Читать книгу Пяшчынкі шчасця - Канстанцін Шанцаў - Страница 4

Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.

– Кхм… Добрай раніцы, Ві!

– Добрай раніцы, соня.

Праігнараваўшы шпільку, Лакі спытаў:

– Ві, вось гэты ручнік… Гэта што?

– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, іншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзіць потнай? Вось я і прыняла душ і памыла валасы. Што і табе рэкамендую.

– Ві! Прытармазі, калі ласка. Які душ? Якое мыццё валасоў?

– Слухай, Лакі. Давай так. Ты прасіў больш адэкватны варыянт мяне?

– Ну… так.

– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калі б ты жыў з дзяўчынай, цябе здзівіла б падобнае становішча рэчаў?

– Э-э-э-э, напэўна, не.

– Ну вось! Вось і я табе аб тым жа! Усё, забудзь і бегам у душ.

– Бягу, матуля!

– Вельмі павольна бяжыш.

Узбадзёрыўшыся пасля душа і адчуваючы сябе значна лепш, Лакі прыйшоў у свой пакой і начапіў акуляры. І ў чарговы раз усміхнуўся, бачачы як Ві папраўляе памадай вусны, гледзячы ў кішэнькавае люстэрка.

– Выдатна выглядаеш.

– Дзякуй. Я ведаю.

– Ты – сама сціпласць.

– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесці. У нас сёння шмат працы.

– Ага. Бягу ўжо.

– Не язві!

– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся і пайду.

Праглынуўшы няхітры сняданак, Лакі зайшоў да Віктара Мікалаевіча.

– Добрай раніцы, Віктар Мікалаевіч.

– Добрай раніцы, Лакі. З чым завітаў?

– Тут такая справа… увогуле, Ві прапануе сёння зрабіць некалькі больш працы, каб заўтра прагуляцца ў некалькі, з яе слоў, цікавых месцаў.

– Хм… падобна на тое, што вы з ёй сціскаецеся… цікава… хоць і не мой профіль, але ўсё ж вельмі цікава… добра, і што ж яна хоча?

– Ну, папоўніць там усякія запасы і ўзяць пабольш датчыкаў. Быццам бы… Хоць не. Яшчэ яна рэкамендуе папрацаваць з нейкай там сістэмай бою…

– З баявой сістэмай?

– Ага, дакладна.

– Хм. А бо яна сапраўды настроена сур'ёзна. Цікава, цікава… Альбо гэта такі алгарытм, альбо ты ўсё ж апраўдваеш сваё імя і гэта нейкі новы феномен з віртуальным інтэлектам. У любым выпадку вам абодвум пашанцавала. Табе з Ві, як з вельмі цікавай формай сістэмы, а Ві з табой, як з носьбітам, які валодае нейкімі, пакуль не зусім яснымі, дакладней, ясна бачнымі, якасцямі. Добра. Удакладні ў яе, што ёй канкрэтна трэба. Мне нават самому цікава.

– Так. Так, вядома ж. Я пайду ўжо?

– Добра, Лакі. Але глядзі, не перашчыруй ў працы. Ві, вядома ж, прыглядае за асяроддзем, але ўсё ж і табе рэкамендую пазіраць па баках.

– Дамовіліся. Дзякуй за параду. Я пабег.

– Да сустрэчы.

Зайшоўшы ў свой пакой, Лакі не стаў затлумляцца з акулярамі, а адразу надзеў шлем. Інтэрфейс тут быў куды больш шырокі. Дадзеныя паступалі з разнастайных датчыкаў, прымушаючы яго злёгку губляцца ў іх. Аднак, нават не паспеўшы толкам ацаніць некалькі працэнтаў гэтых самых дадзеных, на ўнутранай частцы забрала з'явілася Ві.

– Так. Глядзі сюды. Віктар Мікалаевіч размясціў твае грошы ў адным з банкаў на Вялікім Каймане. Вось усё па тваім рахунку. Эй, Лакі, сківіцу падымі!

Сапраўды, убачыўшы лічбы на сваім рахунку, Лакі ў прамым сэнсе адкрыў рот ад здзіўлення.

– Ві, мне гэта здаецца ці я з нулямі не ў ладах?

– Усё дакладна. Так, гэта лічба з шасцю нулямі. Ты не памыліўся. Трохі грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сістэме. Але ж і ты не сядзіш на месцы. Тую працу, якую ты робіш, яна не за ежу робіцца.

– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьці казаў аб расцэнках на ўсякія віды работ. Ты хочаш сказаць, што за ўстаноўку датчыкаў мне нешта налічваюць?

– Вядома ж. Некалькі манет капае за кожны датчык. Трохі перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьці каштоўнае, атрымаеш некалькі манет ярчэй, а назбіраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоў ўпадзе, але, ўсё ж упадзе, у тваю кішэню.

– Мне чамусьці здавалася, што ўсё тут робяць адну справу…

– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за ўсё астатняе – грошы. Зрабіў – атрымай, папрасіў зрабіць – заплаці. Усё проста як двойчы два.

– Добра, трэба будзе з табой і Віктарам Мікалаевічам пагутарыць на гэтую тэму.

– Не забівай сабе галаву гэтым. Усе спісы з коштамі ў розных гандляроў я цябе такім чынам падам. Магу зрабіць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую інтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максімальны кошт і гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.

– Ві, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?

– Ты сумняваешся ўва мне?

Чарговы выбух шарыка з жуйкі і, прама-ткі, маланкі з яе вачэй.

– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы ўсумніцца ў цябе.

– Вось і не думай пра гэта.

– Эй, не дуйся! Бо і ты зразумей мае асцярогі. Не так ужо я і арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды і суразмоўца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.

– Ой, ільсцівец! Слухай сюды, дамскі ўгоднік, ты для мяне стары і няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбіваць кліны.

– Ві, астынь! Вось ужо, сапраўды, дзяўчынка! Ты з мухі зрабіла такога слана, што цяпер ні адзін заапарк яго не зможа да сябе ўзяць.

– Гэта яшчэ чаму?

– Ды таму што не хопіць грошай яго пракарміць.

Некалькі секунд Ві кідала вачыма маланкі, а потым раптам пырснула смехам.

– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаўся.

– Не зразумеў… гэта што, праверка нейкая?

– Не. Гэта наша з табой першая сварка.

– Так. Ві, давай абодва спынімся. Калі мы хочам заўтра хоць кудысьці схадзіць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабіць.

– Згодны. Мір?

– Ага. Пайшлі ўжо.

– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.

– О Божа… за што?

– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.

– Ві, спынісь. А?

– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.

– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.

– Добра, татачка!

– Ой, хто-небудзь хоча па попе…

– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…

– Так, Ві!

– Усё, усё! Маўчу!

Пакуль праходзіла камплектацыя датчыкамі і снаражэннем, Лакі думаў, што мінула ўжо паўдня, але выйшаўшы за перыметр, убачыў, што прайшло ўсяго семнаццаць хвілін з моманту іх сваркі з Ві.

Некалькі гадзін Лакі манатонна выконваў няхітрую працу па ўстаноўцы датчыкаў. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялікія артэфакты. Ві патроху ўносіла змены ў інтэрфейс, на хаду робячы падказкі, як лепш пракласці маршрут і куды зазірнуць, каб падабраць нешта цікавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносілася ў фоне.

Усталяваўшы чарговы датчык, Лакі спыніўся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапілася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапіўшы вуснамі трубку гідрататара, ён зрабіў некалькі глыткоў. Тут з-за краю забрала высунулася Ві.

– Чаго стаім?

– Прыгожа…

Ві павярнулася ў той бок куды глядзеў Лакі.

– Ну… Нічога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзі, не пусьці тут карані. Рухайся далей.

– Не… На цябе я б дакладна не ажаніўся.

– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я ўмею!

– Ві, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.

– Перакрут!

– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоўнасці, а потым мяне яшчэ і папракаеш.

– У любым выпадку, ты б ажаніўся на мне. Факт!

– Добра. Замнем?

– Замялі ўжо.

Усміхаючыся над апошнім дыялогам, Лакі яшчэ амаль сорак хвілін уганяў датчыкі ў пазначаныя на карце месцы. Усё ж інтэрфейс на забрале дазваляў нашмат прасцей знаходзіць тое самае месца, куды трэба было ўсталяваць датчык.

– Слухай, Ві. Датчыкі скончыліся. Вяртаемся?

– Давай. Лепш сёння адпачні крыху даўжэй, а заўтра пройдзем далей.

– Дамовіліся. Ві, скажы мне, а як у нас ідуць справы з энергіяй. Я вось аб чым. Ты ж, ну, дакладней, уся сістэма ад чагосьці спажываецеся. Так? І на колькі хапае зарада?

