Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 1

Ազատն Աստուած այն օրից ,

Երբ հաճեցաւ շունչ փչել

Իմ հողանիւթ շինուածքին ,

Կենդանութիւն պարգեւել.

Ես անբարբառ մի մանուկ ՝

Երկու ձեռքս պարզեցի ,

Եւ իմ անզօր թեւերով

Ազատութիւնն գրկեցի ։

Մինչ գիշերը անհանգիստ ՝

Օրօրոցում կապկապուած ,

Լալիս էի անդադար ,

Մօրս քունը խանգարած ,

Խնդրում էի նորանից

Բազուկներըս արձակել.

Ես այն օրից ուխտեցի

Ազատութիւնը սիրել ։

Թոթով լեզուիս մինչ կապերն

Արձակուեցան , բացուեցան ,

Մինչ ծնողքըս իմ ձայնից

Խնդացին ու բերկրեցան ,

Նախկին խօսքն , որ ասացի ,

Չէր հայր , կամ մայր , կամ այլ ինչ.

“ Ազատութի՜ւն ” դուրս թըռաւ

Իմ մանկական բերանից ։

“ Ազատութի՞ւն ” ՝ ինձ կրկնեց

Ճակատագիրն վերեւից.

“ Ազատութեան դու զինուոր

Կամի՞ս գրուիլ այս օրից ։

Ո՛հ , փշոտ է ճանապարհդ ,

Քեզ շատ փորձանք կը սպասէ.

Ազատութիւն սիրողին ՝

Այս աշխարհը խիստ նեղ է ” ։

– Ազատութի՜ւն , –  գոչեցի , —

Թող որոտայ իմ գլխին

Փայլակ , կայծակ , հուր , երկաթ ,

Թո՛ղ դաւ դնէ թշնամին.

Ես մինչ ի մահ , կախաղան ՝

Մինչեւ անարգ մահու սիւն ,

Պիտի գոռամ , պիտ կրկնեմ ,

Անդադար՝ Ազատութի՜ւն