Читать книгу Papierowe miasta - John Green - Страница 41

O papierowych miastach dowiedziałem się, kiedy na pierwszym roku studiów natknąłem się na jedno z nich w czasie podróży samochodem. Ja i moja towarzyszka jeździliśmy tam i z powrotem po tym samym opustoszałym odcinku szosy w Dakocie Południowej, szukając miejscowości, której istnienie obiecywała nam mapa – jeśli dobrze pamiętam, owa miejscowość nazywała się Holen. W końcu wjechaliśmy na czyjś podjazd i zapukaliśmy do drzwi. Przyjazna kobieta, która nam otworzyła, nie po raz pierwszy usłyszała to pytanie. Wyjaśniła, że miasto, którego szukamy, istnieje jedynie na mapie.

Przedstawiona w tej książce historia Agloe w stanie Nowy Jork jest w większej części prawdziwa. Agloe zaczęło swój żywot jako papierowe miasto stworzone w celu ochrony przed naruszeniem praw autorskich. Kiedy jednak ludzie podróżujący z tymi starymi mapami Esso coraz częściej o nie pytali, ktoś wybudował sklep, czyniąc Agloe miejscem prawdziwym. Branża kartograficzna znacznie się zmieniła, odkąd Otto G. Lindberg i Ernest Alpers wymyślili Agloe. Jednak wielu twórców map nadal zamieszcza na nich papierowe miasta jako pułapki chroniące prawa autorskie, o czym świadczy moje zdumiewające odkrycie w Dakocie Południowej.

Sklep stanowiący Agloe już nie istnieje. A jednak jestem przekonany, że gdybyśmy umieścili go na powrót na mapach, ktoś w końcu by go odbudował.