– Калі казаць ужо вельмі проста, то энерганосьбіт пабудаваны на адным з артэфактаў. Яго зарада павінна хапіць прыкладна гады на тры актыўнага выкарыстання.

– Хм, так доўга? А чаму нельга наладзіць вытворчасць падобных «батарэек» для астатняга свету?

– Справа ў тым, што большасць артэфактаў працуе толькі ў межах Зоны, а астатняя частка губляе амаль усе свае якасці ў вонкавым свеце. Калі казаць дакладней, то нават у маёй базе няма дакладных дадзеных аб прыродзе Зоны. Гэта свайго роду таксама анамалія. І ў экалагічным плане, і ў біялагічным, і нават, калі хочаш, то інфармацыйным таксама. Тут, як ты сам ужо не раз пераканаўся, нават некаторыя законы фізікі не працуюць. Напэўна, таму ўсё маё цікаўнасць, калі гэта так можна назваць, і патрабуе адказу на пытанні. І я рада, што ты згодны ў гэтым са мной.

Вобраз Ві, на некалькі, секунд дазволіў сабе трохі пачырванець ў збянтэжанасці і патупіць вочы.

– Слухай, Ві. Не ведаю, хто там чаго наблытаў у тваім кодзе або апаратнай часткі, але ты зараз вядзеш сябе як звычайная дзяўчынка. Падаеш мне цікавую для цябе тэму пад падліўкай з ільслівасці і кампліментаў, затым усё зверху пасыпаеш прыправай з цябе, гэтакай маленькай і далікатнай дзяўчынкі, каб я сам сабе здаваўся героем. І вуаля, тваё жаданне выканана. Гэта ўсё вядома выдатна, але мне хочацца, каб мы адразу былі сумленныя адзін з адным. Давай дамовімся так. Я вольны, у мяне ёсць грошы, ёсць час, ёсць такая ж цікаўнасць як і ў цябе. У мяне няма жорсткага графіка, па якім мне трэба працаваць, каб забяспечыць банальнае існаванне. Я ўжо нават прывык да Лакі замест імя. Дык вось цяпер скажы мне, сяброўка, няўжо мы не зможам пабадзяцца па наваколлі? Хіба гэта не дапаможа лепш разабрацца ў абстаноўцы, самой сітуацыі, а магчыма і раскрыць нейкія таямніцы або сакрэты? У рэшце рэшт, ты сама казала, што займаючыся ўсякімі справамі, я станаўлюся лепш. Бо так?

– Так.

– Калі нешта захацелася табе, проста скажы. Калі мне нешта спатрэбіцца, я таксама маўчаць не буду. Добра?

– Добра.

– Вось і слаўна.

– Лакі… прабач…

– За што?

– Ну… хаця б за тое, што паспрабавала маніпуляваць табой, каб даведацца адказы на цікавячыя мяне пытанні…

– Вось дуроха! Перастань! Было і прайшло. Мы ж дамовіліся?

– Так.

– Вось і ўсё на гэтым. Дарэчы, ты там нешта казала пра сістэму нейкую.

– Баявая сістэма кіравання, – Ві адразу перайшла на больш сур'ёзны тон, – уяўляе сабой адзін з кампанентаў маёй сістэмы, але, скажам так, больш заменчанай пад баявыя аперацыі. Задзейнічаецца шырокая сетка датчыкаў і сэнсараў, для адсочвання руху ў бок носьбіта любых прадметаў і істот. Уяві, у цябе стрэліў бандыт, але датчыкі гэта адсачылі, затым мая сістэма змадэлявала магчымасці траплення ў цябе, з улікам твайго перамяшчэння, і ў меркаваным месцы вадкая браня, а менавіта такой бранёй і абсталяваны твой касцюм, ператвараецца ў маналіт, здольны вытрымаць значна вялікую нагрузку. Далей – больш. У выпадку рукапашнай сутычкі, сістэма падлучае ўзмацняльны каркас, які спрыяе абароне твайго шкілета. Сервапрывады на руках і нагах ўзмацняюць тваю ўласную сілу, гэта значыць ты можаш, груба кажучы, рукой прабіць цагляную сцяну, а затым, с жартам, крышыць ў кулаку цэглу. Калі яно цябе, вядома, трэба. А вось па сістэме вядзення агню, наогул, цікава. Пры выкарыстанні комплексу FN2000 ўсе сістэмы працуюць нават больш на прагназаванне сітуацыі, што дазваляе табе, скажам так, рабіць стрэл, практычна не цэлячыся, у тое месца, дзе павінен будзе апынуцца праціўнік ў момант прылёту туды кулі. Дарэчы, само па сабе выкарыстанне кампутара FN2000 ў звязцы з тваёй сістэмай дазваляе істотна эканоміць баекамплект і наносіць больш крытычных трапленняў ў праціўніка. Мала таго, сістэма выдатна ведае анатомію ўсіх вядомых істот Зоны, што і дазваляе наносіць ім максімальныя пашкоджанні. Пры знаходжанні новых відаў або формаў жыцця я магу, дакладней, праводжу павярхоўнае сканаванне, дадаю звесткі ў агульную базу дадзеных, а пры магчымасці транспарціроўкі новага ўзору, яшчэ і прысутнічаю на выкрыцці для ўдакладнення ўсіх анатамічных параметраў. Ты можаш нават не прысутнічаць на падобных мерапрыемствах, так як я сама падключаюся да лабараторыі, дзе праводзіцца выкрыццё. Наогул, хопіць тэорыі. Давай бліжэй да справы. Вось не вельмі добра, што на дадзены момант у цябе няма яшчэ FN2000, але нам на сёння хопіць і базавых ведаў і ўменняў. Глядзі, бачыш вунь той стос жалезабетонных пліт?

З гэтымі словамі, Ві клапатліва падсвятліла сам стос пліт перакрыцця і нават праклала маршрут руху да іх.

– Ага, бачу.

– Варушыся да іх.

Падышоўшы да іх, Лакі нават не здзівіўся, наколькі яны апынуліся аброслымі мохам і лішайнікам. Гэта, мабыць, самыя ўстойлівыя формы жыцця, здольныя жыць у экстрэмальных умовах.

– Падскоч.

– Што?

– Проста падскоч наколькі зможаш вышэй.

Каб не стукнуць у бруд тварам, Лакі скокнуў з усіх сіл. Вышыня атрымалася не вельмі.

– І гэта ўсё? Ну-ка паспрабуй заскочыць на гэты стос.

– Ві, ты здзекуешся? Тут жа метра два!

– А ты спрабаваў на яе заскочыць? Не. Ты проста скокнуў уверх, а цяпер паспрабуй заскочыць на яе. Давай.

Не стаўшы спрачацца з Ві, Лакі зірнуў на верхнюю пліту і скокнуў туды. Сказаць, што ён здзівіўся, значыць, нічога не сказаць. Гэта было, напэўна, як проста пераскочыць невялікую лужынку вады. Ён проста апынуўся зверху стосу пліт.

– Ві, мабыць, я прысяду.

– Здзіўлены?

– Ёсць такое. Гэта як так атрымліваецца?

– Тут уключана ўсё і адразу. Твая сістэма кіравання поглядам, баявая сістэма, уласна, гэтага нават дастаткова, каб спрагназаваць твае дзеянні. Ты паглядзеў на верхавіну стосу і скокнуў, а сістэма ўжо пралічыла і падключыла свае рэсурсы для выканання гэтай задачы.

– І на якую вышыню я так магу падскочыць?

– Метраў пяць, не вышэй. А вось падзенне з дваццаціметровай вышыні, сістэма пагасіць без шкоды для твайго здароўя. Прычым сама сістэма стабілізуе твой касцюм такім чынам, каб ты прызямліўся як кошка – на ўсе чатыры лапы. Гэтым яна размяркуе ўсю нагрузку і ты, напэўна, нават не паспееш спалохацца.

– М-да ўжо ж… Справы…

– Добра, падаць ты, спадзяюся, не збіраешся?

– Ва ўсякім выпадку, не цяпер.

– Бачыш кавалак арматуры, які тырчыць з пліты?

– Ага.

– Выцягні яе.

– Ві, вось не трэба гэтых цыркавых штучак. Ты ж выдатна ведаеш, што маіх сіл недастаткова для гэтага. Давай, як ты сама кажаш, бліжэй да справы.

– Добра. Для пачатку разьбі трохі бетону, а затым вырві кавалак арматуры.

