Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 1

Գայլն անտառից

Փախավ գեղը.

– Նեղն եմ, նեղը, —

Ասավ կատվին, —

Ասլան բալա,

Քո հոր պատվին

Մի ճար արա:

Մի տես հլա,

Որսորդ ու շուն,

Թազի, թուլա

Միսս են կրծում,

Ինձ հալածում:

Ա՜յ կտրվի

Դրանց հոտը,

Մի մարդ ցույց տուր

Պահվեմ մոտը:

( Ա՜յ ցեղակից, – գոչեց կատուն, —

Գնա մտիր Մարոյենց տուն.

Նա չափազանց բարի կին է:

– Ես էլ գիտեմ, որ անգին է,

Բայց որ նրա հորթն եմ կերե՛լ…

(Բկիդ կանգներ, լավ չես արել:

Ա՜յ Դավթի մոտ կո՞ւզես կանչեմ:

(Նրանից էլ ես կամաչեմ.

Հենց ամառը

Կերա Դավթի փոքրիկ գառը…

(Ո՞ւմ ասեմ էլ…

Հա՛, մեր Զաքին:

(Էս գարնանն էլ

Նրա մաքին…

(Ո՞վ մնաց էլ.

Հա՛, երեցը:

(Էս աշնանն էլ

Նրա էծը…

(Ա՜յ դու ուտես

Չոռի մեծը:

Քանի՞սն եղավ

Հի՛նգը…վե՛ցը…

Ա՜յ անամոթ,

Ի՞նչ երեսով

Դու գյուղ մտար,

Ի՞նչ է ուրիշ

Տեղ չգտա՞ր:

Գյուղն հիմա՞ր է,

Որ թշնամուն

Պատսպարե:

Ով ինչ բրթե,

Էն կխրթե: