Պատմվածքներ,քառյակներ, բանաստեղծություններ եւ խոհեր
Описание книги
1916-1920-ին հրատարակել է «Իմ հորաքույրը» (1916), «Տոնոն» (1917) սոցիալական վիպակները, «Ողբ անմահության» (1916), «Արեւելք» (1918) պոեմները, «Դոկտոր Բուրբոնյան» (1918) երգիծական վեպը, արձակ բանաստեղծություններ, բանասիրական ու գրականագիտական հոդվածներ, որոնց մեջ արտահայտված է Թոթովենցի մտահոգությունը հայ ժողովրդի ազգային-քաղաքական ճակատագրի նկատմամաբ։ «Նոր Բյուզանդիոն» դրաման արժանացավ համամիութենական մրցանակի, թարգմանվեց, բեմադրվեց շատ տեղերում, այդ թվում եւ Փարիզում։ 1929-1936 թթ. Թոթովենցի ստեղծագործական կյանքի առավել արգասավոր շրջանն է. լույս տեսան «Ամերիկա» (1929) պատմվածաշարը, «Աղավնիներ» (1934), «Բաց կապույտ ծաղիկներ» (1935) պատմվածքները եւ շատ այլ գործեր։ Անդրկովկասում դարասկզբի հեղափոխական իրադարձություններն են արտացոլված «Բաքու» (1930-1934) եռահատոր վեպում, որին բնորոշ է ժողովրդի կյանքի լայն ընդգրկումը, նրա պատմության, կենցաղի ու ազգային նկարագրի ռեալիստական պատկերում։
Оглавление
იაკობ ცურტაველი. Պատմվածքներ,քառյակներ, բանաստեղծություններ եւ խոհեր
Լռությունը Անհունին կրկներևույթն է տիեզերքին վրա։ Մտքեր և խոհեր
Չսերտած դասեր. Ժառանգություն
Քառյակներ
Բանաստեղծություններ
Իմ երգս
Զքեզ ըմպեմ, ո՜վ աղջիկ
Մարտահրավեր
Ողբ անմահության
ԱՐԵՎԻՆ
ԱՍՏՂԻԿԻՆ
ՑՈՐՅԱՆԻ ՀԱՏԻԿԻՆ
ՄՈԻՍԱՅԻՆ
Վանե՛ շողերդ․․․…
Ներման աղոթքը
Ա
Բ
Գ
Յըլդըզ
Ա
Բ
Գ
Դ
Ե
Զ
Է
Ը
Մի կյանք և մի սեր
Հաճի Մարկոս աղա
Կյուրեղ աղայի մահը
Իմ հորաքույրը
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
Երկու գերեզման
Ա
Բ
Գ
Դ
Գևոն
Ա
Բ
Գ
Դ
Գավառական ողբերգություն
ԲՈՄԱՐՇԵ «Սևիլյան սափրիչ», Բ արարված, VIII պատկեր
Ա
Բ
Գ
Դ
Ե
Զ
Է
Ը
Թ
Ժ
ԺԱ
Աղավնիներ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
«Ամբողջ քաղաքը մատ խածավ»
Ազգին բարերարի գերեզմանը
Ա
Բ
Գ
Դ
Отрывок из книги
Երբեմն ես ու Շեմսին կռվում էինք իրար հետ: Կռվում էինք առանց պատճառի: Նա ինձ հանկարծ անվանում էր «կյավուր» (անհավատ), իսկ ես նրան անմիջապես անվանում էի «իթ» (շուն): Այս բառերը մենք սովորել էինք մեր տներից եւ դպրոցներից: Բոլոր թուրքերը հայերին կյավուր էին անվանում, եւ բոլոր հայերը թուրքերին` իթ:
Հորս մոտ գալիս էին թուրքեր, արժանանում էին մեծագույն հյուրասիրության, բայց երբ գնում էին, սիրալիր եւ հարգալիր ողջույններով բաժանվում, հայրս նրանց ետեւից մրթմրթում էր` «իթլեր»: Իհարկե, երբ հայրս էր դուրս գալիս մի չափազանց հարգալից հյուրասիրությունից, նրա ետեւից թուրքերը մրթմրթում էին` «կյավուր»:
.....
– Չինա՜րս, Յըլդըզը որբ մնաց, – ասում էր նա և իր արցունքները խառնում ազնիվ անասունի արցունքներին։
Երբ դագաղն իջեցրին խոր փոսը՝ Յըլդըզը դունչը դրեց փոսի եզրին ու մնաց այդպես, մինչև հողը լցվեց, հավասարվեց գետնին և բարձրացավ վեր։
.....