Лакі некалькі разоў ударыў левай рукой у пліту, падымаючы пыл і раскідваючы крошкі бетону вакол, правай рукой трымаючы кавалак арматуры. Калі заржавелы кавалак жалеза дасягнуў даўжыні амаль у метр, Лакі проста пацягнуў яго да сябе. Арматура сагнулася ў месцы прымыкання да бетону, але не зламалася. Зрабіўшы некалькі разгойдваючых рухаў, ён усё ж адламаў металічны прут. Гэта аказалася падобным на ламанне тонкага дроту голымі рукамі.

– Прыкладна так можна значна скарачаць адлегласць, зразаючы шлях праз сцены і рознага роду перашкоды.

Слухаючы Ві, Лакі паспеў навязаць некалькі вузлоў на арматуры, толькі дзівячыся яе гнуткасці. Прайшло бо столькі часу з выпуску яе на заводзе, але яна ўсё гэтак жа заставалася трывалай і пластычнай, нягледзячы на іржу, паступова з'ядаючай яе звонку.

– Падобныя сістэмы, напэўна, выдатна дапамаглі б хворым, якія не могуць хадзіць. Бо я правы?

– Магчыма. Але давай спусцімся на зямлю. Ведаеш, колькі каштуе ваш касцюм?

– Не.

– Ну, выкажы здагадку!

– Ві, мне нават няма з чым гэта параўнаць, каб выказаць здагадку. Думаю, што дорага. Але ж можна ж зрабіць нейкія палегчаныя варыянты, напрыклад, без брані і іншых прыбамбасаў, непатрэбных ў звычайным свеце.

– Лакі, ты нейкі унікальны асобнік! Павер, ніхто не стане затлумляцца на простых смяротных. Падобныя касцюмы нават Міністэрства абароны не заказвае. Гэта вельмі дарагое задавальненне. Шчыра кажучы, я рада, што ты мой носьбіт. З табой цікава і лёгка, ты не зацыклены на грошах як мэты. Ты проста… напэўна, не проста стараешся выжыць, а жывеш. Так, проста жывеш. Мне гэта вельмі падабаецца.

– Ды добра табе!

– Так, нешта мы з табой тут разгаварыліся ні пра што. Дуй на базу. Табе патрэбны адпачынак. Заўтра шмат працы.

– Ой, Ві, ты, часам, такая зануда.

– Я ведаю, – сказала Ві, знарочыста павольна сыходзячы за край экрана і калыхаючы сцёгнамі. – Але ж табе гэта таксама падабаецца?

Лакі нават не адразу зразумеў апошнюю фразу.

– Ты ніяк фліртуеш?

– Можа быць, – сказала Ві, і знікла з поля зроку. Але літаральна праз секунду, зноў з'явілася, паслала Лакі паветраны пацалунак і тут жа схавалася.

Лакі аж закашляўся ад убачанага.

– Не, Ві, вядома ўмее прымаць розныя візуальныя формы, але неяк цяпер ужо залішне. Я пачынаю думаць пра яе… блін, я сам сабе сказаў «пра яе»? Напэўна, трэба наведаць спецыяліста. Вось, зараза, ці гэта доўгая адсутнасць жанчыны, або Зона так уплывае, але я думаю аб штучным інтэлекце як аб жывой дзяўчыне. Хм… прычым вельмі сімпатычнай. Так, трэба спыніцца, а то так недалёка і да фантазій.

Паддаўшыся на аднастайнасць навакольнага асяроддзя, Лакі, мімаволі, нібы загіпнатызаваны, адкінуў усе думкі і крочыў, следуючы ўказанням навігатара. Калі непадалёк замаячылі абрысы бункера, з'явілася Ві. Яна ішла босая, апранутая толькі ў кароткія джынсавыя шорты і цяльняшку, якая, нягледзячы на недарэчны выгляд, рабіла яе вельмі прывабнай, і трымала ў руках нейкую тэчку. Падышоўшы да цэнтра экрана забрала яго шлема, яна нагой адсунула стрэлку навігатара, ад чаго тая, адскочыла на левую частку экрана, пры гэтым зменшыўшыся, але ўсё гэтак жа паказваючы кірунак руху. З правай частцы экрана Ві падцягнула «карусель» вобразаў крэслаў, нейкіх канапчыкаў і банкетак. Некалькі разоў пракруціўшы іх, яна пстрыкнула пальцамі і за ёй утварылася крэсла-мяшок, на якое яна і ўзлезла, падціснуўшы пад сябе ногі.

