Читать книгу Mobilny świat dla Pań. - Kaja Mikoszewska - Страница 13

Ekran smartfona wygląda jak zwykła szybka, ale jest w nią wbudowana niewidoczna siatka rozpoznająca, gdzie dokładnie przyłożyłyśmy palec. Korzysta z tego, że nasze ciało przewodzi prąd elektryczny, i wyczuwa zaburzenia pola elektrostatycznego. Dlatego nie zareaguje na dotknięcie ostrym rysikiem – tego nie róbmy, by nie zniszczyć wyświetlacza – ale za to pozwala na wykonywanie operacji więcej niż jednym palcem naraz (np. przybliżanie fragmentu zdjęcia za pomocą rozsunięcia palców).

Wielkość ekranu podaje się jako przekątną w calach (zwykle jest to od 3 do 6 cali). Producenci smartfonów ścigają się pod względem rozdzielczości – im większa, tym lepiej wszystko wygląda, litery i grafika są wyraźniejsze oraz więcej mieści się na ekranie.

Rozdzielczość ekranu to liczba punktów, z których składa się wyświetlany obraz. Najczęściej podaje się dwie liczby, pierwsza to liczba punktów w poziomie, druga – w pionie. Punkty te nazywane są pikselami (px).

Możesz spotkać się też ze skrótem „ppi” (ang. pixels per inch) oznaczającym gęstość – liczbę pikseli na cal długości[1].

Bardzo dobre wyświetlacze mają powyżej 300 ppi – wtedy nie widać już pikseli, a obraz jest bardzo wyraźny.

Przykłady: iPhone 5S ma przekątną długości 4 cali, rozdzielczość 1136 x 640 px i gęstość 326 ppi. Standardowy ekran smartfona ma 4,3 cala przekątnej i rozdzielczość 480 × 800 px, a gęstość 254 ppi.

[1] Oblicza się go wzorem √(a²+b²)/x – gdzie: a to szerokość w pikselach, b – wysokość w pikselach, x – liczba cali dla danego urządzenia.