Читать книгу Skazane. Historie prawdziwe - Katarzyna Borowska - Страница 3

Od autorek

Od kiedy pamiętam, interesowały mnie losy ludzi z jakichś powodów wykluczonych. W świecie coraz bardziej perfekcyjnym i sztucznym, wykreowanym do granic możliwości przez social media, wykluczenie społeczne nabiera jeszcze głębszego wymiaru. Spotkania z więźniarkami to spotkania z prawdą o świecie. Nierzadko brutalną i bolesną. One nie mają Instagrama ani smartfona z filtrami, dzięki którym na każdym selfie wyglądają kwitnąco i bez zarzutu. One mają spacerniak, dwa razy w tygodniu prysznic z ciepłą wodą przez kilka chwil i pięć minut telefonu do bliskich, jeśli ktoś bliski w ogóle jeszcze czeka po drugiej stronie. Czy słusznie siedzą? Skoro sąd tak uznał... Ale celem naszych wizyt w zakładzie karnym było spotkanie, a nie ocena. Nie konfrontowałyśmy opowieści dziewczyn z rzeczywistością. Koloryzowały czy mówiły prawdę? Ich wybór. Ich sprawa. Nie o to chodziło, by je sprawdzać. Chciałyśmy, by choć przez chwilę więzienna cela straciła swoje znaczenie. Chciałyśmy się spotkać jak równy z równym. Trzy kobiety, trzy historie, trzy drogi skrzyżowane na moment. W jakim celu? Wierzę, że każdy czytelnik znajdzie swoją odpowiedź.

Anna Matusiak-Rześniowiecka

Na co dzień nie myślimy o więźniach. Łatwiej jest uznać, że to nas nie dotyczy. Wskazać palcem, wyznaczyć winnego, złego i wykluczyć. Ocena zawsze jest krzywdząca i większość z nas boi się jej. A tak łatwo nam ona przychodzi. Niemal każdy obawia się odrzucenia, a często odrzucamy. Rodziny, zwłaszcza dzieci naszych bohaterek zmagają się z piętnem, jakim naznacza ich „porządna” część społeczeństwa. I to jest przykre. Mojej pracy przyświecała intencja, by popatrzeć na kobiety osadzone w areszcie jak na matki, córki, narzeczone i żony. Mam nadzieję, że to się udało. Liczę, że lektura tej książki będzie nie tylko zaproszeniem do ich życia, które istnieje równolegle do naszego. Przede wszystkim niech stanie się inspiracją do refleksji nad tym, co sprawia, że tak łatwo podnosimy kamień, by rzucić w bliźniego.

Jestem wdzięczna za możliwość poznania świata kobiet za więziennym murem. To doświadczenie pozwoliło mi z pokorą i szacunkiem spojrzeć na życie. Z szacunkiem dla nich i dla nas. Stanowimy jedno. Dziękuję.

Katarzyna Borowska