– Значыць так. Тут намалявалася некалькі пытанняў, якія патрабуюць твайго ўдзелу. Дакладней, усё ж, твайго рашэння. Па-першае, на базу даставілі чарговы заказ, у якім ёсць два аўтамата FN2000. Тут адкрываецца дзве праблемы. Адна – гэта кошт комплексу вышэй, чым быў у маім заказе. Браць ці не браць, вырашаеш ты сам. Другая – у камплектацыі адсутнічаюць некаторыя опцыі, якія нам патрэбныя. Ведаю, што яны ёсць у нашага тэхніка на базе, але гэта дадатковыя выдаткі. Такім чынам, што скажаш?

– Ві, вось скажы мне, у нас ёсць альтэрнатыўныя рашэнні гэтага пытання? Нават можаш не адказваць. На бягучы момант, думаю, няма. Таксама думаю, што розніца, улічваючы стан майго рахунку, непрынцыповая. І нават тое, што прыйшоў няпоўны камплект – невялікая бяда, калі гэта ўсё ёсць у тэхніка. Згодная?

– Ну, нават не паспрачаюся.

– Выдатна! Давай далей.

– На базе ўсяго сто дваццаць сем патронаў 5,56 на 45 міліметраў.

– Ві, ты цяпер на якой мове лаялася?

– Ой, прабач, гэта патроны для твайго аўтамата. Гэта натаўскі патрон, прыдатны для некаторай зброі. З аднаго боку, гэта добра, так як іх агульная вага выйдзе каля паўтара кілаграма. Мне б хацелася, каб ты ішоў ўлегцы. З іншага боку, пастаўка іх будзе няхутка, што не радуе.

– Ві, нам гэтай колькасці хопіць на першы час?

Яна смешна наморшчыла носік і задумалася. Затым узмахнуўшы бровамі, сказала:

– Думаю, што павінна хапіць.

– Вось і добра. Далей што?

– Я прадумала заўтрашні маршрут. Але, як ні старалася, ён пралягае праз пару даволі непрыемных месцаў.

– У чым гэта заключаецца?

– Адно месца запоўнена анамаліямі «халадзец». Гэта навала моцна канцэнтраванага туману сумесі кіслот, якія з лёту раствараюць любую арганіку. Радуе толькі тое, што яны не змяняюць свайго становішча падчас выкіду. Так што, дакладна вынікаючы ўказанням навігатара, можна, адносна бяспечна, абмінуць гэты ўчастак. Далей тэрыторыя, кантралюемая бандытамі. Яе прыйдзецца прапаўзці, каб не прыцягваць да сабе лішняй ўвагі. Але паўзці прыйдзецца амаль кіламетр.

– Ну, трэба так трэба.

– Астатняе па дробязі і не ўяўляе асаблівых цяжкасцяў. Дарэчы, трэба будзе абмінуць адзін з аўтаномных пастоў вайскоўцаў, але з гэтым праблем не будзе.

– Можа быць, абыдзем іх?

– Не бачу сэнсу. Твой камунікатар мае пазнаку чалавека, які працуе на навукоўцаў, такім чынам афіцыйна знаходзячыйся ў перыметры. Ваенныя маюць загад усяляк спрыяць. Вядома ж, некаторыя з іх аддалі перавагу б пазбавіцца ад усёй Зоны цалкам альбо проста прыбраць усіх, хто тут знаходзіцца. Але такіх няшмат. Так што тут не павінна быць праблем, а адлегласць зрэжам прыстойную.

– Добра, дамовіліся. Што яшчэ?

– Яшчэ… яшчэ тое, што ў мяне няма дадзеных па тым месцы, куды мне хацелася б патрапіць.

– Думаеш, гэта небяспечна?

– Упэўненая… – тварык Ві стаў сур'ёзным, а погляд яе цёмных вачэй накіраваўся ўдалячынь.

– Слухай, Ві. Раней мне не падабаліся карыя вочы. Не ведаю чаму, але гэта факт. Твае… яны… ну, не ведаю… Мне падабаецца ў іх глядзець. Так, я гэта сказаў услых. І гэта… небяспечна ўсюды. Так што пайшлі туды, куды табе хацелася б патрапіць. Ідзе?

– Ідзе… Лакі… калі хочаш, я магу змяніць колер вачэй.

– Ві, я ж сказаў, мне падабаецца ў іх глядзець. Не ведаю, што адбываецца, але, будзь мы з табой ўдваіх у рэальным свеце, сказаў бы, што ўлюбляюся.