Читать книгу Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў - - Страница 3

Шукаў прыбытку для душы

Знайшоў паштоўку, на ёй бэзавыя сады

Стаіць графін, у ім да мяжы вады

Ідуць мінакі, на твары стомы сляды

Хавайся за млын, ці бяжы хто куды

Няма ля вады, на пляжы ні душы

Чакаю аўтобус, на ім я зьеду

Але хто куды, а я да партыйнага зьезду

І човень у восень —

Стане пральняй

І худы дым з вуснаў кінуты ім

Стане водарам вечнасці

А я прытуліўшы да крэпасці

З сківіцаў выкіну бязглуздыя недарэчнасьці

2022

Да болі знаёмае шчасце

Б«е ў грудзі ад бязлітасці лёса

Калі адгукнецца спадарыня восень

І нарэшце пакажа сапраўдны свой твар

Ён ня будзе марнаваць і хлусіць, калі сэрца на далоні

Гэты твар сапраўднай спадарыні восень

Ён знішчыць і ня будзе пытаць

Бо горкіх слёзаў заўсёды хапае на восень і да першага дня вясны

2021

Гора – наша крэда

Бо шчасце калі яго стае

Становіцца без гора сумна

Бо яно як малако матулі

У сэрца немаўля ільецца

З самага пачатку жыццёвага механізма

За не магчымасцью крычаць

Патрабуе шчасьця ў дзіцяці адабраць

Тады герой штодзённага раману

Паўзе ў выс, каб хутчэй зваліцца

Бо як сляпы, што жыцця сцяжыну абірае

Як хатні чалавек не разумее, што ён рае

Так немаўля з дарослым тварам

Ня ведае, што сам сабе ён забівае.

І я, з тым чалавекам, якога кожны дзень

у люстэрку сустракаю

Не маю права

Пазбавіць горад ад туману

Не дакрануцца, да самай высокай хвалі

І вышыню ў палёце не набраць

Каб самаго сабе мне пазбягаць

2022

Мае рукі пахнуць табой

Як набывае водар чабор

Я вазьму тваю руку

І мы збяжым у бор

Каб вынайсці сваю поле

Дзе з водараў

Толькі твае пахі і пахне чабор

2022

адчыненнае акенца і белая фіранка

горкая гарбата і амаль іспісанная чорная асатка

сапраўды больш прыемней адчуваць усю моц

але высокія пачуцці даюцца толькі на самам дне

пад час дня не хочацца працаваць

заўсёды раслабленны, зачыненныя вочы

адмысловае не разумення сябе

2022

Грукат ботаў

Ты побач

Горкі яблык

Але з табой салодкі

Чырвоныя вочы

З табой яны толькі палілі

Гарачыя пачуцці

З табой толькі грэюць

Халоднае надвор»е

З табой бялюткі снег

Лёс у грудзь б»е

З табой будзіць

Знаходзіць замок

Бачу ключ

Ты лагодна

Я не галіўся – я калюч

Ты здымаеш з мяне капялюш

Я магу быць сапраўдным і непрыгожым

А ты можаш смяяцца і трохі па вар’яцку на мяне глядзець

Блакіт страшнага мора

З табой гатовы патануць

Хутка спаць

А я не адчуваю пакут

2022

сам насам з сэрдцам на далоні

уваходжу ў выйсце

за жаданнем чагосці бясконца жаданага

і таго ж невымоўна пачуцця

я сыходжу на сустрэчу з сабой

і буду адказу чакаць на ліст

які не паслаў

2023

Халодны вецер

Стужка завівае

Сумны спеў

Але сэрца гарыць, а я паспеў

І стужка майго жыцця гарыць

Я нават падаць не рыхтуюсь

Бо палёт заўсёды важней

За падзенне долу з вышыні

У блакіту сінявы

Мора шторму надае

Я тану ў вачах тваіх

Бо ўжо не маю патрэбу ў сваіх

2022

Пачакаю я трошкі

Не забуду сабе

Так навошта з абрусу мне крошкі

І ўважліва слухаць калі гаворка ідзе

Не магчымасць напіцца ад стогна водару абы-дзе

А сапраўдная стойкасць усміхнуцца калі бой ідзе

Чакаць калі часу няма

І прыгаць у апошні цягнік за жаданнем пацалунку

Стрымаць горы, калі ідзе мур долу

Не патрэбна мне даваць чапаць сваё цела

Каб паверыць, што яно ідыяльна