Читать книгу Դանթեական առասպել - იაკობ ცურტაველი - Страница 1

Մենք ճամփա ընկանք առավոտ ծեգին՝

Կապույտ երկնքի խորությամբ արբած։

Թարմ, թեթև էր մեր ճամփորդի հոգին՝

Ուրախ էինք մենք և մեր սիրտը – բաց։

Կանչում էր, կանչում ճամփան անմեկին

Ոլորապտույտ մեր առաջ փռված։

Եվ վերջին անգամ նայեցինք մենք ետ,

Ուր ոչինչ չկար մեզ համար դյութիչ.

Անցյալը կորել, ցնդել էր անհետ,

Որպես երազում արձակած մի ճիչ։

Ո՛չ մի տխրություն չէր ճախրում մեզ հետ՝

Կախարդել էր մեզ առավոտը ջինջ։

Պար էինք խաղում ու երգեր ասում,

Զենքերի փայլով հրճվում էինք մենք։

Կարծես մանկական կապույտ երազում՝

Ամեն ինչ այնպես ժպտում էր աննենգ։

Ո՛չ հրաժեշտի անորոշ հուզում,

Ո՛չ էլ մեռնելու կասկածանք կար նենգ։

Անսահման դաշտն էր փռված մեր առաջ։

Ոսկի հասկերով ողջունում էր մեզ

Աշխարհի հեռուն՝ բա՜ց, լայնատարա՜ծ,

Արևի շնչով լվացված կարծես։

Իսկ ճամփան, անծայր իրանը փռած,

Թավալվում էր մի հսկա օձի պես։

Թեթև քայլերով ու սրտով թեթև

Քայլում էինք մենք կայտառ ու ջահել։

Մեր հոգին ուներ թռիչքներ ու թև՝

Ո՞վ էր մեզ արդյոք այդպես հմայել…

Նայում էին մեզ լեռները պարթև՝

Կոչո՛ւմն է նրանց – հավիտյա՛ն նայել։

Ուշ իրիկուն էր, երբ մի գյուղ մտանք։

Վրաններն արդեն զարկըված էին,

Երբ նույնպես ուրախ, անհոգ, անվտանգ

Բոլորեց իսկույն մեր շուրջպարը հին.

Զնգացին նորից հազար երգ ու վանկ

Եվ վերջին անգամ պղպջաց գինին։

Լուսնյակը արդեն բարձրացել էր վեր

Եվ շուրջը փռել արծաթե մշուշ,

Երբ հոգնած մտանք վրանները մեր,

Խոտերի վրա պառկեցինք անուժ.

– Է՜, բարի գիշեր, անգի՛ն ընկերներ, —

Ու խոր քուն մտանք, քնեցինք անուշ։