannon James (współlokatorki), Katie Else (obiecałem), Hassana Arawasa (przyjaciela), Braxtona Goodricha (kuzyna), Mike’a Goodricha (prawnika, także kuzyna), Sarah Urist (mojej ślicznej, wspaniałej żony), Daniela Bissa (zawodowo parającego się matematyką), Giordany Segneri (przyjaciółki), Jenny Lawton (długa historia), Davida Rojasa oraz Molly Hammond (przyjaciół), Billa Otta (wzoru do naśladowania), Amy Krouse Rosenthal (to dzięki niej znalazłem się w radiu), Stephanie Zvirin (dała mi pierwszą prawdziwą pracę), P.F. Kluge’a (nauczyciela), Diane Martin (nauczycielki), Perry Lentza (nauczyciela), Dona Rogana (nauczyciela), Paula MacAdama (nauczyciela – jestem wielkim fanem nauczycieli) oraz Bena Segedina (szefa i przyjaciela).

Po siódme, uczęszczałem do liceum z cudownymi ludźmi. W szczególności chciałbym podziękować nieposkromionemu Toddowi Cartee, a także Oldze Kissin, Seanowi Titone’owi, Emmettowi Cloudowi, Jennifer Jenkins (z domu Spears), Gordonowi Hueyowi Dunkinowi III oraz MLS.