Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 3

Աւա՜ղ, ապարանքի մը պէս մեծ էիր եւ շքեղ,

Ու ես՝ երդիքներուդ սպիտակ կատարէն,

Աստղածորան գիշերներու լոյսին հետ,

Վարէն, ահեղավազ Եփրատին կ՚ունկնդրէի…։

Արցունքո՜վ, արցունքո՜վ լսեցի որ աւերակ առ աւերակ

Քու լայնանիստ պատերդ իրարու վրայ կործանեցին,

Սարսափի օր մը, կոտորածի օր մը, օր մը արիւնի…

Զքեզ եզերող պարտէզիդ ծաղկըներուն վրայ։

Ու մոխրացա՜ւ այն սենեակը կապոյտ,

Որուն որմերուն ետեւ եւ գորգերուն վրայ

Իմ երջանիկ մանկութիւնս կը հրճուէր,

Եւ կեանքս կ՚աճէր եւ հոգիս իր թեւերը կ՚առնէր…

Փշրեցա՞ւ, ուրեմն, այն հայելին ոսկեծիր,

Որուն եթերային խորութեանը մէջ

Երազներս, յոյսերս, սէրերս եւ կամքս կարմիր,

Տարիներով, մտածումիս հետ, ցոլացին…։

Ու բակին մէջ երգող աղբիւրը մեռա՞ւ,

Ու կոտրեցա՞ն պարտէզիս ուռին ու թթենին,

Եւ այն առուակը, որ ծառերուն մէջէն կը հոսէր,

Ցամքեցա՞ւ, ըսէ՛, ո՞ւր է, ցամքեցա՞ւ, ցամքեցա՞ւ…

Օ՜, այն վանդակին կ՚երազեմ յաճախ,

Որուն մէջ գորշագոյն կաքաւս, առաւօտուն,

Արեւածագին հետ եւ վարդի թուփերուն դիմաց,

Զարթնումի ժամուս՝ յստակօրէն կը կարգճէր…։

Հայրենի՜ տուն, հաւատա՛ որ մահէս յետոյ,

Քու աւերակներուդ սեւին վրայ իմ հոգիս

Պիտի գայ, որպէս տատրակ մը տարագիր,

Իր դժբախտի երգն եւ արցունքը լալու…։

Բայց ո՜վ պիտի բերէ, ո՜վ պիտի բերէ, ըսէ՛,

Քու սրբազան մոխիրէդ ափ մը մոխիր,

Մահուանս օրը, իմ տրտում դագաղիս մէջ,

Հայրենիքս երգողի իմ աճիւնին խառնելու…

Ափ մը մոխի՜ր աճիւնիս հետ, Հայրենի՜ տուն,

Ափ մը մոխի՜ր քու մոխիրէդ, ո՜վ պիտի բերէ,

Քու յիշատակէ՜դ, քու ցաւէ՛դ, քու անցեալէ՜դ,

Ափ մը մոխիր… իմ սրտիս վրան ցանելու…։